Φράνκα Ράμε

γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1928 και πέθανε σε ηλικία 84 ετών.

Ήταν μια από τις πιο αξιοθαύμαστες θεατρικές ερμηνεύτριες και θεατρικές συγγραφείς της Ιταλίας. Αριστερή ακτιβίστρια, εξελέγη στη γερουσία της Ιταλίας το 2006, αλλά παραιτήθηκε μέσα σε δύο χρόνια, λέγοντας ότι η συνέλευση ήταν ένα ψυγείο συναισθημάτων.

Αλλά η Ράμε ήταν περισσότερο γνωστή ως η σύζυγος και επαγγελματική σύντροφος του ηθοποιού-θεατρικού συγγραφέα Ντάριο Φο

Όταν ο Φο έλαβε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, αποκάλεσε τη Ράμε μούσα του και μοιράστηκε το μετάλλιο μαζί της.

Το 1968, καθώς το κίνημα διαφωνίας στο Παρίσι και τις ΗΠΑ εξαπλωνόταν στην Ιταλία, το ζευγάρι εγκατέλειψε το εμπορικό θέατρο και τις οικονομικές εγγυήσεις που συνόδευαν τις ετήσιες σεζόν τους, προτιμώντας να σχηματίσουν μια νέα συνεταιριστική ομάδα. Αρχικά, εμφανίζονταν υπό την αιγίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο οποίο είχε ενταχθεί η Ράμε, παρόλο που οι συμπάθειες του Φο ήταν πιο κοντά στις πιο ακραίες αριστερές ομάδες.

Όταν πήραν συνέντευξη από τον Φο και τη Ράμε για ένα ντοκιμαντέρ του BBC Arena το 1984, περιέγραψε πώς εμφανίζονταν για τους εργάτες ενός εργοστασίου γυαλιού που επρόκειτο να κλείσει. Οργάνωσαν την πώληση 10.000 ποτηριών στον χώρο και τα έσοδα βοήθησαν στη διάσωση του εργοστασίου.

Το 1973, η Ράμε απήχθη και βιάστηκε από φασίστες. Δέκα χρόνια αργότερα, χρησιμοποίησε την εμπειρία για έναν μονόλογο, Lo Stupro (Ο Βιασμός), ο οποίος παρουσιάστηκε σε ένα εργαστήριο που έδωσε το 1983 στα Riverside Studios στο Λονδίνο. Προκάλεσε διαμάχη όταν έδωσε μια απροσδόκητη ερμηνεία του μονολόγου σε μια δημοφιλή οικογενειακή τηλεοπτική εκπομπή στην Ιταλία.

Μέσω της οργάνωσης Soccorso Rosso (Κόκκινη Βοήθεια), η Ράμε συγκέντρωσε χρήματα για να βοηθήσει τις οικογένειες πολιτικών κρατουμένων, οι οποίοι κακομεταχειρίζονταν στις ιταλικές φυλακές. Είπε το 1984: «Δεν υπερασπίζομαι τους κρατούμενους επειδή πιστεύω ότι είναι φτωχά, αβοήθητα όντα που έχουν κακοποιηθεί από μια κακή κοινωνία. Θέλω απλώς να υπερασπιστώ το δικαίωμά τους σε αξιοπρεπή ανθρώπινη μεταχείριση». Αυτού του είδους η δραστηριότητα δυσκόλεψε την ίδια και τον Φο να λάβουν βίζα για να επισκεφθούν τις ΗΠΑ, αλλά τελικά ταξίδεψαν εκεί, σε μια θριαμβευτική υποδοχή σε θέατρα και πανεπιστήμια, στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Ακριβώς τη στιγμή που το κοινό στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο ίσως άρχιζε να κουράζεται από το είδος του πολιτικού θεάτρου, το βραβείο Νόμπελ του Φο έφερε αυτόν και τον Ράμε ξανά στο προσκήνιο. Έδωσαν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του Νόμπελ σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Το 2006, η Ράμε εξέπληξε τους πάντες θέτοντας υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Εξελέγη στη Γερουσία με το κόμμα Italia dei Valori (Ιταλία των Αξιών) του εχθρού του Μπερλουσκόνι, του πρώην δικαστή Αντόνιο Ντι Πιέτρο.

Όταν παραιτήθηκε, δημοσίευσε άρθρα στις ιταλικές εφημερίδες για να εξηγήσει γιατί ένιωθε απογοητευμένη από την εμπειρία. «Αυτή ήταν η πιο επίπονη και δύσκολη περίοδος της ζωής μου», έγραψε.