Μανή Θεκέλ Φαρές

 

Η Εβραϊκή μυθολογία έχει καταγραφεί στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία συμπεριλαμβάνονται στα Ιερά κείμενα της Ορθοδοξίας.

 

Τα βιβλία αυτά έχουν πολλαπλά μηνύματα για την διοίκηση των ανθρώπων κι είναι κρίμα που οι δικοί μας οι ασκούντες την εξουσία δεν μελετούν τα; χρσιτιανικάς γραφάς.

 

Λοιπόν, στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης "Δανιήλ", αναφέρεται πως κάποτε στην Βαβυλώνα βασίλευε ένας κάποιος Βαλτάσαρ. Προφανώς και τούτος όπως όλοι οι βασιλιάδες ήταν διεφθαρμένος και βουτηγμένος στις εφήμερες ηδονές αδιαφορώντας για τον λαό του.

 

Μια φορά, καθώς γλεντούσε ο βασιλιάς κι η παρέα του, ένα -λέει- χέρι εμφανίστηκε κι έγραψε με αίμα στον τοίχο τις λέξεις «Μανή-Θεκέλ-Φάρες». Ο βασιλιάς κι η παρέα του τρόμαξαν αλλά δεν κατάλαβαν τι σήμαιναν οι λέξεις αυτές . Ο Βαλτάσαρ έταξε χρυσάφι κι αξιώματα σε όποιον εξηγήσει την γραφή. Οι σπουδαγμένοι και καλοπληρωμένοι μάγοι και σοφοί δεν μπόρεσαν.

 

Κάποιος είπε και φώναξαν τον σοφό γέρο Δανιήλ κι αυτός είπε στο βασιλιά την εξήγηση: « . . . Μανή, ἐμέτρησεν ὁ Θεὸς τὴν βασιλείαν σου καὶ ἐπλήρωσεν αὐτήν. Θεκέλ, ἐστάθη ἐν ζυγῷ καὶ εὑρέθη ὑστεροῦσα. Φάρες, διῄρηται ἡ βασιλεία σου, καὶ ἐδόθη Μήδοις καὶ Πέρσαις.».

 

Ο Δανιήλ πήρε μεν το χρυσάφι που είχε τάξει ο βασιλιάς αλλά όλα έγιναν όπως είχε προβλέψει δε.

 

Πράγματι το ίδιο βράδυ, ο Βαλτάσαρ δολοφονήθηκε και το βασίλειο του κατέλαβε ο Δαρείος.

 

Στην Παλαιά Διαθήκη περιγράφεται ο τρόπος διοίκησης της ανθρώπινης κοινωνίας. Δηλαδή παρουσιάζεται η νομοθεσία θεόθεν για το πως πρέπει να ζουν οι άνθρωποι. Οι μουσουλμάνοι αντέγραψαν όλα τούτα στο Κοράνι κι οι ιμάμηδες του Ιράν ή του κάθε ισλαμοφασιστικού μορφώματος απαιτούν την τήρησή τους.

 

Εμείς γλυτώσαμε.

 

Η Αριστοφανική κι αναρχική μας φύση προσάρμοσε τα δόγματα της Ορθοδοξίας στην δική μας παράδοση και καθημερινότητα κι οι εντολές των ιερωμένων έμειναν εντός της εκκλησίας και συχνά ούτε καν εκεί.

 

Όταν οι Εβραίοι έγραφαν τα δικά τους θεόπνευστα κείμενα, οι δικοί μας πρόγονοι  συνομιλούσαν με τους θεούς αλλά δεν τούς επέτρεπαν να έχουν ανάμειξη στα ανθρώπινα πολιτικά πράγματα. Στην Πολιτεία τους, στην Δημοκρατία, όριζαν οι ίδιοι τους νόμους τους οποίους τηρούσαν. Κι είχαν την Τέχνη, το θέατρο κυρίως, όπου με ιστορίες διδακτικές παρουσίαζαν τα μοντέλα συμπεριφοράς που καλά θα έκανα οι πολίτες να ακολουθούν.

 

Για την εξουσία που αυθαιρετούσε κι αγνοούσε τους νόμους, έλεγαν πως διαπράττει «Ύβρη» κι οι  συνέπειες της ήταν κατά σειρά η “Άτη” (τύφλωση, θόλωση του νου που το λέμε κι ως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»), την «Νέμεση» (την οργή των θεών που φαίνεται με γεγονότα καταστροφικά χωρίς τέλος) και τέλος την «Τίση», που είναι η συντριβή, η καταστροφή του υβριστή.

 

Οι ασκούντες την Εξουσία σε εμάς, ότανκαταλάβουν ότι το έχουν παρακάνει κι ο συνήθως αδιάφορος πολίτης αρχίζει ναθυμώνει, θεωρούν ότι με μια παραίτηση θα σωθούν. Κι μερικοί πράγματι σώζονται προσωρινώς. Ψελλίζουν και το καθαρτήριο «αναλαβάνω την πολιτική ευθύνη» και αποχωρούν για λίγο.

 

Τώρα που οι θεσμοί της Δημοκρατίας μας ολιγωρούν, σκέφτομαι πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν, εκεί που οι άνθρωποι της εξουσίας, θρασείς και θεομπαίχτες συνάζονται και μετρούν πρόβατα, φεράρι, διαμερίσματα και χρυσάφι και γελούν με τους άσχετους ολίγον διεφθαρμένους ψηφοφόρους τους, να παρουσιαζόταν ένα χέρι και να έγραφε τις λέξεις καταδίκης Μανή Θεκέλ Φάρες.

 

Και να καταδικάζονταν.

 

 Νέοι Έλληνες αλλά όχι Νεοέλληνες

Στην χώρα μας, στα χωριά μας, έρχονται και ζουν μαζί μας άνθρωποι απ' όλες τις φυλές του ανθρώπινου είδους.

Έρχονται νόμιμα ή παράνομα και ριζωνουν εδώ, εύκολα ή δύσκολα, γίνονται σαν κι εμάς και συχνά γίνονται οι καλύτεροι από εμάς.

Κυρίως τα παιδιά.

Γίνονται και τυπικώς Έλληνες και ξεχωρίζουν νικηφόρα ως μαθητές, αθλητές, επιστήμονες, επαγγελματίες.

Παίρνουν "εκδίκηση" για εκείνο το ηλίθιο, φοβικό σύνθημα "Έλληνας γεννιέσαι - δεν γινεσαι" καθώς όπου νικούν κρατούν υπερήφανοι την Ελληνική σημαία και λένε τον Εθνικό μας Ύμνο συγκινημένοι.

Αισθάνομαι πολύ καλά κι ασφάλεια με τούτη την εξέλιξη. Η Ελλάδα, η πατρίδα μου, γίνεται πατρίδα για όλα αυτά τα παιδιά και πλουταίνουμε όλοι μαζί.

Συγχαρητήρια για την επιτυχία τους!

 Στα εργοστάσια της περιοχής μας δουλεύουν Ερημοκαστραίοι ...

Η σχέση μας με τις βιομηχανικές επιχειρήσεις δεν είναι καλές.

Παρόλο που πολλοί συγχωριανοί μας δουλεύουν στα εργοστάσια της περιοχής, οι περισσότεροι αγνοούμε το τι γίνεται μέσα σε εκείνα τα κτίρια που καπνίζουν μερικές φορές.

Στην περιοχή της Θήβας είναι πολλά τα βιομηχανικά κουφάρια που κάποτε, στην δεκαετία '80 έσφυζαν από ζωή.

Νομίζω ότι είναι πιο πολλές οι αρνητικές απόψεις για την βιομηχανία πάρα θετικες: ρυπαίνει και καταστρέφει το περιβάλλον, εκμεταλλεύεται τους εργάτες, κερδίζει πάρα πολλά ο επιχειρηματίας καπιταλιστής.

Οι τοπικές αρχές, ευχαριστιούνται όταν λαμβάνουν χορηγίες ή εισπράτουν δημοτικά τέλη από τις επιχειρήσεις αλλά σπανίως τις προβάλλουν με θετικό τρόπο. Δεν κάνουν δε, καμμια κίνηση προσέλκυσης βιομηχανικών μονάδων στην περιοχή μας.

Ένα εργοστάσιο, απασχολεί κατοίκους από τους γειτονικούς οικισμούς αλλά αξιοποιεί και πολλές επιχειρήσεις (καταστήματα σιδηρικών κι εργαλείων, συνεργεία, εστιατόρια, κλπ.) της περιοχής.

Κι όταν, όπως συχνά συμβαίνει στο οικονομικό και κοινωνικό μας σύστημα, κάποιο εργοστάσιο κλείσει κι οι εργαζόμενοι βγουν με τα πανώ στον δρόμο, τότε όλοι μας τρέχουμε να συμπαρασταθούμε στον αγώνα τους για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Διότι όλοι χάνουμε.

Δούλεψα πολλά χρόνια σε βιομηχανικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή μας ως διευθυντικό στέλεχος κι ως μηχανικός. Μού έκανε πάντα εντύπωση η απουσία κάθε ενδιαφέροντος από μέρους της κοινωνίας για τις συνθήκες εργασίας και την παραγωγική διαδικασία στην μονάδα που δούλεψα. Μας επισκέφτηκαν ελάχιστες φορές ο δήμαρχος ή ο τοπικός βουλευτής για να μάθουν τι κάνουμε, τι προβλήματα αντιμετωπίζουμε, το επιτυχίες είχαμε.

Ας μην αναφερθώ στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές των εργατικών κέντρων και των κλασικών σωματείων που χαμπάρι δεν έχουν πάρει για το τι απασχολεί τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις αυτές.

Κατά τα αλλα, το "αντικαπιταλιστικό" κι αντι-επενδυτικό πνεύμα κυριαρχεί τελικώς. Κι ας θέλουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν μηχανικοί, χημικοί, οικονομολόγοι. Κι ας παραπονιόμαστε για την ανεργία.

Όλα τούτα τα σκέφτομαι με αφορμή δύο δημοσιεύματα στην "Καθημερινη" απο τον Φεβρουαριο για δύο επιχειρήσεις στην περιοχή μας: το "Αλουμίνιο" στον Άγιο Νικόλαο Στυρίου και τα "Ελληνικά καλώδια" στην Θήβα.

Όπως και το εργοστάσιο στην Θίσβη της "Σωληνουργίας Κορίνθου", οι επιχειρήσεις αυτές έχουν ξεχωρίσει θετικώς σε διεθνές επίπεδο. Διαθέτουν σύγχρονες τεχνολογικώς γραμμές παραγωγής κι οι εργαζόμενοι είναι εκπαιδευμένοι. Για αυτό καταφέρνουν να κερδίζουν τέτοια συμβόλαια.

Μπράβο στις επιχειρήσεις, στις διοικήσεις και βεβαίως στους εργαζόμενους, στα δικά μας παιδιά!

Το εργοστάσιο της εταιρείας "Σωληνουργεία Κορινθου", είναι στην περιοχή της Δομβραινας Θίσβης (Κακόσι).

Όταν ήταν να φτιαχτεί, υπήρξαν πολλές αντιδράσεις οικολογικού και πολιτικού χαρακτήρα. Τώρα, οι Δομβραινέοι κυρίως, βλέπουν το κεφαλοχώρι τους να ζωντανεύει και χαίρονται.

Η επιχείρηση "Σωληνουργεία Κορινθου", ανήκει στον βιομηχανικό όμιλο Στασινόπουλου. Ο όμιλος αυτός διαθέτει στην Βοιωτία τα εργοστάσια "Ελληνικά Καλωδια", "Ελβαλ" και "Χαλκορ" στα Οινόφυτα.

Σε όλα αυτά τα εργοστάσια δούλεψαν και δουλεύουν δικοί μας άνθρωποι, Ερημοκαστραίοι. Κι οι άνθρωποι αυτοί συμμετέχουν στις μεγάλες τεχνικές επιτυχίες των επιχειρήσεων αυτών.

Κι όμως, οι δημαρχοι κι οι πολιτευτές της περιοχής αγνοούν όλα τούτα. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τον τρόπο δουλειάς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η διοίκηση κι οι εργαζόμενοι.

Πρόσφατα η "Σωληνουργεία Κορινθου" είχε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία που κι αυτή πέρασε απαρατήρητη.

 Οι εραστές του Τερουέλ

Σε κάθε μεσογειακή χώρα υπάρχουν εκείνες οι ιστορίες νεαρών εραστών που κάτι ή κάποιοι δεν τούς αφήνουν να ενωθούν κι επισήμως. Ο δικός μας Ερωτόκριτος, ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα της Βερόνας συναντούν τους Εραστές του Τερουέλ.

Οι «Εραστές του Τερουέλ» είναι μια ρομαντική ιστορία που διαδραματίζεται το 1217 στην πόλη Τερουέλ της Αραγονίας , στην Ισπανία.

Στην πόλη υπήρχαν δύο σημαντικές και πλούσιες οικογένειες, η Μαρσίγια και η Σεγκούρα. Ο Χουάν Ντιέγκο Γκαρσές ντε Μαρσίγια (γνωστός και ως Ντιέγκο) και η Ιζαμπέλ ντε Σεγκούρα ήταν παιδιά τους. Οι δυο τους ήταν ερωτευμένοι ως παιδικοί φίλοι, αλλά όταν και οι δύο έφτασαν στην κατάλληλη ηλικία για γάμο, ο πατέρας της Ιζαμπέλ, όντας ο πιο πλούσιος σε όλο το Τερουέλ, απαγόρευσε τον γάμο.

Ο Ντιέγκο, ωστόσο, κατάφερε να κάνει μια συμφωνία με τον πατέρα, σύμφωνα με την οποία θα έφευγε από το Τερουέλ για πέντε χρόνια για να προσπαθήσει να χτίσει την περιουσία του. Αν ο Ντιέγκο κατάφερνε να αποκτήσει πλούτο μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, θα μπορούσε να παντρευτεί την αγαπημένη του, την Ιζαμπέλ.

