Θέλει άλλον Δήμαρχο; Διαγράψτε τον!

Ας δηλώσω από την αρχή ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω πάψει να ανήκω σε κάποιο κόμμα ή σε άλλη οργάνωση που διακηρύσσει πως θέτει ως στόχο την αλλαγή της κοινωνίας προς το καλύτερο ή την εν γένει βελτίωση του ανθρώπου.
 
Προτιμώ να πορεύομαι μόνος και να συνομιλώ με πολίτες που έχουν παρόμοιες ανησυχίες κι ευαισθησίες.
 
Η υποταγή έστω και εθελοντικώς σε αντιλήψεις πρωτοπορίας και πεφωτισμένων ηγεσιών μόνον τρόμο και απέχθεια μου προκαλεί.
 
Θεωρώ, αντίθετα, ότι η έκφραση ίδιας γνώμης και η έκφραση της προσωπικής άποψης του καθενός μας είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας ή της Κοινωνίας των Σκεπτόμενων πολιτών (αυτή κι αν είναι ουτοπία!). Αυτό προσπαθώ να κάνω κι ενθαρρύνω τους λοιπούς να κάνουν το ίδιο.
 
Προφανώς και δεν είναι εύκολο.
 
Η συμμετοχή σε ομάδα με ίδιους στόχους και η ταύτιση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας δίνει μια υπέροχη αίσθηση ασφάλειας και ευδαιμονίας ενώ η μοναξιά του διαφωνούντος, του περιθωριακού, είναι απωθητική και προκαλεί είτε τον οίκτο είτε την ανοικτή καταφρόνια.
 
Χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα να δείξει κάποιος τον αυτοκράτορα γυμνό όταν όλοι οι υπόλοιποι θαυμάζουν τα υπέροχα ρούχα του.
 
Αυτό το θράσος, αυτή η παιδικότητα ας μας χαρακτηρίζει σε ότι αφορά την έκφραση και την υποστήριξη της δικής μας άποψης
 
Όσο απαραίτητη είναι η ανεκτικότητα και η υποχωρητικότητα στην παρέα μας για να μην αφήσουμε τη μοναξιά να εισβάλλει στη ζωή μας άλλο τόσο και ακόμα πιο πολύ είναι απαραίτητη η έκφραση της άλλης, της αιρετικής, της διαφωνούσας άποψης στους πολιτικούς οργανισμούς!
 
Τα κόμματα δεν είναι παρέες αλλά στην σύγχρονη κοινωνία της ανοικτής πληροφόρησης και της έλλειψης μεγάλων οραμάτων, κατά  την δική μου γνώμη, πρέπει να γίνουν σχολεία δημοκρατίας και πολιτικής αναζήτησης με αξιοπρέπεια και μέτρο.
 
Εκείνο το κόμμα που θα το κάνει πιο αποτελεσματικά αυτό, εκείνο θα κερδίσει το μέλλον.
 
Αναθυμούμενος της θητεία μου σε πολιτικό κόμμα (εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος!) και την ενεργή συμμετοχή μου, εκτός των άλλων, σε υπερψήφιση διαγραφής κάποιους συντρόφου μου (έπειτα από εισήγηση της Καθοδήγησης) αισθάνομαι άβολα και θέλω να σβήσω το κομμάτι αυτό από το νου μου.  Δε γίνεται όμως. Η συμμετοχή μου στην αποπομπή του συντρόφου μου ακόμα και σήμερα με πονάει. Διότι στις μικρές κοινωνίες του χωριού ή της επαρχίας που ζούμε, τέτοιες αποφάσεις αλλοιώνουν και επηρεάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις που το πέρασμα του χρόνου όχι μόνο δεν δικαίωσε αλλά επιβεβαίωσε τον παραλογισμό τους.
 
Από την άλλη όμως, λέω τώρα και θέλω να το πιστεύω -αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος- ότι μπορεί να τον ωφέλησε τον σύντροφό μου, η διαγραφή του αφού, μετά την πρώτη αρνητική αίσθηση απόρριψης, μπόρεσε πιο ελεύθερος να πορευτεί στην ζωή του.
 
Τελευταία λοιπόν αυξάνονται τα δημοσιεύματα για διαγραφές μελών κομμάτων ή επαπειλούμενες εσωκομματικές τιμωρίες -αναστολή κομματικής ιδιότητας!- όχι μόνο σε κεντρικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, στον νομό μας.
 
Θεωρώ απολύτως λογικό και αποδεκτό την εθελοντική αποχώρηση κάποιου πολίτη από το κόμμα στο οποίο είναι ενταγμένος διότι δεν συμφωνεί πλέον με τις βασικές αρχές και επιδιώξεις του κόμματος.
Εθελοντικά κάποτε εντάχτηκε σε αυτό εθελοντικά αποχωρεί.
 
Όταν όμως η ηγεσία του κόμματος και πιο συχνά ο Πρόεδρος του κόμματος αποφασίζει την εκδίωξη του μέλους που δηλώνει την υποστήριξη του προς  υποψήφιο Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη διαφορετικό από αυτόν που έχει επιλέξει η ηγεσία του κόμματος., τότε σαφώς και πρόκειται για κρίση του πολιτικού συστήματος. Το ότι κανένα άλλο στέλεχος του συγκεκριμένου κόμματος δεν αντιδρά και όλοι σε όλα τα κόμματα το θεωρούν αυτό φυσικό, αποκαλύπτει πιο έντονα το βάθος της κρίσης του πολιτικού κομματικού συστήματος μας.
 
Με το πνεύμα αυτό πρέπει να καταδικάσουμε τέτοια φαινόμενα: στρέφουν την προσοχή των πολιτών αλλού και δεν προάγουν την συζήτηση για την πολιτική που πρέπει να ασκηθεί στον Δήμο ή την περιφέρεια.
 
Ενόψει των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών, η επίδειξη αυτή του δήθεν "μονολιθικού κόμματος" και της "αρραγούς ενότητας υπό την λαμπρή ηγεσία του Προέδρου μας", κλπ.,  κλπ., δηλώνει εμπράκτως την περιφρόνηση του τοπικού χαρακτήρα των Αυτοδιοικητικών οργανισμών και των τοπικών κοινωνιών.
 
Αποκαλύπτει ότι το κεντρικό κομματικό κατεστημένο, των πολιτικών κομμάτων χωρίς δυστυχώς εξαίρεση, δεν είναι ικανό να εμπιστευτεί την τοπική κοινωνία, της οποίας τα προβλήματα και τις ιδιαίτερες διεκδικήσεις έτσι κι αλλιώς αγνοεί.
 
Η έκφραση υποστήριξης προς τοπικό υποψήφιο άλλον από τον εκλεκτό της ηγεσίας, σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιεί την διαγραφή κάποιου μέλους ή στελέχους. Διότι εδώ δεν πρόκειται για αμφισβήτηση της βασικής πολιτικής επιδίωξης του κόμματος ή του γενικού του οράματος
 
Εκτός εάν το όραμα για άλλη άσκηση πολιτικής είναι πλέον η καταγραφή συντεταγμένων ψηφοφόρων και μόνον.
 
Ε! Αυτό ακριβώς είναι σοβαρή ένδειξη κρίσης για το πολιτικό κομματικό μας σύστημα. Αποτελεί χρεωκοπία της πολιτικής λειτουργίας και τα χειρότερα έπονται.