Τι να ψηφίσω ρε γαμώτο;

Ο καθένας μας έχει διαμορφωμένη μια εικόνα του κόσμου και κάποιες αξίες με τις οποίες ζει τη ζωή του. Συμφωνώ, ότι είναι άκρως περίπλοκο το πως διαμορφώνονται οι αξίες και τα πιστεύω αυτά, αλλά εν πάση περιπτώσει υπάρχουν, ανομολόγητα ή μη, και ο κάθε πολίτης θέλει να ενεργεί σύμφωνα με αυτά. Τότε μόνο είναι καλά με τον εαυτό του.

Αυτό ισχύει όταν πρόκειται ο καθένας να αποφασίσει κάτι σημαντικό, όπως τώρα για Δήμαρχο, Περιφερειάρχη ή και για Ευρωβουλευτή –αν και για τον τελευταίο πιο πολύ ως εθνική καταμέτρηση κομματικών προτιμήσεων φαίνεται.

Όταν λοιπόν πρόκειται να ψηφίσει, επιλέγει εκείνο το πολιτικό κόμμα ή τον υποψήφιο του οποίου η εικόνα ταιριάζει κάπως με τις πεποιθήσεις του.

Μιλώ για «εικόνα», διότι, πρώτον, ο κάθε πολίτης δεν κάθεται να διαβάσει και να μελετήσει τα εκλογικά προγράμματα και τις διακηρύξεις και δηλώσεις των υποψηφίων αλλά αρκείται σε ότι τα διάφορα μέσα μαζικής επικοινωνίας και προπαγάνδας του παρουσιάζουν ή από όσα οι γνωστοί και οι φίλοι του λένε.

Μετεκλογική χαρμολύπη

Πάνε κι οι εκλογές για τον Δήμο μας. Όλα τέλειωσαν καλά την προηγούμενη Κυριακή. Ο νυν Δήμαρχος έχει την μεγάλη υποστήριξη των κατοίκων του Δήμου οπότε με «αέρα στα πανιά» του ξεκινάει το ταξίδι για την δεύτερη τετραετία.

Δεν κατάλαβα τελικά προς τι ο δεύτερος συνδυασμός. Παρόλο που είχε πολλά νέα πρόσωπα –και ηλικιακά- τίποτα νέο δεν ακούσαμε. Το μόνο θετικό ήταν οι νέοι άνθρωποι που είδαμε στην δική μας πολιτική σκηνή και τους οποίους εμείς εδώ στον ΕΡΜΟ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ θα υποστηρίξουμε ολόπλευρα. Ο ηλεχώρος μας είναι στη διάθεσή τους για μια καλή και γόνιμη συζήτηση, αυτή που τόσο μας έλειψε στην προεκλογική περίοδο. Διότι πρέπει οι απόψεις του έστω και τώρα να παρουσιαστούν και να ακουστούν.

Σήμερα δημοσιεύω δύο επιστολές που μού έστειλαν ο Γιώργος Ντασιώτης και η Βενετία Κατσιφή.

Η πρώτη είναι ευχαριστήρια επιστολή, τίποτα ιδιαίτερο. Οπότε κι εγώ «αισθάνομαι την ανάγκη» να δηλώσω παρών και συμπαραστάτης στην δύσκολη  προσπάθεια του Δημάρχου και των συνεργατών του και να τους ευχηθώ να είναι υγιείς και υπομονετικοί με όλους εμάς που πιο εύκολα γκρινιάζουμε από ότι σκεφτόμαστε.

Για την Βενετία Κατσιφή όμως τα αποτελέσματα για εμένα ήταν μια έκπληξη. Η επιστολή της είναι μια αξιοπρεπής αποδοχή ενός κακού αποτελέσματος για εκείνη αλλά και για εμάς. Χωρίς να έχω δει αναλυτικά την σταυροδοσία, καταλαβαίνω ότι δεν εξελέγη ως δημοτικός σύμβουλος και για αυτό υπάρχει μια απολύτως δικαιολογημένη γεύση πικρίας στο κείμενο της. Δεν την γνωρίζω προσωπικώς κι εκ του σύνεγγυς αλλά από όσα άκουγα για αυτή και κυρίως για το έργο της –που σημεία του αναφέρει στην επιστολή της- νομίζω ότι ο ρόλος της στον Δήμο δεν ήταν ασήμαντος ούτε αρνητικός. Κρίμα.

Της εύχομαι να είναι καλά κι αυτή κι οι τέσσερεις άνδρες της και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσει να είναι μια ενεργός πολίτης, ένας δημιουργικός πνευματικός άνθρωπος. Ελπίζω δε, να με τιμήσει με την ηλε-φιλία της.

