Σπύρος Λεμπέσης

Στον τέως Δήμο Θεσπιών, το Μαυρομμάτι έβγαζε πάντα ωραίους άνδρες και γυναίκες, με όμορφο λεβέντικο παράστημα και καθαρό λαμπερό βλέμμα. Στο Γυμνάσιο μας, θυμάμαι ότι πολλοί από αυτούς ήταν καλοί στην γυμναστική και στον στίβο.  Μου φαίνεται απολύτως φυσικό ο Σπύρος Λεμπέσης να είναι τέκνο εκείνου του τόπου. Μου φαίνεται απολύτως φυσικό να «κλέβω» κι εγώ κάτι από τη νίκη του και να κοκορεύομαι για τον συμπατριώτη μου που δυστυχώς δεν γνωρίζω προσωπικώς.

Βλέπω την φωτογραφία του και θαυμάζω μια γνήσια αντρική ομορφιά, με μπράτσα γυμνασμένα, χωρίς φλεβίτσες και κάλπικα «ποντίκια»  αλλά κι ένα χαμόγελο παιδικό, όλο μετριοφροσύνη κι αυτοπεποίθηση.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο, ο Σπύρος ήταν χωρίς τον προπονητή του και μάλλον χωρίς όλο εκείνο το επιτελείο από βοηθητικό προσωπικό (μασέρ, διαιτολόγους, κλπ.) που ο σύγχρονος πρωταθλητισμός απαιτεί. Ήταν όμως «φορτωμένος» πείσμα και θυμό και αυτό ήταν το αναβολικό του.

Το ξέουμε όλοι καλά πως η ηθική του σύγχρονου παγκόσμιου πρωταθλητισμού είναι η κακή χημεία των αναβολικών και της ντόπας. Συνήθως όταν ανακοινώνεται ένα ρεκόρ, όλοι σκεφτόμαστε για το ποια ουσία είχε πάρει ο αθλητής που ακόμα δεν εντοπίστηκε από το Γουάντα (Παγκόσμιος Οργανισμός Αντιντόπινγκ) . Νομίζω ότι ο Σπύρος ακόμα αντιστέκεται κι εύχομαι να μπορέσει να μείνει έτσι, υγιής και λεβέντης κι ας μην ανεβαίνει στο βάθρο των δικών τους πρωταθλητών αλλά θα είναι πάντα νικητής στις καρδιές μας. Εντάξει, το βάθρο των νικητών έχει τα λεφτά -κι είναι πολλά- και την δόξα αλλά η υγεία μετράει τελικά. Δείτε και μάθετε για όλους εκείνους τους σούπερ σταρ αθλητές που τώρα είναι ανάπηροι.

Στο χωρίο χαρακτηρίζουμε «λεμπέση» τον κοινωνικώς αστοιχείωτο, τον θρασύ που δεν «κωλώνει». Ίσως αυτό έχει σχέση με μια άλλη ερμηνεία που μου φαίνεται πιο σωστή. Σύμφωνα με ορισμένους, το όνομα «λεμπέσης» στην αρβανίτικη γλώσσα παράγεται από το ρήμα «λιέ» (=αφήνω) και τη λέξη «μπέσα»(=πίστη) και συνεπώς σημαίνει εκείνον που άφησε την πίστη του προς το ντοβλέτι (δηλ. το κράτος τουρκιστί),που έπαψε να είναι ραγιάς, δηλαδή πιστός υπήκοος. Δηλαδή, ο όρος «λεμπέσης» είναι αντίστοιχος με τον όρο «κλέφτης» στην ελληνική γλώσσα. Είναι το παλληκάρι και ο αντάρτης για τους σκυφτούς και τους δούλους ψυχή τε και σώματι.

Ο Σπύρος να μείνει αληθινός «λεμπέσης», ενάντια στο «δοβλέτι» των εμπόρων των νεανικών φιλοδοξιών που δημιουργούν ανάπηρους στο πνεύμα και στο σώμα.

