Η Τέχνη στο δικαστήριο

 

Στις 13 Μαρτίου 1956 ημέρα Δευτέρα , στο Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών , αρχίζει η δίκη του Μενελάου Λουντέμη για ένα βιβλίο του.  Ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης έχοντας ήδη περάσει οχτώ χρόνια στην εξορία για τις αριστερές του ιδέες, μεταφέρθηκε στην Αθήνα για να δικαστεί για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό».

Πολιτικώς ο Λουντέμης είχε νικήσει την βλακώδη, σκληρή εξουσία της εποχής. Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης, ωστόσο, ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας των βιβλίων του Λουντέμη. Ο Λουντέμης αθωώθηκε για το συγκεκριμένο «έγκλημα»  ωστόσο αλλά επέστρεψε στον τόπο της εξορίας του, τον Άη- Στράτη, όπου παρέμεινε για δυο ακόμα χρόνια χωρίς να του έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία.

 Στην εφημερίδα Ελευθερία, την Πέμπτη 13 Μαρτίου 1958, ανάμεσα στις άλλες καλλιτεχνικές ειδήσεις για την απονομή των λογοτεχνικών βραβείων της Ακαδημίας Αθηνών και για την επιδείνωση της υγείας του Δημοσθένη Βουτυρά, δημοσιεύεται και η είδηση για την παύση της 11χρονης εξορίας του Μενέλαου Λουντέμη: «Η Δευτεροβάθμιος Επιτροπή επί των εκτοπίσεων έκανε δεκτή την έφεση του κ. Μενέλαου Λουντέμη εναντίον της αποφάσεως της Πρωτοβαθμίου που του είχε επιβάλει ενός χρόνου εκτόπιση στον Άγιο Ευστράτιο. Χάρη στην απόφαση αυτή παύει οριστικά η εξορία του συγγραφέα που πέρασε 11 χρόνια εκτοπισμένος χωρίς καμιά συγκεκριμένη κατηγορία εις βάρος του»

 Άρα εκείνοι που μιλούν για «ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς» στην πνευματική ζωή της χώρας στις δεκαετίες 1950 – 1980, ας μιλήσουν καλύτερα για «ανικανότητα της Δεξιάς να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά» με τους πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους της.

 Τέλος πάντων προς το παρόν κι επιστροφή στις μέρες του 1956.

 Το κατηγορητήριο στηρίχτηκε στον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47. Η Εισαγγελία είχε προσάψει στον Μενέλαο Λουντέμη την κατηγορία πως η συλλογή διηγημάτων «Βουρκωμένες μέρες» είναι έργο υπονομευτικό και αντεθνικό και ότι η δημοσίευσή του αποτελεί προπαρασκευαστική πράξη εσχάτης προδοσίας. Και δεν έπαιζαν τότε με τέτοιους χαρακτηρισμούς!

Μαζί με τον συγγραφέα κατηγορούμενοι και οι εκδότες Νίκος Αμπατιέλος , Ιωάννης Γράμπελας και Χ. Χριστοδουλάκης.

 Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Το ίδιο και οι διάδρομοι. Όσοι δεν βρήκαν θέση στην αίθουσα και στους διαδρόμους βολεύτηκαν στις σκάλες. Κι ήσαν πολλοί αυτοί, που ήρθαν να παρευρεθούν στη δίκη κι ήσαν πολίτες κάθε κατηγορίας: συγγραφείς, ποιητές, δημοσιογράφοι, εκδότες, εργάτες, υπάλληλοι και βεβαίως νέοι.

Το κατηγορητήριο ήταν μακροσκελές, καμιά ογδονταριά σελίδες.

Αφού λοιπόν διαβάστηκε το κατηγορητήριο, ο Λουντέμης ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απάντησε:

«Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς».

Στη συνέχεια κατέθεσαν πολλοί μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης.

(Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λάμπρου Ζιώγα, φίλο του Μενέλαου Λουντέμη , «Η Δίκη του Μενέλαου Λουντέμη»)

Ο Θεοτοκάτος (συνήγορος του Λουντέμη) παίρνει από το τραπέζι ένα πανόδετο βιβλίο με γαλάζια ξεθωριασμένα εξώφυλλα, το ανοίγει και αρχίζει να απαγγέλλει, καθαρά και βροντόφωνα για να μπορούν να τον παρακολουθούν όλοι:

 Εγώ είμαι ο γκρεμιστής

Γιατί εγώ είμαι κι ο χτίστης

Ο διαλεχτός της άρνησης

Κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα

Νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα

Τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός,

Του χαλασμού πατέρας,

Πάντα κοιτάζω προς το φως

Το απόμαυρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος,

Εγώ κι ο ανοιχτομάτης

Του μακρεμένου αγναντευτής

Κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

Και με το καριοφύλλι μου

Και με το απελατίκι

Την πολιτεία την κάνω ερμιά,

Γη χέρσα το χωράφι.

 

Εδώ ο Θεοτοκάτος σταματά, στρέφεται προς το μάρτυρα και λέει:

– Περιμένω ν’ ακούσω τη γνώμης σας γι’ αυτό το κείμενο κύριε μάρτυς.

Ο Καραχάλιος (μάρτυρας- αστυνόμος γενικής ασφάλειας) όμως σωπαίνει. Ύστερα από λίγο λέει:

– Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη μόνο από ένα απόσπασμα.

– Τότε παρακαλώ τον πρόεδρο να μου επιτρέψει να συνεχίσω, λέει ο Θεοτοκάτος και συνεχίζει το διάβασμα:

 Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές

Και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,

Κάλλιο φουσκώστε ποταμοί,

Και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,

Και, δυναμίτη, βρόντηξε

Και σιγοστάλαξε αίμα

Παρά σε πύργους άρχοντας

Και σε ναούς το ψέμα.

Των πρωτογέννητων καιρών

Η πλάση με τ’ αγρίμια

Ξανάρχεται. Καλώς να’ ρθη.

Γκρεμίζω την ασχήμια…

 

Εδώ σταματάει πάλι ο συνήγορος και ξαναρωτάει το μάρτυρα:

– Μήπως τώρα κύριε μάρτυς, σχηματίσατε γνώμη;

Αντί για απάντηση ο μάρτυρας ρωτά:

– Τίνος είναι αυτό το βιβλίο;

– Γιατί κύριε μάρτυς σας ενδιαφέρει;

– Ναι, με ενδιαφέρει.

