Όταν όλος ο κόσμος καίγεται υπάρχει τουλάχιστον μία γυναίκα που σκέφτεται το σπίτι της κι όταν το σπίτι του καίγεται υπάρχει τουλάχιστον ένας άνδρας που σκέφτεται τον κόσμο.
Κάποιος το είπε αυτό για να εκφράσει την διαφορά ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα: Οι γυναίκες πρακτικές ενώ οι άντρες μεγάλες ιδέες και παχιά λόγια.
Η αρχή αυτή χαρακτηρίζει το πνεύμα των ημερών: οι άνδρες να συζητούν τα θέματα της πολιτικής, να βρίζουν και να μιλάνε θυμωμένα ενώ οι γυναίκες ανήσυχες να κάνουν το κουμάντο για την οικογένεια και κάνουν τους λογαριασμούς χωρίς κομπιουτεράκια αλλά με την απλή λογική της νοικοκυράς.
Αυτή την απλή γυναικεία λογική χρειαζόμαστε και εμείς όλοι και λίγη διάθεση συνεργασίας και επικοινωνίας.
Όπως ο Τολστόι στο χωρίο του μάθαινε στα παιδιά αριθμητική με τα κρεμμύδια έτσι κι εμείς με το κοκάρι να κάνουμε τους δικούς μας υπολογισμούς εισοδήματος. Τι λέω; Τώρα δεν περισσεύει τίποτα οπότε δεν θα χρειάζεται να κάνουμε και πράξεις. Τα τελευταία κοκάρια, όσα δεν πουλήσαμε κοψοχρονιά, μάλλον τα έχουμε πετάξει.
Κάθομαι τώρα και απορώ:
προς τι λοιπόν όλα αυτά τα μέτρα; Πόσο θα εξοικονομήσει το κράτος μας από τις εκκωφαντικές και προκλητικές θυσίες που μας ζητάνε; Ελάχιστα, μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι γραμματιζούμενοι καθηγητάδες των οικονομικών. Τους ακούω να μιλάνε και τα δις εδώ γίνονται πετσετάκια. Αν μάλιστα ήταν δραχμές θα ήταν προ πολλού πετσετάκια για παιχνίδια κοριτσίστικα.
Αλλά επειδή το νόμισμα μας είναι το ίδιο με αυτό της αναπτυγμένης Δύσης και δεν μπορεί να υποτιμηθεί, τους είναι πιο εύκολο να υποτιμήσουν τη ζωή μας και αυτό κάνουν. Κάνουν τις ζωές μας πετσετάκια και η πληρωμή –μας λένε- είναι η ηθική ικανοποίηση από την διάσωση της πατρίδας!
Στα επόμενα τρία χρόνια το επίπεδο ζωής μας θα υποτιμηθεί τουλάχιστον 40% διότι πρέπει να πληρώσουμε γραμμάτια προς τους πιστωτές μας εκατόν πενήντα δις, όσα θα μας δανείσουν τώρα.
Αυτό το παιχνίδι με τα δις που αυτοί το οργάνωσαν έτσι και μας έφεραν στην κατάσταση για να μας δέσουν και την βούλα της παγκόσμιας νομιμότητας. Κόλπο γκρόσο μιας παγκόσμιας χαρτοπαικτικής λέσχης καρχαριών και οι λαοί στη μέση: χθες οι Αργεντινοί, σήμερα εμείς, οι Ισλανδοί, αύριο οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί. Συνταξιοδοτικά ταμεία, δημόσια γη και κτίρια, άνθρωποι μικροί θα περάσουν από την μηχανή και θα γίνουν τόκοι, κέρδη, πλούτος στα χέρια τους.
Να γιατί ήρθαν εδώ οι τρόικες και οι διαδρομιστές του ανεπτυγμένου κόσμου. Για να κατοχυρώσουν τα δικά τους δανεικά. Δυστυχώς ούτε ένα ευρώ δεν μπορεί να πάει στην ανάπτυξη, σε νέες δουλειές, σε επενδύσεις, στην παιδεία, σε βελτίωση του τρόπου ζωής μας.
Από ότι θυμάμαι, σε όλες τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες ο Σταρένιος –καταπληκτικός ηθοποιός- ήταν ο κακός της υπόθεσης και βεβαίως ήταν τοκογλύφος. Από τότε ο κόσμος προόδεψε και η τεχνολογία έκανε το τεφτέρι του τοκογλύφου σύνθετο υπολογιστικό πρόγραμμα και το γραμμάτιο το υπογράψαμε δια των αντιπροσώπων μας χωρίς να μας εξηγήσουν ποτέ τι υπέγραφαν. Τα άλλα έμεινα ίδια σχεδόν: Όπως στις ταινίες που όταν ερχόταν ο χωροφύλακας και ο κλητήρας να πάρουν του πρωταγωνιστή το χωράφι, του παρουσίαζαν ένα πετσετάκι με την υπογραφή του επάνω που ο ίδιος δεν θυμόταν πότε και πως την έβαλε. Ο χωροφύλακας τον μάζευε όταν θυμωμένος σήκωνε την αξίνα να κτυπήσει τον Σταρένιο και εκείνος, ο τοκογλύφος, μια απαίσια γελοία φιγούρα κρυβόταν πίσω από την εξουσία και μέτραγε με τα μάτια του το χωράφι χαμογελώντας υποχθόνια. Τώρα τα ΜΑΤ έχουν αέρια, ασπίδες και ρόπαλα ενώ οι επιχειρηματίες - τοκογλύφοι από τα παράθυρα των γυάλινων κτιρίων κοιτάνε γελώντας για λίγο και μετά ξαναγυρνάνε στις οθόνες τους. Τρέχουν τα σπρεντς.
