Η Σαρακοστή με τους Χαιρετισμούς, η Μεγάλη Εβδομάδα με τα Πάθη του Ιησού, η Ανάσταση πέρασαν γοργά και να ’μαστε πάλι εδώ, με τα δικά μας πάθη και χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα ανάσταση. Η περίοδος αυτή, με την κατάνυξη και την θλιμμένη ανοιξιάτικη αναμονή μιας νίκης επι του θανάτου, μας έστρεψε προς εαυτόν και περίσσεψαν οι υπαρξιστικές αναζητήσεις και σκέψεις. Καιρός για επιστροφή στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Για όσους -και μάλλον είναι αρκετοί- δεν το πήραν είδηση, υπήρχε σε διαβούλευση το νομοσχέδιο με τίτλο «Θεσμικό πλαίσιο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, τις συλλογικές οργανώσεις και την επιχειρηματικότητα του αγροτικού κόσμου – Οργάνωση της εποπτείας του Κράτους»
Στον σχετικό δικτυότοπο υποβλήθηκαν 3000 σχόλια αλλά σχετικά με την διαβούλευση ήταν τελικά μόνο 47. Εάν δεν πρόκειται για κάποιας μορφής λογοκρισία και αποκλεισμό ‘αιρετικών’ απόψεων, τότε σημαίνει ότι τα σχόλια ήταν εκφράσεις γενικής αποδοκιμασίας ή οτιδήποτε άλλο εκτός από συγκεκριμένες προτάσεις για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Δεν με εκπλήσσει, δυστυχώς, ούτε το ένα (η λογοκρισία και η ‘ταξινόμηση’ των σχολίων) ούτε το άλλο (η ελάχιστη συμμετοχή για την διαμόρφωση του νομοσχεδίου).
Σε καιρούς σαν κι αυτούς οι διαχειριστές της εξουσίας έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια τους και τους φταίνε κάποιος τορναδόρος από την Κρήτη ή κάποιος υπάλληλος της Σίτιμπανκ από το Λονδίνο που διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις και φήμες. Μα οι πρώτοι κινδυνολόγοι και ψευδολόγοι, μάλλον συνειδητοί, είναι οι υπουργοί και οι εφημερίδες που αναμεταδίδουν τις δηλώσεις και τα σενάρια τους.
Δηλαδή, αν γράψω ότι την άλλη εβδομάδα πρόκειται να αναδιαρθρώσουμε το χρέος μας, οπότε θα αναδιαρθρωθούμε ως οικονομική οντότητα (κλείνουν οι τράπεζες και δεσμεύονται οι καταθέσεις μας) και θα εξαρθρωθούμε ως κοινωνία, θα με συλλάβουν ως σαμποτέρ του ελληνικού κράτους;
Το Μνημόνιο κάνει κάθε σχέδιο καταστροφής και κάθε συνομωσία διεθνών κύκλων, να φαίνονται αθώα.
Αν, έστω και λίγο, είναι αλήθεια αυτά που επανέλαβε ο Καζάκης εδώ αλλά κι εδώ και που τα γράφει και η Κλαίν στο βιβλίο της ‘το Δόγμα του Σοκ’, τότε τι κάνουν οι πολιτικοί άντρες και γυναίκες, ασχέτως πολιτικής απόχρωσης; Διότι το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι αυτό που ζει η Ελλάδα, το ζει ίσως κάπως διαφορετικά σχεδόν όλος ο κόσμος και είναι μονόδρομος προς την καταστροφή.
Η φτώχεια και η μιζέρια, αν δεν είναι πραγματικότητα ήδη όπως στην Ασία και την Αφρική, θα είναι σύντομα η κυρίαρχη κατάσταση και στις χώρες τις πιο αναπτυγμένες και στην δική μας. Μπορεί να μας ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά αλλά δεν είναι αρρωστημένη φαντασία κομπλεξικών: συνέβησαν σε άλλες χώρες όπως στην Αργεντινή στην δεκαετία ’80.Και το πιο σημαντικό είναι ότι όλα τούτα δεν οφείλονται στο δημόσιο χρέος αλλά στην εξωφρενικώς ασύμμετρη διανομή πλούτου στον πλανήτη μας που συνεχίζεται, χωρίς κρίση.
