Πρωτομαγιάτικος θρήνος για το εισόδημα (και όχι μόνο) που χάθηκε!

Μια μέρα μετά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς, η κυβέρνηση των γενναίων και των αδιάφορων περί το πολιτικό κόστος, ανακοίνωσε σήμερα, ψυχρά και επιστημονικά, τα νέα μέτρα που είχαν ήδη διαρρεύσει τις προηγούμενες ημέρες τα στελέχη της.

Αν εξαιρέσω το σπυρί στο χείλι του Πρωθυπουργού, καμία ανησυχία δεν είδα για το τις εξελίξεις.

Μετά την αντιβασιλεία των Βαυαρών επί Όθωνος, τον ΔΟΕ του 1893, τώρα έχουμε την τρόικα των εθνικών πιστωτών μας, για την σωτηρία των χρωστούμενων σε αυτούς ρε γαμώτο! Μια ιστορία στην κηδεμονία, σαν μικρά ατίθασα και ανώριμα παιδάκια. Είμαι βέβαιος όμως ότι όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς είχαν πει στον Πλάτωνα σε κάποιο από τα ταξίδια του ότι "οι Έλληνες αεί παίδες εισίν" δεν εννοούσαν αυτό!

Οι προύχοντες, εντός κι εκτός Ελλάδος, δηλώνουν σίγουροι για το μέλλον μας και μόνο εγώ αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι διότι δεν βλέπω πως θα μπει φως στο τούνελ.

Στις κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας, το ερώτημα ήταν συνεχώς παρόν: Ο κόσμος τι κάνει; Γιατί δεν αντιδρά; Κοινή απάντηση το: διότι δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει και διότι δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους πολιτικούς εκπροσώπους που εμφανίζονται ως δικοί του, του λαού άνθρωποι. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά διότι δεν ξέρει ούτε κι εκείνη τι θέλει. πέρα από την υποχρέωση της συμβατικής πολιτικής αντίδρασης γιατί είναι το μόνο που της έχει μείνει να κάνει και διότι πρέπει κάποιος να αντιδράσει βρε αδελφέ!

Για να καταλάβουμε τι γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα, αρκεί να δούμε τον δικό μας Δήμο σήμερα και τον τρόπο που εμείς προσεγγίζουμε τα προβλήματα:

Στο Ερημόκαστρο ηρεμία βαρεμάρας. Μερικοί πήγαμε και στη διαδήλωση στην Λειβαδιά και μετά βουρ, στις ταβέρνες για παϊδάκια ή στο Σαράντι και την Αλυκή για καμιά κουτσομούρα.

Στο Χαρμάτι 

γλεντούσαν ήρεμα οι συμπατριώτες μας Κασκαβελαίοι. Όμορφη ατμόσφαιρα στον όμορφα διαμορφωμένο χώρο, όμως κάτι ξίνιζε: εκεί που πίναμε κάποτε και χαιρόμασταν το γάργαρο νερό και τσαλαβουτούσαμε στις γούρνες ενώ οι μάνες μας πλένανε τις προκόβες, φωτογραφηθήκαμε με φόντο την προειδοποίηση ότι το κρύο νερό της πηγής είναι ακατάλληλο προς πόση και καθώς χυνόταν από τους κρουνούς δρόσιζε τα πλαστικά μπουκάλια με το εμφιαλωμένο νερό.

Οι τοπικές αντιδράσεις για τον Καλλικράτη, για τις οποίες θα μιλήσω σε επόμενο κείμενο, δείχνουν ότι δεν μαθαίνουμε. 

Οι κυριακάτικες εφημερίδες της Πρωτομαγιάς ήταν αποθέωση της πληροφόρησης και του φόβου. Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα που κι αυτές δεν μπορούν πλέον να τα ωραιοποιήσουν. Η ειλικρίνεια τσακίζει κόκκαλα.

Οι διαδηλώσεις της εργατικής Πρωτομαγιάς όπως ανεμένατο: γενικά πολιτικά αιτήματα για να πληρώσει η πλουτοκρατία και με πολύ θυμό που στρίμωξαν τον Κακλαμάνη στις τουαλέτες.