– Γιατί σας ενδιαφέρει; Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε άποψη για κάποιο έργο δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας αλλά το περιεχόμενο και μόνο αυτό.

– Μα ξέρετε κύριε συνήγορε… Όταν γνωρίζουμε το συγγραφέα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει. Λοιπόν πέστε μου σας παρακαλώ τίνος είναι για να μπορέσω να κρίνω και να εκφέρω γνώμη.

– Δεν θα σας τον πω, γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν λίγο. Κι ύστερα εσείς μόνος σας είπατε ότι κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό έργο. Το κρίνετε απ’ το περιεχόμενο κι όχι από το συγγραφέα του.

Εδώ επεμβαίνει ο εισαγγελέας :

– Τέλος πάντων, κύριε συνήγορε, θα μας τον πείτε καμιά φορά αυτόν το συγγραφέα του κειμένου;

Ο Πρόεδρος Φαρμάκης, που έχει χάσει φαίνεται την υπομονή του, γυρίζει προς τον εισαγγελέα και λέει:

– Αφήστε κύριε εισαγγελέα. Κάποιος του ίδιου φυράματος με το Λουντέμη θα είναι κι αυτός.

Ο Θεοτοκάτος ήρεμος άνοιξε το βιβλίο για να συνεχίσει το διάβασμα. Βλέποντας τον ο πρόεδρος τινάχτηκε πάνω σαν να τον σούβλισαν με πυρωμένα σουβλιά και λέει ουρλιάζοντας:

 – Κύριε συνήγορε δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε. Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα. Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα, είναι λίβελλος εναντίον του έθνους, είναι ένα κείμενο αντεθνικόν, που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως, ενώ εκείνος που το ’γραψε, αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα, πρέπει να καθήσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου, να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να κρεμαστεί… Αυτός δεν είναι Έλλην, είναι προδότης, εχθρός της πατρίδας… είπε ο πρόεδρος και κάθησε. Έτρεμε ολόκληρος από το θυμό του.

 – Κύριε πρόεδρε, λέει ο Θεοτοκάτος, ομολογώ πως τέτοιο λαβράκι δεν το περίμενα στα δίχτυα μου. Εγώ αλλού ψάρευα, συμπληρώνει, δείχνοντας τον μάρτυρα κατηγορίας. Το ποίημα που απήγγειλα πριν λίγο ενώπιόν σας και που εσείς το χαρακτηρίσατε λίβελλον εναντίον του έθνους, αντεθνικόν κλπ κλπ είναι απόσπασμα απ’ το γνωστό ποίημα «Ο εκδικητής» που κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα ελεύθερα και διαβάζεται από όλους τους Έλληνες. Εκείνος που τόγραψε και που κατά τη γνώμη σας πρέπει να δικαστεί για προδοσία δεν είναι άλλος από τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που όλο το έθνος τον διαβάζει, τον αγαπά και τον τιμά. Ναι, ο Κωστής Παλαμάς κύριε πρόεδρε. Και για να πεισθείτε καταθέτω το βιβλίο με τα γκρίζα εξώφυλλα λέγοντας:

 – Όσο προδότης είναι, κύριε πρόεδρε, ο εθνικός μας ποιητής, άλλο τόσο είναι προδότης κι ο Λουντέμης, που έγραψε το βιβλίο «Βουρκωμένες μέρες» και για το οποίο τόσο λυσσαλέα διώκεται.

 Το ακροατήριο ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο πρόεδρος αιφνιδιάζεται, τα χάνει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση χτυπά το κουδούνι αμήχανα και διακόπτει τη συνεδρίαση λέγοντας:

 – Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν μπορεί να τα ξέρουμε όλα.

Τέλος ο Λουντέμης καλείται να απολογηθεί και κάνει μια αναδρομή στη ζωή του και περιγράφει μαζί με το δράμα το δικό του το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Όταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο ο πρόεδρος παρατηρεί: «Απορώ … πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας…». Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!». Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης, ωστόσο, ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας των βιβλίων του Λουντέμη.

Ο Λουντέμης θα επιστρέψει στον τόπο της εξορίας του, τον Αη- Στράτη, και θα παραμείνει εκτοπισμένος για δυο ακόμα χρόνια χωρίς να του έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία

  

Πηγές

 https://www.sarantakos.com/liter/lountemis10.htm

 https://www.haniotika-nea.gr/96289-logotexniko-afierwma-ston-menelao-lountemi/

 http://billpalamidas.blogspot.com/2015/05/blog-post_87.html

 https://www.e-prologos.gr/%CE%B7-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7-%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1/

 

 

 

Την Ιστορία δεν στην κλέβει κανείς. Την Ιστορία την «χάνεις» αν δεν την γνωρίζεις και δεν την μελετάς. Τότε, δεν είναι η Ιστορία που χάνεις αλλά ο εαυτός σου

Συχνά παρατηρώ μια σχεδόν μανία στους συμπατριώτες μου Έλληνες Αρβανίτες, να θέλουν να διαχωρίσουν την εθνοτική τους καταγωγή από τους Αλβανούς. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, φτάνουν μέχρι σημείου να αποδεχτούν περίεργες θεωρίες περί καταγωγής των νυν Αλβανών από τον . . . Καύκασο. Οι θεωρίες αυτές δεν επαληθεύονται κι ούτε τεκμηριώνονται με επάρκεια. Είναι μάλλον ιδεοληπτικοί ισχυρισμοί παρά Ιστορία.

Οι πρόγονοί μας Αρβανίτες που κατέβηκαν στην περιοχή μας εκεί γύρω στον 12ο και 13ο αιώνα, προέρχονταν από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Η γλώσσα που μιλούσαν ήταν τα Αρβανίτικα που έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα σημερινά Αλβανικά. Οι γλωσσολόγοι λένε πως τα Αρβανίτικα είναι τα μεσαιωνικά Αλβανικά. Νομίζω ότι το έχω αναφέρει πάλι, ένας Κοσοβάρος γλωσσολόγος μού είχε πει πως στα Αρβανίτικα υπάρχει μια μουσικότητα που δεν υπάρχει πλέον στα Αλβανικά.

