Καρότο και μαστίγιο από Γαλλία

Ένας φίλος μου έστειλε το λυρικό άρθρο που ακολουθεί. «Για να μας ανέβει το ηθικό μας» μου είπε. Δημοσιεύτηκε την Τρίτη, 15 Μαΐου 2012, στην γαλλική εφημερίδα Liberation (Ελευθερία) αλλά εγώ δεν το βρήκα. Η φράση στην φωτογραφία που βλέπετε και που συνοδεύει την ανακοίνωση, χρεώνεται στον γνωστό μας Ζισκάρ Ντεσταίν, φίλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σημαίνει  «Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι σαν ένα παιδί χωρις πιστοποιητικό γέννησης».

Αμέσως μετά το άρθρο αυτό, επισυνάπτω μικρή περίληψη από μεγάλο σημερινό άρθρο στην ίδια Γαλλική εφημερίδα, έτσι για να ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι. Ας σκεφτούμε και τα δύο άρθρα μαζί ως ένα μήνυμα από τας Ευρώπας. Δεν θέλω να μειώσω τον ενθουσιασμό του φίλου μου αλλά πρέπει να πω ότι ο ενθουσιασμός στην διεθνή πολιτική κάνει τόσο καλό όσο και το να πίνεις παγωμένο νερό όταν έχεις φλεγμονή στις αμυγδαλές: ούτε η ομοιοπαθητική σε γλυτώνει!

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ευχάριστες ψευδαισθήσεις, δυσάρεστη πραγματικότητα

Ένας φίλος από τα παλιά μου έστειλε κι ευχαρίστως δημοσιεύω το κείμενο που ακολουθεί, χωρίς διορθώσεις. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από αγγείο και απεικονίζει την στιγμή που ο Αιάς αρπαζει την ικέτισα Κασσάνδρα. Την Κασσάνδρα που προέλεγε όσες καταστροφές θα συνέβαιναν στη πόλη της. Το φώναζε μα δεν έπειθε κι οι καταστροφές συνέβαιναν! Το κείμενο τούτο καλό είναι να συζητηθεί χωρίς προκαταλήψεις. Ιδού η άποψη κι εν αναμονή οι απόψεις σας!

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε έναν δρόμο που ορίζεται από φαντασιώσεις και μύθους και μια πορεία που χαρακτηρίζει ο κριτικός ρεαλισμός. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη για να βγει από την κρίση. Η ανάπτυξη απαιτεί την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο μέλλον της χώρας και πόρους για επενδύσεις. Ούτε η εμπιστοσύνη ούτε τα κεφάλαια εξασφαλίζονται όταν υπάρχει συνεχής αβεβαιότητα για τις οικονομικές εξελίξεις. Η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής στο σύνολό της αλλά και η μη εφαρμογή των αποφάσεων της Ένωσης αποτελούν επίσης μόνιμα εμπόδια για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.

Το πιθανό «αναπτυξιακό σύμφωνο» που συζητείται τώρα στην Ένωση θα προβλέπει πόρους και για τη χώρα μας. Θα προϋποθέτει όμως για την καταβολή τους την εφαρμογή των περιορισμών του δημοσιονομικού συμφώνου, καθώς και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Ελλάδας από τις δανειακές συμβάσεις.

Στη χώρα πολλοί ελπίζουν ότι ο κ. Ολάντ και οι άλλοι ηγέτες που επεσήμαναν τις αρνητικές πλευρές της λιτότητας θα απαλλάξουν την Ελλάδα από τις δεσμεύσεις της. Ούτε όμως ο Γάλλος πρόεδρος ούτε οι άλλοι ηγέτες της Ένωσης θα δεχθούν να χορηγήσουν χρήματα χωρίς όρους και χωρίς να εφαρμοστεί η δημοσιονομική πειθαρχία.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε

Κανονικά θα έπρεπε τώρα προεκλογικά να αναλύσουμε τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας και αφού συσκεφτούμε με τον εαυτό μας να αποφασίσουμε το τι θα ψηφίσουμε. Όμως σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο που όλο τελειώνει, εκπαιδευτήκαμε όλοι μας να μη πιστεύουμε τα προεκλογικά λόγια. Έχουμε γίνει εντελώς «εμπειριστές» και αφηνόμαστε στην επήρεια του περιρρέοντος λόγου των τηλε-ειδικών και μεγαλοπαραγόντων για να γίνουμε συχνά αγανακτισμένοι κοψοχέρηδες. 

