Ελληνικός Υπαρκτός Σοσιαλισμός

Η ελληνική πολιτική ζωή και τα έργα θρίλερ μοιάζουν όλο και πιο πολύ.

Στην αρχή και πριν αρχίσει η δράση, υπάρχει μια ωραία ειδυλλιακή περιγραφή των καταστάσεων σαν σε προεκλογική περίοδο. Τα πάντα είναι δυνατά και ρυθμίσιμα. Μετά εμφανίζεται η τρομακτική απειλή και όλοι σκύβουμε στο κάθισμα μας τσιρίζοντας για να μην δούμε την χρεωκοπία που έρχεται με σπρεντς και ΔΝΤ. Ο πρωταγωνιστής με πρόσωπο χαραγμένο από απόγνωση  κοιτάει εμάς και μας ζητάει βοήθεια αλλά εμείς δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε πώς να τον βοηθήσουμε. Εμείς ένα εισιτήριο πληρώσαμε ενώ αυτός τώρα έχει περάσει ήδη  από την άλλη μεριά της οθόνης. Τότε, λίγο πριν το τέλος του ήρωα, κάτι γίνεται και αυτός βρίσκει το κουράγιο που του λείπει (κάποιας κωλοφαρδίας βοηθούσης) και όλοι αναστενάζουμε με ανακούφιση.

Όταν είχε αναλάβει ο κ. Ραγκούσης τα καθήκοντα του Υπουργού των Εσωτερικών, είχε πει ότι πρέπει να καταγραφούν οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί το κράτος δεν ξέρει πόσους έχει. Αλλόκοτο αλλά ούτε η ΝΔ είχε αντιδράσει αποδεχόμενη την καταγγελία αλλά ούτε και αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για την κακή διαχείριση. Διότι όταν δεν ξέρεις τι κυβερνάς δεν κυβερνάς αλλά παρευρίσκεσαι σε πάρτι διαφθοράς και κραιπάλης δημοσίου χρήματος.

Τελικά, πριν από λίγες ημέρες, μάθαμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι: ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες (1.100.000). Βλέποντας τις άλλες παρόμοιες με εμάς χώρες, θα έπρεπε να έχουμε το πολύ εκατόν πενήντα χιλιάδες (150.000)!

Δηλαδή κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα μέλος της σε επιχείρηση ή οργανισμό του Δημόσιου Τομέα.

Επειδή εμείς δεν έχουμε κανένα, υποθέτω βάσιμα πως κάποιοι άλλοι έχουν πιο πολλούς.

Ή μάλλον επειδή εμείς δεν έχουμε κανένα για αυτό νομιμοποιούμαι να απαιτώ επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, διευκολύνσεις, χάρισμα χρεών, και άλλες παρόμοιες ωφέλιμες  για την τσέπη μου διευθετήσεις! Δηλαδή αφού δεν μισθοδοτούμαι από το Κράτος με κάποιο τρόπο πρέπει να χρηματοδοτούμαι από το Κράτος.

Δεν είναι περίεργο συνεπώς που όλα τα ζητάμε από το κράτος «την γαστέρα την τα άκρα μη έχουσα» του Παπαδιαμάντη. Κι όταν αυτό ανάλγητο, βαρύ και ζέχνον δεν κινείται ούτε κι εμείς κινούμαστε αλλά απαιτούμε από αυτό να ξυπνήσει και μέχρι τότε καθόοοοοοοομαστε!

Για το κόστος των αγροτικών προϊόντων, ας πούμε, περιμένουμε το κράτος να μας πει. Για τον Συνεταιρισμό περιμένουμε να μας δώσει το κράτος οδηγίες. Τόσα μαγαζιά με αγροτικά εφόδια και φυτοφάρμακα φύτρωσαν στο χωριό μας και στην περιοχή και εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι τόσα χρόνια. Μπορεί τώρα είναι αργά για αυτά αλλά δεν είναι νωρίς για άλλα πράγματα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε μόνοι μας!

Είμαστε μόλις ένα βήμα πριν γίνουμε και τυπικά η μόνη χώρα υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Διότι τι είναι ο σοσιαλισμός; Κεντρική (Κρατική) διεύθυνση της οικονομίας μέσω της διεύρυνσης του κράτους, για το καλό της κοινωνίας βεβαίως, βεβαίως. Δηλαδή, για να θυμηθούμε τα αχτίφ των νεανικών μας χρόνων, όσο πιο ανεπτυγμένος είναι ο Κρατικός Καπιταλισμός, τόσο πιο εύκολη είναι η μετάβαση στην νέα σοσιαλιστική κοινωνία:  αρκεί να πάρει την εξουσία ο λαός και η πολιτική του πρωτοπορία (ε! το Κόμμα ντε!) και έτοιμος ο σοσιαλισμός.

Αυτό κατάλαβε το ΠΑΣΟΚ και αυτό έκανε αφήνοντας τους υπόλοιπους με την πίκρα της δεύτερης κατανομής που δεν ήρθε.