Εάν λοιπόν κάποιος, πήγαινε τότε στο χωριό μου και ρωτούσε τους προγόνους μου «τι είστε εσείς μωρέ παιδιά» θα απαντούσαν «γιαμ ι μπίρι Μήτρογκούρατ» (είμαι ο γιός του Μητροπέτρα) ή «γέμι γκα Ρημοκάστρα» (είμαστε από το Ερημόκαστρο). Δεν θα απαντούσαν ούτε «Αρβανίτες» ούτε «Έλληνες». Έως και πρόσφατα, πρώτη πατρίδα για τους Αρβανίτες ήταν η οικογένεια τους ή η διευρυμένη οικογένεια, το σόι τους ή η φάρα τους δηλαδή και μετά το χωριό τους.

Το ενδιαφέρον είναι πως όταν εγκαταστάθηκαν στα σημερινά μέρη (έχω γράψει για τον τρόπο της εγκατάστασης πριν καιρό), δεν διατήρησαν καμία, εντελώς, μνήμη από τον τόπο προέλευσης. Ωσάν να προήλθαν εκ της γης, ως οι "σπαρτοί" του Κάδμ
ου.

Η διαμόρφωση των λεγόμενων «εθνικών συνειδήσεων», η κατανόηση ενός ατόμου ως μέλους εθνικής ομάδας ή ως πολίτη μιας χώρας, είναι αποτέλεσμα πολύχρονη διαδικασίας σχετικά πρόσφατης με βάση τον ιστορικό χρόνο: μόλις με την Αμερικάνικη επανάσταση (1776) αρχίζουμε να μιλάμε για «έθνη». Διότι οι επαναστάσεις αυτές (Αμερικάνικη, Γαλλική, κλπ.) «γέννησαν» τα έθνη που σήμερα γνωρίζουμε.

Στα προεπαναστατικά χρόνια, οι άνθρωποι που ζούσαν στα χώματα της σημερινής Ελλάδας, ήσαν Ρωμιοί και Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Είχαν αίσθηση μιας εθνικής ταυτότητας, αλλά δεν την θεωρούσαν και τόσο βασική για την ζωή τους. Ήσαν ραγιάδες (δηλαδή υπόδουλοι στους Οθωμανούς) και μερικές φορές είχαν εξεγερθεί. Κι οι άλλοι Βαλκάνιο λαοί είχαν εξεγερθεί. Οι εξεγέρσεις αυτές όμως, είχαν στόχους περιορισμένους και έπειτα από λίγο καταπνίγονταν ή βρισκόταν μια λύση κατά κάποιον τρόπο.

Οι Έλληνες πρώτοι στα Βαλκάνια κι ίσως και στην Ευρώπη, έκαναν επανάσταση με στόχο το ελεύθερο εθνικό κράτος. Και μέσα από αντιφάσεις, εμφυλίους πολέμους, προδοσίες, εγκλήματα και μεγαλουργίες, το πέτυχαν! Εκείνοι οι αμόρφωτοι, χοντροκομμένοι και κουτοπόνηροι χωριάτες Αρβανίτες, που βρωμούσαν σκορδοστούπι και ξινισμένο κρασί το πέτυχαν αυτό και για αυτούς πρέπει να είμαστε πολλαπλώς ευγνώμονες και υπερήφανοι.

Αν για κάτι πρέπει να τιμούμε τους αγωνιστές του 1821, είναι ότι στον αγώνα τους για ελεύθερη πατρίδα, ενοποίησαν το Γένος: δεν είμασταν πλέον ο καθένας από το χωριό του, αλλά γίναμε όλοι Έλληνες! Κι ο Μαυρομιχάλης έφευγε από την Μάνη, άφηνε το σπίτι του δηλαδή, για πρώτη φορά στην ιστορία των προγόνων του και πήγαινε να πολεμήσει και να πεθάνει στην Εύβοια ή στην Θεσπρωτία, για το Σούλι!

Λοιπόν, η αγωνία μας μπας και θεωρηθούμε «αδέλφια» με τους νυν Αλβανούς, οφείλεται κατά την γνώμη μου, στην πολιτισμική εξέλιξη ημών και των Αλβανών. Εάν οι Αλβανοί είχαν εξελιχθεί ως κοινωνία διαφορετικά, δεν είχαν υποστεί τον πολιτικό και πολιτισμικό οδοστρωτήρα του Εμβερικού κομμουνισμού κι ήταν πιο «πολιτισμένοι», όπως οι Σλοβένοι ας πούμε, δεν νομίζω να είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Η «συγγένεια» μαζί τους εάν δεν μας ήταν αδιάφορη θα μας ήταν μάλλον αποδεκτή. Όμως η εικόνα των Αλβανών που δημιουργήθηκε σε εμάς όταν άρχισαν να μας έρχονται στην Ελλάδα, είναι εκείνη του παρακατιανού, του αποτυχημένου, του άπλυτου άθλιου, του παιδιού για τα θελήματα και του εν δυνάμει εγκληματία. Εκάς λοιπόν οι βδελυροί!

Ένεκα της διαφορετικής ιστορικής εξέλιξης, σήμερα οι Έλληνες Αρβανίτες και οι Αλβανοί, είμαστε δύο διαφορετικοί λαοί. Δυστυχώς, οι Έλληνες Αρβανίτες φθίνουμε και περιοριζόμαστε σε Ομάδες όπως η παρούσα και σε πολιτιστικούς συλλόγους που τραγουδάνε και χορεύουν περίπου πέντε (5) αρβανίτικα τραγούδια, σε μερικά δε χρόνια δεν θα υπάρχουν καν Αρβανίτες εν Ελλάδι να τους απασχολεί και να συζητούν το θέμα αυτό.

Όταν ο Κολοκοτρώνης είχε καταφύγει κυνηγημένος στην Ζάκυνθο και σκεφτόταν την εξέλιξη της Ελλάδας, συζητούσε το θέμα με τον αδελφικό του φίλο και αδερφοποιητό, βλάμη που λέμε, τον Αλή Φαρμάκης, μουσουλμάνο Αρβανίτη από τον Λάλα της Ηλείας. Τότε λοιπόν, ο Γέρος του Μωριά, σχεδίαζε μια κοινή ελεύθερη πατρίδα για τους Έλληνες, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους Αρβανίτες, με σημαία που θα είχε σύμβολο τον σταυρό και την ημισέληνο.

Στην πρώτη Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο μάλιστα συμμετείχε κι εκπρόσωπός των μουσουλμάνων Αρβανιτών αλλά στην πορεία των πραγμάτων, η θρησκεία κυριάρχησε στους Έλληνες ως βασικός ενοποιητικός παράγων κι έτσι έφυγαν οι τότε μουσουλμάνοι Αρβανίτες. Οι Έλληνες τους βάφτισαν πολύ κακώς «Τουρκαλβανούς» και η ζωή εξελίχθηκε όπως ξέρουμε.

