Τις τελευταίες ημέρες με τις απανωτές αναρτήσεις για τις οικογενειακές ιστορίες, ξεχάσαμε τις μέρες που μόλις πέρασαν και καιρός είναι να θυμηθούμε μερικά πράγματα πριν τα ρουφήξει όλα η καθημερινότητα.
Στην διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας διερωτήθηκα: Μα που πήγαν όλοι;.
Αυτές τις τελευταίες ημέρες του μαρτυρίου Του, που χάθηκαν όλοι αυτοί που ευεργέτησε με την παρουσία Του; Ο τυφλός, ο παραλυτικός που ήρε την κρέβατον του κι έτρεξε χαρούμενος, οι χορτασμένοι στην έρημο με τα ψάρια και τους άρτους και οι άλλοι που μέθυσαν με τον οίνο Του στον γάμο της Κανά, ο λεπρός και τέλος ο πιο όψιμος από όλους και με το πιο εντυπωσιακό θαύμα, ο νεκραναστηθείς Λάζαρος, που ήταν και φίλος Του;
Πως είναι δυνατόν να χάθηκαν όλοι αυτοί; Πως έγινε και δεν αφιερώθηκαν σε Αυτόν, μαθητές και ακόλουθοί Του, αφού είχαν από πρώτο χέρι δει, γευτεί, βιώσει τις θεϊκές Του ιδιότητες; Εδώ ένας γιατρός σε κάνει καλά και όχι μόνο τον γεμίζεις φακελάκια αλλά τον συστήνεις με πάθος και ανεπιφύλακτα σε όσους διηγείσαι την περιπέτεια τη υγείας σου. Όλοι αυτοί θεραπεύτηκαν από αρρώστιες τόσο περίεργες και δύσκολες που εκείνες τις ημέρες ήταν τόσο θανατηφόρες όσο σήμερα είναι το Έιτζ ή ο καρκίνος –για την ανθρώπινη βλακεία δεν βρέθηκε και δεν θα υπάρξει ποτέ γιατρειά δυστυχώς- κι όμως παρόλα αυτά, τίποτα. Αγνώμονες χίλιες φορές.
Πιθανόν να ήταν στο πλήθος που παρακολουθούσε περίεργο την πορεία Του προς τον Γολγοθά και να περίμεναν κι αυτοί –ακόμα αμφιβάλλοντες- την ύστατη επίδειξη θεότητας: την παραδειγματική τιμωρία των ψευδομαρτύρων, των δικαστών, των εκτελεστικών τους οργάνων και εν τέλει την σωτηρία Του.
Προφανώς και δεν θα αντιδρούσαν αυτοί να Τον προστατέψουν, να πάνε κόντρα στον Νόμο και την Εξουσία της εποχής. Απλοί ευεργετηθέντες ήταν αυτοί δεν ήταν ήρωες. Ας μην έχει άλλες απαιτήσεις από αυτούς και τους φορτώνει με τύψεις. Εδώ ολόκληρος Πέτρος στον οποίο στήριξε την εκκλησία Του, Τον αρνήθηκε τρείς φορές εκείνη την βραδιά της σύλληψης του από τα τσιράκια των αρχιερέων, αυτοί, οι απλοί άνθρωποι θα το έπαιζαν ήρωες; Εξάλλου δεν τους το ζήτησε κανείς.
Μπορεί να μην είχαν καταλάβει τίποτα από όλα αυτά και βούτηξαν στην ανθρώπινη φύση τους. Μην έχοντας χορτάσει την χαρά της επανόδου τους στην φυσιολογική ανθρώπινη ζωή και κοινωνία να είχαν ριχτεί στην απόλαυση της ζωής με την ορμή εφήβου. Χαμπάρι δεν θα πήραν από την δημόσια δίκη, τις φωνές «σταύρωσον αυτόν», την καταδίκη, την σταύρωση.
Ίσως όμως να θεώρησαν ότι η εμφάνισή τους στην σύντομη ανθρώπινη πορεία Του να ήταν απαραίτητη μόνο για την δημιουργία της εικόνας του Θεανθρώπου και η γιατρειά τους ήταν απλώς η αμοιβή σε μια απλή παροχή υπηρεσιών που έκαναν προς τον περίεργο και αλλόκοτο εκείνο πλανόδιο προφήτη με τον περίεργο ισχυρισμό Υιός Θεού και Ανθρώπου. Θεώρησαν δηλαδή ότι σε αυτή την σχέση ο καθένας έδωσε και πήρε αυτό που ήθελε και έτσι μπορούσε ο καθείς να πορευτεί τον δρόμο του.
Είναι ενδεχόμενο επίσης να συνειδητοποίησαν ότι η θεραπεία τους ήταν τελικά υπόθεση της πολύ μεγάλης δικής τους πίστης που άλλωστε ο ίδιος ο περιπλανώμενος προφήτης είχε πει ότι τους έσωσε. Οπότε δεν χρωστούσαν καμία χάρη σε κανένα. Εάν δεν ήταν ο Ναζωραίος κάποιος άλλος θεραπευτής, προφήτης, ψυχαναλυτής θα βρισκόταν και η πολλή πίστη στον εαυτό τους δεν θα πήγαινε χαμένη: πάλι στους ίδιους θα γύριζε. Η εγωπάθεια δεν έλειψε από τους ανθρώπους!