Αρωγός στο κόλπο και η εκκλησία που ενώ ξεσηκώθηκε όταν επρόκειτο να φορολογηθεί η περιουσία της, τώρα που τα βρήκε με τους κρατούντες, αντί να θυμηθεί εκείνη την καταδίκη του τόκου που γίνεται στο Πατερημών, δηλώνει πως θα είναι δίπλα μας και θα μας παρηγορεί καθώς θα μας συνθλίβει η μηχανή τους. Για το καλό των ψυχών μας αυτή την φορά.
Το επιχείρημα με το οποίο μας κοίμιζαν οι κυβερνήσεις ήταν πάντα ότι δεν χρειάζεται να μας ζαλίζουν με όλες αυτές τις σύνθετες λεπτομέρειες των οικονομικών. Αυτά τα χρηματοοικονομικά θέματα ήταν τόσο πολύπλοκα και τόσο δύσκολα που ούτε καθηγητές Πανεπιστημίου δεν μπορούν καλά καλά να τα καταλάβουν.
Ως προς αυτό τώρα συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν η μόνη αλήθεια που μας έλεγαν: από τον Παπαντωνίου και τον Χριστοδουλάκη μέχρι τον Αλογοσκούφη όλοι σεβαστοί ακαδημαϊκοί δάσκαλοι μας χαντάκωσαν, σαν άσχετα μθητούδια. Με τα τοξικά τους ομόλογα έπαθαν ασφυξία τα ταμεία των εργαζομένων και ακόμα δεν μάθαμε αν φταίει κάποιος.
Ήθελε και ο γιός μου να σπουδάσει οικονομικά και ευτυχώ το παιδί σώθηκε: σπουδάζει στα ΤΕΙ μηχανικός. Πάλι άνεργος θα είναι αλλά θα μάθει ίσως να βιδώνει κανά μπουλόνι στο τρακέρ.
Γιατί ζήτησαν όλοι αυτοί του Δυο Νου Του, της Ευρωπαικής Επιτροπής, της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να έρθουν στην Ελλάδα παρακαλώ; Διότι δεν φαντάζομαι να πιστεύετε ότι τους έφερε η εθνική μας κυβέρνηση. Αυτοί το απαίτησαν για να σιγουρέψουν τα λεφτά τους. Είπαν στους δικούς μας: "παιδιά, βάλτε εμάς μπροστά να καθαρίσουμε διότι εμείς ξέρουμε πώς να κάνουμε ζάφτι ιθαγενείς. Εσείς μείνετε πιο πίσω διότι πρέπει να έχετε ρόλο στο μέλλον. Πείτε ότι είναι τόσο δύσκολη η κατάσταση που εμείς μόνον ξέρουμε τα κόλπα για να σας ξελασπώσουμε. Δεν χρειάζεται να καείτε από τώρα. Πέστε τους ιθαγενείς ψηφοφόρους σας ότι οι μεγάλοι αφέντες μας συμβουλεύουν πειστικά και ότι δεν έχετε άλλη επιλογή".
Η γελοιογραφία του Μακρή που κοσμεί το σημερινό κείμενο αυτό δηλώνει: για να σωθεί η αξιοπιστία του νομισματικού συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους ίδιους τους λύκους, τρέχουν να μας δανείσουν και όχι για το καλό μας. Βουτηγμένοι στον βούρκο θέλαμε μια βοήθεια αλλά αυτοί μας πέρασαν το σκοινί στο λαιμό και μας τραβάνε. Για το καλό μας.
Τον Οκτώβριο του 1944, τέσσερεις μέρες αφότου είχαν φύγει οι Γερμανοί κυνηγημένοι από του Ελασίτες κυρίως, έφτασαν οι επιτόπου της Κυβέρνησης του Καϊρου. Ένας άλλος Γεώργιος Παπανδρέου, ο παππούς του Γιωργάκη, τότε είχε συμφωνήσει με το πλήθος που μαζεύτηκε να τον ακούσει και να τον χαιρετήσει στην πλατεία Συντάγματος πως πιστέυει και αυτός στην Λαοκρατία. Μερικές ημέρες μετά ο ίδιος δεν δίστασε να αιματοκυλήσει τους ίδιος ανθρώπους που τον ζητωκραύγαζαν, για να υλοποιήσει το σχέδιο του Τσώρτσιλ, να έρθει ο Βασιλιάς Γεώργιος ως ένδειξη υποταγής στην πολτική της Μεγάλης Βρετανίας. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Για το καλό μας; Όχι βέβαια αλλά για τις μεγάλες μπίζνες της Αυτοκρατορίας.
Το Μάιο του 2010, ένας άλλος Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γιωργάκης, φέρνει τους ισχυρούς του κόσμου και με ωμή οικονομική βία επιβάλλει την διασφάλιση των συμφερόντων τους.
Αυτά λέει η ιστορία. Τόσο το χειρότερο για αυτή. Ακόμα πιο χειρότερα για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου