Ο Διονύσιος Σολωμός είχε γράψει το στίχο “Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (ή άλλο πράγμα), και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου”. Οι “πατριώτες” συνήθως σβήνουν το “άλλο πράγμα” από την καταπληκτική αυτή ρήση του Εθνικού ποιητή.
Πολλά χρόνια μετά τον Σολωμό σε κάποιο τοίχο κάποιος έγραψε: “Βάλε στην καρδιά σου την Ελλάδα και τρέξε ευθύς σε καρδιολόγο” και νομίζω ότι αυτή η παραλλαγή είναι περισσότερο πολιτικώς ορθή για την πατρίδα μας σήμερα.
Σύσκεψη πολιτικών ηγετών με προκαθορισμένο τέλος, ψίθυροι περί χρεοκοπίας, δηλώσεις, διαρροές και φήμες ενώ τίποτα δεν γίνεται πρακτικά για να βγούμε από το τέλμα. Κόσμος μαζεύεται στις πλατείες ως αντίγραφα κινητοποίησεων στην Ισπανία και περιμένει.
Μπορεί όλα αυτά να οδηγήσουν σε κάτι καλό αλλά νομίζω ότι αντί να αντιγράφουμε τους Ισπανούς σε τέτοια επικοινωνιακά κόλπα πιο καλά να τους αντιγράψουμε σε κάτι πιο πρακτικό: στην διοίκηση του ποδοσφαίρου τους.
Το νικηφόρο ποδόσφαιρο είναι ο πιο καλός πρεσβευτής μιας χώρας. Μάλιστα κάποιοι βλέπουν άμεση συσχέτιση ανάμεσα στο επίπεδο της κοινωνικής και οργανωτικής ανάπτυξης μιας χώρας και των επιτυχιών των ποδοσφαιρικών ομάδων της.
Στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, η διαπίστωση αυτή δεν ισχύει εντελώς διότι η Νοτιαμερικανοί ανατρέπουν την θεωρία ή κάποιος διάττων αστέρας όπως εμείς, οι Έλληνες, το 2004. Οι κοινωνιολόγοι ισχυρίζονται ότι για τους Βραζιλιάνους ή τους Αργεντινούς η εξήγηση των επιτυχιών τους βρίσκεται στο ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα της αλάνας κι εκείνοι έχουν πολλές, στις φαβέλες τους,
Οπωσδήποτε όμως η νίκη της Ελλάδας το 2004 στο Ευρωπαϊκό κύπελλο ήταν και είναι ακαταμάχητο επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης του Θεού, του Θεού της Ελλάδας δηλαδή, οπότε . . . άλαλα τα χείλη των ασεβών. Αλλά μετά ο Θεός κάπου χάθηκε και δικαίωσε τον Ελύτη που έγραφε “Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε”.
Σε επίπεδο κρατών επίσης λέγεται, πως όταν η Τουρκική “Γαλατά Σαράι” κατέκτησε το κύπελλο Ουέφα το 2000, ήταν ένδειξη της αυξανόμενης πολιτικής και οικονομικής παρουσίας της Τουρκίας στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Στην Ευρώπη πάντως μάλλον ισχύει η διαπίστωση αυτή και για αυτό η οικονομική ισχύς, η ανάπτυξη, είναι εκεί όπου το ποδόσφαιρο είναι ισχυρό, στις μεγάλες λεγόμενες δυνάμεις: Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία. Μιλώντας για την Ευρώπη τουλάχιστον, περίφημη έχει μείνει η ρήση του Άγγλου Γκάρι Λίνεκερ «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι: 22 τύποι κυνηγούν μια μπάλα κα στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί»,
Η Ισπανία επίσης έχει παρόλα τα οικονομικά προβλήματα της, ισχυρή παρουσία στα γήπεδα και οι δύο της εκπρόσωποι και αντίπαλοι, η Ρεάλ της Καστίλλης και η Μπαρτσελόνας της Καταλονίας εδώ και πολλά χρόνια κυριαρχούν για να μην μιλήσω και για τις άλλες περιφερειακές πόλεις όπως το Βασικό Μπιλμπάο ή η Λα Κορούνια της Γαλικίας ή η Βαλέντσια και η Σεβίλλη.
