Προστατεύω το περιβάλλον για να πάρει αξία η περιουσία μου

Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας και ελεγκτές των κυβερνητικών αποφάσεων εντελώς άγαρμπα την Κυριακή δήλωσαν κάτι που και το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει προτείνει: να πουλήσει η Κυβέρνηση γεωτεμάχια που ανήκουν στο Δημόσιο για να καλύψει τα χρέη της. Κατά τα άλλα δεν έχουμε χρεοκοπήσει!

Ορισμένοι βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν διότι θεώρησαν εαυτούς θιγμένους ως προς το ‘εθνικοανεξαρτησιακό’ μέρος και αφού διάφορα εξαπτέρυγα του Πρωθυπουργού καταδίκασαν το γεγονός αυτό, μας είπαν ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει δώσει εντολή να ετοιμαστεί ειδικός νόμος που να απαγορεύει τέτοιο πούλημα. Προφανώς αυτοί έχουν σαλέψει κι εμείς έχουμε χαζέψει.

Χρειάζεται νόμος για να μην πουλήσεις αν δεν θέλεις να πουλήσεις; Θυμίζει αυτούς που θέλουν να κάνουν την αμαρτία και δένονται σε κάποιο κατάρτι μόνο που εδώ μάλλον θα μας πάρουν όλο το καράβι.

Άνεμος στα βουνά μας και αέρας στα μυαλά ορισμένων

Μπορεί η επικαιρότητα να με ξεπέρασε (ας ‘όψονται’ οι γονικές υποχρεώσεις) αλλά θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να ολοκληρώσω το θέμα της οικολογικής μας στάσης, πριν φύγω για Αίγυπτο.

Ο τρόπος λοιπόν, με τον οποίο μέχρι σήμερα αντιμετωπίζουμε το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος, είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιγραφή μεθόδων και τάσεων άλλων χωρών που όμως δεν είναι Ελλάδα. Σε εμάς, η κληρονομιά της Ιστορίας, είναι ριζωμένη και σημαδεύει τον χώρο Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, χωρίς σοβαρό κόστος, τα σημάδια του παρελθόντος. Πρέπει να μάθουμε να συμβιώσουμε μαζί τους διότι αλλιώς θα χαθούμε.

Εμείς πάντως, προς το παρόν, δεν έχουμε καταφέρει να συμβιώσουμε με τα έργα του παρελθόντος. Όχι διότι δεν έχουμε προσπαθήσει, αλλά διότι δεν έχουμε εκτιμήσει τον πλούτο που υπάρχει στην ελληνική γη. Για αυτό ακριβώς είτε έχουμε θεσμικό πλαίσιο αυστηρότατο που προκαλεί γραφειοκρατικές εμπλοκές και καθυστερήσεις στην λήψη αποφάσεων είτε δεν έχουμε τίποτα, οπότε αδιαφορούμε παντελώς.

Παραγωγή ενέργειας και για την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής μας

Ολοκληρώνω σήμερα τις σκέψεις μου για την "ενέργεια". Υπογραμμίζω την λέξη "σκέψεις" διότι δεν πρόκειται για "λύσεις" αλλά για απόψεις που ζητούν την κριτική και την δική σας συμβολή.

Στην παραγωγή της ενέργειας μέχρι σήμερα, ο ρόλος της ΔΕΗ ήταν κυρίαρχος αλλά ελλιπής. Η ΔΕΗ, για παράδειγμα, όπως σωστά παρατήρησε κάποιος φίλος στην ανάρτηση που ήταν η αφορμή για τούτα τα κείμενα, θα μπορούσε προ πολλού να έχει προβεί σε εκσυγχρονιστικές κινήσεις και να έχει αναπτύξει την παραγωγή ηλεκτρισμού από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (απε). Αλλά στον ρόλο που της είχαν αναναθέσει όλα αυτά τα χρόνια κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Η ΔΕΗ έπρεπε να παράγει με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να ωφελείται ένας τσούρμο από εξωτερικούς υπεργολάβους και συμβούλους και ταυτόχρονα να διαμορφώνεται ένας στρατός κομματικών ψηφοφόρων υπαλλήλων.

