Ευχές για μιαν Ανάσταση που αργεί

Την μεσημέρι, Μεγάλη Παρασκευή σήμερα,  με έβαλε η κυρά να κάναμε τρισάγιο, στο νεκροταφείο, σ’ αυτούς που έχουν φύγει. Μέχρι να έρθει ο παπάς και σε εμάς, περπατούσα ανάμεσα στους τάφους και κοίταζα. Έβλεπα τις ημερομηνίες θανάτου και τις ηλικίες: οι περισσότεροι ήταν περίπου στην ηλικία μου και αρκετοί νεώτεροι. Είδα και του πατέρα σου. Εβδομήντα τέσσερα κι εγώ είμαι ήδη εβδομήντα επτά. 


Τους θυμήθηκα όλους κι έτσι με τις φωνές των γυναικών και του παπά τα λόγια να μπερδεύονται χαμηλόφωνα στο ανοιξιάτικο ρίγος, σκέφτηκα πως κι εμένα έρχεται η ώρα μου. Όσο όμως κι αν σκέφτηκα δεν μπόρεσα να δω κανένα μυστήριο στον θάνατο. Μου φάνηκε σαν κάτι απλό και προφανές. 

Παλιότερα πίστευα σον Θεό και πήγαινα στην εκκλησία, ειδικά τη Μεγάλη βδομάδα. Άκουγα τα λόγια των ψαλτάδων και προσπαθούσα να καταλάβω το μέγα μυστήριο αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Και τώρα πάω αλλά τώρα δεν περιμένω τίποτα. Δεν ακούω ψαλμωδίες. Ακούω τις φωνές αυτών που έχουν πεθάνει. Εδώ και πολλά χρόνια η Σαρακοστή, η Μεγάλη Εβδομάδα, η Ανάσταση δεν μου λένε τίποτα κι ακόμα πιο πολύ δεν καταλαβαίνω τα περί αναστάσεως κι αιωνίου ζωής. Αν είναι η άλλη ζωή, να είναι σαν κι ετούτη αλλά χωρίς τα άσχημά της, μάλλον θα είναι μια ζωή βαρετή. Θα είναι καταδίκη να ζεις χωρίς να πληγώνεσαι και να πληγώνεις, χωρίς να περιμένεις κάτι καλύτερο, χωρίς την χαρά της συμφιλίωσης και της δικαίωσης.
 
Παλιά, έλεγα μέσα μου ότι υπάρχει μια δύναμη - Θεός- που έχει κάνει τον κόσμο αλλά τώρα δεν πιστεύω. Μια μέρα στο ράδιο άκουσα ένα αρχιπαπά να λέει ότι το κακό στον κόσμο υπάρχει για να έχουμε, ο κάθε άνθρωπος χωριστά, την ελευθέρια της βούλησης. Ας το πει αυτό σε μια μάνα που έχασε το παιδί της σε αυτοκινητιστικό. Αν είναι να πω Θεό το παράλογο τότε χάνω το χρόνο μου.
 
Βαρέθηκα να περιμένω τις αποδείξεις, τις ενδείξεις έστω. Για τους παπάδες μπορεί να γίνομαι βλάσφημος αλλά για εμένα είμαι απλώς προσγειωμένος. Δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που πιο πολύ με πειράζει, είναι ο φανατισμός των θρησκόληπτων και η βεβαιότητα: θα υπάρξει Ανάσταση, θα υπάρξει Δευτέρα Παρουσία. Ε, και; Τι άλλο έχω να κάνω; Ακόμα κι αν στενοχώρησα κάποιους, αν τσακώθηκα με την αδελφή μου κι έχουμε ψυχρανθεί, τι να κάνω; Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Κόβοντας τις γέφυρες με τους γύρω μου, ίσως κάνω τον θάνατό μου ευπρόσδεκτο.
 
Σήμερα το βράδυ θα ξανακάψουν τα παιδιά τον Ιούδα αλλά οι Ιούδες που έχουμε μέσα μας θα ζουν και θα μας κοροϊδεύουν. Το φιλί της προδοσίας είναι σαγηνευτικό και μερικές φορές δεν διαφέρει από εκείνο του πρώτου έρωτα. Ιούδες και Καλικάτζαροι θα έρχονται ξανά και ξανά να προκαλούν το κάψιμο του σκιάχτρου τους. Διότι αυτοί φταίνε για όλα τα στραβά μας κι όμως ποτέ δεν τους καίει κανείς μας. Εμείς Ιούδες εμείς και Χριστοί όταν έρθει η ώρα μας.
 
Την Κυριακή του Πάσχα, ξυπνούσαμε από τις πέντε, σαν να πηγαίναμε στην Κωπαΐδα κι ετοιμάζαμε την φωτιά. Αρχίζαμε το ψήσιμο και όταν ξυπνούσαν τα παιδιά κι έρχονταν κατά τις δέκα, τα αρνιά είχαν αρχίσει να γίνονται. Άφηνα την παρέα, γέμιζα μερικά μπουκάλια κρασί και άρχιζα τις επισκέψεις σε φίλους που έψηναν στις αυλές τους. Όταν γύριζα από την περιοδεία είχα ζαλιστεί για τα καλά, από τα πολλά σταυρωτά και τα καγκέλια, και το μόνο που ήθελα είναι να πέσω για ύπνο. 

Ποτέ δεν έκατσα να φάω αρνί με την οικογένεια. Είχα κάνει ευτυχισμένος ένα ταξίδι, μιας ημέρας, πέθαινα και ξαναγεννιόμουν το απόγευμα αργά, όταν οι άλλοι επέστρεφαν από την Αγάπη. Ζωή και Θάνατος μου είχαν δοθεί σε λίγες ώρες κι ήταν η ουσία της ζωής και τα δύο. Μαζί και ο πονοκέφαλος από το μεθύσι.
 
Εσείς οι γραμματιζούμενοι ψάχνετε να βρείτε την αλήθεια αλλά η αλήθεια είναι τόσο απλή και τόσο όμορφη και τόσο ευάλωτη και απαλή σαν την παπαρούνα. Νομίζετε ότι είναι κάτι δύσκολο και πολύπλοκο και σκαρώνετε λέξεις και όρους για να περιγράψετε την ευτυχία, την λύπη, τον θάνατο, τη γέννηση κι όλα αυτά θα τα καταλαβαίνατε αμέσως αν σφάζατε το αρνί που θα σουβλίσετε τη Λαμπρή.
 
Έχεις σφάξει πότε; Όχι ε; Τότε δεν μπορείς να καταλάβεις.
 
Να έχεις ταΐσει και φροντίσει τον μικρό αρνάκι όλη την περίοδο από την γέννα του μέχρι την σφαγή, να έχεις χαρεί βλέποντας το να χοροπηδάει γύρω από την μάνα του και να κουτουλιέται με τα άλλα αρνάκια και μετά, εκεί την Μεγάλη Παρασκευή, το αρνί να γίνεται Αμνός και εσύ Θεός την ώρα της αποτρόπαιης σφαγής. Όταν μπορείς να σφάξεις εκείνο που φρόντισες και αγαπάς κι όταν μπορείς να χαίρεσαι καθώς βλέπεις το σαρκίο του να σιγοψήνεται, όταν γίνεται το κοψίδι του η άγια κοινωνία σου, τότε έρχεσαι κοντά στην Αλήθεια της Ζωής και του Θανάτου και τότε το Πάσχα και η Ανάσταση έχουν κάποιο άλλο νόημα από εκείνο που έχουν για τα παιδιά σου: μιας ψησταριάς που οι γονείς ετοίμασαν για τους νεαρούς που όμως εκείνοι βαριούνται και στις δώδεκα που ξυπνάνε και έρχονται κοντά στην θράκα, κρατάνε ακόμα τον καφέ στο χέρι τους.

Άντε, καλή Ανάσταση, 

. . . .  μου είπε ο μπάρμπα Λιάμης την Μεγάλη Παρασκευή στο καφενείο, πλήρωσε το τσίπουρο και ξεκίνησε για το σπίτι.

Καλή Ανάσταση!