Δημήτρης Κεχαγιάς

Γνώρισα τον Δημήτρη δια της “μπλογκόσφαιρας”. Ήταν ο πάντα έτοιμος πάντα πρόσφορος τεχνικός μου σύμβουλος στα πρώτα μου βήματα στη επικοινωνία δια των ιστολογίων. Μιλήσαμε μερικές φορές στο τηλέφωνο. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ και ποτέ δεν είδαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Όμως κάθε φορά που του μιλούσα δια του τηλεφώνου, νόμιζα ότι έχω μπροστά μου έναν γελαστό ήρεμο άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή κι αυτό που κάνει. Για αυτό και μπορούσε να δημιουργεί.

Το ιστολόγιο “ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ” θαρρώ πως είναι από τα πιο επιτυχημένα στη περιοχή μας. Τουλάχιστον για εμένα αποτελεί τη βασική έγκυρη πηγή πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στο Δήμο μας.

 Νομίζω ότι του άρεσαν κάπως τα κείμενά μου κρίνοντας από το ότι είχε κατά καιρούς αναδημοσιεύσει κάποια από αυτά κι αυτό οπωσδήποτε ήταν τιμή για εμένα. Από τα λίγα κείμενα του και κυρίως τις απαντήσεις που κατά καιρούς έδινε σε σχόλια αναγνωστών, είχα αντιληφθεί ότι ήταν ένας οπαδός της δημοκρατικής ανοικτής επικοινωνίας που σέβεται και προστατεύει την αξιοπρέπεια και τη προσωπικότητα του συνομιλητή. Αυτό και μόνο έκανε τον Δημήτρη έναν άξιο συνομιλητή και βίρτουαλ -δυστυχώς μόνο- φίλο.

 Μοιραζόμασταν τις ίδιες αξίες και για αυτό με πονάει που χάνω έναν από το δικό μου “κόμμα” σε τούτους τους καιρούς που είναι όλοι τους τόσο απαραίτητοι. Καθώς η ανοησία και τα εύκολα συμπεράσματα, οι αυθαίρετες γενικεύσεις και οι απλοϊκές, σχεδόν ηλίθιες, φασιστοειδείς αντιλήψεις απειλούν να μας κατακλύσουν υπό το άχθος μια κοινωνίας και οικονομίας παραπαίουσας, σκεπτόμενοι άνθρωποι σαν τον Δημήτρη είναι ένα λίαν χρήσιμο ανάχωμα.

Σε μια ξεραΐλα από ιδέες και προτάσεις η προσπάθεια του Δημήτρη ήταν ένα μήνυμα ελπίδας και συνέβαλε στην σκέψη όλων μας.

 Ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε αλλά με την ιδέα αυτή κανείς μας δεν συμβιβάζεται. Αυτή η αναχώρηση χωρίς επιστροφή, αν και αναμενόμενη κι απολύτως φυσιολογική δεν είναι αποδεκτή και προκαλεί πόνο κυρίως σε περιπτώσεις νέων και δημιουργικών ανθρώπων όπως ο Δημήτρης. 

Στην ηλικία που είμαι τώρα, οι κηδείες έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις χαρμόσυνες αφίξεις -τις γέννες- ή τις χαρές -γάμοι και βαφτίσια. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν, παίρνουν μαζί τους υπαρκτά κομμάτια της ζωής και της ύπαρξης μας που έχουν γίνει αναμνήσεις που μας συντηρούν. Βλέπουμε να απομακρύνονται στιγμές που αποτελούν ουσιαστικά το είναι μας. Οι νέοι άνθρωποι, φέρνουν ελπίδες σχέδια αλλά για εμάς, τους προς πολλού μεσήλικες, αυτά τα σχέδια δεν λένε τόσα πολλά.

 Καθώς συνεχίζουμε το ταξίδι μας, οι στιγμές μοναξιάς αυξάνονται και προτιμούμε αντί να κοιτάμε το τέλος του δρόμου μας που αχνοφαίνεται ήδη, να γυρνάμε στα περασμένα. Αλλά εκεί είναι μόνο τα φαντάσματα κι οι άνθρωποι που έφερναν αξία στη μικρή ζωή μας όπως ο Δημήτρης Κεχαγιάς, δεν υπάρχουν πια δίπλα μας για να συντηρήσουν τη μικρή φλόγα που κρατά ζεστές τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας. Και τότε αισθανόμαστε όπως όλοι οι γέροι το κρύο να αυξάνει και τυλιγόμαστε ακόμα πιο σφικτά στα πανωφόρια της “ξέρεις ποιος ήμουν εγώ ρε”.

 Για να ξεφύγουμε από τη παγίδα του θανάτου γεννάμε και δημιουργούμε, λένε οι φιλόσοφοι. Ο Δημήτρης Κεχαγιάς γέννησε πέντε παιδιά. Τα τέσσερα τα έτεξε η γυναίκα του ενώ το πέμπτο, το ιστολόγιο ΒΗΜΑ ΑΛΙΑΡΤΟΥ ήταν όλοδικό του. Είμαι βέβαιος ότι εκείνο που θα ήθελε ο Δημήτρης, είναι όλα τα παιδιά -και το ιστολόγιο “παιδί” του- να τα δει να προκόβουν και μέσω αυτών το πνεύμα του να διαχέεται ανάμεσα μας ζωογόνο κι πρόσφορο.

 Σε εκείνους που θα συνεχίσουν το έργο του εύχομαι να είναι υγιείς κι ορεξάτοι. Να μη περιοριστούν στη συντήρηση όσων δημιούργησε ο Δημήτρης παρά να μπορέσουν να μετουσιώσουν τις δικές του αξίες και ιδέες και να δημιουργήσουν ακόμα πιο πολλά από όσα εκείνος, ο Δημήτρης Κεχαγιάς, μπόρεσε.