Πολλοί από εμάς δεν ξέρουν ότι με τους Καταλανούς μας συνδέουν ιστορικοί δεσμοί: όταν στην μάχη της Κωπαΐδας, το 1311 περίπου, η Καταλανική Εταιρεία (μισθοφόροι που είχαν φέρει οι Βυζαντινοί αλλά που “ανεξαρτητοποιήθηκαν” κι εξελίχθηκαν σε κατακτητές περιοχών της τότε Αυτοκρατορίας) νίκησε τους Φράγκους, εγκαταστάθηκε στην περιοχή μας (Αττική και Βοιωτία) για περίπου ογδόντα χρόνια! Οι ανώτεροι αξιωματούχοι των Καταλανών έλαβαν για συζύγους τις γαλαζοαίματες γυναίκες των ευγενών που εξολόθρευσαν στην μάχη της Κωπαΐδας. Η Καταλανική ορίστηκε ως επίσημη γλώσσα του κρατιδίου Αττικοβοιωτίας, ενώ οι ντόπιοι κάτοικοι ζούσαν υπό την συνεχή καταπίεση των Καταλανών χωρίς να έχουν δικαίωμα να εμπορεύονται, να μεταβιβάζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους και να ασκούν άλλα επαγγέλματα πλην των αγροτικών.
Για λόγους κυρίως ιστορικούς –καθότι παντελώς “άμπαλος”- είμαι με την Μπαρτσελόνα. Ίσως και εκ του Όργουελ και του βιβλίου του “Πεθαίνοντας στην Καταλωνία”: στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) στην Καταλονία ήταν οι Δημοκρατικοί και οι Αναρχικοί που έδωσαν μια εκ των προτέρων χαμένη μάχη, σαν Θεσπιείς στις Θερμοπύλες κι αυτοί.
Η ποδοσφαιρική ομάδα Μπαρτσελόνα αντίθετα σήμερα κερδίζει. Εκείνο που έλειπε τότε από τον Δημοκρατικό Στρατό στην Ισπανία (ενιαίο όραμα, πειθαρχία και πόροι το έχει καταφέρει σήμερα η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα.
Η ομάδα της Μπαρτσελόνας σήμερα είναι κυριολεκτικά, μια μηχανή που παράγει χρήμα: Το 2009 είχε έσοδα 398 εκατ. ευρώ, δεύτερη πίσω από την Ρεάλ. Οι δύο ομάδες είναι οι πλουσιότερες στον κόσμο! Για σύγκριση να αναφέρω ότι τα έσοδα του Ολυμπιακού το 2009 ήταν 45 εκατ. ευρώ.
Σε μια χώρα με μεγάλο ποσοστό ανεργίας, είναι εκπληκτικό που υπάρχουν τέτοιες οικονομικές δυνάμεις στο ποδόσφαιρο.
Για μερικούς ειδήμονες περί την διοίκηση, φαίνεται ότι το μυστικό της επιτυχίας της Μπαρτσελόνας είναι η ισορροπία ανάμεσα στις “πριμαντόνες” όπως ό Μέσι και στους υπόλοιπους κανονικούς παίκτες. Το πρόβλημα αυτό είναι το βασικό στην διοίκηση κάθε οργανισμού και εταιρείας: δεν μπορεί να είναι όλοι πρώτοι και δεν μπορεί να είναι όλοι “αστέρια” στην απόδοση στην δουλειά τους.
Πολλοί θεωρητικοί και μελετητές των θεμάτων οργάνωσης των οργανισμών και των επιχειρήσεων εμμένουν στην διατύπωση της ανάγκης οι πρώτοι και οι εκλεκτοί να συνεργάζονται και να υποστηρίζονται από την υπόλοιπη ομάδα για να πολλαπλασιάζεται η απόδοσή τους. Να υπάρχει δηλαδή αναγνώριση της αξίας της μονάδας αλλά και της ομαδικής δουλειάς.
