O κύριος Μάκης, από το Γεράσιμος, έζησε όλη τη ζωή του σε ένα χωριό, κοντά στο Μεσολόγγι. Ψαράς και αγρότης. Ανέθρεψε τέσσερα παιδιά, τρία κορίτσια κι ένα αγόρι, και χάρηκε πολλά εγγόνια. Με το γιο του γίναμε φίλοι στο στρατό και παραμείναμε. Πήγαινα κατά καιρούς στο χωριό του, τους πήγαινα κρεμμύδια και κρασί, και στο χαμηλοτάβανο σπιτάκι η μάνα του, η Αλεξάνδρα, είχε πάντα τσίπουρο και αυγοτάραχο για να μας κεράσει.
Ο κύριος Μάκης είχε ένα στεγνό σκαμμένο πρόσωπο, όλο ρυτίδες, σαν ένα κομμάτι χωραφιού που έχει πολύ καιρό να δει βροχή και έξυπνα γκρίζα μάτια που γυάλιζαν σαν φρεσκοπλυμένα σαλιγκάρια. Όλος ήταν στεγνός, λεπτός αλλά δυνατός. Κάπνιζε και μιλούσε αργά. Σοβαρός ακόμα κι όταν χωράτευε. Άλλο από δουλειά δεν γνώρισε στη ζωή του και δεν νομίζω ότι ζήτησε κάτι περισσότερο από ό,τι του δόθηκε. Όταν τον καλούσαν τα παιδιά του στα σπίτια τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αυτός πήγαινε για λίγο κι επέστρεφε πάντα στο χωριό.