Γιατί λοιπόν, όλες οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα, δεν είναι πρόθυμοι να ελαττώσουν τους εγωισμούς τους και να συντονιστούν σε μια προσπάθεια επιβίωσης; Πότε περιμένουν να το κάνουν; Όταν αντικρίσουμε την εικόνα λιμοκτονούντων ανθρώπων ή ατόμων που αλληλοσκοτώνονται για ένα κομμάτι ψωμί;
Με κίνδυνο να με συλλάβουν και να με καταδικάσουν, σας εκμυστηρεύομαι την σκέψη μου: έχω πειστεί πως ο λόγος που μια τέτοια σώφρων συμπεριφορά πολιτικών, δεν παρατηρείται σήμερα στην χώρα μας, οφείλεται στο ότι οι σημερινοί πολιτικοί, είναι δημιουργήματα αλλά και δημιουργοί της τραγικής υποβάθμισης των αξιών της κοινωνίας μας. Οι σημερινοί πολιτικοί εκπρόσωποι είναι δημιούργημα ενός πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο κι ακόμα κι αν έχουν καλή διάθεση να συμβάλλουν στην αλλαγή του σκηνικού απλώς δεν μπορούν.
Οπότε, παραφράζοντας το γνωστό ρητό, λέω κι εγώ: ‘μην ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για εσένα σκέψου τι κάνεις εσύ για τον εαυτό σου και τον τόπο σου’. Διότι όποιο από τα σενάρια που κυκλοφορούν, επισήμως και ανεπισήμως, για την οικονομική κατάσταση υλοποιηθεί, η μόνη βεβαιότητα είναι ότι εσύ κι εγώ θα είμαστε ανάμεσα στους χαμένους.
Σε αυτούς λοιπόν που περιμένουν μια καλή ηγεσία και ‘κάποιον που θα μπει μπροστά’ λέω να το ξεχάσουν. Το πλοίο των χαρισματικών ηγεσιών έφυγε κι εδώ μάλλον έμεινε η σαβούρα. Οπότε ας δούμε πως θα επιλέξουμε εμείς, όταν χρειαστεί, εκείνους που μπορούν να μας συντονίσουν.
Μόνοι μας θα πρέπει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και αυτό θα γίνει μόνο όταν αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τα δικά μας προβλήματα και την παραγωγική μας ανασυγκρότηση. Καιρός για ορθοπεταλιές κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Οπότε πάμε στο δεύτερο βήμα, την ενασχόληση μας με συγκεκριμένα θέματα, όπως αυτό του νομοσχεδίου για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που προαναφέραμε. Ανέφερα πιο πάνω για το πόσοι έστειλαν συγκεκριμένες προτάσεις για το πολύ συγκεκριμένο αυτό θέμα, χωρίς να σχολιάζω την ποιότητα αυτών των παρεμβάσεων.
Η σχέση μας με το συγκεκριμένο είναι δύσκολη. Το βλέπω καθημερινά γύρω μου. Μπορούμε να μιλάμε για ώρες για την άσχημη πολιτική οικονομική κατάσταση, να σχολιάζουμε με τραγικό τρόπο διάφορα κοινωνικά φαινόμενα αλλά για τα πολύ δικά μας θέματα είναι ελάχιστη η συμβολή μας. Προφανώς το 'για όλα φταίει το σύστημα' ακόμα και αλήθεια να είναι, είναι άνευ ουσίας αφού δεν είναι πρόταση αλλά -στην καλύτερη περίπτωση- διαπίστωση.
Από τα πολιτικά κόμματα ένα μόνο -εξ όσων γνωρίζω- εξέφρασε την άποψη του και αυτή ήταν εν κατακλείδι η ακόλουθη:
Η όλη κατάσταση αποδεικνύει πόσο αναγκαία και ωφέλιμη για τους μικρομεσαίους αγρότες είναι η πρόταση μας για τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, για μια άλλη αγροτική ανάπτυξη, ενάντια στα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους μεγαλοαγρότες. Ανάπτυξη που θα συμφέρει το λαό και θα υλοποιείται με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και λαϊκό έλεγχο, θα στηρίζεται στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και στις κρατικές, καθετοποιημένες, αγροτικές παραγωγικές μονάδες, θα εξασφαλίζει μόνιμη και σταθερή δουλειά στους μικρομεσαίους αγρότες και θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας για την παραγωγή επαρκών, φτηνών, ποιοτικών και υγιεινών τροφίμων, αλλά και πρώτων υλών στη μεταποιητική βιομηχανία. Με την εθελοντική συνένωση του μικρού και πολυτεμαχισμένου κλήρου σε μεγάλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, με την αξιοποίηση της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας και με την ολόπλευρη στήριξη του κράτους, θ' αυξάνεται η παραγωγικότητα της γης. Προϋπόθεση, όμως, για όλα αυτά είναι η ανατροπή των συσχετισμών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, έτσι ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για την κυριαρχία της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.
