Όταν έκλαψε ο Κορκονέας

Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας έχει καταγωγή από την Μάνη κι αυτό το άγριο αέρα του μανιάτικου τσαμπουκά τον επιδείκνυε κάθε φορά στην διάρκεια της υπηρεσίας του. Οι συνάδελφοι και οι φίλοι τον ξέρουν ως Νώντα. Πριν γίνει το κακό εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη τον έβλεπαν που είχε αγριέψει. Ήταν μονίμως θυμωμένος με τα κωλόπαιδα της αριστοκρατίας που καλοταϊσμένα και κακομαθημένα μαζεύονται στην περιοχή του κέντρου, γύρω από τα Εξάρχεια και το Πολυτεχνείο και το παίζουν επαναστάτες. Οι κοπρίτες, οι αλήτες. Χωμένα στην πρέζα τα μαλακισμένα μας πουλάνε αγριάδα. Το"μας" αναφερόταν σε όλους τους συναδέλφους του στο Τμήμα των Εξαρχείων όπου υπηρετούσε ο Νώντας. Τον άκουγαν και συγκατένευαν. Τον άκουγαν οι αξιωματικοί, οι ανώτεροι και του χαμογελούσαν. Τον άκουγαν και οι νομοταγείς πολίτες φίλοι του και κουνούσαν το κεφάλι συμφωνώντας σιωπηλά. Ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ και οι συν αυτώ έλεγαν τα ίδια φωνασκώντας. Μπορεί αυτούς να άκουγε κιόλας ο Νώντας, ποιος ξέρει;

Ποιος να αντιμιλήσει άλλωστε στον ψυχάκια το Νώντα που έπαιζε με το περίστροφο σαν καουμπόης και σαν επιθεωρητής Κάλαχαν: " Ξέρω τι τους χρειάζεται αλλά ας όψεται η δημοκρατία τους που δεν μου λύνουν τα χέρια".  Το "τους" αφορούσε όλους τους άλλους, που γέμιζαν τους δρόμους.

Την βραδιά που πυροβόλησε προς τα τσογλάνια, έτσι για να τους δείξει κι ενώ ο ασύρματος του έδινε εντολή για μη εμπλοκή και απομάκρυνση, του δόθηκε η ευκαιρία να εφαρμόσει την θεωρία του περί όχλου φανατικών αλητών. Αισθάνθηκε πως έχει τα χέρια του λυμένα και ότι μπορεί να δείξει την μέθοδό του εφαρμογής της Τάξεως. Τηρώντας σιγή ασυρμάτου δεν είπε τίποτα περί του πυροβολισμού παρόλο που όπως δήλωσε στην δίκη προχθές, ήξερε πως και στον αέρα να πυροβολήσεις μπορεί να κτυπήσεις άνθρωπο.

Ο Νώντας ένας επίσημος φορέας, οικογενειάρχης και Έλληνας πολίτης της διπλανής πόρτας, όταν ήρθε η ώρα του να απολογηθεί, είπε ξεκινώντας "λυπάμαι πολύ για ό,τι έγινε",  ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Άμφισσας. "Τα θύματα είμαστε εγώ και αυτός, το παιδί και εγώ, πεθαίνω κάθε μέρα, κάθε λεπτό, οι οικογένειές μας σίγουρα πονάνε", ψέλλισε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, προσπαθώντας, μέσα στο κλάμα του, να διατυπώσει ότι συμμερίζεται τον πόνο της οικογένειας του 15χρονου. (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 09 Ιουλ 2010).

Μπορεί και να αισθάνθηκε έτσι μπορεί και να είπε ότι τον δασκάλεψε ο σκηνοθέτης συνήγορος Κούγιας. Η δική διακόπηκε λόγω της κούρασης του Κορκονέα και θα συνεχιστεί αύριο. 

Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος αλλά σίγουρα δεν περιμένω από τον Κορκονέα να μας πει για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Πως έγινε και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος είναι νεκρός. Διότι η παράθεση των γεγονότων κατά Κορκονέα έστω και με αντιφάσεις δεν είναι το ζητούμενο. Δεν είναι αυτό που θα αποτρέψει την επανάληψη τέτοιων ενεργειών και τέτοιων φόνων.

Το Δικαστήριο αλλά και και η Διοίκηση της Αστυνομίας καθώς και η Πολιτική ηγεσία του Κορκονέα, πρέπει να παραδεχθούν πως τα πράγματα ήταν κανονισμένα να γίνουν όπως έγιναν κι αν δεν ήταν ο Αλέξανδρος θα ήταν η Ευη, ο Πέτρος, η Μυρτώ, η Κατερίνα, ο Φοίβος κάποιο από όλα αυτά τα παιδιά που βγήκαν και θα ξαναβγούν στους δρόμους για να σώσουν και την δική μας αξιοπρέπεια.

Διότι πριν ο Νώντας τραβήξει την σκανδάλη και ρίξει στον σωρό, στα παιδιά αυτά που πάντα τα λένε αλήτες, όλοι αυτοί οι εξουσιάζοντες τα έχουν πυροβολήσει με χαρακτηρισμούς και βρισιές και τους θεωρούν υποκινούμενους από σκοτεινές πολιτικές δυνάμεις που θέλουν την καταστροφή του συστήματος. 

Με το πνεύμα αυτό, έχουν φανατίσει τους άνδρες και τις γυναίκες της Αστυνομίας, τους υπάλληλους αυτούς και βλέπουν τους απέναντι ως ταραχοποιά στοιχεία που έχουν άδικο και που ως εχθροί της κοινωνίας και του Πολιτεύματος, είναι έτοιμοι να παραβούν τον νόμο και να εγκληματήσουν. Συνεπώς,  εκείνοι, οι μπάτσοι, ως πραίτορες του πολιτεύματος όχι απλώς κάνουν καλά αλλά επιβάλλεται και σπάζουν κεφάλια και ψεκάζουν χημικά στα πρόσωπα συνταξιούχων και απεργών και άμα τσαντιστούν πολύ και νομίσουν ότι κινδυνέψουν πυροβολούν για εκφοβισμό οι τρομοκρατημένοι από το ίδιο τους το μυαλό.

Ο Κορκονέας καλά κάνει και κλαίει να ελαφρώσει την ψυχούλα του αλλά θα έπρεπε να εξομολογηθεί και να μας πει ποιος νόμος ποια παράδοση ποια εξουσία τον έκανε φονιά. Ο κροκόδειλος κλαίει όταν κλείνει τα σαγόνια του όχι γιατί λυπάται τα θύματα του αλλά από την προσπάθεια να τα μασήσει.

Η εξουσία θέλει πάντα τα εκτελεστικά όργανά της, αναλώσιμο για να δείχνει αυτή αλώβητη το υπερβατικό, τρομοκρατικό της πρόσωπο. Τους χρεώνει δια του δικαστηρίου αποκλειστικά της ευθύνη, τους καταδικάζει υπό το βάρος της κοινής γνώμης ως εγκληματίες αλλά στην πραγματικότητα τους κλείνει το μάτι και τους κτυπά στην πλάτη με κατανόηση για την κακιά στιγμή και πως αυτά έχει η εκτέλεση του καθήκοντος. Κάποιο εφετείο μετά από μερικούς μήνες μπορεί να μετριάσει την ποινή και κάποτε θα βρεθούν σε μια ήσυχη γωνιά της επικράτειας, ως άξιοι απόμαχοι της υπηρεσίας.

Οι δήμιοι είναι απλοί συνεπείς δημόσιοι υπάλληλοι. Οι εκτελεστές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, έδερναν, εκτελούσαν και μετά γύριζαν στο σπίτι και έπαιζαν με τα παιδιά τους που μπορεί να ήταν συνομήλικα με τα θύματά τους. Όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, κοιτάνε με κλαμένα μάτια και  ρωτάνε "τι να έκανα; Εσείς στην θέση μου τι θα κάνατε ρε παιδιά; Εγώ την δουλειά μου έκανα, διαταγές εκτελούσα, ένα θύμα είμαι τελικά κι εγώ!".

Αυτή την ανυπαρξία της προσωπικής ευθύνης στην διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων  τους πρέπει να καταδικάσει το Δικαστήριο. Αυτό την στάση που παρατηρούμε σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που όταν τους ζητάς κατανόηση ή διευκρινήσεις σε κοιτάνε με ύφος ηγεμόνα και σου λένε απαξιωτικά "δεν είμαι εγώ υπεύθυνος, εγώ διαταγές εκτελώ" και . . . σε εκτελούν.

Όταν ο άνθρωπος παύει να σκέφτεται και γίνεται στυγνό εκτελεστικό όργανο τότε τα χειρότερα μας περιμένουν. Το μόνο που μπορεί να μας γλυτώσει είναι η βαθύτατη αίσθηση προσωπικής ευθύνης έναντι των άλλων συνανθρώπων και συμπολιτών. Η καταδίκη του Κορκονέα, σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι πράξη προσωπικής εκδίκησης της οικογένειας Γρηγροπούλου αλλά πολιτική ευθύνη του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Η περίπτωση Κορκονέα θα έπρεπε να διδάσκεται στις αστυνομικές σχολές ως παράδειγμα εγκληματικής άσκησης της αστυνομικής υπηρεσίας. Προφανώς και αυτό δεν πρόκειται να γίνει, διότι θα τρωθεί το ηθικό των . . . πραιτόρων!

Δεν είμαι πια αισιόδοξος αλλά ρεαλιστής και για αυτό προτείνω την δική μας εγρήγορση που μόνο αυτή ίσως μπορέσει να μας γλυτώσει από τους φύλακες και από τον επόμενο Επαμεινώνδα Κορκονέα.