Οι θεωρίες περί διαχωρισμού μας . . . αιματολογικώς και ένεκα ΝτιΕνΕι, προφανώς και είναι εντελώς αστείες κι απαράδεκτες. Η μέγιστη αντίφαση όλων αυτών των θεωριών αποκαλύπτεται με τους Βόρειοηπειρώτες. Οι αδελφοί μας αυτοί, έμειναν εκεί, στην Αλβανία και είναι σήμερα δίγλωσσοι: μιλάνε Ελληνικά κι Αλβανικά κι όχι Αρβανίτικα! Διότι η γλώσσα εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία: στα χρόνια του ΑλήΠασά, όλοι μιλούσαν τα Αρβανίτικα (που οι ξένοι περιηγητές αλλά και οι Ρωμιοί λογιώτατοι τα έλεγαν Αλβανικά κι όλους τους Αρβανίτες, Αλβανούς). Πέρασαν τα χρόνια, δημιουργήθηκε το Αλβανικό κράτος, οργανώθηκε η εκπαίδευση και σήμερα όσοι έμειναν εκεί μιλάνε Αλβανικά, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα Αρβανίτικα δηλαδή κι εμείς Αρβανίτικα -όσοι έχουμε μείνει να τα μιλάμε δηλαδή.

Οπότε, οι σημερινοί Αλβανοί είναι ... Αρβανίτικης καταγωγής, θα μπορούσαμε να πούμε!

Εμείς οι Έλληνες, μέσα από την βασική εκπαίδευση και τις προφορικές παραδόσεις στα χωριά μας, έχουμε φτιάξει μιάν Ιστορία που συχνά δεν έχει μεγάλη σχέση με την αλήθεια κι έχουμε κρεμάσει από αυτήν την εθνική μας ταυτότητα. Δεν μας απασχολεί καθόλου η δημιουργία Ιστορίας, η δημιουργία δηλαδή θετικών καταστάσεων για όλους μας και το άνοιγμα σε ένα παράθυρο προς το μέλλον. Δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δικές μας αυθεντικές αξίες αλλά αφηνόμαστε τεμπέλικα στην θαλπωρή του μεγαλείου των αρχαίων μας προγόνων. Κι όταν άλλοι οικειοποιούνται στοιχεία της δικής μας παράδοσης, αντί να χαρούμε και να «ξυπνήσουμε», αντιδρούμε σπασμωδικά, φοβικά και γυρνάμε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού συνεχίζοντας τον ύπνο μας. Προφανώς όχι όλοι, ευτυχώς.

Κι όταν μερικοί Αλβανοί (διότι την πλειοψηφία των Αλβανών την απασχολεί το πως θα ζήσει κι επιβιώσει σε μια καθημερινότητα σκληρή και δύσκολη) για λόγους εσωτερικού πολιτικού εντυπωσιασμού ισχυρίζονται βλακείες «οι Αλβανοί στα Βαλκάνια είναι 20.000.000» ή «δεν υπήρξε αρχαία Ελλάδα – όλα ήταν Ιλλυρικός πολιτισμός και Αλβανία», αρχίζει μια τρομερή «κινητοποίηση» να τούς βουλώσουμε το στόμα. Λες κι έτσι υπερασπιζόμαστε τα ιερά κι όσια της φυλής μας. Επαληθεύουμε /έτσι τον σοφό που έλεγε πως η βλακεία έχει μια μοναδική ιδιότητα: κάνει βλάκες όσους την συναντούν και μιλάνε μαζί της! Ασχολούμαστε με τους ανόητους ολίγους Αλβανούς και δεν μας ενδιαφέρουν οι Αρβανίτες της Σικελίας που ακόμα τραγουδούν λυπημένα τον όμορφο Μωριά από όπου αποχώρησαν εκεί γύρω στα 1460.

Για τους λογής εθνικιστές που εμφανίζονται στις γειτονικές χώρες, υπάρχουν οι ακριβώς ίδιοι και στην Ελλάδα: ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο κομμουνισμος παλιότερα, λειτουργεί με δίδυμους σχηματισμούς. Δηλαδή, ο,τι υπάρχει στην χώρα μας και μάλιστα με τον τρόπο που εκφράζεται εδώ ("δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ", κλπ.), υπάρχει κι από την άλλη μεριά των συνόρων. Όταν εμείς μιλάμε για τον «βρωμιάρη γύφτο Σκοπιανό», από την άλλη μεριά υπάρχει κάποιος που λέει «είμαστε απόγονοι του Μακεδόνα Μεγάλου Αλεξάνδρου» και μισθώνει αεροπλάνα για να φέρει στα Σκόπια κάποιον αρχηγό της φυλής Καλάς στα όρια της αρχαίας Βακτριανής και να τον βαφτίσει αδελφό του. Κι ούτω καθεξής. Τώρα, για το ποιος άρχισε πρώτος, ισχύει αυτό που προείπα για την βλακεία.

Αλλά όλα αυτά τα αστεία και τραγικά δεν δημιουργούν Ιστορία. Θόρυβο δημιουργούν που κρατάει πολύ λίγο. Στην πατρίδα μας έχουν φτιαχτεί περιουσίες με τέτοιους θορύβους!

Η απλή αλήθεια είναι πως σε μια γεωγραφική περιοχή, η ισχυρή χώρα δημιουργεί το ήθος των σχέσεων με τους γείτονες. 

Στα Βαλκάνια, η Ελλάδα είναι η πιο ισχυρή χώρα, μακράν.

 

ΛΑΡΚΟ δυστυχώς ακόμα μια φορά

Κάτι τέτοιες ανακοινώσεις με εξοργίζουν. Με στενοχωρεί δε που και εσείς οι άλλοι δεν αντιδράτε.

Όποιος έχει περάσει έξω από μια μεγάλη βιομηχανία, όπως η ΛΑΡΚΟ, ξέρει το τι κόπος χρειάζεται για να συντηρείται ο μηχανολογικός εξοπλισμός και οι εγκαταστάσεις. Και στην ΛΑΡΚΟ όλα είναι παρατημένα.

