Μεγάλες κουβέντες εκ των υστέρων, είναι περιορισμένης χρησιμότητας ...

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θέλει να αποδεχτεί αυτοκριτικώς κακές πολιτικές αποφάσεις που έλαβε όταν ήταν στην εξουσία αλλά το πολιτικό ζώο που έχει μέσα του δεν τον αφήνει.

Διότι ΠΟΤΕ πολιτικός δεν αποδέχεται τα "λάθη του". Διότι, αν το έκανε, θα έπαυε να είναι πολιτικός.

Ο Βενιζέλος όμως είναι ένας πολύ καλός αναλυτής κι εξηγητής της πολιτικής κατάστασης τώρα που απέχει από την πολιτική. Αλλά, σε κάθε υπεράσπιση της υστεροφημία του, ο Βενιζέλος μας δίνει ψήγματα μιας αυτογνωσίας που κι εμείς ως "λαος" δεν έχουμε. Διότι, αν είχαμε αυτήν την αυτογνωσία, δεν θα εκλέγαμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε ...

Λέει λοιπόν ο Βενιζέλος:

"... Το «ανεύθυνο του λαού» που εξαγνίζεται καταψηφίζοντας τις προηγούμενες επιλογές του είναι το υπόστρωμα του εγγενούς στη δημοκρατία λαϊκισμού αλλά και θεσμική ανάγκη που απορρέει από το γεγονός ότι υπό συνθήκες λαϊκής κυριαρχίας, η τελική κρίση και ο τελευταίος λόγος ανήκει στον λαό με τους εσωτερικούς του συσχετισμούς. Άλλωστε αυτός καταβάλλει όχι το πολιτικό αλλά το οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό και ιστορικό κόστος των επιλογών του.

Η διάσταση που προσέθεσε η περίοδος της κρίσης είναι η εντυπωσιακή δοκιμασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέσω της βίαιης αποκόλλησης των κομματικών ηγεσιών από την κοινωνική και εκλογική τους βάση ..."

Σκληρή αλλά μεγάλη αλήθεια. Μα, αυτό συμβαίνει και τώρα: οι πολιτικοί μας, οι κομματικές ηγεσίες, κινούνται σε έναν κόσμο διαφορετικό από την δική μας καθημερινότητα. Εκείνοι ισχυρίζονται πως ξέρουν να διοικούν κι εμείς προσποιούμαστε πως τους εμπιστευόμαστε ενώ καθημερινώς κι αδιαλείπτως εξαφανίζουμε κάθε σεβασμό σε θεσμούς και σε πολιτικά πρόσωπα.

Και συνεχίζει ο Βενιζέλος:

"... Οι κομματικές ηγεσίες κατά την άσκηση των κυβερνητικών τους καθηκόντων βρέθηκαν αντιμέτωπες με την υποχρέωση προστασίας του εθνικού συμφέροντος, δηλαδή με την επιτακτική ανάγκη αποφυγής της ασύντακτης χρεοκοπίας, της διάλυσης της οικονομίας και της δημοκρατίας και της διακινδύνευσης της εθνικής υπόστασης. Μεταξύ αφενός μεν των συγκυριακών αντιδράσεων της κοινής γνώμης και του εκλογικού σώματος, αφετέρου δε της ιστορικής ήττας του έθνους, επέλεξαν εντέλει, άλλες γρήγορα (όπως το ΠΑΣΟΚ) και άλλες με μικρότερη ή μεγαλύτερη βλαπτική καθυστέρηση (διαδοχικά η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ), το πρώτο με όσα η επιλογή αυτή συνεπάγεται.

Η δοκιμασία αυτή οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε ακρωτηριασμό και στο σοκ της απώλειας της πλειοψηφικής του ροπής που λειτουργεί αρνητικά έως και σήμερα. Αυτό έγινε με μεγάλη ευκολία γιατί μεγάλο μέρος της παραδοσιακής εκλογικής του βάσης αλλά και του πολιτικού του προσωπικού ήταν «εκπαιδευμένο» να τείνει ευήκοον ους στην αρχική ανεπεξέργαστη αντιμνημονιακή δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ και εξίσου καλά «εκπαιδευμένο» να μετάσχει χωρίς ενδοιασμούς στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν αλλά και μετά τη μεταστροφή του υπέρ του τρίτου Μνημονίου που επαύξανε τα δύο πρώτα ...".

Δηλαδή ο κακομαθημένος "λαός" δεν θέλησε να καταλάβει τις ευθύνες του: να τους στείλει όλους αυτούς στο σπίτι τους. Θεωρεί ότι όλοι τουτοι οι εκπρόσωποι, ανόητοι, ημιμαθείς κι απρόσωπος, κάτι ξέρουν παραπάνω από εμένα κι εσένα.

Κι όλα ξεσπούν περίεργες καταστάσεις (υποκλοπές, σιδηροδρομικά δυστυχήματα, ΟΠΕΚΕΠΈ, κι άλλα πολλά) που ποτέ κανείς δεν φταίει και οι οποίες βελτιώσεις γίνονται αργά, πολύ αργά κι είναι πανάκριβες.

Με λίγα λόγια, τώρα ψάχνουμε για έναν "προγυμναστή" να εκπαιδεύσει τους πολίτες, εμάς δηλαδή, να είναι πιο σώφρονες. Ή πιο καλα κι ίσως πιο εύκολα, ψάχνουμε για έναν άλλον λαό, ώριμο, σοφό και θαρραλέο να αποφασίσει ο,τι εμείς αποφεύγουμε ...