Αν δεν είχαν συμβεί οι αλλαγές του 1989 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ίσως, ουτοπικά, το θέμα να είχε κάποια σημασία αλλά τώρα; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να γίνουμε κατά κάτι σοφότεροι;

Τριάντα χρόνια μετά την αλλαγή του 1981 ζουμε στα συντρίμμια αυτής της δοξασίας που έγινε πολιτική και που με διάφορες παραλλαγές του «Τσοβόλα δώστα όλα» και του «είπαμε να πάρει δώρο αλλά όχι και πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές!» που είχε ειπωθεί για κάποιο στέλεχος της τότε κρατικής ΔΕΗ, μοίρασε μικρές διαφθορές σε όλους μας που μας οδήγησαν στο να βολευόμαστε και να αρκούμαστε στην μιζέρια και σε κάλπικες ελπίδες.

Είναι τέτοια η δύναμη αυτή της πολιτικής που δεν άφηνει πολιτικό χώρο ανεπηρέαστο. Κανείς δεν τόλμησε να πάει κόντρα σε επιλογές που βόλευαν (καταστροφικώς για τα δημόσια οικονομικά και αντίθετα με κάθε λογική)  ομάδες του πληθυσμού σε θέσεις του Δημόσιου Τομέα. Όλοι χωρίς εξαίρεση πήραν μέρος στην κατανομή των θέσεων, σε μεταθέσεις, σε προαγωγές μέχρι ενός επιπέδου, αναλογικά για κάθε πολιτικό κόμμα και χωρίς να εξετάζεται η χρησιμότητα των ενεργημάτων αυτών για το γενικό σύνολο!  Απλή αναλογική με τα όλα της!

Και τώρα;

Ελλείψει πραγματικού πολιτικού θάρρους για άνοιγμα στην κοινωνία και πρόσκληση για συμμετοχή στους θεσμούς των πολιτών, η πολιτική εξουσία που κυβερνάει,  αρχίζει να μετράει τα κουκιά της για τις επερχόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μια κοκορομαχία πολιτικάντηδων με κάλπικους λόγους μπαλκονάτους δεν θα της έπεφτε άσχημα. Συζήτηση για την ουσία της ανάπτυξης δεν θέλει να γίνει και για τις υποχρεώσεις της προς τις τοπικές κοινωνίες.

Για την οικονομία που δεν τραβάει, η Κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει την εξουσιοδότηση να καλέσει διεθνείς οργανισμούς (που η ίδια είχε δαιμονοποίησει πριν λίγο καιρό) να μας συμβουλέψουν για τον ακρωτηριασμό μας:  

• Πρέπει να απολυθούν με τον ένα ή άλλο τρόπο πεντακόσιες χιλιάδες υπάλληλοι (500.000) άμεσα! Τι θα κάνει όλος αυτός ο κόσμος; Ποια αναπτυξιακή προσπάθεια θα τους απορροφήσει; Που θα απασχοληθούν οι νέοι;  
• Πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις! Σιγά τα λεφτά που θα μαζέψουν!  
• Πρέπει, πρέπει, . . . . , πρέπει να γίνουν όλα αυτά μονόπατα όμως από τους απλούς πολίτες που τους πιάνει κανείς εύκολα και άμεσα. 

Το δήθεν αποστομωτικό επιχείρημα «η πατρίδα είναι σε κίνδυνο πρέπει να την σώσουμε και μετά βλέπουμε» που άκουσα χθες βράδυ σε κάποια τηλεσυζήτηση από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Φλωρίδη, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από εξουσίες πιο σκληρές από την τρέχουσα του Γιωργάκη: από τον Στάλιν, από τον Ρούζβελτ, από τον Τσώσρτσιλ.

Το «μετά» δεν ήρθε ποτέ και οι καθημερινοί άνθρωποι, της διπλανής πόρτας, φορτώθηκαν και τράβηξαν την ανηφόρα με τις ζητωκραυγές για τον ηγέτη – σωτήρα να τους κουφαίνουν, με την θλίψη και την συγκίνηση για αυτούς που θυσιάστηκαν για να σωθεί η πατρίδα και κάποιοι να βγουν πιο ίσοι από κάποιους άλλους, να τους θαμπώνει το βλέμμα.

Με όλα αυτά στο κεφάλι, ανησυχώ ακόμα πιο πολύ όταν διαβάζω τις απόψεις των ειδικών επιστημόνων  της πατρίδας μας για το τι πρέπει να γίνει:

«Μια νέα δημοσιονομική πολιτική με μέτρα και αυτά άμεσης απόδοσης: 1) με κτύπημα της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, 2) των μεσαζόντων και της κρατικής σπατάλης, 3) με ανακατανομή του Εθνικού Εισοδήματος, 4) με δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομών για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και 5) τη δημιουργία νέας φορολογικής συνείδησης  στον πολίτη».

Από αυτούς, τους σπουδαγμένους, που θα περίμενα να μιλήσουν απλά και συγκεκριμένα εισπράττω γενικολογία και ευχολόγια! Δηλαδή η «δημιουργία νέας φορολογικής συνείδησης στον πολίτη» είναι «μέτρο άμεσης απόδοσης»;  Και τα λένε όλα αυτά επιστήμονες με άμεση επαφή με την πραγματικότητα και χωρίς άμεσες πολιτικές κυβερνητικές ευθύνες! 

Εμείς ζαλισμένοι και μπερδεμένοι από όλα αυτά ακούμε και ανησυχούμε αλλά μου φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ πρέπει να ανησυχήσουμε.