Ειδικά ο Λάζαρος θα πρέπει να είχε ξεσκιστεί στο γλέντι και την κραιπάλη και «δεν καταλάβαινε Χριστό» που λέμε οι νεοέλληνες. Σιγά μην έχανε την ευκαιρία της ανάστασής του εκ των νεκρών!
Μπορώ να φανταστώ την σκηνή που οι αδελφές του θα του είπαν να έρθει μαζί τους στην συμπαράσταση προς τον συλληφθέντα φίλο και ευεργέτη του με λόγια όπως αυτά που λένε οι γυναίκες του χωριού μας «Βρε Λάζαρε, είναι ντροπή! Τι θα πει ο κόσμος;» και αυτός θα τις ξαπόστειλε με ένα «Παρατάτε με! Τώρα δεν έχω καιρό! Τώρα ζω!» βρίζοντας και δημιουργώντας ίσως πρώτος την ευρέως γνωστή στους νεοέλληνες βρισιά «Γ… τον Χριστό σας!».
Από τα πρόσωπα των ημερών, συμπαθώ τον Άπιστο Θωμά που ζήτησε συγκεκριμένες αποδείξεις και τεκμήρια για την Ανάσταση. Εντάξει, καλή η θεωρία της αγάπης του πλησίον ως εαυτόν και η Καινή Διαθήκη αλλά για το αποστολικό έργο καλό είναι να έχουμε κάτι πιο χειροπιαστό. Και ο Ιησούς αποδέχτηκε αυτή την ειλικρινή επίδειξη ανθρώπινης αδυναμίας όπως λίγες ημέρες πριν είχε αφεθεί ο ίδιος σε αυτήν την ανθρώπινη φύση Του: τον άφησε να, να χαϊδέψει το αναστημένο Άγιο σώμα Του και να πιστέψει με την δική του άμεση εμπειρία. Είχε ανάγκη ο άνθρωπος Θωμάς να εμπιστευτεί την αλήθεια στην πιο πιστή αίσθηση, την αφή. Θέλησε να αγγίξει, να ψαύσει την πληγή στο πλευρό του Δάσκαλου που έγινε λίγες ημέρες πριν όταν ο λεγεωνάριος σκοπός στον Γολγοθά, βαριεστημένος και τσαντισμένος από την σκοπιά, Τον λόγχισε είτε για να πάψει να ψελλίζει αυτά τα ακατάληπτα «λαμά σαβαχθανί» είτε από επίδειξη οίκτου για να συντομέψει τον θάνατο Του.
Στους ζωγραφικούς πινάκες όλων των εποχών αλλά και στις βυζαντινές εικόνες που έχουν αποτυπώσει το γεγονός βλέπει κανείς τον τρόμο αλλά και την περιέργεια όλων των υπολοίπων καθώς βλέπουν τον θρασύ συμμαθητή τους, τον Θωμά, να χαϊδεύει ή να σκαλίζει με επιστημονική περισυλλογή την πληγή που δεν είχε καλά καλά κλείσει. Φαντάζομαι την ζήλια τους μετά για τον Θωμά που είχε αυτό το μοναδικό πλεονέκτημα.
Την Κυριακή του Θωμά λοιπόν, εγώ γιορτάζω την Επιστήμη και την πίστη στην Λογική, τον αδιάκριτο έλεγχο των εξουσιών και την παρουσίαση επιχειρημάτων. Πηγαίνω για περπάτημα στον Ελικώνα όπου σκέφτομαι όλα τα παραπάνω που σήμερα γράφω.
Συνειδητοποιώ την ανάγκη να υπάρξει η Πολιτική ως επιστήμη και τέχνη μαζί στην καθημερινή λειτουργία της Πόλης (του σημερινού Δήμου μας, του αυριανού μεγαλύτερου Καλλικρατικού ή της Δημοκρατίας στο σύνολο της Ελλάδας) και όχι αυτό το βαρετό και σάπιο πράγμα που ζέχνει και επιμένουν να αποκαλούν πολιτικό σύστημα.
Μακάρι να γίνουμε και να μείνουμε όλοι Θωμάδες και όταν έρθει η ώρα και η Πολιτική αναστηθεί αφού αγγίξουμε το πληγιασμένο σώμα της και βεβαιωθούμε ότι δεν πρόκειται για απάτη και για «μια από τα ίδια», να γίνουμε Απόστολοι της και σκεπτόμενοι πολίτες-υποστηρικτές αυτής της Ανάστασης!
Ο πίνακας της σημερινής ανάρτησης είναι του αγαπημένου μου Μικελάντζελο Μερίζι (Michelangelo Merisi da Caravaggio, 29 Σεπτεμβρίου 1571 - 18 Ιουλίου1610), γνωστού ως Καραβάτζιο, Γεννήθηκε λίγες ημέρες πριν την περίφημη ναυμαχία της Ναυπάκτου οπού ένας άλλος γνωστός, ο Ισπανός Θερβάντες, έχασε το χέρι του και ένεκα τούτου μάλλον αφιερώθηκε στο γράψιμο και μας έδωσε τον Δον Κιχώτη.
