Γιατί φοβόμαστε το διαφορετικό; Γιατί είμαστε τόσο εχθρικοί προς τους άλλους; Πως καλλιεργείται στο μυαλό μας αυτή η καχυποψία και υπό ποιες προϋποθέσεις αυτό οδηγεί στο έγκλημα; Πόσο πολύ μας ενοχλεί όταν μιλάνε για εμάς αρνητικά, μα κρίνουν, μας κοροϊδεύουν; Πόσες φορές οι άνθρωποι στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην εφορία, στην αστυνομία, στα υπουργεία δεν μας έχουν φερθεί προσβλητικά, έχουν μιλήσει περιφρονητικά και μας έχουν κάνει να πούμε το «να ανοίξει η γη να με καταπιεί»;
Η κυριαρχία τέτοιων αντιλήψεων σε μια κοινωνία δεν είναι δύσκολο πράγμα. Πριν λίγο καιρό μια γερμανική ταινία, ΤΟ ΚΥΜΑ, έδειξε πως αυτό υλοποιείται. Αρκεί μια εξουσία που ξέρει τι θέλει και ένας λαός που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει! Οι εξουσίες, μικρές ή μεγάλες, δείχνουν το απαίσιο πρόσωπό τους όταν του το επιτρέπουμε γιατί αδιαφορούμε για αυτά που παθαίνουν οι άλλοι –σιγά μην τα πάθω κι εγώ αυτά!- είτε γιατί φοβόμαστε είτε γιατί ντρεπόμαστε να υποστηρίξουμε αυτό που πιστεύουμε αληθινό και σωστό.
Σε μια άλλη περίπτωση, σε ένα αγροτικό Δήμο Ράισβιλ (Ρυζοχώρι;) στην πολιτεία Αϊόβα των ΗΠΑ, μια δασκάλα έκανε ένα αντίστοιχο πείραμα, στα 1970. Η Αϊόβα είναι μια πολιτεία των ΗΠΑ με έκταση όση η μισή Ελλάδα περίπου και με πληθυσμό τρία εκατομμύρια κατοίκους. Ο Δήμος Ράισβιλ στον οποίο έγιναν αυτά που θα πούμε στην συνέχεια, είναι ένα αγροτικό χωρίο με βασική παραγωγή τα καλαμπόκια.
Το 1968 δολοφονήθηκε στην πόλη Μέμφις των ΗΠΑ ο αμερικανός μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