Σημαντικό για την Μπαρτσελόνα είναι η καλλιέργεια της δικής της κουλτούρας στους παίκτες της που τους μεγαλώνει στα φυτώριά της. Στην σημερινή ομάδα οκτώ (8) βασικοί παίκτες είναι Καταλανοί και Μπαρτσελόνα από τα . . . γεννοφάσκια τους, όταν οι άλλοι μεγάλοι Ευρωπαϊκοί σύλλογοι είναι δείγματα παγκοσμιοποίησης κυριολεκτικά.
Το σχολείο – φυτώριο της Μπάρτσα, όπως λένε οι φίλοι της την ομάδα τους, λέγεται “Λα Μάσια” και σ’ αυτό, η έμφαση δίνεται στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των μελλοντικών “αστέρων” εκτός από την ποδοσφαιρική τεχνική. Οι αξίες που εμφυτεύονται στις ψυχές των νεαρών ποδοσφαιριστών είναι το ομαδικό πνεύμα, η αυτοθυσία για το σύνολο και η επιμονή. Τους τονίζεται πάντα ο ρόλος της Μπαρτσελόνα ως πρεσβευτή της ανεξάρτητης Καταλονίας ακόμα από τα χρόνια του Φράνκο οπότε και η τιμή που πρέπει να αισθάνονται καθώς και η υπευθυνότητα για την ιστορική συνέχεια.
Το ίδιο ήθος καλλιεργείται και στους οπαδούς και φίλους της ομάδας οι οποίοι είναι και μέτοχοι της ομάδας. Εκτός από τους γνωστούς μεγάλους μετόχους και χρηματοδότες, η εταιρεία Μπαρτσελόνα έχει περίπου 150.000 μετόχους. Μια εταιρεία λαϊκής βάσης δηλαδή!
Ο τρόπος που διοικείται η ομάδα είναι ακόμα μια καινοτομία: Η Διοίκηση της Μπαρτσελόνα συγκαλεί συχνά μια συνέλευση στην οποία συμμετέχουν 2.500 τυχαία επιλεγμένοι μέτοχοι και 600 αντιπρόσωποι από τους βασικούς μετόχους και αυτοί αποφασίζουν για βασικές κατευθύνσεις της ομάδας.
Εμείς;
Ερμόλαε μπαίνεις σε μονοπάτια περίεργα νομίζω. Πιστεύεις ότι είναι ώρα για μπάλα; Ή μήπως κάνεις άνοιγμα στην "εξωσχολιαστική" ομάδα αναγνωστών σου; Το πας γύρω γύρω για κάτι άλλο ή πιστεύεις αλήθεια πως το ποδόσφαιρο είναι δείκτης για την κοινωνική οργάνωση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια τί θέλει να πεί ο ποιητής αυτής της ανάρτησης ; ίσως πάει πολύ μπροστά και εμείς το πόπολο δεν τον προλαβαίνουε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ πρέπει εμείς να απογειωθούμε ή ο έρμος να προσγειωθεί στα πεπραγμένα του σήμερα.
Άς κάνουμε όλοι μας μια προσπάθεια να ανταμώσουμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς χωρίς Ισπανικούς μιμητισμούς,μα το Ελληνικό μας τσαγανό αγωνιστικά να σηκώσουμε το ανάστημά μας λίγο ψηλότερα λίγο χρηστικά για ένα όρθιο αύριο.
Δεν μπορεί και δεν γίνεται αλλοιώς , θα ανταμώσουμε στους δρόμους του Α Γ Ω Ν Α .
Ξ.Μέλις
Καλησπέρα αγαπητοί σχολιαστές και συμπολίτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τιμάει και με κολακεύει το ενδιαφέρον σας. Σας ευχαριστώ!
