Κατσακούτσος το όνομα του νέου Δήμου μας!

Στις παραμονές των εθνικών εορτών, ο διευθυντής του Δημοτικού σχολείου μας έστελνε να φέρουμε από τον Κατσακούτσο δάφνες για τα στέφανα που θα κατέθεταν οι επίσημοι ανήμερα τις γιορτής στο Ηρώο, στο προαύλιο της εκκλησίας. Έστελνε πάντα τους κακούς μαθητές και όχι τους καλούς. Διάκριση μικρή μεν αλλά σημαντική από άποψη μελλοντικής εξέλιξης και επαγγελματικού προσανατολισμού. Εμείς δεν θα σπουδάζαμε έτσι κι αλλιώς και ως παιδιά του χωριού θα μέναμε εδώ να καλλιεργούμε τα χωράφια. Οπότε η σχέση μας με τον Κατσακούτσο έπρεπε να κτιστεί εξ απαλών ονύχων.

Ο Κατσακούτσος, για όσους δεν τον ξέρουν, είναι η ρεματιά ανάμεσα σε Ερημόκαστρο, Κασκαβέλι, Βάγια και Μαυρομάτι. Παραμελημένη, ενίοτε χώρος απόρριψης διαφόρων άχρηστων πραγμάτων και με άγρια βλάστηση. Το φθινόπωρο, όταν πηγαίναμε για τις δάφνες του ΟΧΙ χαιρόμουν τα απολαυστικά κούμαρα. Κάποιοι υποψιασμένοι έπαιρναν μαζί τους και λάστιχα (έτσι λέγαμε τις σφεντόνες) και σημάδευαν τα πουλιά ενώ οι υπόλοιποι τους βρίζαμε τους παλιολουφαδόρους. Πάντως όλοι μας απολαμβάναμε την κοπάνα και αφού φορτωνόμασταν δάφνες γυρνούσαμε αργά το μεσημέρι, αφού είχε σχολάσει το σχολείο και αφήναμε τις δάφνες έξω από το γραφείο του Διευθυντή. Τα στεφάνια θα τα έφτιαχναν οι συμμαθήτριες την επομένη. Σε εμάς έμεναν οι περιπέτειες της ημέρας που τις λέγαμε μεταξύ μας και ανέβαινε το ηθικό μας.

Ο Κατσακούτσος έμεινε από τότε στη μνήμη μου ως το απρόσιτο, άγριο σημείο ανάμεσα σε τόσα χωριά: τόσο πλησίον αλλά και τόσο μακράν!


Πριν βιαστείτε να πείτε πως όλα αυτά είναι άσχετα, σκεφτείτε πόσο άσχετα είναι με την ουσία της νέας διοικητικής οργάνωσης του κράτους, οι αντιδράσεις και τα τεκταινόμενα για το σχετικό νομοσχέδιο με την γνωστή επωνυμία  Καλλικράτης.

Κάθε μεταρρύθμιση στη χώρα μας φαίνεται να προέρχεται από μαθητευόμενους μάγους και δημιουργεί ακόμα πιο πολλούς ειδήμονες και σοφούς. Στις περισσότερες περιπτώσεις πάντως λείπει και η κοινή λογική.  Ειδικά οι μεταρρυθμίσεις που αφορούν τα ιερά και όσια των κοινοτήτων μας προκαλούν αυτόματα τα πιο συντηρητικά ανακλαστικά μας και ο ορθολογισμός πάει περίπατο.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με τον νέο τρόπο διοικητικής οργάνωσης υπάρχει μεγάλη εξοικονόμηση πόρων και η δήλωση αυτή σε αυτούς τους καιρούς ακούγεται όμορφη στα αυτιά των ξένων επιθεωρητών των δημόσιων οικονομικών μας .

Πόσο αληθινή όμως είναι; Με εξαίρεση τα κτίρια που ίσως περισσέψουν και που δεν ξέρουμε τι θα απογίνουν, αγνοούμε όλοι μας ποιες άλλες οικονομίες θα γίνουν και με ποιο τίμημα. Ερωτήματα για το πως θα εξυπηρετείται καλύτερα ο κάτοικος του νέου Δήμου και πόσα χρήματα χρειάζονται για να βελτιωθεί η ζωή του θα παραμείνουν αναπάντητα.

Ο Υπουργός Εσωτερικών παρουσίασε μια σειρά από γενικά σωστά κριτήρια για την ενοποίηση αλλά όταν ήρθε η σειρά της μετάφρασης τους σε συγκεκριμένη πρόταση δεν πρυτάνευσε κυρίως η τοπική στρατηγική για το κυβερνόν κόμμα και οι αρχές εξαφανίστηκαν.

Ποιο είναι το κρίσιμο μέγεθος ενός Δήμου για να υπάρξει ανάπτυξη; Πως μπορεί να το υπολογίσει κάποιος όταν δεν έχουμε πει κουβέντα για τι είδους ανάπτυξης χρειάζεται η περιοχή μας; Πως θα διοικούνται οι νέοι Δήμοι; Εάν πρόκειται να επαναληφθεί το ισχύον μοντέλο των τότε καλύτερα να μας λείπουν. Διότι υπάρχει ο βάσιμος κίνδυνος να ζητηθούν εγγυήσεις από τους εκλεγμένους άρχοντες που να δεσμεύουν τους κατοίκους για πολλά χρόνια κι αυτοί με την άγνοια τους να το πράξουν.

Σε όλη την επικράτεια αλλά και στην περιοχή μας οι αντιδράσεις δείχνουν την τρικυμία εν κρανίω όλων μας. Από τις αντιδράσεις σχεδόν σε κάθε ελληνικό νομό δεν είναι δυνατόν να καταλάβει κανείς τίποτα: αντιφατικές και χωρίς ενιαία κριτήρια.

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι οι (υποψήφιοι) Δήμαρχοι αλλά και άλλοι τοπάρχες και παράγοντες … χτενίζονται. Προφανώς γιατί αντιμετωπίζουν τις νέες προκλήσεις σύμφωνα με το σήμερα και το χθες. Προφανώς διότι δεν είναι έτοιμοι για τους νέους ρόλους και επειδή πρέπει κάτι να πουν, πολιτικάντικα αντιδρώντας κάνουν ότι κάνουν.

Βλαχοδήμαρχοι προς αδαείς χειροκροτητές.

Θα περίμενε κανείς όλοι μας να έχουμε πλέον διαφορετική προσέγγιση στα θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά δεν το βλέπω. Τελικά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε και για αυτό ας είμαστε προετοιμασμένοι για πραγματικά δύσκολες μέρες.

Οι Ερημοκαστραίοι έχουν αυξημένες ευαισθησίες περί του ονόματος και διεκδικούν ο νέος Δήμος στον οποίον με τον ένα ή άλλο τρόπο θα συμμετέχουν να λέγεται Δήμος Θεσπιών. Νομίζω ότι υπάρχει σχεδόν ιδιοκτησιακό σύμπλεγμα με το όνομα των αρχαίων Θεσπιών.

Συστάθηκε αμέσως επιτροπή αγώνα και επιδείχθηκε αγωνιστική διάθεση που αν επιδεικνυόταν και για άλλα ζητήματα θα ήμασταν όλοι καλύτερα. Αλλά στην συγκέντρωση που έγινε στην αγορά (πλατείες δεν το λέμε με τίποτα) η συμμετοχή ήταν αναιμική. Οι νέοι μας ήταν στις καφετέριες και οι άλλοι ακούσαμε τους λόγους και τις καταγγελίες και συμφωνήσαμε σιωπηλά και αμήχανα. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες περιοχές: ο κόσμος απέχει από όλα αυτά διότι δεν κατανοεί την πρακτική τους σημασία για την ζωή του.

Το όλο θέμα, μετά την συγκέντρωσή μας και την έκδοση του ψηφίσματος, παραπέμφθηκε σε ειδικές διαδρομικές συναντήσεις με στελέχη του Υπουργείου Εσωτερικών και άλλους παρατρεχάμενους του βαθέως ΠΑΣΟΚ που ξέρουν. Εδώ όμως μετράνε τα κουκιά και ο κομματικός σχεδιασμός οπότε οι υποσχέσεις δόθηκαν και αναμεταδόθηκαν εύκολα αλλά τελικά . . . τζίφος: στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε ο νέος Δήμος Αλιάρτου θα περιλαμβάνει τους οικισμούς των τέως Δήμων Θεσπιών και Αλιάρτου που καταργούνται και θα έχει έδρα την Αλίαρτο.

Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Αντάρτικο και κινητοποιήσεις για το όνομα ρε γαμώτο; Ή συντονισμός και συνεννόηση με τους άλλους για ουσιαστικό αποτέλεσμα;

Σημειολογικά πάντως ερμηνεύεται ως τέλος εποχής για τους Θεσπιείς και επιβεβαίωση της ατμόσφαιρας παραίτησης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στο χωριό μας.