Στην ΛΑΡΚΟ εδώ και καιρό κανείς δεν ασχολείται με την ΛΑΡΚΟ ως βιομηχανία. Μαθητευόμενοι μάγοι διευθυντές κοοματόσκυλα και κομματοεπιρροές, άσχετοι κι ανεύθυνοι ακόμα δυστυχώς και της καθ' ημάς Αριστεράς κουνάνε μοχλούς που σπρώχνουν ανθρώπους στην κρεατομηχανή. Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο: διότι είσαι μέτοχος στο έγκλημα όταν το βλέπεις να συμβαίνει και δεν κάνεις κάτι. Και πολλοί από αυτούς το ήξεραν και το είχαν καταγγείλει πριν μπουν στις θέσεις διοίκησης.

Ειδικά στα χρόνια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των παρελκομένων της, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Στις σκουριές της ΛΑΡΚΟ θαύτηκαν τα μεγάλα λόγια της ευαισθησίες για την ζωής της εργατικής τάξης και το όνειορο της βιομηχανικής αναγέννησης -θου Κύριε.

Και ιδού ο Πρόεδρος του (μεγαλύτερου) Σωματείου (μέλος/στέλεχος της ΝΔ παρακαλώ)  να δηλώνει ότι θα σταματήσουν να δουλεύουν! Χα! και γιατί δεν το έχουν κάνει παρακαλώ; Η ΛΑΡΚΟ μπαίνει με τα μπούνια μέσα και είναι μια μηχανή παραγωγής νεκρών. Οπότε όφελος θα ήταν η διακοπή των εργασιών της μέχρι να γίνει ένας αξιοπρεπής εκσυγχρονισμός.

Αλλά, καθώς οι καλοί μισθοί πέφτουν, κάθε μέτρο για την σωτηρία των εργαζομένων μετατίθεται στο μέλλον. Κι έτσι έχουν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές εξουσίες χώρο να . . . παίζουν.

Το θέμα της ΛΑΡΚΟ δεν είναι απλό αλλά δεν είναι και θέμα μόνο πολιτικής βούλησης, που λένε συχνά οι Αριστεροί Είναι πιο σύνθετο και απαιτεί διακομματική και "διακοινωνική" συνεννόηση. Κι αυτό κάνει την αναζήτηση λύσης σχεδόν αδύνατη. 

Μικρές νίκες του Ελληνικού πολιτισμού

Ο Ελληνικός πολιτισμός, ο δικός μας δηλαδή, είναι αναγνωρίσιμος σε όλον τον πλανήτη. Κι όταν λέω "Ελληνικός Πολιτισμός" είναι όλα τα πνευματικά δημιουργήματα από την Ελληνική αρχαιότητα, την Βυζαντινή περίοδο έως και σήμερα.

Ναι και σήμερα, παρόλη την γκρίνια μας, οι Έλληνες δημιουργούμε και παράγουμε αξίες!

Αυτός ο πολιτισμός είναι μέρος και κτήμα της ανθρωπότητας κι αυτό ακριβώς είναι το όφελος για εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες. Αυτό βέβαια με την σειρά απαιτεί σε εμάς να μελετούμε και να γνωρίζουμε αυτόν τον πολιτισμό. Ε, στο σημείο αυτό πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες😉

Η σύγχρονη Ελληνική κοινωνίας μας λοιπόν, με όσα αρνητικά της καταλογίζουμε, έχει να επιδείξει κατακτήσεις κι επιτεύγματα και προσπαθεί να κρατήσει το βήμα σε αυτή την μακροχρόνια πολιτισμική ανέλιξη. Ένδειξη της δύναμης που έχει η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία είναι η ικανότητα της να ελκύει και να κάνει Έλληνες πολίτες από όλα τα μέρη του κόσμου.

Δείτε κι ακούστε τον λόγο (τέλεια Ελληνικά) της αριστούχου μαθήτριας με καταγωγή από την Νιγηρία που ήταν σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Δείτε όμως στην φωτό δίπλα της την συγκίνηση που προκαλεί αυτή η εμφάνιση σε μια άλλη μαύρη γυναίκα (ίσως η μάνα της;). Κι αυτή είναι η νίκη μας!

Πρόσφυγες ή η απέχθεια για τον ξένο

Όσο γερνάω όλες και πιο πολλές βεβαιότητες μου ανατρέπονται και πρέπει να ξανασκεφτώ τα πράγματα που θεωρούσα δεδομένα από την αρχή. Κι αυτό, αλήθεια σας λέω, δεν είναι καθόλου εύκολο. Οι βεβαιότητες προσφέρουν ηρεμία.

Ξανασκέφτομαι σημαίνει ανατρέχω στο παρελθόν μου για να δέσω κόμπο στο κομμένο νήμα.

Ήταν μια εποχή, όταν ήμουν παιδί, που στο Ερημόκαστρο τα παιδιά έπαιζαν μικρούς εμφύλιους πολέμους. Οι «αγοραίοι» ενάντια στους «δημοφιλαίους» και οι «σχολαίοι» ενάντια στους «ντιβαναίους». Πραγματικά σκληρές συγκρούσεις με σπασμένα κεφάλια και επικίνδυνους τραυματισμούς.
Ο άλλος από την άλλη γειτονιά ήταν εχθρός.

Κατά καιρούς εχθροί γίνονταν οι Κασκαβελαίοι απέναντι, οι βρομιάρηδες κι οι ψωριάρηδες. Κι εκείνοι πάλι, σιχαίνονταν να μας λένε με το όνομά μας «Ερημοκαστραίοι» και έλεγαν «οι απέναντι» -«άτα γκα τέντρα».

Όταν έρχονταν οι Αθηναίοι, στις γιορτές δηλαδή, ήταν αυτοί οι «άλλοι», οι «εχθροί» και τους κοροϊδεύαμε και σχολιάζαμε την μπουταλοσύνη τους στα αρβανίτικα και γελούσαμε πίσω από την πλάτη τους.

Μερικές φορές εχθροί απαίσιοι γίνονταν οι Γιαχωβάδες, οι Ευαγγελικοί αλλά αυτό το θεωρούσαμε εν μέρει φυσικό για τους ανθρώπους της Εκκλησίας: έτσι κι αλλιώς πάντα είναι φανατικοί όταν δουν κάτι να απειλεί τα ιερά και όσια της Ορθοδοξίας.

Πιο πέρα από το χωριό δεν πηγαίναμε και δεν ξέραμε. Έτσι δεν ξέραμε κάτι για «ρατσισμό» και «φυλετικές διακρίσεις».