Είναι προφανές ότι πιστεύετε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Μπορεί να περιμένετε να δούμε κάτι από πλατεία Ταχριρ να μιλάει ελληνικά. Ίσως να εύχεστε οι αγανακτισμένοι πολίτες, που κάθε απόγευμα τώρα “πάνε πλατεία”, να κάνουν ότι δεν κάνουμε όλοι μας κάθε μέρα: να διεκδικήσουν δια της ράθυμης παρουσίας τους, ψήγματα εθνικής αξιοπρέπειας που χάθηκαν σε πολιτικούς λεονταρισμούς και κούφια λόγια. Μπορεί η οργή να είναι τόση που καθώς θα ξεχειλίζει να παρασύρει όλη τη μίζερη πολιτική σκηνή και τα ήθη της. Κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό, χωρίς αύριο, να προκαλέσουν εκείνες τις αλλαγές που νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη όλοι μας.
Μπορεί να γίνουν όλα αυτά.
Οι δικές μου δοξασίες σε μια τέτοια περίπτωση έχουν λίγη ή καθόλου σημασία.
Εάν όμως η αλλαγή στα πολιτικά ήθη κι έθιμα, που όλοι μας θα θέλαμε να συμβεί αλλά την περιγράφουμε τόσο αχνά και ασαφώς που κι αν συμβεί δεν θα την πάρουμε χαμπάρι, μας κτυπήσει με κάποιο τρόπο την πόρτα, τότε είναι βέβαιο, ότι μας χρειάζεται μια συνολική περιγραφή του μοντέλου, που δεν θα είναι “αλλού”, μια θεωρητική κατασκευή αλλά μια πρακτική απάντηση στις ανάγκες μας.
Η πραγματικότητα της Μπαρτσελόνας (της πόλης αλλά και της ομάδας ή και της περιοχής) δείχνει ότι η επιτυχία έρχεται έπειτα από καλή οργάνωση, εκπαίδευση σε ιδανικά και αξίες και ψυχική προετοιμασία για υπομονή κι επιμονή. Η Μπαρτσελόνα δεν με ενδιαφέρει ως ποδοσφαιρική ομάδα αλλά ως μοντέλο κοινωνικής δράσης κι ως τέτοιο το παρουσίασα. Θα μπορούσα να μιλήσω για τις γεωργικές κολεκτίβες της Καταλονίας κι ίσως το κάνω σε άλλο κείμενο. Δηλαδή προσπάθησα να πω ότι υπάρχουν κι άλλες πλευρές του δημιουργικού βίου των άλλων λαών που αξίζει να αντιγράψουμε.
Το αύριο δεν καλουπώνεται σε εικόνες και θεωρίες χθεσινές. Το αύριο το προετοιμάζει καθείς όπως δύναται: άλλοι στον δρόμο άλλοι στο θρανίο άλλοι στη δουλειά. Η έκφραση της αγανάκτησης δεν είναι αυτοσκοπός και καταλήγει να είναι εκτόνωση εάν δεν μετασχηματιστεί σε πολιτικό όραμα ή σε παραγωγική πρόταση. Σ' αυτή την περίπτωση τα γραφόμενα μου μπορεί να είναι χρήσιμα.
Νομίζω ότι το παράδειγμα δεν είναι καλό για συγκρίσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τους αγανακτισμένους πολίτες, αλίμονο αν μετασχηματισθούν σε δούλους της εξουσίας.
Μπορείς να διευκρινήσεις τι εννοείς "ράθυμη παρουσία";
Νομίζω τέλος πως η πρόταση δεν λείπει αυτή τη στιγμή. Προτάσεις είναι κατατεθειμένες εδώ και καιρό. Δύο λογικές υπάρχουν για την αναδιοργάνωση της χώρας. Η μια είναι η κοινωνιοκεντρική, αυτή δηλαδή που στο επίκεντρο της πολιτικής έχει τον άνθρωπο και στην οποία ανάπτυξη σημαίνει ευημερία του πολίτη. Η άλλη είναι η αριθμοκεντρική, αυτή που έχει στο επίκεντρο της πολιτικής τους αριθμούς και για την οποία ανάπτυξη σημαίνει κερδοφορία.
Καλησπέρα dp,
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν κάναμε του Ολυμπιακούς του 2004 θυμάσαι πόσα άρθρα, πόσες ανακοινώσεις πόσες δηλώσεις από μεγάλες και μικρές εξουσίες είχαν γίνει για τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες;
όταν πήραμε το Γιούρο επίσης εκείνο το “καλοκαίρι της Ελλάδας” του 2004 θυμάσαι πόσες αναλύσεις έγιναν για το στιλ διοίκησης Ρεχάγκελ κλπ.; Εάν δεν θυμάσαι να στο θυμίσω και να σου πω ότι πολύ καλώς τα λέγαμε όλα εκείνα αλλά πολύ κακώς δεν κάναμε τίποτα για να τα πράξουμε. Από την οργάνωση των Ολυμπιακών της, η Βαρκελώνη έγινε μια άλλη, πολύ καλύτερη πόλη ενώ η Αθήνα από τους δικούς της έγινε πολύ χειρότερη πόλη.
Λέω λοιπόν πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τις συγκρίσεις (γιατί μπορούμε να νικάμε) αρκεί να αναλαμβάνουμε και τις δεσμεύσεις. Και προφανώς το πιο εύκολο είναι να καταγγείλουμε τις έκτοτε κυβερνήσεις και συλλήβδην τους πολιτικούς μόνο αλλά αυτό δεν μας κάνει καλύτερους ούτε είναι εχέγγυο πως δεν θα ξανακυλήσουμε στην μιζέρια.
“Ράθυμη παρουσία” είναι εκείνη που τουλάχιστον για τις συγκεντρώσεις στην Αθήνα περιγράφουν οι εφημερίδες και τα διάφορα ιστολόγια. Δεν πήγα προσωπικά αλλά λόγος γίνεται για ένα πλήθος μαζεμένο, παρέες που βρίσκονται, κάποιοι κατά καιρούς φωνάζουν συνθήματα “κάτω οι κλέφτες” ή ρίχνουν φάσκελα προς το Κοινοβούλιο ή λένε διάφορα σχετικά με το “όλοι μαζί τα φάγαμε” και αφού περιηγηθούν στον χώρο κάνα τρίωρο, μετά φεύγουν. Είναι ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο αλλά προς το παρόν δεν έχει πολιτικό ενδιαφέρον.
Εδώ και πολλά χρόνια τώρα όλοι καταθέτουν “πολύ συγκεκριμένες προτάσεις”. Όλων ανεξαιρέτως, από το ΚΚΕ μέχρι την ΝΔ, η πρώτη τους απάντηση στο ερώτημα “εσείς τι προτείνετε;” είναι το με βεβαιότητα και θράσος “έχουμε καταθέσει πολύ συγκεκριμένες και σαφείς προτάσεις” και το πιο τρανό παράδειγμα είναι το “λεφτά υπάρχουν”. Το εξωφρενικό είναι ότι συνεχίζουν κι εμείς τους ανεχόμαστε.
Είναι προφανές ότι αυτό που εσύ χαρακτηρίζεις “πρόταση” εγώ το θεωρώ “'άποψη προς συζήτηση, γενικώς και αφηρημένως”. Όταν έχεις συγκεκριμένο και ποσοτικά προσδιορισμένο πρόβλημα, κυρίως τεχνικής φύσεως (όπως για παράδειγμα η συλλογή των φόρων) πρόταση δεν είναι το “να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εφορίας”. Αυτό είναι ευχή.
Πρόταση εγώ, για παράδειγμα, θεωρώ της πρότασή σου που είχες καταθέσει προεκλογικά αλλά επιπλέον με χρονοδιάγραμμα και κόστος σε ευρώ.
Τέτοια πράγματα εμείς, οι Έλληνες δεν κάνουμε συνήθως. Μόνο ως εξαίρεση. Ακόμα κι όταν νικήσαμε ένας Γερμανός (Ρεχάγκελ) μας έδειξε τον τρόπο. Δεν λέω ότι δεν είμαστε ικανοί. Κάθε άλλο. Λέω ότι πρέπει να μάθουμε να είμαστε πιο πρακτικοί και παραγωγικοί. Να θέλουμε (ως τρόπο ζωής) να γινόμαστε κάθε μέρα πιο καλοί.
Για αυτό πρέπει να απαιτήσουμε και από τον εαυτό μας και από την κάθε εξουσία να γινόμαστε (να μαθαίνουμε, να εκπαιδευόμαστε, να εργαζόμαστε) καλύτεροι, σε κάθε τομέα και κυρίως στους πολιτικούς αγώνες!
Διαφωνώ σε ορισμένα από αυτά που λες και περισσότερο στην άποψη που έχεις για τις συγκεντρώσεις του κόσμου. Αυτή τη στιγμή οι "περιφερόμενοι" (κατά την άποψή σου) ξεπερνούν τις 100.000 κόσμο σύμφωνα με τις ειδήσεις του skai και διαρκώς αυξάνονται. Οι διαδηλωτές έχουν συγκροτήσει ομάδες εργασίας, καθαρίζουν όλους τους δρόμους για να παραδίδουν την πόλη το πρωί ανθρώπινη, κάνουν συνελεύσεις συζητούν και οργανώνουν τον αγώνα τους, επιτέλους η δημοκρατία βρίσκει γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει και μακάρι να μεγαλώσει και να πνίξει τα ζιζάνια της κομματοκρατίας. Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω την επιμονή πολλών να απορρίπτουν ή να περνούν στα ψιλά αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας. Ζητώντας μάλιστα στανικά την στοίχιση του κόσμου πίσω από ιδεολογίες ή ακόμα χειρότερα από κόμματα. Η επιστολή του Μίκη σήμερα είναι νομίζω το επισφράγισμα αυτής της άποψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα dp,
ΑπάντησηΔιαγραφήμου αρέσει που επιμένεις για αυτό ες αύριον η απάντηση με ξεχωριστό κείμενο.
Εάν η “κομματικοκρατία” πνίγεται έτσι, καθώς λες, αντί να πάμε όλοι στο Σύνταγμα, γιατί δεν κάνουμε κάτι τέτοιο στο χωριό μας;
Προσωπικά δεν απορρίπτω αυτή την μορφή διαμαρτυρίας, απλώς μου φαίνεται ανεπαρκής. Μια γιορτή εκτόνωσης και όχι ουσιαστικής πρότασης. Στην πλατεία θα μπορούσε να είναι και ο Παπακωνσταντίνου που κι αυτός είναι αγανακτισμένος με την ανεπάρκεια της εφορίας. Αλλά και ο Πάγκαλος που είναι κι εκείνος αγανακτισμένος με τη νεολαία που τον γιαουρτώνει.
Αλλά εάν πούμε ότι οι κυβερνώντες αποκλείονται από τους “αγανακτισμένους” τότε υπάρχουν άλλες εξουσίες που είναι αγανακτισμένες. Ο επιχειρηματίας που το κράτος δεν του αναθέτει πλέον δουλειές αλλά και ο εργάτης που ένεκα αυτής της αεργίας έμεινε άνεργος. Εκείνος που δεν θέλει να “ανοίξει” το επάγγελμα αλλά κι εκείνος που αγανακτεί που ακόμα το επάγγελμα του αρτοποιού είναι “κλειστό” και δεν μπορεί να ανοίξει φουρνάδικο παρά μόνο πρατήριον άρτου.
Μια αγανάκτηση χωρίς ενότητα σκοπού και μέσων προς υλοποίηση πρόκειται να εκτονωθεί σε μια γενική ασυμφωνία και τότε τζάμπα τόση πίκρα που συσσωρεύσαμε συζητώντας περί των αγανακτισμένων.
Εξακολουθώ να προτείνω να συζητήσουμε την υλοποίηση της Πρότασης και πριν αγανακτήσουμε, πριν τα πάρουμε στο κρανίο, πριν σαλτάρουμε, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό αφού ίσως στο έδαφος της δικής μας εμπειρίας και πραγματικότητας μπορεί η αγανάκτηση να γίνει χρήσιμο έργο!
περιμένω να επανέλθεις, γιατί τα γεγονοτα θα μας ξεπεράσουν σύντομα.
ΑπάντησηΔιαγραφή