Η Ελλάδα έχει ένα κραυγαλέο ηθικό έλλειμμα που διαπερνά όλα τα κόμματα και όλα τα κοινωνικά στρώματα. Έχει επίσης ένα σαφέστατο έλλειμμα Διαφωτισμού και διανοούμενους που σωπαίνουν. Το θεοκρατικό μας πολίτευμα έχει διαβρώσει τη σκέψη των πολιτών εξ απαλών ονύχων από τη βρεφική κολυμπήθρα και από τα μαθητικά θρανία. Το ΔΝΤ δεν χτυπά τυχαία τη δική μας πόρτα, όπως δεν χτύπησε τυχαία την πόρτα της καθολικής Αργεντινής που κληροδότησε η αγία Εύα Περόν. Δεκαετίες ανορθολογισμού, λαϊκισμού και ρεμούλας μας έφεραν ως εδώ. Όσοι θεωρούν γι’ αυτό αποκλειστικά υπεύθυνους τη Μέρκελ και τον αρπακτικό διεθνή καπιταλισμό, απλά επιδίδονται στα διαχρονικά εθνικά σπορ της υποκρισίας, του ψευτοπατριωτισμού, της εθελοτυφλότητας και της επίρριψης ευθυνών σε τρίτους, που δεν λένε να μας εγκαταλείψουν ούτε τώρα, στο χείλος του γκρεμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://roides.wordpress.com/
Παιδιά θα μας πιάσουνε. Αυτός ο αχαείρευτος μιλάει και για τον δικό μας μαχαλά:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πιο προκλητική παρά ποτέ η σιωπή της δογματικής, της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κατά περίπτωση ή και συνολικά, που κολακεύει τον κ.Ιερώνυμο, πενθεί, υμνεί και ξεπροβοδίζει τον Χουντόδουλο, νεκρολογεί τον χουντικό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, επαινεί το σκοταδιστικό έργο του ρατσιστικού και χουντικού πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ζητιανεύει οικονομική βοήθεια για τα αρχεία του Περισσού από την Εκκλησία, σωπαίνει στις καταγγελίες για τις εκτεταμένες ιερές καταπατήσεις και οικοδομικές αυθαιρεσίες στη Βοιωτία, υπερασπίζεται στη κουτο Φραγκιά το Άβατο του Αγίου Όρους με θράσος χιλίων καρδιναλίων, κάνει πως δεν ακούει τα εθνικιστικά κηρύγματα του πατριάρχη στη Μακεδονία, αναμιγνύεται αναρμοδίως στον ιερό καυγά για τη μοιρασιά των ιερών φέουδων των Νέων Χωρών, τυφλώνεται μπροστά στη λάμψη του χρυσοφόρου σκελετού του δισεκατομμυριούχου αφορολόγητου Εφραίμ της Ν. Μάκρης που οδήγησε σε μάχη μέχρι τελικής πτώσης τον κ.Παντελεήμονα και τους ευλαβείς υπεράνω υποψίας υποστηρικτές της Μονής, καμώνεται πως δεν ξέρει πως ο καταδικασμένος σε 15μηνη φυλάκιση μεγαλοκτηματομεσίτης Εφραίμ Βατοπεδινός, (τέκνον του καταδικασμένου από τη Σύνοδο της Κύπρου για παιδεραστία γελαστού πτώματος Ιωσήφ και αθωωμένου με ιεροκρύφια διαδικασία από τον πατριάρχη) δεν έχει μπει σε αργία, ξεχνάει να απαιτήσει τα εκατομμύρια των σάπιων κοτόπουλων της ιερής «Αλληλεγγύης», της διαφεύγει να ζητήσει επιστροφή της κλεμμένης από την Αρχιεπισκοπή περιουσίας του ΤΑΚΕ στο χρεοκοπημένο Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων, αρνείται να απαιτήσει από την Εκκλησία οικονομικές αποζημιώσεις για τα απροστάτευτα ορφανά που αποπλανήθηκαν από ιερείς τους οποίους μάλιστα η Εκκλησία αρνείται να δικάσει (την ώρα που στη Δύση ξεχειλίζει η οργή για τον πάπα), χάνει τη μιλιά της μπροστά στον κ.Ιερώνυμο και μιλά με γλώσσα παπανδρεϊκή για «Διακριτούς ρόλους» Κράτους Εκκλησίας και όχι για χωρισμό, αρνείται να απαιτήσει επίμονα, μαχητικά, τεκμηριωμένα φορολόγηση της αστρονομικής περιουσίας της Εκκλησίας η οποία ομολογεί υπερήφανα και με δικαστική απόφαση, πως μόνο 8 από τις εκατοντάδες μονές της και από τις χιλιάδες ενορίες και από τα αναρίθμητα προσκυνήματά της και από τα απειράριθμα κτίρια και εκτάσεις της έχουν περιουσία 22,35 δισ. ευρώ!"