Ευτυχώς άρχισε η δουλειά και θα ξεχαστώ. Αυτό σκεφτόμουν όλες αυτές τις ημέρες της αποχής από την μπλογκόσφιαρα. Διότι τι να γράψω; Για τι πράγμα να μιλήσω; Έφτασαν οι επίσημοι δημοσιογράφοι των καναλιών και ο Λαζόπουλος να κάνουν ουσιαστική πολιτική κριτική όταν οι πολιτικοί ηγέτες ψελλίζουν ή οι άλλοι μιλάνε και καταγγέλλουν ως εάν να μην έχει αλλάξει τίποτα από το 1974.
Με την ανακοίνωση των μέτρων "για την σωτηρία της πατρίδας", η εικόνα που βλέπω γύρω μου είναι γουρλωμένα μάτια, πρόσωπα κατηφή και σχόλια απόγνωσης για το τι μας περιμένει από ένα ζοφερό μέλλον. Προφανώς και η εικόνα αυτή δεν μας αξίζει.
Δεν μας αξίζει; Και τι ταιριάζει στην κατάστασή μας; Με τις πολιτικές ηγεσίες παντελώς ανεπαρκείς και κολλημένες σε κάθε λογής ιδεοληπτικά σχήματα δηλαδή τι περιμέναμε;
Ακούγονται φωνές δανεισμένες από την Ιστορία μας όπως "οι προδότες στο σκαμνί." Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ δηλαδή, να καταδικαστούν και να πάνε φυλακή. Αλλά με περισσό θράσος οι προύχοντες μας κοιτούν και μας λένε τον στίχο από το γνωστό ποίημα που γράφτηκε για την πόρνη "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω": Εμείς εκλέξαμε αυτούς που μας οδήγησαν ως εδώ.
Εμείς ανεχτήκαμε την πορεία προς την καταστροφή φροντίζοντας ο καθένας το μαγαζάκι του και πείθοντας εαυτούς ότι στο τέλος όλοι θα βολευτούμε.
Εμείς πρέπει να βγάλουμε τα κάστανα από την φωτιά και αυτό δεν θα γίνει συνθηματολογώντας αλλά με "συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης" και πολλή δουλειά.
Το κλείσιμο στον εαυτό μας, το κλάμα και το μέτρημα των τελευταίων νομισμάτων της κασέλας μας δεν είναι λύση.
Συζήτηση χρειάζεται και δράση. Επιχειρήματα και όχι ακρόαση κασέτας με άσματα ηρωικά αλλά πένθιμα για αγώνες περασμένους. Δημιουργική φαντασία και πίστη στο μέλλον που εμείς φτιάχνουμε και όχι αναμονή του τραίνου που άλλοι θα μας φέρουν. Δεν υπάρχουν βάρβαροι άλλοι από τους δικούς μας. Αυτούς που εμείς αναδείξαμε στις κυβερνήσεις και που ανερυθρίαστα συνεχίσουν τις τηλεοπτικές παραστάσεις τους.
Η ιστορία και να θέλουμε δεν επαναλαμβάνεται αλλά παραφράζοντας την γνωστή φράση από τον ιστορικό Μαρξ θα μάλλον σύντομα θα διαπιστώσουμε πως αν το 1897 ήταν φάρσα το 2010 είναι τραγωδία.
Διαβάζω στην σημερινή (30 Απρ. 10) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ από το άρθρο του Φ. Οικονομίδη (τα αποσπάσματα με την ορθογραφία τους είναι σε πλάγια γράμματα ενώ τα σχόλια μου με κανονικά):
. . . Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα στον ελληνικό πολιτικό στίβο κυριάρχησαν οι προσωπικότητες του Χαριλάου Τρικούπη και του Θεόδωρου Δηλιγιάννη που υπήρξαν μεγάλοι πολιτικοί αντίπαλοι και εναλλάσσονταν στην εξουσία εκείνη την ίδια περίοδο. . .
. . . Ο Τρικούπης απέβλεπε στο να χρησιμοποιήσει το κράτος, ενώ ο Δηλιγάννης στο να το κατακτήσει. Ετσι, ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομική και κοινωνική ζωή ήταν επιδίωξη παροδική για τον ένα, μονιμότερη για τον άλλο. . . Προφανώς και κυριάρχησε η λογική Δηλιγιάννη από τότε μέχρι σήμερα!
