Αναπάντητα ερωτήματα για την ανεργία

Ενόψει της σημερινής συνάντησης με τους υποψήφιους βουλευτές του νομού μας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για το θέμα της ανεργίας και της απασχόλησης.

Αντιγράφω από το δικτυότοπο της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ σημεία απο την πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO):  «Στα τέλη του 2011 υπολογίζεται ότι 196 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν άνεργοι παγκοσμίως και ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι θα αυξηθεί στα 202 εκατομμύρια το 2012, σύμφωνα με την ετήσια «Έκθεση του Κόσμου της Εργασίας 2012». Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία, ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στο τέλος του 2011 στα 1.025.877 και ο αριθμός των απασχολουμένων μειώθηκε κάτω από τα 4 εκατομμύρια.

Στον αριθμό των ανέργων, προσθέτω, δεν υπολογίζονται ως άνεργοι οι επαγγελματίες που κλείνουν τα μαγαζιά τους και οι επιστήμονες (μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι) που κλείνουν τα γραφεία τους.

Τι θα γίνει λοιπόν το πρωί της 7ης Μαΐου 2012

Ένα ενδιαφέρον κείμενο του Π. Μανδραβέλη, τροφή για σκέψη και για συζήτηση

Τι θα γίνει λοιπόν το πρωί της 7ης Μαΐου, την επομένη δηλαδή των πρόωρων και άκαιρων εκλογών, που ο Αντώνης Σαμαράς, η Αριστερά και ένας συνασπισμός Μέσων Ενημέρωσης, δημοσιογράφων, δημοσιολόγων, επιχειρηματιών κ.ά. προώθησαν με επιτυχία; 

Τίποτε δραματικό. Ο ήλιος θα ανατείλει κανονικά, οι Έλληνες θα ξυπνήσουν άκεφα μετά το βράδυ της αγωνίας για τα αποτελέσματα· τα exit polls σε ένα τέτοιο ρευστό σκηνικό δεν θα δώσουν γρήγορα την εικόνα της επόμενης μέρας. Θα φουντώσουν οι συζητήσεις για πιθανές συνεργασίες και τα στοιχήματα για τις επόμενες εκλογές. Οι δημοσιογράφοι θα ψάχνουν τους νέους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, κυρίως να δουν αν θα χαιρετίσουν την νίκη τους ναζιστικά. Τα στελέχη των υπόλοιπων κομμάτων θα πάρουν σβάρνα τα ραδιόφωνα για να αναλύσουν –με τις γνωστές σιβυλλικές τοποθετήσεις– το «μήνυμα των εκλογών» και να στείλουν «μηνύματα» στην ηγεσία.

Μια διασκεδαστική προεκλογική περίοδος

Έχουν ξαμοληθεί όλοι και συνέχεια μας λένε για το ότι οι εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012 είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της Ελλάδας. Μαζί με αυτό, αρχίζουν όλοι να παίζουν τον ρόλο του συμβούλου για το πώς πρέπει να ψηφίσουμε: με θυμό και αγανάκτηση ή με ηρεμία και περίσκεψη. Ακόμα και ο Καρατζαφέρης που τα βλέπει δύσκολα, πλασάρεται ως νουνεχής και σώφρων και ως τέτοιος ζητάει την ψήφο μας, διότι την επομένη των εκλογών τα προβλήματα είναι τέτοια που πράγματι χρειάζεται σκέψη στρατηγική που ο πονηρός και θρασύς τηλεσχολιαστής θεωρεί πως διαθέτει.

Οι εκλογές αυτές δεν είναι πιο κρίσιμες από ότι ήταν κάθε φορά. Είναι κρίσιμες για το πολιτικό μέλλον ορισμένων πολιτικών και μακάρι να αποδειχθούν και οι τελευταίες για αυτούς, που μας παρουσιάζονται ως φωστήρες και σωτήρες και ζητάνε τη ψήφο μας.

Λοιπόν ως προς τις εκλογές η πρόταση μου είναι απλή: καταρχήν, ψηφίστε με θυμό για εκείνους που διεύθυναν την χώρα μεταπολιτευτικώς και συνεπώς μη ψηφίζεται τα κόμματα της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διότι ότι είχαν να πουν και να προσφέρουν το έκαναν, θετικό (ορισμένως και αναγκαστικώς) ή αρνητικό (κατ’ εξακολούθηση και επί τούτου). Καταδικάστε στην πολιτική αφάνεια αυτούς που κυβέρνησαν μέχρι τώρα και που είναι οι αποκλειστικώς υπεύθυνοι για την κατάσταση και μαζί με αυτούς και όλους εκείνους που κατέβηκαν από τα κομματικά τρένα στις στάσεις «Μνημόνιο 1» και «Μνημόνιο 2» κι έκτισαν ήδη τα δικά τους πολιτικά τσαρδιά ολίγων ημερών.

Για τον αυτόχειρα δάσκαλο Σάββα Μετοικίδη

Κάθε αυτοκτονία με συγκλονίζει διότι όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τελευταία πρωτοβουλία του αυτόχειρά, αυτό το κρεσέντο βίας προς εαυτόν. Αντιδρά η μέσα μου λογική και προτιμώ να σιωπήσω.