Ιδού οι επιστολές με την ορθογραφία τους:

Το δάχτυλο του ποδιού του Αριστοτέλη

Στα βόρεια σύνορά μας, υπάρχει το κράτος των Σκοπίων. Ανάμεσα σε Βουλγαρία, Αλβανία κι Ελλάδα, στην περίοδο διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε το έδαφος για την εκδήλωση πλείστων όσων εθνικισμών. Ήταν η περίοδος άλλωστε που γεννιόνταν τα εθνικά κράτη στην Βαλκανική χερσόνησο. Με επιχειρήματα κυρίως θρησκευτικά αλλά και πολιτικά οι συγκρούσεις και οι δολοφονίες ήταν τότε ο κανόνας. Οι Βούλγαροι είχαν τους Κομιτατζήδες κι εμείς, οι Έλληνες των Αθηνών τους Μακεδονομάχους, τον Παύλο Μελά και τους άλλους της Πηνελόπης Δέλτα. Αλλά τα ξέρετε όλα αυτά.

Τα χρόνια πέρασαν κι αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, εκεί δημιουργήθηκε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας που ήταν μια από τις Δημοκρατίες της τότε Γιουγκοσλαβίας.  Μετά ήρθε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος των εμφυλίων κι επεμβάσεων. Τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα αλλά όχι εντελώς. 

Σήμερα η Π(ρώην) Γ(ιουγκοσλαβική) Δ(ημοκρατία) της Μακεδονίας είναι ένα μικρό φτωχό κράτος περίπου 2 εκατομμυρίων κατοίκων που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στους εθνικισμούς της πλειοψηφίας των ντόπιων (που μιλούν μια παραλλαγή της Βουλγάρικης γλώσσας) και των Αλβανών, που είναι στο δυτικό μέρος του κράτους, αποτελούν το 30% του πληθυσμού αλλά πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. 

Εμείς, η Ελληνική Κυβέρνηση δηλαδή, μπλέχτηκαμε σε μια χαζή κι αδιέξοδη ιστορία περί του ονόματος και τους λέμε "Σκοπιανούς" ενώ όλοι οι άλλοι τους λένε "Μακεδόνες". Δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνουμε θάλασσα στα εθνικά μας θέματα. Πράγματι ένα όνομα κράτους ή περιοχής μπορεί να είναι πολύ σοβαρό θέμα διότι φορτίζεται με μνήμες και παραδόσεις -αντίστοιχο είναι το Κόσοβο (Κοσυφοπέδιο) για τους Σέρβους- και μπορεί να δημιουργήσει "εχθρούς" και φαντάσματα εθνικισμού με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τους ζωντανούς ανθρώπους της περιοχής, αλλά ο τρόπος που χειριστήκαμε το συγκεκριμένο θέμα ήταν επιεικώς βλακώδης. 

Εκλογές στο χωριό όπως παλιά!

Τον παλιό καλό καιρό, προ μεταπολιτεύσεως δηλαδή,  οι δημοτικές εκλογές ήταν κυρίως θέμα σχετικής ισχύος των σογιών.  Οι υποψήφιοι από πολυμελείς οικογένειες  με ποικίλες διακλαδώσεις συγγένειας είχαν το πάνω χέρι. Στο Ερημόκαστρο, για παράδειγμα, πολλοί δήμαρχοι / κοινοτάρχες είχαν το επίθετο Κάπρος, Λιάκος, Κουρούνης, κλπ.

Διότι τότε η «νεωτερικότητα» που λένε οι κοινωνιολόγοι δεν είχε φτάσει ακόμα στο χωριό και ο πολίτης ως ανεξάρτητο κι ελεύθερο άτομο δεν μπορούσε να υπάρξει εκτός της ευρύτερης φαμίλιας του (σόι).

Μια πρώτη απόπειρα εκσυγχρονισμού έγινε στην διάρκεια της Κατοχής. Τότε το ΕΑΜ, εφάρμοσε νέους πρωτόγνωρους θεσμούς στα χωριά μας (Λαϊκά Δικαστήρια, Λαϊκές συνελεύσεις) αλλά δεν πείραξε τους παλιούς Δημάρχους και Κοινοτάρχες που είχε βάλει ο Μεταξάς. Όλοι είχαν καταλάβει ότι υπήρχε ή πήγαινε να γίνει κάτι πιο σημαντικό στην Ελλάδα από ότι η μίζερη και ξεπερασμένη μορφή διοίκησης των χωριών και των πόλεων.

Για αυτό και οι Δήμαρχοι και οι Κοινοτάρχες –η πλειονότητα τους- δέχτηκε να συμμετάσχει στο όλο πείραμα αν και πολλοί από αυτούς δεν ήταν ΕΑΜϊτες αλλά παραδοσιακοί Δεξιοί. Αυτό συνέβη στο Ερημόκαστρο όπου ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας (Κάπρος) εξακολούθησε να ασκεί τα καθήκοντα του και κανένας δεν απαίτησε από αυτόν να αλλάξει πολιτικές πεποιθήσεις .

Όμως το πείραμα σταμάτησε απότομα και βίαια, η Ελλάδα βουτήχτηκε σε μια νύχτα αλληλοσπαραγμού όπου κάθε φυσιολογικός εκσυγχρονισμός της Δημοσίας Διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σταμάτησε την στιγμή που οι δεξιές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη τις εφάρμοζαν.