Τα τελευταία χρόνια, από το 2004 και μετά, ζήσαμε μια πορεία ολικής κατάπτωσης. Από το κλέος της Ολυμπιάδας του 2004 στο παγκόσμιο ρεζιλίκι του 2011. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα και καταστροφή του εθνικού μας «κούτελου» από το να μιλάνε όλοι παγκοσμίως για το πόση ζημιά προκαλεί η Ελλάδα στους δανειστές ανά τον κόσμο. Ας μη μπούμε τώρα στις λεπτομέρειες στο ποίος δηλαδή φταίει αλλά ας συμφωνήσουμε ότι για τους ξένους, το όνομα «Ελλάδα» κι «Έλληνας» έχει χάσει την αίγλη του.

Η Αριστερά, το ΚΚΕ και οι δράκοι

Η απλότητα έχει την χάρη της. Όσο πιο απλή μια δομή τόσο πιο οικονομική είναι και στην δημιουργία αλλά και στην διαχείριση της. Το ίδιο ισχύει και για την σκέψη. Η απλή σκέψη γίνεται εύκολα κατανοητή και δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις.

Κανονικά, στην απλή αλλά τραγική πραγματικότητα που όλοι μας βιώνουμε, το αίτημα των ερχόμενων εκλογών θα έπρεπε να είναι η αναζήτηση της απλότητας των πολιτικών εναλλακτικών προτάσεων, έτσι όπως απεικονίζονται στα εκλογικά προγράμματα εκείνων των κόμματων που φαίνεται ότι μπορούν να κυβερνήσουν: της  ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ηγέτες που είναι ανασφαλείς κι ανίκανοι θέλουν την πόλωση!

Στην κοινωνία μας υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, ιδιοκτήτες και ανέστιοι, αφεντικά διευθυντές και εργαζόμενοι. Οι εισοδηματικές ή ιδιοκτησιακές ομάδες που σχηματίζονται, έχουν συμφέροντα τα οποία συχνά είναι αντιτιθέμενα και αυτό προκαλεί συγκρούσεις. Για τους μαρξιστές, η πάλη αυτή των τάξεων κινεί την ιστορία. Μπορεί, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.

Στην ελληνική κοινωνία, ασχέτως των ερμηνειών που δίνει καθένας για το πώς και το γιατί φτάσαμε ως εδώ, η μαρξιστική εξήγηση ίσως δεν είναι αρκετή. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σήμερα δεν είναι πρωτίστως ταξικό. Είναι θεσμικό και οργανωσιακό. Μιά σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα ιστορική αναφορά μπορείτε να δείτε εδώ. 

Η εύκολη λύση που βρήκε το συστήμα εξουσίας για να αντιμετωπίσει την  οικονομική κρίση, είναι να επιμερίσει «ταξικά» και άρα άνισα το κόστος, κατατάσσοντας σε μιά τάξη εργαζομένους και  συνταξιούχους αφού αυτοί είναι διαθέσιμοι για έλεγχο και οικονομικό άρμεγμα. Το ότι συνέπεια μια τέτοιας απόφασης από τους κρατούντες είναι η αφαίμαξη της αγοράς και η εξόντωση της λεγόμενης «μεσαίας τάξης» αλλά και η εξώθησή της πλειοψηφίας του λαού προς την εξαθλίωση και το κοινωνικό περιθώριο απλώς συμφωνεί με τις διαπιστώσεις του Μαρξ και του Έγκελς για τις Ευρωπαϊκές χώρες του 19^ου αιώνα.

Αφελή μετεκλογικά προεκλογικά ερωτήματα

Καθώς πάμε για εκλογές τα ερωτήματα μου πληθαίνουν και θέλω να βοηθήσετε να βρούμε απαντήσεις:

• Εάν έχουμε εισέλθει σε εποχή όπου η έλλειψη αυτοδυναμίας είναι πλέον παρελθόν, τότε η κουλτούρα συναίνεσης κι αναζήτησης κοινού τόπου θα είναι ο κανόνας της πολιτικής ζωής. Πόσο νερό χωράει το κρασί ενός εκλογικού προγράμματος όπως του ΣΥΡΙΖΑ; Πως πρέπει κάποιο κόμμα να συνεργαστεί με ένα άλλο χωρίς να θεωρηθεί ότι προδίδει τους ψηφοφόρους του; Ποιοί είναι οι όροι και οι συνθήκες με τι οποίες θα δεχτεί να συνεργαστεί με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς;

