Την Ιστορία δεν στην κλέβει κανείς. Την Ιστορία την «χάνεις» αν δεν την γνωρίζεις και δεν την μελετάς. Τότε, δεν είναι η Ιστορία που χάνεις αλλά ο εαυτός σου

Συχνά παρατηρώ μια σχεδόν μανία στους συμπατριώτες μου Έλληνες Αρβανίτες, να θέλουν να διαχωρίσουν την εθνοτική τους καταγωγή από τους Αλβανούς. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, φτάνουν μέχρι σημείου να αποδεχτούν περίεργες θεωρίες περί καταγωγής των νυν Αλβανών από τον . . . Καύκασο. Οι θεωρίες αυτές δεν επαληθεύονται κι ούτε τεκμηριώνονται με επάρκεια. Είναι μάλλον ιδεοληπτικοί ισχυρισμοί παρά Ιστορία.

Οι πρόγονοί μας Αρβανίτες που κατέβηκαν στην περιοχή μας εκεί γύρω στον 12ο και 13ο αιώνα, προέρχονταν από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Η γλώσσα που μιλούσαν ήταν τα Αρβανίτικα που έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα σημερινά Αλβανικά. Οι γλωσσολόγοι λένε πως τα Αρβανίτικα είναι τα μεσαιωνικά Αλβανικά. Νομίζω ότι το έχω αναφέρει πάλι, ένας Κοσοβάρος γλωσσολόγος μού είχε πει πως στα Αρβανίτικα υπάρχει μια μουσικότητα που δεν υπάρχει πλέον στα Αλβανικά.

Εάν λοιπόν κάποιος, πήγαινε τότε στο χωριό μου και ρωτούσε τους προγόνους μου «τι είστε εσείς μωρέ παιδιά» θα απαντούσαν «γιαμ ι μπίρι Μήτρογκούρατ» (είμαι ο γιός του Μητροπέτρα) ή «γέμι γκα Ρημοκάστρα» (είμαστε από το Ερημόκαστρο). Δεν θα απαντούσαν ούτε «Αρβανίτες» ούτε «Έλληνες». Έως και πρόσφατα, πρώτη πατρίδα για τους Αρβανίτες ήταν η οικογένεια τους ή η διευρυμένη οικογένεια, το σόι τους ή η φάρα τους δηλαδή και μετά το χωριό τους.

Το ενδιαφέρον είναι πως όταν εγκαταστάθηκαν στα σημερινά μέρη (έχω γράψει για τον τρόπο της εγκατάστασης πριν καιρό), δεν διατήρησαν καμία, εντελώς, μνήμη από τον τόπο προέλευσης. Ωσάν να προήλθαν εκ της γης, ως οι "σπαρτοί" του Κάδμ
ου.

Η διαμόρφωση των λεγόμενων «εθνικών συνειδήσεων», η κατανόηση ενός ατόμου ως μέλους εθνικής ομάδας ή ως πολίτη μιας χώρας, είναι αποτέλεσμα πολύχρονη διαδικασίας σχετικά πρόσφατης με βάση τον ιστορικό χρόνο: μόλις με την Αμερικάνικη επανάσταση (1776) αρχίζουμε να μιλάμε για «έθνη». Διότι οι επαναστάσεις αυτές (Αμερικάνικη, Γαλλική, κλπ.) «γέννησαν» τα έθνη που σήμερα γνωρίζουμε.

Στα προεπαναστατικά χρόνια, οι άνθρωποι που ζούσαν στα χώματα της σημερινής Ελλάδας, ήσαν Ρωμιοί και Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Είχαν αίσθηση μιας εθνικής ταυτότητας, αλλά δεν την θεωρούσαν και τόσο βασική για την ζωή τους. Ήσαν ραγιάδες (δηλαδή υπόδουλοι στους Οθωμανούς) και μερικές φορές είχαν εξεγερθεί. Κι οι άλλοι Βαλκάνιο λαοί είχαν εξεγερθεί. Οι εξεγέρσεις αυτές όμως, είχαν στόχους περιορισμένους και έπειτα από λίγο καταπνίγονταν ή βρισκόταν μια λύση κατά κάποιον τρόπο.

Οι Έλληνες πρώτοι στα Βαλκάνια κι ίσως και στην Ευρώπη, έκαναν επανάσταση με στόχο το ελεύθερο εθνικό κράτος. Και μέσα από αντιφάσεις, εμφυλίους πολέμους, προδοσίες, εγκλήματα και μεγαλουργίες, το πέτυχαν! Εκείνοι οι αμόρφωτοι, χοντροκομμένοι και κουτοπόνηροι χωριάτες Αρβανίτες, που βρωμούσαν σκορδοστούπι και ξινισμένο κρασί το πέτυχαν αυτό και για αυτούς πρέπει να είμαστε πολλαπλώς ευγνώμονες και υπερήφανοι.