Διάβασα για τον Σάββα Μετοικίδη, όσα γράφτηκαν σε μπλόγκ κυρίως και έψαξα να τον βρω. Αν επέλεξε να σκοτωθεί, όπως είπαν, ως μέσο και ως ύστατο πολιτικό μήνυμα (το μέσο είναι το μήνυμα και τα σχετικά), ενάντια στο Μνημόνιο, δηλώνω ότι είμαι θυμωμένος μαζί του. Κανονικά δεν θα έπρεπε, διότι είναι πλέον «συγχωρεμένος» αλλά εγώ που δεν πιστεύω στην μετά θάνατον ζωή, ξέρω ότι δεν έχει νόημα να λυπηθώ διότι δεν καταλαβαίνω την ενέργεια του. Προτιμώ να τον έχω εδώ μαζί μου και να συζητήσω μαζί του. 

Τσαντισμένος μεν μαζί του αλλά με τη θέληση έστω και τώρα να μιλήσουμε δε.

Μαθαίνω πως άφησε κάποιες επιστολές στον αδερφό του και στον πολιτικό του σύντροφο και φίλο. Σε αυτές, εκτός από τις εκκρεμότητες που τους ζητά να ταχτοποιήσουν, εξηγεί τον πολιτικό χαρακτήρα της πράξης του ως διαμαρτυρία για το Μνημόνιο και τις επιπτώσεις στην Ελληνική Κοινωνία.

Τρελάθηκα!

Γερμανικές οφειλές κι Ελληνικές ανεπάρκειες

Ο Μανώλης Γλέζος είναι ένας πολιτικά ενεργός γέροντας που εντυπωσιάζει με την πνευματική του θαλερότητα παρά τα ενενήντα και κάτι χρόνια του.

Πρόσφατα τον άκουσα να μιλάει σε ραδιοσταθμό για τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και σας προτείνω να τον ακούσετε κι εσείς (περίπου 15 λεπτά κρατάει η συνέντευξή του) για να δείτε τι σημαίνει συγκεκριμένη αναφορά σε ένα μεγάλο εθνικής σημασίας θέμα με λίγα αλλά σαφή λόγια.

Κι επειδή βγήκε το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας και είπε κάτι για το θέμα αυτό, ο Μανώλης Γλέζος χαρακτήρισε την σχετική Γερμανική άποψη για το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων «ψευδή, ανιστόρητη και εξοργιστική». Διότι, όπως αναφέρει, «αγνοεί την απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, η οποία καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα 7,1 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 108 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους. Αγνοεί επίσης το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3 1/2 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δισ. ευρώ».

Είναι επίσης ψευδής, διότι, όπως υποστηρίζει ο κ. Γλέζος, «δεν έχει καταβάλει, έναντι αυτών των οφειλών ούτε ένα μάρκο, ούτε μια δραχμή, ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση» και εξοργιστική, «διότι αποφασίζει από μόνη της ότι "δεν αποτελεί πλέον θέμα" η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από τα γερμανικά στρατεύματα και ο θάνατος των Ελλήνων για την επιβίωση του γερμανικού λαού».

Αυτοκτονικά διλήμματα

Η Μεγάλη Εβδομάδα πάντα μού φέρνει θλίψη. Εν μέσω της οργιάζουσας άνοιξης, μια εβδομάδα θλίψης και χαμηλών τόνων εν αναμονή μιας αναστάσιμης γιορτής που και φέτος αργεί.  Η αντίφαση αυτή αναδεύει μέσα μου όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα και κυρίως εκείνο της σχέσης μας με τον θάνατο. Όχι γενικά και αορίστως αλλά την πολύ προσωπική μου σχέση με το πέρασμα στην ανυπαρξία. Μπορεί λογικά να ισχυρίζομαι ότι είμαι συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου μου αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρος για το πώς θα αντιδράσω όταν «έρτει ή ώρα μου».

Είχα κάποτε ρωτήσει τη μάνα μου, βάδιζε τότε προς τα ογδόντα της με καθαρή σκέψη και καλή διάθεση, για το πώς εκείνη αντιμετωπίζει τον θάνατο, αφού το ξέρει ότι είναι ως ενδεχόμενο πολύ πιθανόν να της συμβεί.

- πού να ξέρω; μου απάντησε και συνέχισε

- κανείς από όσους πέθαναν δεν γύρισε ποτέ να μας πει τι είδε. Όταν πεθάνεις δεν είσαι πια ικανός να περιγράψεις ό,τι νοιώθεις. Πιο πολύ από τον θάνατο, φοβάμαι το να πέσω στο στρώμα. Να πονάω, να βρωμάω, να είμαι μια άχρηστη, ανίκανη γριά και να σας είμαι βάρος. Το θάνατο δεν τον φοβάμαι και δεν με απασχολεί.

Πάντως κηδεία δεν έχανε και δεν κατάλαβα ποτέ αν το έκανε για συμπαράσταση στους οικείους του θανόντος ή ως μια ύστατη προσπάθεια να ανακαλύψει το μυστήριο του θανάτου.