• Εάν οι μέχρι πρότινος σύντροφοι συναγωνιστές και φίλοι όπως οι Νεοδημοκράτες που πήγαν στους Ανεξάρτητους Έλληνες και οι άνθρωποι της ΔΗΜΑΡ με εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ είναι φιλικοί και συνεργάσιμοι, πως είναι οι αντίπαλοι κι εχθροί;

• Ποιος είναι ο στόχος για ένα αριστερό ή κομμουνιστικό κόμμα σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; Ποιες αλλαγές θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον κρατικό μηχανισμό έτσι ώστε αυτός να γίνει παραγωγικός προς όφελος του λαού; Που σταματάει ο «ρεφορμισμός» και που αρχίζει η «επανάσταση» στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

• Εάν το ΠΑΣΟΚ με την ταύτιση κόμματος κράτους έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν πως θα αποφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την παγίδα; Πως είναι ένα «κόμμα νέου τύπου» έναν αιώνα μετά τον Λένιν;

Αντιγράφω από τα πρακτικά της Προεδρίας της Δημοκρατίας:

Σαμαράς: Είπαμε, λοιπόν, εάν δεν γίνεται όλοι μαζί να συνεννοηθούμε τότε να δοθεί η ανοχή μας στους υπόλοιπους για να κάνουν τη δική τους κυβέρνηση, πάντα βέβαια με την προϋπόθεση του ευρώ.

Βενιζέλος: Αν θέλει ο κ. Τσίπρας να επανεξετάσει την ιδέα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜ.ΑΡ. με όσες άλλες δυνάμεις θέλουν και με τη δική μας ανοχή ή και στήριξη, εμείς τη δίνουμε.

• Λοιπόν, γιατί τα δύο βασικά κόμματα του κατεστημένου (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) που ως τώρα επιδίωκαν την αυτοδυναμία, κυβερνούσαν εναλλακτικά αυτοδύναμα επιθυμούν σφόδρα την συμμετοχή ενός αριστερού κόμματος στην κυβέρνηση; Γιατί προσφέρουν την διακυβέρνηση της χώρας στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που λίγους μήνες πριν –σύμφωνα με τους ίδιους- είχε «κάψει» την Αθήνα κι υπέθαλπε τους «μπαχαλάκηδες»;

• Εάν δεν είναι καλές τώρα οι περιστάσεις για να αναλάβει κανείς την κυβερνητική (αλλά και την συνολική) εξουσία, πότε είναι; Τι θα λένε άραγε οι Μπολσεβίκοι του 1917 ή οι Γερμανοί του Σπάρτακου το 1918 αν κοιτάνε από τις κλειδαρότρυπες του ουρανού την προσφορά εξουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ;

• Με ποιο τρόπο το ΚΚΕ θα κυβερνήσει; Πότε θα διεκδικήσει την εξουσία; Με ποιο εκλογικό ποσοστό; Ποιες είναι ώριμες συνθήκες για να αναλάβει την εξουσία;

•  Τέλος κι αυτό είναι πράγματι σοκαριστικό, εάν αυτό που φαίνεται στο βίντεο είναι το ήθος που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επιδεικνύουν οι βουλευτές του, είναι σίγουρα το «νέο» που λείπει από την ελληνική κοινωνία;

 Παρακαλώ κάθε απάντηση ευπρόσδεκτη!

ΣΥΡΙΖΑ από την διακινδύνευση προς τη δημιουργία

Η πολιτική είναι τέχνη κι επιστήμη ταυτόχρονα. 

Ως τέχνη αξιοποιεί τον συναισθηματικό φορτίο των πολιτών και φροντίζει να το εξυψώνει στρέφοντας την προσοχή τους στο ζητούμενο που μπορεί να μην φαίνεται άμεσα πραγματοποιήσιμο. Δηλαδή ο ηγέτης (πολιτικό κόμμα ή πρόσωπο) επικοινωνεί με τους πολίτες και τους δείχνει τον στόχο με εύληπτο και απλό τρόπο που είναι πέρα από την θλιβερή πραγματικότητα και τους υποβάλλει την ιδέα έως βεβαιότητας ότι μπορούν να το καταφέρουν. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι ο ίδιος ο ηγέτης (πρόσωπο η κόμμα) το πιστεύει κι ότι έχει επεξεργαστεί τις στοιχειώδεις όψεις αυτού του μέλλοντος.

Ως επιστήμη, η πολιτική, απαιτεί την μελέτη των πραγματικών καταστάσεων, χωρίς ψυχολογικές αυτοπαγιδεύσεις και κυρίως ρεαλιστική, αντικειμενική εκτίμηση των δυνατοτήτων της ηγεσίας (κόμματος ή προσώπου) αλλά και του δυναμικού των άλλων. Διότι η πολιτική πράξη στην Δημοκρατία σχετίζεται με τον κομματικό ανταγωνισμό και τις κοινωνικές συγκρούσεις στην χώρα αλλά και τις εξελίξεις στον διεθνή περίγυρο.

Σήμερα έχουμε ως πολίτες ανάγκη και τα δύο: την πολιτική τέχνη για να πιστέψουμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα και την πολιτική επιστήμη που θα μας οδηγήσει προς τα εκεί.

Κινήσεις ανερμάτιστης τακτικής

Για την άσκηση θάρρους  με τίτλο «Ο Αλέξης Πρωθυπουργός», τα δεδομένα ήταν τα εξής: 

·        οι πρόσφατες εκλογές, καταδίκασαν την πολιτική που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και κυρίως τα Μνημόνια.

·        Οι πολίτες αισθάνθηκαν ότι έχουν προδοθεί αφού θεωρούν βάσιμα ότι τα βάρη για την αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης που κρατάει, κατανέμονται ασύμμετρα εις βάρος τους.

·        Οι πολίτες είπαν πως δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με τους πολιτικούς αντιπροσώπους, δεν τους εμπιστεύονται και για αυτό ορθώς πολλοί από αυτούς δεν εξελέγησαν. Ως πολιτικό σύστημα οι πολίτες αντιλαμβάνονται όχι μόνο όλα τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα που «ακούγονται» και «κάνουν δηλώσεις» και το προσωπικό τους αλλά και τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Ποτέ πια φασιμός μεν αλλά υπάρχει και η Σπάρτη δε

Σαν σήμερα, στις 9 Μαΐου 1945, τελείωνε ο 2^ος παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρώπη με την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας. Η ύψωση της τότε Σοβιετικής σημαίας στον ερειπωμένο τρούλο του Ράιχσταγκ που απεικονίζεται στην φωτογραφία, σηματοδοτεί το γεγονός αυτό.

Η ιστορία της φωτογραφίας υπενθυμίζει ότι η αλήθεια είναι κάτι πιο βαθύ και σύνθετο και για αυτό καλό είναι να μην αρκούμαστε στα φαινόμενα και στην εντύπωση της πρώτης στιγμής αλλά με την βοήθεια της κριτικής άποψης, την ελεύθερη αναζήτηση και την συζήτηση, να προσπαθούμε να εντοπίσουμε την αλήθεια. Η αλήθεια μπορεί να μην μας βολεύει προσωρινά και να μας πικραίνει αλλά τελικά μόνον η αφομοίωσή της συμβάλλει στον εξανθρωπισμό μας.

Σκέψεις για την επόμενη μετεκλογική ημέρα

Στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, μια ημέρα κάθε τρία χρόνια ο «λαός» επιλέγει την βασική πολιτική γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Πολύ συχνά μέχρι τώρα η επιλογή αυτή αποδείχθηκε ασαφής διότι θολά ήταν και τα οράματα που προτείνονταν στους πολίτες.

Για να γίνω πιο σαφής, τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας, διατύπωναν με τέτοιο τρόπο τα προεκλογικά τους προγράμματα που τελικά όταν ελέω εκλογικού παραμορφωτικού νόμου έπαιρναν την κυβερνητική εξουσία ασκούσαν πολιτική κατά το δικό τους δοκούν. Διότι, μας εξηγούσαν, η πολιτική απαιτεί ευελιξία κι ελιγμούς και οι καιροί είναι δύσκολοι οπότε η υλοποίηση των υποσχέσεων που είχαν δοθεί –διάβολε, εκείνες ειδικά οι υποσχέσεις που θα βελτίωναν την καθημερινή ζωή των πολιτών- έπρεπε να αναβάλλονται για άλλες καλύτερες προεκλογικές πάντα ημέρες.

Ε, κάποτε αυτό θα τέλειωνε και στις εκλογές χθες οι πολίτες το τελείωσαν. Κάπως άγαρμπα, κάπως ατσούμπαλα αλλά είπαν «τέρμα».