Αν για κάτι πρέπει να τιμούμε τους αγωνιστές του 1821, είναι ότι στον αγώνα τους για ελεύθερη πατρίδα, ενοποίησαν το Γένος: δεν είμασταν πλέον ο καθένας από το χωριό του, αλλά γίναμε όλοι Έλληνες! Κι ο Μαυρομιχάλης έφευγε από την Μάνη, άφηνε το σπίτι του δηλαδή, για πρώτη φορά στην ιστορία των προγόνων του και πήγαινε να πολεμήσει και να πεθάνει στην Εύβοια ή στην Θεσπρωτία, για το Σούλι!

Λοιπόν, η αγωνία μας μπας και θεωρηθούμε «αδέλφια» με τους νυν Αλβανούς, οφείλεται κατά την γνώμη μου, στην πολιτισμική εξέλιξη ημών και των Αλβανών. Εάν οι Αλβανοί είχαν εξελιχθεί ως κοινωνία διαφορετικά, δεν είχαν υποστεί τον πολιτικό και πολιτισμικό οδοστρωτήρα του Εμβερικού κομμουνισμού κι ήταν πιο «πολιτισμένοι», όπως οι Σλοβένοι ας πούμε, δεν νομίζω να είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Η «συγγένεια» μαζί τους εάν δεν μας ήταν αδιάφορη θα μας ήταν μάλλον αποδεκτή. Όμως η εικόνα των Αλβανών που δημιουργήθηκε σε εμάς όταν άρχισαν να μας έρχονται στην Ελλάδα, είναι εκείνη του παρακατιανού, του αποτυχημένου, του άπλυτου άθλιου, του παιδιού για τα θελήματα και του εν δυνάμει εγκληματία. Εκάς λοιπόν οι βδελυροί!

Ένεκα της διαφορετικής ιστορικής εξέλιξης, σήμερα οι Έλληνες Αρβανίτες και οι Αλβανοί, είμαστε δύο διαφορετικοί λαοί. Δυστυχώς, οι Έλληνες Αρβανίτες φθίνουμε και περιοριζόμαστε σε Ομάδες όπως η παρούσα και σε πολιτιστικούς συλλόγους που τραγουδάνε και χορεύουν περίπου πέντε (5) αρβανίτικα τραγούδια, σε μερικά δε χρόνια δεν θα υπάρχουν καν Αρβανίτες εν Ελλάδι να τους απασχολεί και να συζητούν το θέμα αυτό.

Όταν ο Κολοκοτρώνης είχε καταφύγει κυνηγημένος στην Ζάκυνθο και σκεφτόταν την εξέλιξη της Ελλάδας, συζητούσε το θέμα με τον αδελφικό του φίλο και αδερφοποιητό, βλάμη που λέμε, τον Αλή Φαρμάκης, μουσουλμάνο Αρβανίτη από τον Λάλα της Ηλείας. Τότε λοιπόν, ο Γέρος του Μωριά, σχεδίαζε μια κοινή ελεύθερη πατρίδα για τους Έλληνες, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους Αρβανίτες, με σημαία που θα είχε σύμβολο τον σταυρό και την ημισέληνο.

Στην πρώτη Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο μάλιστα συμμετείχε κι εκπρόσωπός των μουσουλμάνων Αρβανιτών αλλά στην πορεία των πραγμάτων, η θρησκεία κυριάρχησε στους Έλληνες ως βασικός ενοποιητικός παράγων κι έτσι έφυγαν οι τότε μουσουλμάνοι Αρβανίτες. Οι Έλληνες τους βάφτισαν πολύ κακώς «Τουρκαλβανούς» και η ζωή εξελίχθηκε όπως ξέρουμε.

Οι θεωρίες περί διαχωρισμού μας . . . αιματολογικώς και ένεκα ΝτιΕνΕι, προφανώς και είναι εντελώς αστείες κι απαράδεκτες. Η μέγιστη αντίφαση όλων αυτών των θεωριών αποκαλύπτεται με τους Βόρειοηπειρώτες. Οι αδελφοί μας αυτοί, έμειναν εκεί, στην Αλβανία και είναι σήμερα δίγλωσσοι: μιλάνε Ελληνικά κι Αλβανικά κι όχι Αρβανίτικα! Διότι η γλώσσα εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία: στα χρόνια του ΑλήΠασά, όλοι μιλούσαν τα Αρβανίτικα (που οι ξένοι περιηγητές αλλά και οι Ρωμιοί λογιώτατοι τα έλεγαν Αλβανικά κι όλους τους Αρβανίτες, Αλβανούς). Πέρασαν τα χρόνια, δημιουργήθηκε το Αλβανικό κράτος, οργανώθηκε η εκπαίδευση και σήμερα όσοι έμειναν εκεί μιλάνε Αλβανικά, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα Αρβανίτικα δηλαδή κι εμείς Αρβανίτικα -όσοι έχουμε μείνει να τα μιλάμε δηλαδή.