Για τη νέα διοικητική οργάνωση, ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει το πρακτικό περιεχόμενο και τις συνέπειες αυτών των αλλαγών και νομίζω ότι πρέπει να μάθουμε όλοι τι σημαίνουν όλα αυτά.

Με τους κατοίκους των άλλων χωριών και δήμων όχι μόνο δεν έχω κανένα πρόβλημα αλλά θέλω να τους γνωρίσω και να κάνω πράγματα μαζί τους. Είναι καιρόςε οι σκεπτόμενοι πολίτες σε κάθε χώρο, να βρουν τρόπο επικοινωνίας και συνεργασίας χωρίς προκαταλείψεις και ηλίθιους τοπικισμούς. Στους υπάρχοντες Καποδιστριακούς Δήμους οι άνθρωποι των χωριών δυστυχώς, δεν ήρθαν πιο κοντά. Δεν γνωρίστηκαν και δεν πάλεψαν μαζί κοινά προβλήματα. Μείναμε απαξάπαντες δεμένοι με τους οικισμούς ή με τις γειτονιές μας. Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας και δεν γίναμε μεγαλύτερες κοινότητες πολιτών.

Από τότε που ανέφερα την πρότασή μου για το πώς πρέπει να γίνουν οι νέοι Δήμοι, δεν έγινε τίποτα να συνεννοηθούμε με τους γείτονες. Αφεθήκαμε σε μια εγωιστική προσέγγιση κι επαναπαυτήκαμε στις δικές μας ηρωικές απόψεις που ήθελαν το χωρίο μας επίκεντρο της περιοχής.

Οι αποστάσεις από τα Χώστια μέχρι την Αλίαρτο είναι μικρές και σε καμιά περίπτωση δεν είναι εμπόδιο για να οργανωθεί η ζωή όλων μας καλύτερα. Πως γίνεται η Θίσβη να ενωθεί με την Θήβα; Λογικά θα περίμενα στον νέο Δήμο να είναι και η Θίσβη και τα Βάγια και ο Αλίαρτος. Γιατί όχι;

Πάντως δεν είμαι οπαδός της τοπικιστικής προσέγγισης, της Θεσπιοκεντρικής κι ας κινδυνεύω να με κάψουν οι ακραιφνείς υπερΘεσπιείς μου. Δυστυχώς οι Ερημοκαστραίοι Δήμαρχοι δεν ήταν -εκ του αποτελέσματος κρινόμενοι- οι άριστοι της περιοχής.

Εξάλλου, η μνήμη των αρχαίων Θεσπιαίων δεν εξαρτάται –ευτυχώς- από το όνομα του Δήμου αλλά από την διάθεση των απογόνων τους, ημών των ιδίων δηλαδή, να μάθουν την ιστορία και να την κατανοήσουν ως δικό τους, προσωπικό σχεδόν, χαρακτηριστικό.

Μακάρι όλοι μας να μάθουν τι σημαίνει για εμάς το όνομα Θεσπιές ή Άσκρα ή Δόμβραινα ή Θίσβη ή Αλίαρτος στην ιστορική διαδρομή τους.

Προφανώς και ο κάθε έξυπνος Δήμαρχος έχει συμφέρον να προβάλλει και να αξιοποιήσει όλα τα ιστορικά και αρχαιολογικά μέρη του νέου διοικητικού οργανισμού. Αν δεν το κάνει δεν θα είναι καλός Δήμαρχος ούτε για το χωρίο του!

Ακόμα μεγαλύτερη σημασία όμως από την ιστορική αναφορά, έχει η ενασχόλησή μας με τις προοπτικές για την περιοχή μας και σε αυτό αξίζει να δώσουμε όλη μας την προσοχή και την ενέργεια.

Αν λοιπόν πρόκειται να μείνουμε μόνο στον έντονο διεκδικητικό χαρακτήρα κυρίως για το όνομα και την έδρα του νέου Δήμου αγνοώντας όλα τα άλλα, προτείνω και ολόψυχα υποστηρίζω να τον πούμε Κατσακούτσο που θα εκφράζει την κούτσα-κούτσα πορεία μας προς το μέλλον.

Αφήστε που με την λατινική γραφή του θα έχει έναν Ιαπωνικό χαρακτήρα και έτσι θα φαίνεται και πιο παγκοσμιοποιημένος!