Για να καλύψουν την πολύχρονη απραξία τους στην δημιουργία μονάδων, έστω και με συνεργασία ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά με σχεδιασμό, μελέτη κι ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών, αναθέτουν βιαστικά και εκβιαστικά προς τους κατοίκους -η ανάγκη για θέσεις εργασίας είναι το περίστροφο για την συναίνεση ή τα πρόστιμα προς την ΕΕ- σε επιχειρηματίες την κατασκευή αυτών των μονάδων και . . . βλέπουμε.

Η Αναπληώσα . . . στην Κοπεγχάγη

Για την σύνοδο της Κοπεγχάγης που γίνεται αυτές τις ημέρες, χρήσιμες πληροφορίες θα βρείτε στα:

http://symparataxi.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html και http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1752148, 

Η οικολογία εισέβαλλε στην ζωή μου πριν μερικά χρόνια. Το θέμα της ρύπανσης και μόλυνσης του περιβάλλοντος και της υπερθέρμανσης του πλανήτη μας ήσαν άγνωστα θέματα για εμάς. Θεωρούσαμε αυτούς που ασχολούνται με τα οικολογικά κάπως γραφικούς και η ενασχόλησή  τους φάνταζε στα μάτια μας πολυτέλεια. Πιστεύαμε ότι τα πολιτικά προβλήματα αλλά και τα άμεσα οικονομικά ζητήματα μας ήσαν πολύ πιο σημαντικά και τα περιβαλλοντικά θέματα ήταν για κάποιους κουλτουριάρηδες. 

Σήμερα όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μιλάνε για τα θέματα αυτά και μάλιστα στην περιοχή μας το θέμα της μόλυνσης των υπόγειων υδάτων μας έκανε να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας που είχαμε. Έτσι μάλλον αντιληφθήκαμε ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι και πολιτικό πρόβλημα που επηρεάζει την ζωή μας και η κλιματική αλλαγή δεν αφορά μόνο τους πάγους στους Πόλους αλλά κι εμάς εδώ. 

Βιομηχανική ανάπτυξη και εμείς

το κείμενο είναι συνεισφορά στο http://symparataxi.blogspot.com/2009/12/blog-post.html και στο http://agia-anna.blogspot.com/2009/12/blog-post.html

Όταν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό χαλάρωσε και απόλαυσέ τον και εάν μπορείς –αλλά μην επιμένεις κιόλας- διαπραγματεύσου κάποια ανταλλάγματα. Αλλά η ζημιά στο μεταξύ θα έχει γίνει και μάλλον θα είναι οριστική.

Δεν με εκπλήσσει η κουτοπόνηρη στάση των αρχόντων μας αλλά έχει την λογική της που δεν πρέπει να την υποτιμά κανείς.

Ο βασικός λόγος για αυτό είναι ότι οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες για δημιουργία βιομηχανικών μονάδων στην περιοχή μας είναι ο μόνος λόγος οικονομικής ανάπτυξης που ακούν οι συμπολίτες μας. Σε καιρούς δύσκολους σαν και τους τωρινούς που οι παραδοσιακές δραστηριότητες των κατοίκων, γεωργία και κτηνοτροφία, δεν έχουν τα οικονομικά αποτελέσματα που είχαν, η επιβίωση κάνει τους ανθρώπους ενδοτικούς στις σειρήνες της βιομηχανικής ανάπτυξης και τα προσφερόμενα δώρα πιάνουν τόπο.

Στο πρόβλημα «οικονομική ανάπτυξη και διατήρηση περιβαλλοντικής ισορροπίας» δυστυχώς δεν υπάρχουν απόλυτες και εκ των προτέρων απαντήσεις. Δυστυχώς η εξουσία – μικρή μεγάλη – αποδεικνύεται μικρόνοη και δεν είναι διατεθειμένη να ασχοληθεί με την λύση αυτής της εξίσωσης. Αυτούς που αντιδρούν τούς χαρακτηρίζει, εν είδει ρετσινιάς, πολιτικά καθοδηγούμενες λες κι αυτό σε αλλάζει την ουσία των λογικών επιχειρημάτων που παρουσιάζουν.

Στην περιοχή μας πάντως η περιβαλλοντική κρίση έχει κτυπήσει ήδη την πόρτα μας με εμφανή τρόπο: το πρόβλημα της σπάνης – λόγω σπατάλης στο πότισμα – αλλά και της καταστροφής των υπόγειων νερών, στην περιοχή της Θήβας λόγω βιομηχανικής μόλυνσης αλλά και υπερβολικής χρήσης φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων είναι ενδεικτικό και άμεσο και έρχεται από δίπλα, την Αττική. Η εγγύτητα της περιοχής μας στην Αττική, είναι πλεονέκτημα και κατάρα.

Στο λεκανοπέδιο της Αττικής, είναι συγκεντρωμένο το 60% της εθνικής μας παραγωγής και απαιτεί ζωτικό χώρο. Εκεί, ο κοινωνικός διαχωρισμός είναι αντίστοιχος του χωροταξικού: υπάρχουν οι ωραίες περιοχές, Φιλοθέη, Παλαιό Ψυχικό, Κηφισιά, Εκάλη στις οποίες και μόνο το να μένεις σε τοποθετεί στην «καλοβαλμενη» τάξη. Στην άλλη πλευρά, την Δυτική Αττική, υπάρχει ο λαός, η πλέμπα, δίπλα και ανάμεσα σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες, τεράστιους αποθηκευτικούς χώρους με διαρκή κίνηση φορτηγών κι όλα αυτά που δεν μας αρέσουν.

Δείτε για παράδειγμα την περιοχή του Ασπροπύργου. Οι κάτοικοι ήταν αγρότες και κτηνοτρόφοι και Αρβανίτες, σαν κι εμάς , κι εκεί περίπου στην δεκαετία του 1970 – 1980, είδαν ότι συνέφερε να πουλήσουν τα κτήματα, να σφάξουν τα γελάδια, να κλείσουν την γαλακτοβιομηχανία που ήταν από τις μεγαλύτερες τότε την ΑΣΠΡΟ, και όλα αυτά να γίνουν βιομηχανίες. Είναι κάτι που μας αρέσει; Θέλουμε κι εμείς έτσι την περιοχή μας; Διότι αυτοί που θα επωφελούνται από την βιομηχανική ανάπτυξη δεν θα μένουν εδώ. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο! Σε αντίθεση με περιοχές όπως για παράδειγμα εκείνες της Δυτικής Θεσσαλονίκης, που παράνομα και από ανάγκη κτίστηκαν δίπλα σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, εμείς είμαστε εδώ και μας έρχονται οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Άρα εμείς πρέπει να απαιτήσουμε όχι μόνο να ανοίξει αυτή η συζήτηση -αυτό φοβάμαι ότι είναι ήδη αργά– αλλά να μας ρωτάνε για τις όποιες αποφάσεις τους. Και αυτό πρέπει να γίνονται με την μέγιστη κατά το δυνατόν συμμετοχή.

Είμαστε καταδικασμένοι να αντιδράσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι να σκεφτούμε και να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς εκπροσώπους την άποψη τους -που αν κρίνω από την κ. Αγάτσα είναι μαθητευόμενοι μάγοι- για να μπορούμε να τους αξιολογήσουμε και να αντιπαρατεθούμε μαζί τους.

Τέλος, πρέπει να αντιδρούμε πιο αποτελεσματικά και πολύ φοβάμαι ότι ο μέχρι τώρα ακτιβισμός δεν έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα: πολλοί ακούν, λίγοι –σαν κι εμένα- καταλαβαίνουν και ακόμα πιο λίγοι αντιδρούν.