Οπότε, οι σημερινοί Αλβανοί είναι ... Αρβανίτικης καταγωγής, θα μπορούσαμε να πούμε!

Εμείς οι Έλληνες, μέσα από την βασική εκπαίδευση και τις προφορικές παραδόσεις στα χωριά μας, έχουμε φτιάξει μιάν Ιστορία που συχνά δεν έχει μεγάλη σχέση με την αλήθεια κι έχουμε κρεμάσει από αυτήν την εθνική μας ταυτότητα. Δεν μας απασχολεί καθόλου η δημιουργία Ιστορίας, η δημιουργία δηλαδή θετικών καταστάσεων για όλους μας και το άνοιγμα σε ένα παράθυρο προς το μέλλον. Δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δικές μας αυθεντικές αξίες αλλά αφηνόμαστε τεμπέλικα στην θαλπωρή του μεγαλείου των αρχαίων μας προγόνων. Κι όταν άλλοι οικειοποιούνται στοιχεία της δικής μας παράδοσης, αντί να χαρούμε και να «ξυπνήσουμε», αντιδρούμε σπασμωδικά, φοβικά και γυρνάμε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού συνεχίζοντας τον ύπνο μας. Προφανώς όχι όλοι, ευτυχώς.

Κι όταν μερικοί Αλβανοί (διότι την πλειοψηφία των Αλβανών την απασχολεί το πως θα ζήσει κι επιβιώσει σε μια καθημερινότητα σκληρή και δύσκολη) για λόγους εσωτερικού πολιτικού εντυπωσιασμού ισχυρίζονται βλακείες «οι Αλβανοί στα Βαλκάνια είναι 20.000.000» ή «δεν υπήρξε αρχαία Ελλάδα – όλα ήταν Ιλλυρικός πολιτισμός και Αλβανία», αρχίζει μια τρομερή «κινητοποίηση» να τούς βουλώσουμε το στόμα. Λες κι έτσι υπερασπιζόμαστε τα ιερά κι όσια της φυλής μας. Επαληθεύουμε /έτσι τον σοφό που έλεγε πως η βλακεία έχει μια μοναδική ιδιότητα: κάνει βλάκες όσους την συναντούν και μιλάνε μαζί της! Ασχολούμαστε με τους ανόητους ολίγους Αλβανούς και δεν μας ενδιαφέρουν οι Αρβανίτες της Σικελίας που ακόμα τραγουδούν λυπημένα τον όμορφο Μωριά από όπου αποχώρησαν εκεί γύρω στα 1460.

Για τους λογής εθνικιστές που εμφανίζονται στις γειτονικές χώρες, υπάρχουν οι ακριβώς ίδιοι και στην Ελλάδα: ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο κομμουνισμος παλιότερα, λειτουργεί με δίδυμους σχηματισμούς. Δηλαδή, ο,τι υπάρχει στην χώρα μας και μάλιστα με τον τρόπο που εκφράζεται εδώ ("δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ", κλπ.), υπάρχει κι από την άλλη μεριά των συνόρων. Όταν εμείς μιλάμε για τον «βρωμιάρη γύφτο Σκοπιανό», από την άλλη μεριά υπάρχει κάποιος που λέει «είμαστε απόγονοι του Μακεδόνα Μεγάλου Αλεξάνδρου» και μισθώνει αεροπλάνα για να φέρει στα Σκόπια κάποιον αρχηγό της φυλής Καλάς στα όρια της αρχαίας Βακτριανής και να τον βαφτίσει αδελφό του. Κι ούτω καθεξής. Τώρα, για το ποιος άρχισε πρώτος, ισχύει αυτό που προείπα για την βλακεία.

Αλλά όλα αυτά τα αστεία και τραγικά δεν δημιουργούν Ιστορία. Θόρυβο δημιουργούν που κρατάει πολύ λίγο. Στην πατρίδα μας έχουν φτιαχτεί περιουσίες με τέτοιους θορύβους!

Η απλή αλήθεια είναι πως σε μια γεωγραφική περιοχή, η ισχυρή χώρα δημιουργεί το ήθος των σχέσεων με τους γείτονες. 

Στα Βαλκάνια, η Ελλάδα είναι η πιο ισχυρή χώρα, μακράν.