Πού πήγαν τα Βοιωτικά ψηφουλάκια;

Η χθεσινή ημέρα για τα τέως μεγάλα κόμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου υπήρξε καταστροφική. Παρακολουθώντας τις ελάχιστες ψόφιες παρουσίες των εκπροσώπων τους στις νυχτερινές συζητήσεις διαπίστωσα ότι ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Δεν πρόκειται για απλή εκλογική ήττα αλλά για διάλυση κυριολεκτικά των μαγαζιών τους. Κι όμως εκείνοι, συνέχιζαν να ψελλίζουν κινδυνολογικά επιχειρήματα που ο «σοφός λαός» κονιορτοποίησε.

Α, με την ευκαιρία, για το θέμα των οφειλών τους προς τις Τράπεζες με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις δεν μίλησε κανείς!

Προφανώς και από σήμερα, εάν συνέλθουν, θα αρχίσουν να μετράνε τα ψηφουλάκια που έχασαν διότι η πάσα αλήθεια είναι ότι τα κόμματα αυτά ήταν μηχανισμοί διαχείρισης ψηφοφόρων κι εξουσίας. Κακοί διαχειριστές και ανεπαρκείς αλλά τέτοιοι υπήρξαν.

Για να τους βοηθήσω να δουν την πραγματικότητα κι έτσι να διευκολύνω την κίνηση τους προς το περιθώριο, θα δώσω την πρώτη ανάλυση της μετακίνησης-αποδημίας των ψηφοφόρων τους.

ΠΕΣ’ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ – ΚΑΝ’ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ

Έλαβα κι ευχαρίστως δημοσιεύω τομήνυμα που ακολουθεί απο έναν πολύ αγαπημένο φίλο. Εδώ, το έχουμε ξαναπεί, όλοι οι σκεπτόμενοι έχουν θέση. Εκάς οι ξερόλες και οι πιστοί τοις δόγμασι.

 

ΤΟ  ΝΟΗΜΑ  ΤΩΝ  ΕΚΛΟΓΩΝ

Στις εκλογες της 6^ης Μαϊου 2012 θα ηθελα να δοθει ένα και μονον νοημα. Να περιφρονηθει ένα αναξιο πολιτικο συστημα καθως και αναξιοι πολιτικοι, που το εδραιωσαν και το υπηρετησαν με συνεπακολουθο ένα κρατος ελλιπες και διεφθαρμενο.

Εκ των πραγματων όμως δοθηκε ένα άλλο νοημα στις εκλογες αυτές. Η δηλωμενη (αλλά όχι σιγουρη) αποστροφη και διαθεση αποδοκιμασιας προς τα δυο μεγαλα κομματα, τροφοδοτησε ελπιδες για στροφη πολλων εκλογεων προς μικρα και νεα κομματα. Ετσι πολλοι μικροι ελπιζουν και ξερογλειφονται για μια θεση στους μηχανισμους εξουσιας. Χαρακτηριστικο είναι οι αποσχισεις και το πηγαινε-ελα πολλων μεταξυ κομματων. Το νοημα λοιπον είναι παλι, το ποιος θα πρωτομπει στη Βουλη. ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙ; Να μας πει την γνωμη του ή να μας υποδυθει ότι παρεμβαινει;

          

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ

Ο,τι κι αν λενε οι διάφοροι που ζητανε την ψηφο μας, ένα είναι σιγουρο. Ότι λενε τα ιδια που λεγανε τα τελευταια 35 χρόνια. Οσοι είναι καινοφανεις στο πολιτικο σκηνικο αδυνατουν να μας ξαφνιασουν με τα λεγομενα τους. Ειναι απογοητευτικο. Τα επιχειρηματα, οι θεσεις, οι τακτικες επικοινωνιας και αντιπαραθεσης είναι περισσοτερο από γνωστες και οικειες.

Ολοι οσοι κατεβαινουν εκτος από το αναμασημα εχουν και ένα άλλο κοινο στοιχειο. Παρουσιαζονται ως αυτοι που γνωριζουν πολύ καλα, τι είναι αυτό που συμβαινει γυρω μας, καθως και τι είναι αυτό που πρεπει να γινει. Παρουσιαζονται ως η σωστη θεση. Αυτό μοιραια οδηγει σε δογματισμο και φανατισμο, εξου και η διαδεδομενη δηλωση ότι δεν θα συνεργαστουν με κανεναν. Αυτοι που αναμασουν τα ιδια και τα ιδια, είναι φορεις αδιαλλαξιας και δεν παιρνουν από λογια, είναι φορεις ανοησιας. Και το προβλημα δεν ειναι μονον ότι στον οικο μας ο νηπιος εχει το πανω χερι, αλλά ότι ο νηπιος θεωρει ολους τους αλλους νηπιους.

        

 ΤΙ ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΑