Η Αθήνα είναι κράτος κοντά στην Βοιωτία. Εκεί ζουν τα αδέλφια μας οι εν Αθήναις. Μετανάστες της δεκαετίας του εξήντα που τώρα έχουν πια για τα καλά εδραιωθεί εκεί και προκόψει. Τουλάχιστον έτσι δείχνουν. Απόμαχοι και απόστρατοι, με καλλιτεχνίζουσες ευαισθησίες, συλλέκτες αναμνήσεων που τις παρουσιάζουν στο περιοδικό τους, όψιμοι στιχοπλόκοι ομοιοκαταληξιών και συναισθηματίες κειμενογράφοι. Όπως εμείς φαντάζομαι ότι κι αυτοί, μαζεύονται στην Αθήνα σε κάποιο καφενείο, αραιά και που και συζητάνε διάφορα για τα τέως και τα νυν, πετάνε κάνα αρβανίτικο και απαγγέλουν τα στιχάκια τους. Πάνε ταβέρνα κάποτε, όπως κι εμείς, και κάνουν χορό όπου κόβουν καθυστερημένα αλλά εθιμοτυπικά την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους. Κάνουν ότι μπορούν για να δείξουν το χωριό που είναι μέσα τους. Το περιοδικό τους για τις Θεσπιές, είναι όλο "άλλοτε" και καθόλου "τώρα". Το βλέπω στα τραπέζια του καφενείου μας και σχολιάζουμε τις φωτογραφίες που είναι από "άλλοτε" και προσπαθούμε να αντιστοιχήσουμε τις φάτσες με τους συμπολίτες μας.
