Έπιασαν τρομοκράτες και τώρα φοβάμαι πιο πολύ!

Σε μια κοινωνία πολιτών δεν χρειάζεται η τρομοκρατία ως αντίπαλο δέος της κρατικής τρομοκρατίας. Είναι αδιέξοδη και εκτός από θύματα κάθε λογής (ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινη λογική, κινητά και ακίνητα αγαθά) δεν έχει άλλο αποτέλεσμα. 

Οι κρατούντες δεν τρομοκρατούνται. Αλλά άν τρομοκρατημένοι από τις βόμβες και κάποιες δολοφονίες αποφάσιζαν να τρέξουν μακριά έντρομοι, πάλι το κενό εξουσίας θα έπρεπε κάποιος να το καταλάβει. Εάν δεν υπάρχει η κοινωνία των ενεργών πολιτών και η αντίστοιχη συνείδηση της πολιτικής ευθύνης στον καθένα μας που θα γεννήσει την νέα εξουσία και τους μηχανισμούς ελέγχου, τότε θα δούμε και θα υποφέρουμε όλοι μας την ανοικτή τρομοκρατία της νέας εξουσίας που, εκ των πραγμάτων, θα επιβληθεί.
 

Οι ομάδες αυτές λοιπόν που κατά καιρούς εμφανίζονται και θα εμφανίζονται, το μόνο που ίσως καταφέρνουν είναι να ικανοποιούν για λίγο (και ανάλογα με τον εντυπωσιασμό που προκαλούν) την σκοτεινή αγανακτισμένη πλευρά του καθενός μας για όλα αυτά τα παράλογα που παθαίνουμε καθημερινά αλλά τίποτα παραπέρα.
 

Κάποιος φιλόσοφος (Γάλλος σίγουρα) που δεν θυμάμαι το όνομά του, είχε πει ότι κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στην διάρκεια της ημέρας σκέφτεται να σκοτώσει κάποιον: που τον προσπέρασε επικίνδυνα με το αυτοκίνητο, που το προσέβαλε, που τον απέλυσε, που «του έφαγε» την θέση, που έγινε αιτία να ταλαιπωρηθεί η μάνα του στο νοσοκομείο, που δεν του έχει δώσει την επιδότηση, που το κεράτωσε και για άλλους χίλιους λόγους. Δεν το κάνει όμως και η ζωή συνεχίζεται. Η αγανάκτηση εκτονώνεται με εξομολόγηση στον πνευματικό ή με υπερωρία του συκωτιού στο καφενείο, ενώ θα έπρεπε να μετασχηματιστεί σε μαχητική πολιτική παρουσία.
 

Στην χώρα μας λοιπόν εκτός όλων των άλλων, ούτε η τρομοκρατία (ευτυχώς) είναι σοβαρή.


Πιο παλιά, με την 17 Νοέμβρη και τώρα με τον Επαναστατικό Αγώνα, όταν είδαμε ποιοί ήταν οι «επαναστάτες», ξαφνιαστήκαμε για το επίπεδο των ανθρώπων και την προσωπική τους συγκρότηση. Ούτε καν της διπλανής μας πόρτας. Προφανώς και δεν αξίζουν όλη αυτή την δημοσιότητα αλλά φαίνεται ότι εξυπηρετούνται άλλοι στόχοι, πολύ πιο τρομοκρατικοί από τις βόμβες που έβαζαν.
 

Αν αυτό το λάιβ σίριαλ που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες παρουσιάζει την αλήθεια και όχι την εκδοχή της Αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών, τότε ο χαρακτηρισμός «γελοίοι» αφορά όλους: τρομοκράτες και αστυνομικούς.
 

Ειδικά για την Αστυνομία εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ενώ όλοι οι συλληφθέντες ήταν παλαιόθεν γνωστοί οι συλλήψεις έγιναν μετά από τόσα χρόνια, πολλές βόμβες και πολλές πομπώδεις δηλώσεις διαβεβαιώσεις ανευθυνο-υπεύθυνων. Αποδεικνύεται ότι ούτε στον τομέα αυτό το Ελληνικό κράτος είναι ικανό να επιδείξει αρετές επαγγελματισμού.
 

Εάν λοιπόν ως τρομοκρατία ορίσουμε την κατάσταση εκείνη κατά την οποία η σκόπιμη επιβολή του φόβου με αντίστοιχες ενέργειες που απειλούν την ζωή ή την περιουσία μας αποβλέπει στην μείωση ή και παράλυση της δραστηριότητάς μας, τότε διερωτώμαι ποιος είναι πιο μεγάλος και πιο αποτελεσματικός τρομοκράτης;
 

Οι συνήθεις άνθρωποι που συνελήφθησαν και που κατά την γνώμη μου χρειάζονται ψυχολογική και ιατρική φροντίδα ή οι κρατικοί φορείς με τα πανίσχυρα όπλα (κρατικός προϋπολογισμός, οικονομική πολιτική, κρατικός μηχανισμός);
 

Ποιοι μας τρομοκρατούν πιο πολύ;
 

Εμένα προσωπικά οι δεύτεροι. Αυτή την περίοδο μάλιστα, οι περιβόητες "αγορές" που με τα σπρεντ (αυτό κι αν είναι πολυβόλο) και τους εκβιασμούς με ληστεύουν χωρίς ενδοιασμούς και με το φωτοστέφανο της "πολτισμένης νομιμότητας" των ανεπτυγμένων οικονομιων. 


Διαβάζοντας ειδήσεις σαν κι αυτή: 

     Εντός των επόμενων ημερών η έκθεση του νομοσχεδίου για τα ασφαλιστικά δικαιώματα αναμένεται να σταλεί προς έγκριση στην Ε.Ε. και στη συνέχεια μέχρι τις 30 Απριλίου να κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση (εφ. ΕΞΠΡΕΣ 16 Απρ 2010), 

αντιλαμβάνομαι ότι οι κρατούντες (ναι, αυτούς που εσύ κι εγώ εκλέξαμε και αφήσαμε να μας κυβερνούν) αφού διεύθυναν έτσι την ελληνική οικονομία ώστε να φαίνεται χρεωκοπημένη (όταν κάποιοι είναι για τα καλά οικονομημένοι), χωρίς να μας πουν πως συνέβη αυτό, παραδίνουν τώρα την τυπική εθνική κυριαρχία σε μηχανισμούς και οργανισμούς των οποίων ακόμα πιο πολύ αγνοούμε τις επιδιώξεις.

Και όλα αυτά χωρίς κανείς να αισθάνεται την υποχρέωση να εξηγήσει στον Υπερήφανό Λαό (λέγε με Μπάμπη) προς τι όλα αυτά και να ζητήσει την έγκριση του, εφόσον τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ από την προεκλογική περίοδο, για τις αποφάσεις που δρομολογούνται και που καμιά σχέση δεν έχουν με προεκλογικές δεσμεύσεις.

Εμάς όμως τι μας νοιάζουν όλα αυτά; 

Δεν βλέπουμε και δεν ακούμε τίποτα: Μας έχει κουφάνει ο κρότος από τα ζάρια στο μεσημεριανό τάβλι και ο απογευματινός ήλιος μας τυφλώνει καθώς τεντωνόμαστε μακάριοι, ξαπλωμένοι στην δροσερή ανοιξιάτικη λιακάδα περιμένοντας τον Θεό της Ελλάδας να βάλει το χέρι του.

επίσης ενδιαφέρον και το  σημερινό άρθρο του Παπακωνσταντίνου (όχι του υπουργού!)