Στην αρχή κι επειδή καμία είδηση δεν ερχόταν από τον Ντιέγκο ο πατέρας της Ισαβέλλας της πρότεινε να παντρευτεί κάποιον άλλον. Εκείνη του απάντησε λέγοντας ότι ο Θεός ήθελε να παραμείνει παρθένα μέχρι να γίνει είκοσι ετών, λέγοντας ότι οι γυναίκες πρέπει να μάθουν πώς να διαχειρίζονται το νοικοκυριό πριν παντρευτούν. Επειδή ο πατέρας της την αγαπούσε πολύ και ευχόταν την ευτυχία της, συμφώνησε να περιμένει μαζί της για πέντε χρόνια την επιστροφή του Ντιέγκο.

Την ημέρα που έκλεισαν τα πέντε χρόνια, ο Ντιέγκο δεν φάνηκε κι ο πατέρας της Ισαβέλλας την πάντρεψε με τον άρχοντα Ντον Πέδρο.

Αμέσως μετά την γαμήλια τελετή, επικράτησε αναταραχή στην πύλη της Σαραγόσα. Οι φρουροί ενημέρωσαν το χωριό ότι ο Ντιέγκο Μαρσίγια είχε επιστρέψει με μεγάλα πλούτη και με την πρόθεση να παντρευτεί την Ισαβέλλα.

Εκείνο το βράδυ, ο Ντιέγκο μπήκε κρυφά στην κρεβατοκάμαρα της Ισαβέλλας και του συζύγου της και την ξύπνησε απαλά. Την παρακάλεσε: «Φίλα με γιατί πεθαίνω» και εκείνη αρνήθηκε, λέγοντας: «Ο Θεός δεν θα ήθελε να εξαπατήσω τον άντρα μου. Για την αγάπη του Χριστού, σε παρακαλώ να βρεις άλλη και να με ξεχάσεις. Αν η αγάπη μας δεν μπορούσε να ευχαριστήσει τον Θεό, τότε ούτε εμένα θα έπρεπε να με ευχαριστήσει».

Την παρακάλεσε για μια τελευταία φορά, λέγοντάς της ότι πέθαινε και ευχήθηκε ένα τελευταίο φιλί. Αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ακούγοντας αυτό, ο Ντιέγκο δεν άντεχε τον χωρισμό ανάμεσα σε αυτόν και την αγαπημένη του και με έναν αναστεναγμό πέθανε στα πόδια της αγαπημένης του Ιζαμπέλ.

Κι εδώ αρχίζει το . . . θρίλερ!

Όταν η Ιζαμπέλ συνειδητοποίησε ότι ο Ντιέγκο πέθανε, εκείνη τρομοκρατήθηκε και ξύπνησε τον άντρα της, λέγοντάς του ότι δήθεν το ροχαλητό του δεν την άφηνε να κοιμηθεί. Του ζήτησε να της πει μια ιστορία για να κοιμηθεί.

Ω, η γυναίκα δεν παύει να είναι πονηρή!

Και εκείνος το έκανε.

Σε αντάλλαγμα εκείνη του είπε τη δική της ιστορία. Του είπε για τον Ντιέγκο, για τον χαμένο έρωτα τους και στο τέλος του ξεφούρνισε και το ότι τώρα, ο παρ΄ ολίγον εραστής της, ήταν ξαπλωμένος νεκρός δίπλα στο κρεβάτι.

Κι ο σύζυγος ταράχτηκε μεν αλλά με μεγαλείο ψυχής κι αρχοντική μεγαλοπρέπεια (!! ) αναφώνησε δε: «Ω, άθλια! Γιατί δεν τον φίλησες;»

«Για να μην ξεγελάσω τον άντρα μου», απάντησε εκείνη.

«Φυσικά», μουρμούρισε. «Είσαι μια γυναίκα άξια επαίνου».

Και αμέσως μετά οι δύο σύζυγοι, συμφώνησαν να θάψουν τον Ντιέγκο κρυφά στην τοπική εκκλησία. Κατά τη διάρκεια της κηδείας του Ντιέγκο, η Ιζαμπέλ εμφανίστηκε ντυμένη με το νυφικό της. Προχώρησε προς το μπροστινό μέρος της εκκλησίας και φίλησε τον άντρα που είχε αρνηθεί και . . . πέθανε, πέφτοντας μπρούμυτα πάνω στο σώμα του άντρα που αγαπούσε.

Οι δύο θάνατοι που προκλήθηκαν από αγάπη ενέπνευσαν τους πολίτες του Τερουέλ και απαίτησαν να ταφούν οι δυο τους δίπλα-δίπλα, ώστε τουλάχιστον στον θάνατο να μπορούν να είναι μαζί. Το αίτημα αυτό έγινε δεκτό από την εκκλησία.

Η φήμη για τους δύο εραστές έγινε κίνητρο για τουριστική ανάπτυξη της πόλης! Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι έρχονταν σε όλη την Ισπανία για να δουν τους Εραστές του Τερουέλ, ό,τι είχε απομείνει από τα σώματα των εραστών, τοποθετήθηκαν σε δύο νέους τάφους, όπου οι μορφές των εραστών είναι όμορφα σκαλισμένες.

Η μία πλάκα απεικονίζει τον δυνατό και όμορφο Ντιέγκο, με το ένα του χέρι τεντωμένο, να απλώνει το χέρι του για την αγαπημένη του Ιζαμπέλ - το χέρι του πλησιάζει να την αγγίξει, αλλά λόγω θρησκευτικής ευσέβειας δεν αγγίζονται (αφού η Ιζαμπέλ ήταν παντρεμένη). Δίπλα η πλάκα στον τάφο της Ιζαμπέλ είναι λαμπερή και πανέμορφη.

Όταν πας στο Τερουέλ θα τους δεις.

Πάντα οι εραστές αγνοούν το ότι ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης και μετά γίνεται . . . πτέρωτας και χάνεται. Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται ανά τους αιώνες και δημιουργεί θύματα.

Διάβασε εδώ στην επισυναπτόμενη ανάρτηση την σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με τους «Εραστές του Τερουέλ» κι όταν ακούσεις το τραγούδι ενός χαμένου έρωτα από την Έντιθ Πιάφ, επειδή δεν ξέρεις γαλλικά, να τι λέει:

Όταν οι εραστές ακούσουν αυτό το τραγούδι, είναι σίγουρο, αγαπημένε μου, πως θα κλάψουν

Θα ακούσουν τα λόγια της αγάπης, που εσύ ο ίδιος έλεγες

Θα ακούσουν την φωνή της αγάπης σου όταν πίστευες πως με αγαπούσες

Όταν σε αγαπούσα, όταν αγαπιόμασταν

Ακόμα ακούω το γέλιο σου, όταν μερικές φορές σε ρωτούσα

"Αν μια μέρα, δεν θα μ’ αγαπούσες πια; αν μια μέρα, δεν θ’ αγαπιόμαστε πια;

Κι εσύ μού έλεγες "Είναι αδύνατο!" και γελούσες.

Λοιπόν, βλέπεις, δεν έπρεπε να γελάς.

 

Ηλίας 

Ο Ηλίας ο παλαιός, ο προφήτης, γεννήθηκε σε μια Θίσβη, όχι της Βοιωτίας αλλά στην Παλαιστίνη.

Οι ντόπιοι τον φώναζαν Ελιαχού αλλά εμείς τον είπαμε Ηλία.

Όταν ήταν νέος σχετικά προκάλεσε τον τότε βασιλιά των Ισραηλιτών ο οποίος προτιμούσε τον Βααλ και την Αστάρτη και τους άλλους θεούς σε έναν αγώνα δύναμης θεών. Προφανώς και νίκησε ο Παντοδύναμος του Ηλία και οι άτυχοι ιερείς των ανατολικών θρησκειών, καμία χιλιάδα, σφάχτηκαν από τον Ηλία!

Η γυναίκα του βασιλιά όμως που επίσης υποστήριζε τους άλλους θεούς, απείλησε προσωπικά τον Ηλία πως θα τον σκοτώσει με αυτά που έκανε. Ο Ηλίας κατάλαβε ότι η γυναίκα δεν είναι κάποια επιπόλαια όπως ο άνδρας της κι εννοεί αυτό που λέει, τρομοκρατήθηκε και το έβαλε στα πόδια κυριολεκτικώς.

Περπάτησε 40 μερόνυχτα κι έφτασε σε ένα βουνό κι εκεί βρήκε μια σπηλιά και χώθηκε. Στην εξορία του τον τάιζαν τα κοράκια με ψωμί και κρέας κι έτσι απεικονίζονται στις αγιογραφίες μαζί του.

Όμως ο Παντοδύναμος του έδωσε θάρρος κι ήρθε πάλι πίσω και έκανε πολλά σημεία και θαύματα. Μαζί του είχε τον Ελισαίο που ήθελε να γίνει διάδοχος προφήτης. Μια μέρα που περπατούσαν και συνομιλούσαν, ξάφνου, ένα πύρινο άρμα και πύρινοι ίπποι διαχώρισαν τον ένα από τον άλλον, και ο Ηλίας μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο ανελήφθη.

Όμως ο λόγος που υπάρχουν πολλά εξωκλήσια στις κορυφές των βουνών, έρχεται από την αρχαιοελληνική παράδοση: όταν ο Οδυσσέας εξολόθρευσε τους μνηστήρες, για να υπάρξει ειρήνη στο νησί, πήρε την γυναίκα του κι έφυγε. Μαζί του κουβαλούσε ένα κουπί. Στα μέρη πού πήγαινε έδειχνε το κουπί και όταν του έλεγαν πως αυτό ήταν ένα κουπί έφευγε πιο πέρα. Κάποτε έφτασε σε ένα βουνό ψηλά κι ο ντόπιος του είπε ότι αυτό που κρατάει είναι για να ανακατεύουμε το γάλα όταν φτειάχνουμε τραχανά. Κι εκεί ο Οδυσσέας εγκαταστάθηκε οριστικά. Το γιατί ο Ηλίας συνδέθηκε με αυτόν τον μύθο, όποιος ξέρει να μας πει.

Για εμάς του Προφήτη Ηλία σήμαινε το πανηγύρι στο Κασκαβέλι που θα γλεντήσουν οι γείτονες σήμερα.

Να χαίρονται το όνομά τους ο Ηλίας, η Ηλιάννα, ο Λιάκος, και να απολαμβάνουν τις μέρες του καλοκαιριού τους. Τους αφιερώνουμε το πιο κλασσικό τραγούδι της ημέρας https://youtu.be/--CzDY5pr3M

Η αγιογραφία είναι έργο του Μιχαήλ Δαμασκηνού στην Μονή Σταυρονικήτα στο Άγιον Όρος 

 Του Άη Ηλιά

Η θεία Τασιά με την θεία Νίτσα ήταν γειτόνισσες. Η θεία Τασιά ήταν πραγματική θεία μου, αδελφή της μαμάς μου ενώ η θεία Νίτσα ήταν «θεία» διότι εμείς αντί για «κυρία» λέγαμε όλες τις μεγάλες γυναίκες «θείες».

Η θεία Τασιά με την θεία Νίτσα είχαν κηρύξει εμφύλιο πόλεμο διαρκείας. Ξέρετε τώρα εσείς τι σημαίνει σύγκρουση Αρβανιτισσών!

Η Νίτσα είχε δυνατή φωνή και ήταν τρομερά ετοιμόλογη. Το είχε κι ως μοιρολογίστρα. Οπότε σε αψιμαχίες και μάχες η θεία Τασιά ήταν από χέρι χαμένη. Συχνά πήγαινα να την δώ, την έβρισκα αναστατωμένη να αναλύει πρόσφατη «μάχη» και να μονολογεί:

«άκου η ντόσα να μού πει για το κορίτσι μου που είναι τεμπέλα. Ε, ναι, τεμπέλα και κυρά είναι η κόρη μου και χίλια μπράβο της. Αλλά είμαι χαζή. Αντί να το βουλώσω και να μπω μέσα, έπρεπε να της πως για την αδελφή της. Αλλά δεν μού κόβει καϋμένε, δεν μού κόβει» και κτυπούσε εκείνη την στιγμή το γόνατο με τσαντίλα.

Η θεία Τασιά ήταν ο ορισμός του καλού ανθρώπου. Γλυκομίλητη και φιλότιμη, θυσία γινόταν για γνωστούς κι αγνώστους. Το σπίτι της ήταν και δικό μας σπίτι κι εγώ πάντα περνούσα από εκεί κι ήμουν μάρτυς σε ότι τώρα σας λέω.

Με όλους τα είχε καλά κι όλοι έλεγαν καλά λόγια για την θεία Τασιά αλλά με την Νίτσα δεν τα έβρισκε. Προσπάθησε η θεία, το ξέρω, αλλά η Νίτσα ήταν διάολος. Μια νταρντάνα με δυνατή φωνή, τραγουδούσε κιόλας όμορφα, ήθελε να είναι αυτή που θα έλεγε την τελευταία λέξη παρόλο που δεν ήταν από το χωριό μας.

Ήταν από το Κασκαβέλι κι είχε έρθει νύφη σε εμάς αλλά ούτε κι αυτή η μετοικεσία την πτοούσε. Ούτε το ότι δεν έκανε παιδιά την πτοούσε.

Η θεία Τασιά ήξερε ότι η πιο σκληρή βρισιά θα ήταν να την πει «άκληρη» αλλά δεν το είπε ποτέ. Την τρόμαζε μια τέτοια σκληρότητα.

Τα δυο σπίτια μοιράζονταν μιάν αυλή που κανονικά ήταν δρόμος. Οι άντρες τους είχαν μακρινή συγγένεια. Ο άντρας της Νίτσας, ο θείος Ηλίας, πήγαινε στην λαϊκή και σιγά σιγά έβαλε τελάρα στην δική του την μεριά κι έκανε το δρόμο . . . αυλή.

Στην κουζίνα της η θεία Τασιά είχε ένα μικρό φεγγίτη που έβλεπε κατευθείαν στον μπαλκόνι της Νίτσας. Ο φεγγίτης αυτός ήταν και παρατηρητήριο για τον . . . εχθρό. Παρακολουθούσε συχνά την Νίτσα μπας κι επεκταθεί στα χωρικά της ύδατα. Έβλεπε όμως και τα ρούχα που άπλωνε και για μερικά από αυτά, κάτι «κοφτά», μαχαίρι μπήγονταν στην καρδιά της. Γιατί η Νίτσα ήταν μεγάλη τεχνήτρα στην πλεκτική και στα «κοφτά». Δημιουργούσε η «πουτάνα» δικά της σχέδια ενώ η θεία Τασιά δεν μπορούσε. Ακόμα και στην αντιγραφή του σχεδίου από το περιοδικό πλεκτικής δυσκολευόταν.

Τέλος πάντων. Από την πρώτη στιγμή όλα πήγαν στραβά στην σχέση τους και δεν συμφώνησαν ποτέ: για το πως θα μπουν τα σύρματα για να απλώνουν τα ρούχα, για το πως θα γίνεται το σκούπισμα και το άσπρισμα της αυλής, για το που θα χύνονταν τα απόνερα της μπουγάδας. Τίποτα και ποτέ.

Και πάντα η θεία Τασιά επέστρεφε σπίτι θυμωμένη κι ηττημένη κατά κράτος, με σχεδόν δακρυσμένα μάτια να μονολογεί «ούτε στον θάνατο να μην την δω την γαϊδούρα» ενώ η Νίτσα από απέναντι έριχνε τις άριες στην ατμόσφαιρα κι απολάμβανε την νίκη της.

Ο άντρας της Νίτσας πήγαινε στην λαϊκή κι έκανε γενικώς εμπόρια με λαχανικά, φρούτα και κρεμμύδια. Μερικές φορές έλειπε μέρες από το σπίτι. Και μια μέρα η θεία Τασιά ένοιωσε υπέρτατη ευτυχία όταν στο μπακάλικο του Νικολή μια της ψιθύρισε πως ο άντρας της Νίτσας έχει . . . γκόμενα κάπου προς την Λαμία.

Ω της ευτυχίας το ξέσπασμα για την θεία Τασία!

«αχ, έχει ο Θεός καϋμένε» ψιθύριζε στο σπίτι. Έτρεξε στο φεγγίτη να δει κάτι αλλά όλα ήταν όπως συνήθως, καμία αλλαγή στο απέναντι στρατόπεδο.

Ήξερε τώρα ότι στην επόμενη μάχη θα βγάλει το βαρύ πυροβολικό «μόι άντε μάζεψε τον άντρα σου που πίνει καφέ σε άλλα μνημόσυνα που θές και να μιλήσεις» ετοίμαζε τα λόγια – πυρομαχικά της κι αύξανε η αυτοπεποίθησή της.

Η ίδια δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Ο δικός της άντρας, ο θείος Μιχάλης ήταν ένας απολύτως ήρεμος και ήσυχος κακομοίρης που μόνο καφέ έπινε στο καφενείο. Ντρεπόταν και που ζούσε, που λένε. Δουλευτής κι αφοσιωμένος στο σπίτι του. Αυτά σκεφτόταν η θεία Τασιά και καθώς είχε εξασφαλίσει τα νώτα της ετοιμαζόταν για την επικείμενη μάχη.

Αλλά η μάχη δεν ήρθε ποτέ.

Η Νίτσα, υπό το βάρος των εξελίξεων, άλλαξε κι εκείνη. Μαζεύτηκε. Μια δυό φορές τους είδε η θεία Τασιά από τον φεγγίτη να τσακώνονται με τον άντρα της. Αυτός φόρτωνε τελάρα στο φορτηγάκι κι εκείνη του έλεγε «μην πας, γιατί το κάνεις αυτό;» στα μουγκά. Αλλά εκείνος, την έσπρωξε μπήκε στο αμάξι κι έφυγε. Κι η Νίτσα ούτε φώναξε, ούτε έβρισε ούτε τίποτα αλλά ανέβηκε στο σπίτι της.

Στα μέσα Ιουλίου, στου Προφήτη Ηλία που το Κασκαβέλι έχει πανηγύρι, η Νίτσα με τον άντρα της τον Ηλία που γιόρταζε, θα πήγαινε οπωσδήποτε. Μπροστά μπροστά στα όργανα, γεμάτη θεωρία και πληθωρικότητα, θα έκανε το κομμάτι της. Επέστρεφε στο χωριό της κι ήθελε να δείξει τις κατακτήσεις της.

Εκείνη την χρονιά όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.

Από τον φεγγίτη, την παραμονή της Αη Ηλιά, είδε η θεία Τασιά τον Ηλία να κατεβαίνει τα σκαλιά και την Νίτσα να προσπαθεί να τον κρατήσει από τον μανίκι. «άσε με γαμώ την παναγία σου» της φώναξε αυτός και μπήκε στο αυτοκίνητο κι έφυγε.

Εγώ πήγα λίγο αργότερα στην θεία Τασιά. Θα πήγαινα στο Κασκαβέλι κι ήθελα να πάρω το περιστροφο του ΤζιμΑνταμς. Η μάνα μου μού το απέκλεισε να μού δώσει λεφτά να πάρω «αυτά τα σκατά» κι έτσι κατέφυγα στην θεία Τασιά.

Ήταν στην κουζίνα κι κάτι ετοίμαζε. Βγήκε και κρατούσε ένα πιάτο και καπάκι είχε ένα άλλο πιάτο.

«να το πας στην Νίτσα» μού είπε. «έφυγε ο γάιδαρος και την άφησε την γυναίκα μόνη χρονιάρα μέρα» μονολόγησε.

Πήγα, ανέβηκα στο μπαλκόνι και κτύπησα την πόρτα. Μού άνοιξε η Νίτσα, με κόκκινα μάτια και σαν πρησμένη.

«μου είπε η θεία Τασιά να στο δώσω» και της έδωσα τα πιάτα.

Μού φάνηκε πως κάπως έσκασε το χείλη της προς χαμόγελο, τα πήρε και κάπως ένευσε προς τον φεγγίτη της θείας Τασιάς.

 

Φράνκα Ράμε

γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1928 και πέθανε σε ηλικία 84 ετών.

Ήταν μια από τις πιο αξιοθαύμαστες θεατρικές ερμηνεύτριες και θεατρικές συγγραφείς της Ιταλίας. Αριστερή ακτιβίστρια, εξελέγη στη γερουσία της Ιταλίας το 2006, αλλά παραιτήθηκε μέσα σε δύο χρόνια, λέγοντας ότι η συνέλευση ήταν ένα ψυγείο συναισθημάτων.

Αλλά η Ράμε ήταν περισσότερο γνωστή ως η σύζυγος και επαγγελματική σύντροφος του ηθοποιού-θεατρικού συγγραφέα Ντάριο Φο

Όταν ο Φο έλαβε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, αποκάλεσε τη Ράμε μούσα του και μοιράστηκε το μετάλλιο μαζί της.

Το 1968, καθώς το κίνημα διαφωνίας στο Παρίσι και τις ΗΠΑ εξαπλωνόταν στην Ιταλία, το ζευγάρι εγκατέλειψε το εμπορικό θέατρο και τις οικονομικές εγγυήσεις που συνόδευαν τις ετήσιες σεζόν τους, προτιμώντας να σχηματίσουν μια νέα συνεταιριστική ομάδα. Αρχικά, εμφανίζονταν υπό την αιγίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο οποίο είχε ενταχθεί η Ράμε, παρόλο που οι συμπάθειες του Φο ήταν πιο κοντά στις πιο ακραίες αριστερές ομάδες.

Όταν πήραν συνέντευξη από τον Φο και τη Ράμε για ένα ντοκιμαντέρ του BBC Arena το 1984, περιέγραψε πώς εμφανίζονταν για τους εργάτες ενός εργοστασίου γυαλιού που επρόκειτο να κλείσει. Οργάνωσαν την πώληση 10.000 ποτηριών στον χώρο και τα έσοδα βοήθησαν στη διάσωση του εργοστασίου.

Το 1973, η Ράμε απήχθη και βιάστηκε από φασίστες. Δέκα χρόνια αργότερα, χρησιμοποίησε την εμπειρία για έναν μονόλογο, Lo Stupro (Ο Βιασμός), ο οποίος παρουσιάστηκε σε ένα εργαστήριο που έδωσε το 1983 στα Riverside Studios στο Λονδίνο. Προκάλεσε διαμάχη όταν έδωσε μια απροσδόκητη ερμηνεία του μονολόγου σε μια δημοφιλή οικογενειακή τηλεοπτική εκπομπή στην Ιταλία.

Μέσω της οργάνωσης Soccorso Rosso (Κόκκινη Βοήθεια), η Ράμε συγκέντρωσε χρήματα για να βοηθήσει τις οικογένειες πολιτικών κρατουμένων, οι οποίοι κακομεταχειρίζονταν στις ιταλικές φυλακές. Είπε το 1984: «Δεν υπερασπίζομαι τους κρατούμενους επειδή πιστεύω ότι είναι φτωχά, αβοήθητα όντα που έχουν κακοποιηθεί από μια κακή κοινωνία. Θέλω απλώς να υπερασπιστώ το δικαίωμά τους σε αξιοπρεπή ανθρώπινη μεταχείριση». Αυτού του είδους η δραστηριότητα δυσκόλεψε την ίδια και τον Φο να λάβουν βίζα για να επισκεφθούν τις ΗΠΑ, αλλά τελικά ταξίδεψαν εκεί, σε μια θριαμβευτική υποδοχή σε θέατρα και πανεπιστήμια, στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Ακριβώς τη στιγμή που το κοινό στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο ίσως άρχιζε να κουράζεται από το είδος του πολιτικού θεάτρου, το βραβείο Νόμπελ του Φο έφερε αυτόν και τον Ράμε ξανά στο προσκήνιο. Έδωσαν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του Νόμπελ σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Το 2006, η Ράμε εξέπληξε τους πάντες θέτοντας υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Εξελέγη στη Γερουσία με το κόμμα Italia dei Valori (Ιταλία των Αξιών) του εχθρού του Μπερλουσκόνι, του πρώην δικαστή Αντόνιο Ντι Πιέτρο.

Όταν παραιτήθηκε, δημοσίευσε άρθρα στις ιταλικές εφημερίδες για να εξηγήσει γιατί ένιωθε απογοητευμένη από την εμπειρία. «Αυτή ήταν η πιο επίπονη και δύσκολη περίοδος της ζωής μου», έγραψε.

 Επιδοτήσεις ...

... Ο πατέρας μου δεν πήρε ποτέ. Την περίοδο που οι άλλοι δήλωναν περίσσια στρέμματα και ανύπαρκτες παραγωγές, ο αγρότης πατέρας μου δεν τα άκουγε. Έλεγε πως οι επιδοτήσεις ειναι η καταστροφή του αγρότη. Ο παραγωγός γίνεται λωποδύτης, δεν ενδιαφέρεται να κάνει σωστό προϊόν κι εντέλει καταστρέφεται.

Κατά τον Γιώργο Μέργο, οµότιµο καθη­γητή Οικονοµικών στο ΕΚΠΑ, πρώην γ.γ. ΥΠΟΙΚ, "... πρόκει­ται για ένα από τα µεγ­αλύτερα σκάν­δαλα των τελευ­ταίων δεκα­ε­τιών στον αγρο­τικό τοµέα, µε βαθιές δια­χρο­νι­κές ρίζες και συστηµικά χαρα­κτη­ρι­στικά. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δια­χει­ρι­ζόταν πάνω από 3 δισ. ευρώ ετη­σίως σε κοι­νο­τι­κές ενι­σχύσεις, περίπου 1,5% του ΑΕΠ, όταν ο αγρο­τι­κός τοµέας συµµετέχει στο ΑΕΠ της Ελλάδας κατά 3,8%. ∆ηλαδή το 40% του αγρο­τι­κού ΑΕΠ είναι επι­δο­τήσεις" !!

Ο πατέρας μου ήταν ασήμαντη μειονότητα κι ούτε μπόρεσε να αλλάξει τον κόσμο του. Κράτησε όμως εκείνα τα ψήγματα αξιοπρέπειας που με βοήθησαν στην ζωή μου.

Τώρα η φωτογραφία του ειναι στο εικονοστάσι του οίκου μας.

Λαός διεφθαρμένος ποτέ εξεγερμένους και προκομένος. Ας το έχουν κατά νου εκείνοι που προσδοκούν καθαρτήριες επαναστάσεις και δημιουργία νέου, καλυτερου κόσμου.

Όσα γίνονται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ κι όσα έγιναν και θα γίνουν σε άλλους τομείς της κοινωνίας μας, ειναι εκφράσεις αυτής της λαϊκοποίησης της διαφθοράς συνειδήσεων. Όλοι τα ξέραμε κι όλοι σιωπούσαμε. Ο Πάγκαλος τα είπε ωμά και παρεξηγήθκε

Το 2016 ένας φίλος βρέθηκε στο πηδάλιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) που έπνεε τα λοίσθια. Η ΕΒΖ ήταν το μοναδικό ολοκληρωμένο αγροτοβιομηχανικό σύστημα, πλήρως καθετοποιημένο στην χώρα μας. Από το 2005 περίπου ήταν ένας κοιτώνας διαφθοράς ολων: πολιτικών κι αγροτών.

Όλες οι αγροτικές βιομηχανίες ειναι συνεταιριστικοί οργανισμοί για απολύτως εργονομικούς λόγους. Όταν όμως ο φίλος μου πρότεινε στους αγρότες "να πάρουν την ΕΒΖ" απο τα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς, ομοφώνως κι ομοψύχως οι αγρότες απάντησαν: για μ@λ@κες ψάχνεις;

Πιο καλά να κλέβουν στο ζύγι και να ρουφάνε τις επιδοτήσεις παρα να λειτουργούν μια βιομηχανία.

Η ΕΒΖ έκλεισε, ο εξοπλισμός ληστεύτηκε και ΚΑΝΕΙΣ δεν μίλησε ...

 Μεγάλες κουβέντες εκ των υστέρων, είναι περιορισμένης χρησιμότητας ...

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θέλει να αποδεχτεί αυτοκριτικώς κακές πολιτικές αποφάσεις που έλαβε όταν ήταν στην εξουσία αλλά το πολιτικό ζώο που έχει μέσα του δεν τον αφήνει.

Διότι ΠΟΤΕ πολιτικός δεν αποδέχεται τα "λάθη του". Διότι, αν το έκανε, θα έπαυε να είναι πολιτικός.

Ο Βενιζέλος όμως είναι ένας πολύ καλός αναλυτής κι εξηγητής της πολιτικής κατάστασης τώρα που απέχει από την πολιτική. Αλλά, σε κάθε υπεράσπιση της υστεροφημία του, ο Βενιζέλος μας δίνει ψήγματα μιας αυτογνωσίας που κι εμείς ως "λαος" δεν έχουμε. Διότι, αν είχαμε αυτήν την αυτογνωσία, δεν θα εκλέγαμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε ...

Λέει λοιπόν ο Βενιζέλος:

"... Το «ανεύθυνο του λαού» που εξαγνίζεται καταψηφίζοντας τις προηγούμενες επιλογές του είναι το υπόστρωμα του εγγενούς στη δημοκρατία λαϊκισμού αλλά και θεσμική ανάγκη που απορρέει από το γεγονός ότι υπό συνθήκες λαϊκής κυριαρχίας, η τελική κρίση και ο τελευταίος λόγος ανήκει στον λαό με τους εσωτερικούς του συσχετισμούς. Άλλωστε αυτός καταβάλλει όχι το πολιτικό αλλά το οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό και ιστορικό κόστος των επιλογών του.

Η διάσταση που προσέθεσε η περίοδος της κρίσης είναι η εντυπωσιακή δοκιμασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέσω της βίαιης αποκόλλησης των κομματικών ηγεσιών από την κοινωνική και εκλογική τους βάση ..."

Σκληρή αλλά μεγάλη αλήθεια. Μα, αυτό συμβαίνει και τώρα: οι πολιτικοί μας, οι κομματικές ηγεσίες, κινούνται σε έναν κόσμο διαφορετικό από την δική μας καθημερινότητα. Εκείνοι ισχυρίζονται πως ξέρουν να διοικούν κι εμείς προσποιούμαστε πως τους εμπιστευόμαστε ενώ καθημερινώς κι αδιαλείπτως εξαφανίζουμε κάθε σεβασμό σε θεσμούς και σε πολιτικά πρόσωπα.

Και συνεχίζει ο Βενιζέλος:

"... Οι κομματικές ηγεσίες κατά την άσκηση των κυβερνητικών τους καθηκόντων βρέθηκαν αντιμέτωπες με την υποχρέωση προστασίας του εθνικού συμφέροντος, δηλαδή με την επιτακτική ανάγκη αποφυγής της ασύντακτης χρεοκοπίας, της διάλυσης της οικονομίας και της δημοκρατίας και της διακινδύνευσης της εθνικής υπόστασης. Μεταξύ αφενός μεν των συγκυριακών αντιδράσεων της κοινής γνώμης και του εκλογικού σώματος, αφετέρου δε της ιστορικής ήττας του έθνους, επέλεξαν εντέλει, άλλες γρήγορα (όπως το ΠΑΣΟΚ) και άλλες με μικρότερη ή μεγαλύτερη βλαπτική καθυστέρηση (διαδοχικά η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ), το πρώτο με όσα η επιλογή αυτή συνεπάγεται.

Η δοκιμασία αυτή οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε ακρωτηριασμό και στο σοκ της απώλειας της πλειοψηφικής του ροπής που λειτουργεί αρνητικά έως και σήμερα. Αυτό έγινε με μεγάλη ευκολία γιατί μεγάλο μέρος της παραδοσιακής εκλογικής του βάσης αλλά και του πολιτικού του προσωπικού ήταν «εκπαιδευμένο» να τείνει ευήκοον ους στην αρχική ανεπεξέργαστη αντιμνημονιακή δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ και εξίσου καλά «εκπαιδευμένο» να μετάσχει χωρίς ενδοιασμούς στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν αλλά και μετά τη μεταστροφή του υπέρ του τρίτου Μνημονίου που επαύξανε τα δύο πρώτα ...".

Δηλαδή ο κακομαθημένος "λαός" δεν θέλησε να καταλάβει τις ευθύνες του: να τους στείλει όλους αυτούς στο σπίτι τους. Θεωρεί ότι όλοι τουτοι οι εκπρόσωποι, ανόητοι, ημιμαθείς κι απρόσωπος, κάτι ξέρουν παραπάνω από εμένα κι εσένα.

Κι όλα ξεσπούν περίεργες καταστάσεις (υποκλοπές, σιδηροδρομικά δυστυχήματα, ΟΠΕΚΕΠΈ, κι άλλα πολλά) που ποτέ κανείς δεν φταίει και οι οποίες βελτιώσεις γίνονται αργά, πολύ αργά κι είναι πανάκριβες.

Με λίγα λόγια, τώρα ψάχνουμε για έναν "προγυμναστή" να εκπαιδεύσει τους πολίτες, εμάς δηλαδή, να είναι πιο σώφρονες. Ή πιο καλα κι ίσως πιο εύκολα, ψάχνουμε για έναν άλλον λαό, ώριμο, σοφό και θαρραλέο να αποφασίσει ο,τι εμείς αποφεύγουμε ...

 

Λέμε «όχι» πάντα και στα πάντα και για αυτό κάνουμε παρέλαση στις 28 Οκτωβρίου

Η συγκέντρωση των δημοτών του Δήμου μας σήμερα το πρωί στην Αλίαρτο, ήταν εναντίον της εγκατάστασης μπαταριών στην περιοχή του Αλιάρτου https://permissos.gr/2025/05/28/voiotia/permissosgmail-com/%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b8%cf%8d%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b1/?fbclid=IwY2xjawKkKvpleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETAyMW9mTDdJeTRVdk9iVXBvAR7sISDsrbXsx4xYMil7C9USJUjTgyXTtfEN2NltEepz2CcdrcTmVwXqebVvnA_aem_5ii2nd2ZgxGsKkWw_pbkOA

Ο ήλιος έκαιγε κι οι ελάχιστοι θαρραλέοι που πήγαν στην Αλίαρτο σήμερα, έψαχναν την σκιά. Αν ο Δήμος είχε μεριμνήσει να έχει εγκαταστήσει στέγαστρα με φωτοβολταϊκά στοιχεία (πάνελς) όλα θα ήταν καλύτερα κι ο Δήμος θα εξασφάλιζε την ηλεκτρική ενέργεια για τα φωτιστικά του.

Ήταν μια ακριβής επανάληψη της συγκέντρωσης που είχε γίνει πριν λίγο καιρό αλλά αυτή την φορά με λιγότερο κόσμο -επειδή έχουν ανοίξει οι δουλειές μάλλον.

Δικαίως ο Άγγελος Στάθης διαμαρτύρεται στην ανάρτησή του: https://www.facebook.com/aggelos.stathis.10

Οι συγκεντρώσεις αυτές έχουν νόημα όταν (1) ενημερώνουν τους δημότες για το θέμα (εν προκειμένω για τις μπαταρίες ηλεκτρικού φορτίου) και (2) εντάσσονται σε ένα σχέδιο κινητοποιήσεων του Δήμου για την επιτυχία του στόχου. Τίποτα από τα δύο δεν έγινε σήμερα.

Έχουμε όλοι μας πιο εύκολη την διαμαρτυρία, το «όχι» παρά το «ναι» σε ό,τι ανακοινώνεται στην περιοχή μας. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια μια αντίστοιχη αρνητική στάση που είχαν ορισμένοι στο Κασκαβέλι για την μονάδα διάλυσης αυτοκινήτων στο Χαρμάτι. Φωνές, κακό, για το περιβάλλον που καταστρέφεται και την αισθητική αλλοίωση στο περιβάλλον. Τελικά, όλα συνεχίζουν ως πρότερον.

Το ίδιο ισχύει με τις ανεμογεννήτριες ή τα φωτοβολταϊκά στην Κωπαΐδα και στα χωράφια μας. Χαμός! Μια μουλωχτή κινδυνολογία στα καφενεία για την γη που δεσμεύεται με τα «γυαλιά» και δεν θα έχουμε να φάμε -λες και τώρα δεν εγκαταλείπονται τα χωράφια μας.

Στο μεταξύ, παρόλες τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες συμπολιτών μας, καμία επένδυση δεν αποτράπηκε και καμία καταστροφή ενέσκηψε στις κεφαλές μας: οι μέλισσες πετούν (και μάλλον πεθαίνουν από τα φυτοφάρμακα), τα πουλιά δεν στοιβάζονται νεκρά στην βάση των πυλώνων και οι κατσίκες γεννούν κανονικά.

Προφανώς και με το «μπάχαλο» κράτος που έχουμε, είναι φυσικό να είμαστε όλοι μας επιφυλακτικοί ή και αρνητικοί.

Αλλά, ας μάθουμε τουλάχιστον τι συμβαίνει!

Να διαμαρτυρόμαστε μετά λόγου γνώσεως κι όχι έτσι, στον βρόντο, για να κάνουμε πολιτικό θόρυβο. Σήμερα το πρωί στην Αλίαρτο, όλοι οι πολιτικοί μας μαζί, ενωμένοι, διατύπωσαν την άρνησή τους για μελλοντική επένδυση στην Αλίαρτο. Όμως κανείς δεν εξήγησε αν υπάρχει και ποιο είναι το πρόβλημα!

Όλοι ενωμένοι στην διαμαρτυρία, στην άρνηση, διότι αυτή αρέσει. Διότι όταν είσαι «εναντίον του συστήματος» έτσι γενικώς, είσαι «αγωνιστής» και τσαμπουκάς κι ωραίος.

Ιστορικώς πάντα ο αντάρτης, ο διαφωνών, ο διαμαρτυρόμενος παντί τρόπω είχε ένα φωτοστέφανο από τους συμπατριώτες μας, ασχέτως του περιεχομένου της διαμαρτυρίας του. Επειδή η εξουσία ήταν τόσο μακρινή κι εχθρική με τους πολίτες, οι κρατικές υπηρεσίες τόσο αδιάφορες για τα προβλήματα του πολίτη, οι κατά καιρούς «αντισυστημικοί» δημιουργούσαν . . . μόδα.

Για τους σταθμούς μπαταριών τώρα, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, χωρίς

Οι μπαταρίες είναι αποθήκες ηλεκτρικής ενέργειας και είναι χρήσιμες σε ένα δίκτυο για την εξισορρόπησή του. Επειδή δεν υπάρχει πάντα ηλιοφάνεια και δεν φυσάει πάντα άνεμος, οι μπαταρίες καλύπτουν τα διαστήματα μειωμένης απόδοσης αυτών των πηγών ενέργειας.

Οι μπαταρίες υπάρχουν παντού γύρω μας: στο κινητό μας, στον φακό, στο ρολόι, στο αυτοκίνητο. Ένα αυτοκίνητο, για παράδειγμα, έχει Μια κοινή μπαταρία με χαρακτηριστικά (ρωτήστε έναν ηλεκτρολόγο για τις λεπτομέρειες) 12βολτ (V), 60 αμπερώρια (Ah) και θεωρητικά μπορεί να δώσει ενέργεια σε βατώρες (Wh):

12V×60Ah=720Wh12V × 60Ah = 720Wh12V×60Ah=720 βατώρες (Wh)

Ο σταθμός αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας που έχει εγκριθεί για εγκατάσταση στην Αλίαρτο Βοιωτίας διαθέτει μέγιστη ισχύ έγχυσης 20.000 κιλοβάτ (kW). Το έργο αφορά μεμονωμένο σταθμό με χρήση συσσωρευτών (μπαταριών). Θα απαιτήσει έκταση περίπου 14 στρεμμάτων στη θέση «Σανίδα» της Δημοτικής Ενότητας Αλιάρτου. Οι μπαταρίες θα είναι σε κοντέινερ. Η ισχύς των 20.000 κιλοβάτ (kW) επιτρέπει στον σταθμό να αποθηκεύει και να επανεισάγει στο δίκτυο σημαντικές ποσότητες ενέργειας, υποστηρίζοντας τη σταθερότητα του συστήματος και την αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών. Δηλαδή συμβάλλει στο να μην υπάρξει γενική διακοπή (μπλακ άουτ) στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος.

Κάθε ανθρώπινη επέμβαση στο περιβάλλον προκαλεί φθορά. Το θέμα είναι η όποια ρύπανση να είναι εντός ορίων που η φύση μπορεί να απορροφήσει. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων αποσκοπεί στον υπολογισμό αυτών των «ζημιών».

Ας δούμε τι κινδύνους εγκυμονεί μια τέτοια επένδυση μπαταριών για την περιοχή μας.

Με πρόχειρους υπολογισμούς, ο σταθμός αυτός ισοδυναμεί με τις μπαταρίες 27.000 οχημάτων. Δηλαδή όσα οχήματα επισκέπτονται ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ σε πέντε (5) μέρες.

Δηλαδή, μεγαλύτερο κακό προκύπτει από τα καυσαέρια αυτών των αυτοκινήτων από ό,τι από τις μπαταρίες τους.

Τέτοιες επενδύσεις (σταθμοί μπαταριών) έχουν γίνει και σε άλλα μέρη του κόσμου κι αξίζει να μάθουμε την δική τους εμπειρία.

Ευχαρίστως να ακούσω και να διαβάσω μια διαφορετική τεκμηρίωση (κι όχι συνθηματολογία).

Εντέλει, νομίζω πως ο Δήμος μας (αλλά και οι άλλοι Δήμοι της περιοχής) αντί να λένε ένα ξερό «όχι» σε κάθε επένδυση, πιο καλά να μαθαίνουν, να ενημερώνουν τους δημότες και να ετοιμάζουν ένα σχέδιο ανταποδοτικών οφελών για τους δημότες τους.