Η πορεία του Σπύρου Λεμπέση μέχρι το Λονδίνο δεν ήταν έκπληξη αλλά συνέπεια μιας συνεχούς μοναχικής επίμονης προσπάθειας. Είχε καταφέρει ήδη να είναι νικητής σε πολλούς αγώνες εντός της Ελλάδας, στα Βαλκάνια, σε Μεσογειακά πρωταθλήματα. Για κάθε τέτοια νίκη είχαν προηγηθεί ώρες μοναχικής προπόνησης σε γήπεδα και γυμναστήρια, χωρίς υποστήριξη από το κράτος  και τις υπηρεσίες του. Αλλά ο Σπύρος Λεμπέσης δεν τα παράτησε, δεν γκρίνιαξε και δεν διαπραγματεύτηκε. Ούτε περίμενε οι «θεσμοί» και «το κίνημα» να λύσουν τα προβλήματα του αθλητισμού εν Ελλάδι. Ο Σπύρος Λεμπέσης «πήρε το παιχνίδι πάνω του» κι έριξε για ώρες πολλές το κοντάρι στο κακοστρωμένο γήπεδο του Μαυρομματίου και πάλι καλά που δεν του έκαναν καμία καταγγελία. Το χαμόγελο του Σπύρου Λεμπέση αυτές τις ημέρες είναι το χαμόγελο εκείνου που αγνόησε και ξεπέρασε αυτός μόνος, με αρβανίτικη ξεροκεφαλιά και πείσμα, όλους αυτούς τους παράγοντες «αγαπούλες» που κτυπάνε στην πλάτη και κλείνουν με νόημα το μάτι «ρε μεγάλε θα σε τακτοποιήσουμε».

Καμία επιτυχία δεν έρχεται έτσι, χωρίς προσπάθεια. Καμία επιτυχία δεν έρχεται χωρίς σκληρή ατομική προπόνηση και κυρίως χωρίς να νικήσει ο καθένας μας εκείνο τον μικρό εαυτούλη που μας προτείνει ψιθυρίζοντας να κάνουμε ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, να μείνουμε «εντός του σωρού» και να μην προσπαθήσουμε να μετρήσουμε ο καθένας το μπόι του και την αξία του. Ό, τι δηλαδή δεν έκανε ο Σπύρος Λεμπέσης. Ας θυμόμαστε αυτό το μάθημα που μας έδωσε ο Σπύρος Λεμπέσης.

Χθες βράδυ στο Μαυρομμάτι είχαν Ανάσαση. Η καμπάνα της εκκλησίας κτυπούσε, σημαίες στους δρόμους και πανό «Σπύρο μας έκανες υπερήφανους», ο κόσμος φιλιόταν στους δρόμους κι αγκαλιάζονταν και για μια στιγμή όλα τα παράπονα και οι καταγγελίες –απολύτως δικαιολογημένα ωστόσο- για το «σύστημα» που γράφουν οι εφημερίδες, λένε οι τηλεοράσεις και σχολιάζονται στα μπλογκ δεν υπήρχαν. Ήταν μια βραδιά ανάτασης που έδειχνε ότι η νίκη μας ενώνει πιο πολύ από την ήττα και την μιζέρια.

Τέτοιες νίκες σαν κι αυτή του Σπύρου Λεμπέση έχουμε ανάγκη όλοι μας.

Ο Σπύρος Λεμπέσης στον προκριματικό γύρο έριξε το ακόντιο στα 82 μέτρα και έτσι πέρασε στον τελικό. Αφιέρωσε την βολή και την πρόκριση του, στην μνήμη του παππού του που μια τέτοια μέρα λίγα χρόνια πριν είχε πεθάνει. Όμως για εμένα η μνήμη πάει πιο πίσω, τέτοιες Αυγουστιάτικες ημέρες του 480 π. Χ. στις Θερμοπύλες. Εκεί, οι τότε Θεσπιείς πήραν μέρος χωρίς να είναι επαγγελματίες στρατιώτες, όπως οι Σπαρτιάτες, χωρίς δηλαδή να είναι μονίμως στην προπόνηση και στα γυμνάσια –τον Έρωτα λατρεύανε οι άνθρωποι- αλλά μόνο με τον τσαμπουκά και την θέληση τους να προστατέψουν τις αξίες τους και την αξιοπρέπεια τους.

Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι η ίδια δύναμη που έκανε τον Δημόφιλο να πετάει το ακόντιο του τότε, είναι η ίδια που φόρτισε το μπράτσο του Σπύρου Λεμπέση.

Ένα ακόντιο φεύγει με δύναμη από το χέρι του Σπύρου Λεμπέση και περνάει από τις Θερμοπύλες τρυπάει τον χρόνο και καρφώνεται στο στάδιο στο Λονδίνο.  Καρφώνεται σε ότι μας κάνει ηττοπαθείς και μίζερους εαυτούληδες κι έστω για ένα βράδυ, μας σηκώνει λίγο ψηλότερα.

Σπύρο Λεμπέση σε ευχαριστώ.