. . . Δεδομένου ότι η Ελλάδα είχε πτωχεύσει ήδη δύο φορές, το 1826 και το 1843, είναι απορίας άξιο πού βρέθηκαν τόσο μεγάλα ποσά δανεισμού στο εξωτερικό. Αλλά τα κέρδη ήταν πολύ μεγάλα που επέτρεπαν στους δανειστές του ελληνικού κράτους να ριψοκινδυνέψουν. . . και αυτό είναι επαρκής απάντηση για την σημερινή κατάσταση και το σωτήριο ρίσκο της τρόικας!
Όσο για τον πατριωτισμό της πλουτοκρατίας, που θα έλεγε και η Παπαρήγα σήμερα . . . Πολλοί Έλληνες κεφαλαιούχοι θεωρούσαν ότι ήταν πολύ συμφερότερο να δανείζουν τη χώρα τους από τα χρηματιστήρια του εξωτερικού «ως αλλοδαποί», σύμφωνα με τους κανόνες της διεθνούς χρηματαγοράς. Αυτό ήταν προφανές γιατί ο Τρικούπης πρόσφερε προς τους αλλοδαπούς δανειστές εγγυήσεις πολύ πιο σημαντικές σε σύγκριση με τους ημεδαπούς.
Η αυτογνωσία είναι μια δύσκολη διαδικασία αρκεί όμως να προκύψει στο τέλος το ζητούμενο: η κατανόηση της αληθινής κατάστασης μας σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, για το σύνολο της χώρας.
Στο παρελθόν μας, η πορεία προς την αυτογνωσία σημαδεύτηκε από εθνικές τραγωδίες που τροφοδοτούν ακόμα σήμερα με μεγάλα λόγια τις εθνικές γιορτές και τις παρελάσεις αλλά δεν μας έκαναν σοφότερους. Οι όποιες αναγεννητικές προσπάθειες προέκυψαν πνίγηκαν σε εθνικούς διχασμούς και θανατηφόρες μικρότητες.
Η κατάσταση σε άλλες χώρες επίσης δεν είναι καλή αλλά εκεί είναι καλύτερα τα πράγματα σε σχέση με την χώρα μας. Η διαφορά από τις άλλες χώρες είναι ότι σε εκείνες λειτουργούν οι θεσμοί και καλύπτουν την ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών τους. Δυστυχώς σε εμάς και δυστυχώς για εμάς, η γενιά του Πολυτεχνείου, μπορεί να υπερηφανεύεται για το σχεδόν μοναδικό της επίτευγμα: την καταρράκωση των θεσμών και την κυνική άσκηση της εξουσίας σε κάθε τομέα της ζωής μας.
Η δοξολογία της ευκολίας και η θέσμιση της μετριότητας ντύθηκαν με τον μανδύα της φιλολαϊκής πολιτικής. Καλλιεργήθηκε σκόπιμα η σύγχυση ότι η εύκολη πρόσβαση στην εξουσία κάθε χώρου (πολιτικού, επιστημονικού, επαγγελματικού) ταυτίζεται με το χαμήλωμα του επιπέδου και των απαιτήσεων. Η αξιολόγηση κάθε επαγγελματία και κάθε δημόσιου λειτουργού (υπαλλήλων, καθηγητών και δασκάλων κυρίως) και η διάκριση εξ αυτής των άξιων θεωρήθηκε και θεωρείται ταξική διάκριση και στο όνομα του εκδημοκρατισμού και της ισότητας πολεμήθηκαν όσο τίποτα.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης του 1974 φαίνεται κλείνει αλλά δεν ξέρω αν κλείνει ως τηλεοπτική φιέστα που πέρασε και πάει και αυτό που ζούμε είναι το αχνό φωτάκι που μένει στην οθόνη της τηλεόρασης όταν την κλείνουμε ή ως θηλιά που σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά στο λαιμό μας και στις ζωές των παιδιών μας.
Ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι πριν πνιγούμε στον εαυτούλη και την ζωούλα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου