Μανή Θεκέλ Φαρές

 

Η Εβραϊκή μυθολογία έχει καταγραφεί στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία συμπεριλαμβάνονται στα Ιερά κείμενα της Ορθοδοξίας.

 

Τα βιβλία αυτά έχουν πολλαπλά μηνύματα για την διοίκηση των ανθρώπων κι είναι κρίμα που οι δικοί μας οι ασκούντες την εξουσία δεν μελετούν τα; χρσιτιανικάς γραφάς.

 

Λοιπόν, στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης "Δανιήλ", αναφέρεται πως κάποτε στην Βαβυλώνα βασίλευε ένας κάποιος Βαλτάσαρ. Προφανώς και τούτος όπως όλοι οι βασιλιάδες ήταν διεφθαρμένος και βουτηγμένος στις εφήμερες ηδονές αδιαφορώντας για τον λαό του.

 

Μια φορά, καθώς γλεντούσε ο βασιλιάς κι η παρέα του, ένα -λέει- χέρι εμφανίστηκε κι έγραψε με αίμα στον τοίχο τις λέξεις «Μανή-Θεκέλ-Φάρες». Ο βασιλιάς κι η παρέα του τρόμαξαν αλλά δεν κατάλαβαν τι σήμαιναν οι λέξεις αυτές . Ο Βαλτάσαρ έταξε χρυσάφι κι αξιώματα σε όποιον εξηγήσει την γραφή. Οι σπουδαγμένοι και καλοπληρωμένοι μάγοι και σοφοί δεν μπόρεσαν.

 

Κάποιος είπε και φώναξαν τον σοφό γέρο Δανιήλ κι αυτός είπε στο βασιλιά την εξήγηση: « . . . Μανή, ἐμέτρησεν ὁ Θεὸς τὴν βασιλείαν σου καὶ ἐπλήρωσεν αὐτήν. Θεκέλ, ἐστάθη ἐν ζυγῷ καὶ εὑρέθη ὑστεροῦσα. Φάρες, διῄρηται ἡ βασιλεία σου, καὶ ἐδόθη Μήδοις καὶ Πέρσαις.».

 

Ο Δανιήλ πήρε μεν το χρυσάφι που είχε τάξει ο βασιλιάς αλλά όλα έγιναν όπως είχε προβλέψει δε.

 

Πράγματι το ίδιο βράδυ, ο Βαλτάσαρ δολοφονήθηκε και το βασίλειο του κατέλαβε ο Δαρείος.

 

Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ο τρόπος διοίκησης της ανθρώπινης κοινωνίας. Δηλαδή παρουσιάζεται η νομοθεσία θεόθεν για το πως πρέπει να ζουν οι άνθρωποι. Οι μουσουλμάνοι αντέγραψαν όλα τούτα στο Κοράνι κι οι ιμάμηδες του Ιράν ή του κάθε ισλαμοφασιστικού μορφώματος απαιτούν την τήρησή τους.

 

Εμείς γλυτώσαμε.

 

Η Αριστοφανική κι αναρχική μας φύση προσάρμοσε τα δόγματα της Ορθοδοξίας στην δική μας παράδοση και καθημερινότητα κι οι εντολές των ιερωμένων έμειναν εντός της εκκλησίας και συχνά ούτε καν εκεί.

 

Όταν οι Εβραίοι έγραφαν τα δικά τους θεόπνευστα κείμενα, οι δικοί μας πρόγονοι  συνομιλούσαν με τους θεούς αλλά δεν τούς επέτρεπαν να έχουν ανάμειξη στα ανθρώπινα πολιτικά πράγματα. Στην Πολιτεία τους, στην Δημοκρατία, όριζαν οι ίδιοι τους νόμους τους οποίους τηρούσαν. Κι είχαν την Τέχνη, το θέατρο κυρίως, όπου με ιστορίες διδακτικές παρουσίαζαν τα μοντέλα συμπεριφοράς που καλά θα έκανα οι πολίτες να ακολουθούν.

 

Για την εξουσία που αυθαιρετούσε κι αγνοούσε τους νόμους, έλεγαν πως διαπράττει «Ύβρη» κι οι  συνέπειες της ήταν κατά σειρά η “Άτη” (τύφλωση, θόλωση του νου που το λέμε κι ως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»), την «Νέμεση» (την οργή των θεών που φαίνεται με γεγονότα καταστροφικά χωρίς τέλος) και τέλος την «Τίση», που είναι η συντριβή, η καταστροφή του υβριστή.

 

Οι ασκούντες την Εξουσία σε εμάς, ότανκαταλάβουν ότι το έχουν παρακάνει κι ο συνήθως αδιάφορος πολίτης αρχίζει ναθυμώνει, θεωρούν ότι με μια παραίτηση θα σωθούν. Κι μερικοί πράγματι σώζονται προσωρινώς. Ψελλίζουν και το καθαρτήριο «αναλαβάνω την πολιτική ευθύνη» και αποχωρούν για λίγο.

 

Τώρα που οι θεσμοί της Δημοκρατίας μας ολιγωρούν, σκέφτομαι πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν, εκεί που οι άνθρωποι της εξουσίας, θρασείς και θεομπαίχτες συνάζονται και μετρούν πρόβατα, φεράρι, διαμερίσματα και χρυσάφι και γελούν με τους άσχετους ολίγον διεφθαρμένους ψηφοφόρους τους, να παρουσιαζόταν ένα χέρι και να έγραφε τις λέξεις καταδίκης Μανή Θεκέλ Φάρες.

 

Και να καταδικάζονταν.