Από την Τρίπολη στο Κάιρο και πίσω στο Ερημόκαστρο: τα νιάτα δημιουργούν το μέλλον

Μετά το πρόσφατο ταξίδι, που σας είχα ανακοινώσει πριν λίγο καιρό, στην Αίγυπτο, σας παρουσιάζω σήμερα τις βασικές μου εντυπώσεις. Μπορεί το πολιτικό σκηνικό στις χώρες αυτές να μην μοιάζει με το δικό μας αλλά, από πολλές απόψεις, οι εξελίξεις εκεί έχουν πολλά να μας πουν.

Η Τυνησία αλλά και η Αίγυπτος δεν ήταν χώρες με κακή οικονομική κατάσταση. Οι εξεγέρσεις δεν έγιναν από πεινασμένους όπως ισχυρίστηκαν στην αρχή των γεγονότων διάφοροι ντόπιοι ‘μαρξιστικοφανείς’ σχολιαστές και πολιτικοί αναλυτές. Στην Τυνησία αρχικά και μετά στην Αίγυπτο την επανάσταση δεν την έκαναν πολιτικά κόμματα και κινήματα αντιφρονούντων.

Η γενιά που είναι ηλεδικτυωμένη κάνει τις επαναστάσεις στις Αραβόφωνες χώρες. Είναι σαν τον Μάη του 1968 στο Παρίσι αλλά με σαφή αποτελέσματα ως προς την πολιτική αλλαγή. Είναι τόσο το πάθος και η δύναμή τους που αν και χωρίς προετοιμασία, μπορούν να αλλάζουν την πολιτική εξουσία και να θέτουν τους δικούς τους όρους για συζήτηση.

Η εξέγερση των πεινασμένων θα ωχριά εμπρός στην μελλοντική επανάσταση των παχυσάρκων

Στις πολιτικές μας αναλύσεις πάντα είμαστε πολύ καλοί έξω. Δηλαδή νομίζουμε ότι είμαστε. Αν δεν αναμεταδίδουμε αυτά που γράφουν κάποια ξένα μέσα ενημέρωσης, τότε στην καλύτερη περίπτωση μεταφέρουμε με το μυαλό μας την ελληνική κατάσταση αλλαχού και με κάποια δόση συναισθηματισμού και μπόλικες καταγγελίες εξασφαλίσαμε τον επιούσιο.

Ο συντάκτης της εφημερίδας ‘Ριζοσπάστης’ που υπογράφει το άρθρο για την Τυνησία δεν είναι τυχαίος. Τον έχω παρακολουθήσει σε τηλεοπτικές συζητήσεις και μου έχει κάνει καλή εντύπωση ο τεκμηριωμένος λόγος του και οι εύστοχες παρατηρήσεις του. Ο πολιτικός του χώρος μπορεί να μην τα πάει καλά με την επικοινωνία αλλά ο Μπογιόπουλος ξεχωρίζει. Για αυτό μου έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο άρθρο  Επειδή το υπογράφει εκείνος ενώ φαίνεται ότι έχει γραφεί στο πόδι διότι κάτι έπρεπε να πούμε βρε αδελφέ.

Αλλά με ερέθισε και ο φίλος αναγνώστης που σε σχόλιο του για το κείμενο αυτό προτρέπει τους αγρότες της περιοχής μας να το διαβάσουν για να καταλάβουν την κατάσταση.

Και την περίοδο των αγροτικών κινητοποιήσεων, είχα πολλές φορές αναφερθεί στο ότι τα προβλήματα της αγροτικής οικονομίας ελάχιστοι τα γνωρίζουν. Για τα κυβερνητικά κόμματα δεν θα μιλήσω, διότι ζούμε στο πετσί και την τσέπη μας τις ‘σοφές’ επιλογές τους. Οι άλλοι όμως, η Αριστερά ντε, περιμένω να είναι και στα αγροτικά διαφορετικοί. Αλλά, εκείνοι, οι άνθρωποι της Αριστεράς, είναι σαν να σνομπάρουν κάθε συγκεκριμένη τεκμηρίωση. Έχουν μείνει στια αναλύσεις τρείς δεκαετίας πίσω και καταγγέλλουν τις πολυεθνικές και τους μεσάζοντες και βεβαίως βεβαίως τις κυβερνήσεις που δεν κάνουν τίποτα για να προστατέψουν το αγροτικό εισόδημα.

Με αφορμή το κείμενο του Μπογιόπουλου, θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για την πείνα, τις εξεγέρσεις και την γεωργική παραγωγή.

Ο παράδρομος της Στυλίδας και η Τυνησία

Πήρε το πτυχίο του αλλά δεν έβρισκε δουλειά. 26 χρονών παλληκάρι και δεν είχε φράγκο. Η ανεργία μαστίζει την χώρα. Μια χώρα που την λούζει ο Μεσογειακός ήλιος και την διαφημίζουν οι ταξιδιωτικοί πράκτορες ως προορισμό αναψυχής.

Εκείνος όμως, ο άνεργος πτυχιούχος, πήρε φρούτα και λαχανικά από μεγαλέμπορο, έστηνε τον πάγκο του στις λαϊκές αγορές και προσπαθούσε να ζήσει. Ώσπου μια μέρα, σε ένα τυπικό έλεγχο της αστυνομίας δεν παρουσίασε την σχετική άδεια του μικροπωλητή και οι άνθρωποι της εξουσίας του κατέσχεσαν τα εμπορεύματα, και το καρότσι του. Αυτός έκλαψε, φώναξε, διαμαρτυρήθηκε και οι άλλοι στην αγορά τον κοιτούσαν με συμπάθεια. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε που ένας νέος λωποδυτάκος έκανε αυτό που έβλεπαν. Αλλά τελικά οι άνθρωποι της εξουσίας του πήραν αυτά με τα οποία ζούσε, καρότσι και μαναβικά κι έφυγαν. Κι αυτός, λούστηκε με βενζίνη, και εκεί στον χώρο της λαϊκής αγοράς που είχε αρχίσει να ερημώνει, έβαλε φωτιά στα ρούχα του και φώτισε την μιζέρια όλων τους.