Και λοιπόν;

Ποιος έχει την ευθύνη λοιπόν για όλα τούτα; 


Η κοινή λογική λέει όλοι, κι εμείς που τα ανεχτήκαμε αλλά κι αυτοί που μας κυβέρνησαν: φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίει και ο κάθε Χατζηπετρής του παλιού τραγουδιού του Κηλαηδόνη.  "Αλλά η ύπουλη διάχυση της ευθύνης έχειστόχο να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τελικά δεν ευθύνεται κανείς ιδιαίτερα, η δε συλλήβδην ενοχοποίηση ενός λαού (με ηθικίστικα πλέον κριτήρια και με τη σύμπραξη της παντοειδούς ηγεσίας του) αποσκοπεί στην απαλλαγή των κατεξοχήν υπευθύνων και στην αποδοχή ως μοιραίου του ναυαγίου και ομοίως μοιραίων και αναπόφευκτων των καταναγκαστικών «ναυαγοσωστικών» μέτρων" γράφει ο Π. Μπουκάλας. Στην ίδια εφημερίδα σύντομο και ουσιαστικό το άρθρο της Ζ. Ζήκου.

Το θέμα είναι με όλα αυτά που πληρώνουμε και με εκείνα που θα μας πάρουν με το ζόρι από την τσέπη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να μάθουμε κάτι.

Αλλά δεν το βλέπω: Είναι προτιμότερο να φωνάζουμε και να βρίζουμε τσαντισμένοι από το να σκεφτόμαστε ψύχραιμα και να πράττουμε αποφασιστικά.

Το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί ως εξής: εμείς διαλέγουμε αυτούς που θα μας κυβερνήσουν ανάμεσα σε όσους μας προσφέρονται δια των κομμάτων. Όσοι εκλέγονται, με την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία –ελέω εκλογικού νόμου- αποφασίζουν όχι μόνον πως θα μας κυβερνήσουν αλλά και πως οι ίδιοι θα κριθούν για τις αποφάσεις τους. Κι επειδή μας έχουν πει ότι άγνοια νόμου δεν νοείται, αισθανόμαστε τύψεις που δεν παρεμβήκαμε όταν έπρεπε και όταν έρχεται ο καιρός να αποφασίσουμε ξανά δεν κρίνουμε, δεν απορρίποτυμε αλλά ξαναδιαλέγουμε από το κοφίνι την πραμάτεια που μας προσφέρουν. 


Μετά από λίγο καιρό αρχίζουν οι δηλώσεις μετανοίας των κοψοχέρηδων.

Οι εκλεγμένοι λοιπόν για να μας αποζημιώσουν, μας δίνουν μικρές δόσεις διαφθοράς μέσω της συμμετοχής σε μικρές αμαρτίες. Μπορεί για τον καθένα μας αυτό να είναι καλό και βολικό, όμως, ως  στοιχεία γενικής πολιτικής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, καταστρεπτικό για τους υπόλοιπους πολίτες και την χώρα. Φτάσαμε σαν τον Μιθριδάτη, να μην αντιδρούμε πλέον ούτε σε μεγάλες δόσεις διαφθοράς και αμοραλισμού αλλά κάπου μέσα μας να ζηλεύουμε που δεν είμαστε στην θέση τους: εξουσιαστές και απολαυστές των καρπών της εξουσίας.

"Βρε με κάνεις εμένα Πρωθυπουργό για μια μέρα και σου λέω εγώ τι πρέπει να γίνει" είναι η δήλωση λύσης για κάθε κακώς κείμενο.

Ε! λοιπόν τώρα ήρθε η ώρα και ο καθένας μας είναι Πρωθυπουργός. Ή μάλλον πρέπει να σκεφτεί ως Πρωθυπουργός, να αναλάβει έτσι τις ευθύνες του και να πράξει αναλόγως.

Το πολιτικό κομματικό σύστημα που ισχύει δεν είναι ικανό να αντιδράσει στις ανάγκες των πολιτών. Το σύστημα αυτό στηρίζεται στην μετριότητα των ανθρώπων των μηχανισμών και αυτούς αναδεικνύει στις θέσεις εξουσίας. Το σύστημα αυτό αποθαρρύνει τους ικανούς, τους ευαίσθητούς, τους δημιουργικούς και τους αποβάλλει. Τους στέλνει στο σπίτι και στο καφενείο. Αυτό ισχύει για όλους τους κομματικούς μηχανισμούς! 

Αν το κομματικό σύστημα δεν μας κάνει τότε τόσο το χειρότερο για αυτό. Ας το απορρίψουμε ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε καινούργιες πολιτικές μορφές, η έμπρακτη δήλωση της μη συμφωνίας μας είναι το καλύτερο πρώτο βήμα για την βελτίωση της ζωής μας. 

Η πρακτική αποδοκιμασία του δεν πρόκειται να προκαλέσει χάος –πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα!- αλλά θα γίνει αφορμή να φύγουν από την σκηνή οι επαγγελματίες χειριστές της κοινής γνώμης και να συνταξιοδοτηθούν. 


Όσο υπάρχει ακόμα η δυνατότητα σύνταξης για πάρτη τους.