Α, υπήρχαν οι γύφτοι, που τώρα τους λέμε «Ρομά», αλλά αυτοί από μόνοι τους ήταν διακριτοί (έχεις δει ρε γύφτισσα να πηδιέται με δικό μας; ) και στο περιθώριο χωρίς παρεξήγηση.

Στην συνέχεια βιώναμε κατά καιρούς τον διαχωρισμό ένεκα πολιτικών πεποιθήσεων: ΚΚέδες και Δεξιοί, Πασόκοι και Νεοδημοκράτες σε ξεχωριστά καφενεία, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί -αυτό κρατάει ακόμα, και τόσων άλλων.

Και βεβαίως μια τέτοια αντίθεση σημειώθηκε όταν άρχισαν να έρχονται οι Αλβανοί. Δεν έμεινε αρνητικός χαρακτηρισμός που να μην χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους: βρωμιάρηδες, εγκληματίες, κακοποιά στοιχεία, κλέφτες. Για ό,τι παρανομία υπήρχε και ο Αλβανός της. Και βέβαια για την κακή κατάσταση των σχολείων έφταιγαν τα Αλβανάκια που, αλλοίμονο, συγχρωτίζονταν με τα δικά μας Ελληνόπουλα και ίσως μετέδιδαν ποικίλες αρρώστιες.

Στο μεταξύ οι Αλβανοί μετανάστες προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες σε όλους μας στα χωράφια και στις οικοδομές, τα παιδιά τους κρατάνε τα σχολεία μας ανοικτά και είναι καλοί μαθητές. Εκείνοι δε, σκληρά εργαζόμενοι αγοράζουν τα χωράφια και τα σπίτια μας και γίνονται σαν κι εμάς: μέχρι και χρυσαυγήτες είχαν γίνει!

Και βέβαια είναι γνωστό το πως υποδέχθηκαν οι πρόγονοί μας τους αδελφούς μας Μικρασιάτες πρόσφυγες μετά το 1922, αλλά ας μην διαταράξω την εθνική μας ομοφροσύνη. Αυτοί μας έφεραν τον πολιτισμό τους και τον χαιρόμαστε τώρα με τα ρεμπέτικα, τα τσιφτετέλια όπως αυτό που σας δίνω εδώ.

Όταν χειροτερεύουν τα πράγματα οικονομικώς, τότε η γκρίνια γίνεται θεωρία συνωμοσίας και μίσος για κάποιον άλλον που ούτε τον ξέρω καν. Ο «εχθρός», η «απειλή της ενδεχόμενης καταστροφής», μας ενώνει κι έτσι είμαστε καλύτερα ψυχολογικώς όταν μοιραζόμαστε ένα κοινό αίσθημα ανησυχίας κι ανασφάλειας. Ο καθένας χωριστά και το πλήθος στο καφενείο αισθάνεται πιο ήρεμος όταν βρεθεί μια εύκολη αληθοφανής εξήγηση της κακοδαιμονίας μας. Μας ψεκάζουν, μας τρώνε τα λεφτά στο Χρηματιστήριο, μας στέλνουν τους πρόσφυγες, μας παίρνουν την Μακεδονία, την Θεσπρωτία (Τσαμουριά), την Θράκη, το Αιγαίο κι ων ούκ έσται τέλος, όλες αυτές οι καταστροφές που δεν είναι δυνατόν να τις διαχειριστεί κανείς, λειτουργούν καταθλιπτικά μεν αλλά και ανακουφιστικά δε. Διότι επιτέλους υπάρχει μια εξήγηση για όλα αυτά που μού πάνε στραβά κι αυτό είναι κάτι.

Οπότε, τουλάχιστον για εμένα, είναι κατανοητές όλες αυτές οι «λαϊκές» εκδηλώσεις ρατσισμού και μισανθρωπισμού που εκδηλώνονται τις τελευταίες μέρες σε διάφορες πόλεις, με αφορμή τις μετεγκαταστάσεις των προσφύγων (ούτε μετανάστες είναι ούτε λαθρομετανάστες) από την Συρία.

Η ημιμάθεια σε συνδυασμό με την παραδοσιακή ανικανότητα της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης είναι επαρκής λόγος για πολλαπλές εκρήξεις.

Όλη αυτή η συζήτηση έφτασε και στο Δήμο μας και έγινε σχετική συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Εκεί ο Δήμαρχος ήταν καθησυχαστικός: στον Δήμος μας για διάφορους λόγους δεν θα μας φέρουν Σύριους πρόσφυγες. Μάλιστα.

Όμως θα είχε ενδιαφέρον μια άλλη προσέγγιση.

Εφόσον η ροή των προσφύγων από την Συρία δεν θα κοπάσει, κι εφόσον έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία στην τακτοποίησή τους, θα έπρεπε ως Δήμος να θέσουμε στους εαυτούς μας το ερώτημα για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε την Πατρίδα μας και να εκτιμήσουμε με ρεαλισμό κι αίσθηση ευθύνης και πατριωτισμού υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούμε να φιλοξενήσουμε και πόσους πρόσφυγες στα χωριά του Δήμου μας; Διότι αντικειμενικώς δεν μπορούμε να υπερβούμε ένα κάποιο μέτρο το οποίο όμως πρέπει να το ορίσουμε.

Δηλαδή νομίζω ότι αντί να περιμένουμε να «μας φορέσουν καπέλο» την μία ή την άλλη «λύση» που θα είναι μια απόφαση στο πόδι με πολλές μεγάλες σφραγίδες, κι επειδή η Πατρίδα μας πράγματι αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα, είναι πιο καλά (1) να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ουσία του προβλήματος και (2) να προτείνουμε εμείς μια κάποια λύση αφού την σκεφτούμε και την σχεδιάσουμε καλύτερα από τους «από πάνω».

Κι οι Θεσπιείς τότε, στα 480 π.Χ. όταν τους έκαψαν το χωριό τους οι εισβολείς Πέρσες, πρόσφυγες έγιναν στην Πελοπόννησο. Τι θα έκανα σήμερα; Θα έστηναν φράγματα και θα έσφαζαν όλους αυτούς τους απελπισμένους που δεν έχουν που την κεφαλή κλείναι;

Πως είπατε; Θα πληγεί έως εξαφανίσεως ο πολιτισμός μας αό τους αλλόθρησκους και αλλοεθνείς; Μα ο πολιτισμός μας άντεξε τόσους αιώνες κι όχι μόνον δεν χάθηκε αλλά, το αντίθετο, αφομοίωσε και αφομοιώνει όλους τους ξένους μας. Εάν δεν μπορεί πια να το κάνει, ας χαθεί για να γεννηθεί κάτι πιο ωραίο και πιο δυνατό.

Η Γιάννα στα Δερβενάκια, η Μαριάννα στις Θερμοπύλες κι οι 700 Θεσπιείς στο . . . Κατσακούτσο (*)

Ζούμε σε έναν τόπο που είναι γεμάτος Ιστορία. Είμαστε βουτηγμένοι στην Ιστορία. Αλλά εμείς μάλλον δεν θα μείνουμε στην Ιστορία. Την Ιστορία πάντως (με το Ι κεφαλαίο) την έχουμε ξεσκίσει. 

Την Ιστορία βέβαια που την ξέρει ο καθένας με τον δικό του τρόπο, κατά τις πεποιθήσεις και τις κοσμοθεωρίες του και την διαβάζει και την χρησιμοποιεί αναλόγως.

Μέσα στην ημιμάθεια πορευόμαστε στον 22ο αιώνα, φωτίζοντας με μίζερα φαναράκια κατά καιρούς κομμάτια από αγάλματα και αγγεία. Έτοιμοι να αντιδράσουμε με φανατισμό σε όποιον θίξει δήθεν την φήμη  των προγόνων μας ενώ αγνοούμε ουσιαστικά την τεράστια προσφορά τους.

Ειδικά εμείς οι Ερημοκαστραίοι, όταν ακούμε Θεσπιές τρέχουμε με βιασύνη και σκουντάμε τον Δημόφιλο και τους 700 πεσόντες στις Θερμοπύλες και την Φρύνη. Τους ζητάμε να σηκωθούν από το τάφο τους και να μπουν επικεφαλής και αρχηγοί μας -όπως στο γνωστό τραγούδι του Μπρέχτ.

Αλλά ό,τι γίνεται στο χωριό μας, γίνεται στην χώρα ολάκερη. Το καλοκαίρι ο Πρωθυπουργός είχε αναθέσει στην Γιάννα να οργανώσει τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Επανασταση του 1821. 

Κι επιπλέον, λίγο καιρό μετά, σε άλλη λαμπρή εκδήλωση με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας πριν λίγες ημέρες, ο Πρωθυπουργός  ανάθεσε σε  επιτροπή υπό την κ. Μαριάννα Βαρδνογιάννη τους εορτασμούς για τα 2500 χρόνια από το καλοκαίρι / φθινόπωρο του 490 π.Χ. οπόταν έγιναν η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Στην συνάντηση αυτή δεν καλέστηκε ο Δήμαρχος μας κι αμέσως ένα ηλεκτρικό σοκ μας ξύπνησε από την καφενειακή μας ραστώνη ένα κύμα διαμαρτυριών ξέσπασε προς όλους εκείνους που αγνόησαν την συμβολή των Θεσπιαίων στους αγώνες εναντίον των Περσών.

Θλίψη με κατέχει που η «φιλελεύθερη» Κυβέρνηση της χώρας μας βγάζει και πάλι στα παζάρια του κόσμου τις αρχαίες πραμάτειες μας ελλείψει άλλων επιτευγμάτων. Η Κυβέρνηση της χώρας αντί να αξιοποιήσει έστω αυτές τις εκατονταετίες και χιλιετίες από ένδοξες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας ως αφορμή για να ενθαρρύνει την φιλομάθεια των πολιτών, τις προσθέτει στο πρόγραμμα δημοσίων σχέσεων των εκλεκτών κυριών, ευπόρων βεβαίως βεβαίως.

Στενοχωρήθηκα όμως και με όσα άκουσα και είδα στην  συζήτηση που έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο  πριν λίγες ημέρες με θέμα (ανάμεσα σε άλλα) την μεθόδευση της αντίδρασης του Δήμου μας σε όλα αυτά.  

 Ψύχραιμος βέβαια ο Δήμαρχος είπε ότι το ότι δεν τον κάλεσαν στην εκδήλωση της Βαρδινογιάννη που προανέφερα, δεν ήταν σχεδιασμένο από σκοτεινούς κύκλους αλλά απλή συνέπεια της γενικής άγνοιας ακόμα και επισήμων όπως οι Υπουργοί Παιδείας και Πολιτισμού, για την ιστορική συμβολή των 700 προγόνων μας. Κι έτσι είναι.

Και ξαναθυμήθηκα το όσες φορές σε παρέες με άτομα από άλλα μέρη έχω δώσει μάχες για την αποκατάσταση της Αλήθειας. Κι αφού έχω αναφερθεί στα Ιστορικά γεγονότα του 480 π.Χ. έχω εισπράξει τόσες εκδηλώσεις απορίας και θαυμασμού «τι λές βρε παιδί μου!» και βλέπω τον Δημόφιλο Διαδρόμου εκεί που ήταν έτοιμος να ορμήσει, να ξαναβάζει το ξίφος στην θήκη και να ξαπλώνει ήρεμος στον αιώνιο ύπνο του. Και μετά όλα ξεχνιούνται μέσα σε μια φιλοσοφικοφανή ανταλλαγή θορύβων για τον ιδεολογικό ιμπεριαλισμό όπου οι ισχυροί γράφουν και γράφονται στην Ιστορία κατά προτεραιότητα και οι μικροί και αδύναμοι, όπως οι Θεσπιείς, εμφανίζονται ως υποσημείωση που κανείς δεν προσέχει.

Με την ευκαιρία να πως ότι ακόμα και σε αυτή την συνεδρίαση του Δημοτικού συμβουλίου από το Ερημόκαστρο ήταν καμιά δεκαριά συμπατριώτες μας. Ακόμα και η προσβολή προς τους 700 δεν ήταν ικανή να μας βγάλει από την ράθυμη αναζήτηση του «τι και τις πταίει» που «άμοιροι κι άβουλοι αντάμα περιμένουμε κάνα θάμα» . . .

(*) Κατσακούτσος είναι γνωστή ρεματιά κοντά στο χωριό μας σχετικά απρόσιτη

Επιστροφή . . .

Γυρνάω έπειτα από καιρό. Σηκώνω τα ρολά και ανοίγω την πόρτα. Τρίζουν οι μεντεσέδες. Μπαίνω μέσα και μια μυρωδιά από καπνό και ανθρώπους με γεμίζει. 

Σκόνη παντού αλλά όλα στην θέση τους. Διότι τα πράγματα ξέρουν να περιμένουν. Οι άνθρωποι βιάζονται και ξεχνούν.

Μετράω τον χρόνο πλέον με αυτούς που πέθαναν. Μετρώ τις καρέκλες που έμειναν άδειες και ακούω τα σβησμένα κεριά πίσω μου να σωρεύονται.

Αυτός που ενέπνευσε τον Έρμο πια δεν υπάρχει πια. Αλλά μού είπε πως θέλει να διαβάζει όσα λέγονται στην αίθουσα. Μακάρι να γεμίσει και πάλι με φωνές και καπνούς. 

Καιρός για καθάρισμα και λάντζα. 

Καλό φθινόπωρο!

Αριστεροί κι Εξουσία

Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

κεφ ιζ' . . . 24 Ἐλθόντων δὲ αὐτῶν εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθον οἱ τὰ δίδραχμα λαμβάνοντες τῷ Πέτρῳ καὶ εἶπον· Ὁ διδάσκαλος ὑμῶν οὐ τελεῖ τὰ δίδραχμα; 25 λέγει, Ναί. καὶ ὅτε εἰσῆλθον εἰς τὴν οἰκίαν, προέφθασεν αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοι δοκεῖ, Σίμων; οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἀπὸ τίνων λαμβάνουσι τέλη ἢ κῆνσον; ἀπὸ τῶν υἱῶν αὐτῶν ἢ ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων; 26 λέγει αὐτῷ ὁ Πέτρος· Ἀπὸ τῶν ἀλλοτρίων, ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἄρα γε ἐλεύθεροί εἰσιν οἱ υἱοί. 27 ἵνα δὲ μὴ σκανδαλίσωμεν αὐτούς, πορευθεὶς εἰς τὴν θάλασσαν βάλε ἄγκιστρον καὶ τὸν ἀναβάντα πρῶτον ἰχθὺν ἆρον, καὶ ἀνοίξας τὸ στόμα αὐτοῦ εὑρήσεις στατῆρα· ἐκεῖνον λαβὼν δὸς αὐτοῖς ἀντὶ ἐμοῦ καὶ σοῦ.

Με την Ευαγγελική περικοπή αυτή ως επιχείρημα, πρόσφατα κάποιος προσπάθησε να τεκμηριώσει τη "θέση" ότι ο Ιησούς ήταν ο πρώτος διδάξας του "δεν πληρώνω δεν πληρώνω" και πολιτικός αρνητής κι επαναστάτης. 

Μάλιστα! Είναι ενδιαφέρον που ψηφοφόροι και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν τεκμηρίωση περί του ‟δεν πληρώνω” και της κάθε "απείθειας" στο Κράτος, στα κείμενα των Ευαγγελίων. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αριστεροί το κάνουν αυτό χωρίς να αντιλαμβάνονται το άσχετο του θέματος. Ακόμα θυμάμαι στο καφενείο του χωριού τον παλαίμαχο κομμουνιστή συγχωριανό μου να αγορεύει με ζέση περί του ότι ‟ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής” και άλλα ευτράπελα.

Η ‟αλήθεια” των άλλων είναι το μέτρο της δικής μας αλήθειας.

Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις την πραγματικότητα. Ό,τι συμβαίνει το αντιλαμβάνεσαι με τα ψυχολογικά και ιδεολογικά σου φίλτρα εν πλήρη λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο το γεγονός δύο διαφορετικοί άνθρωποι το βλέπουν και το περιγράφουν διαφορετικά.

Το να έχεις αποδεχτεί ένα όραμα είναι σημαντικό για την πολιτική σου ένταξη. Είναι η ουσία της. Συμμετέχεις στις κομματικές συνελεύσεις, πηγαίνεις σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ακόμα κι όταν δεν έχουν άμεση σχέση με τα δικά σου επαγγελματικά ή εν γένει προσωπικά συμφέροντα. Διότι ‟βλέπεις” σε κάθε τέτοια κινητοποίηση τον τρόπο να κάνεις το όραμα σου πράξη. Όσο πιο πολύ επιλέγεις έναν τέτοιο τρόπο ζωής τόσο πιο πολύ το όραμά σου σε κυριεύει κι από σκεπτόμενος και σκεπτικιστής γίνεσαι παθιασμένος αγωνιστής για την κοινή υπόθεση.

‟Κοινή υπόθεση”; χμ! Μπορεί όχι ακόμα για όλους τους άλλους αλλά σίγουρα για τους συντρόφους σου. Μια ‟κοινή υπόθεση” που περιγράφεται με κοινούς όρους που μπορεί να μην έχουν γίνει κατανοητοί από όλους με τον ίδιο τρόπο αλλά συντηρούν ένα πνεύμα επικοινωνίας και κυρίως την ελπίδα για την επιτυχία ενός ασαφούς αλλά εντέλει κοινού στόχου.

Ανάλυση της νέας κυβέρνησης από τον Φ. Γεωργελέ

1. Αυτό που φανταζόμασταν τα προηγούμενα χρόνια, με τον ανασχηματισμό έγινε πιο φανερό. Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει στόχο να κάνει το απολύτως μίνιμουμ για να διατηρηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη. Μόλις έφτασε στο επιθυμητό σημείο να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό διά της υπερφορολόγησης, νομίζει ότι το δύσκολο κομμάτι τελείωσε, ότι οι υποχρεώσεις έπαψαν. Ετοιμάζεται για την αυτοαναπαραγωγή του. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση που λύνει προβλήματα. Είναι κυβέρνηση μάχιμη, με αντίπαλο όχι τα προβλήματα της χώρας αλλά τους άλλους διεκδικητές της εξουσίας.

2. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός είχε ως κατάληξη τη δημιουργία όχι μιας νέας κυβέρνησης, αλλά δυο. Μια κυβέρνηση εξωτερικού και μια κυβέρνηση εσωτερικού. Στην κυβέρνηση εξωτερικού υπάρχουν οι 2-3 υπουργοί-άλλοθι που μπορούν να συνομιλήσουν με τους διεθνείς οργανισμούς, τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Στην κυβέρνηση εσωτερικού συναθροίζονται οι μαχητές των τηλεπαραθύρων, το «γαλάζιο αντιμνημόνιο», ο δεξιός λαϊκισμός για να αντιμετωπίσει τον αριστερό λαϊκισμό.