Εάν αυτός ο πληθωρισμός ‘θα’, σχεδόν παλαιοκομματικού τύπου και η παράθεση δοξασιών γενικώς είναι συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης -όπως θα έπρεπε, κατά την επιταγή του Λένιν- τότε είναι βέβαιο ότι στραβά αρμενίζουμε. Διότι για πολλά κακά που συμβαίνουν στους συνεταιρισμούς μας, υπάρχουν συγκεκριμένες εξηγήσεις κι ευθύνες και δεν είναι μόνο 'το σύστημα'. Πρέπει να κατανοήσουμε και να συμφωνήσουμε στο πως φτάσαμε ως εδώ για να μπορέσουμε να αλλάξουμε και μυαλά αλλά και ηγεσίες.
Νομίζω ότι σε τοπικό επίπεδο, χωριού και δήμου, πρέπει να προχωρήσουμε σιγά-σιγά σε συγκεκριμένες επιχειρηματικές προτάσεις για την κατοχύρωση του εισοδήματός μας και την οικονομική μας βελτίωση και να διεκδικήσουμε την υλοποίησή τους, χωρίς αφορισμούς και προκαταλήψεις, με επιμονή και καλή προετοιμασία.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι οτι περιμένουμε να μας σώσουν καραγκιόζηδες και χούφταλα.Πιστεύω οτι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι.Αν κάποιος διέφερε θα έπρεπε να είχε αυτοπυρποληθεί στο σύνταγμα σαν κούρδος για λόγους τιμής.Για τούς αγροτικούς συνεταιρισμούς που κάποτε ήταν σε κάποιο αξιόλογο επίπεδο φρόντισαν τα κόμματα και γίνανε στάχτη.Απο εδω και στο εξής οτι και να προτείνει οποιαδήποτε κυβέρνηση θα στρέφεται κατά των μεσαίων και μικρών καλιεργητών.Η ένταξη σε κάποιο πενταετές η δεκαετές πρόγραμμα θα είναι και η χαριστική βολή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά- σιγά γίνεται όλο και πιο λιανό το παρελθόν. Όλο και πιο ξεκάθαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ βύθιση που υπέστη η κοινωνία μας σε κομματικά σχήματα προκλήθηκε από τους εκμαυλιστές & εκμαυλισμένους πολιτικούς μας. Όμως, τώρα έφτασε στο τέλος της.
Δεν γνωρίζω το αγροτικό προϊόν όσο εσείς καθότι γραφιάς. Παρόλα αυτά και μετά από όλες τις εκδόσεις Λίκνων που έχω κάνει καταλήγω στο εξής:
Δύο δράσεις έχουμε μπροστά μας. Ενημέρωση- Συνεργασία
Ενώ πολλά Λίκνα στόχευαν στο πρώτο, Ερμόλαε "προσγειώνεις" τις συζητήσεις στο δεύτερο. Ενώ χρειάζονται και τα δύο. Συμφωνείς και εσύ όταν λες "Πρέπει να κατανοήσουμε και να συμφωνήσουμε στο πως φτάσαμε ως εδώ για να μπορέσουμε να αλλάξουμε και μυαλά αλλά και ηγεσίες".
Για το δεύτερο, θα συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα. Ανεξάρτητα από την έκβαση των μαχών που έρχονται το ζήτημα είναι ένα: Συνεργασία (http://gmt07.blogspot.com/2011/01/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html).
Προσεγγίζοντας τα οικονομικά (λυπάμαι) ακόμη και όλα να αλλάξουν ρόδινα, παραμένει το έλλειμμα παραγωγής. Η δυναμική, δηλαδή, της ελληνικής παραγωγής.
Έτσι, με κατάρες και οχυρώσεις σε δεξιούς (ακροδεξιούς και μη) και ΠΑΣΟΚους (νεοφιλελεύθερους δεξιούς) δεν πάμε μπροστά και ας δουλεύουμε περισσότερο. (Δες http://gmt07.blogspot.com/2010/08/blog-post_03.html)
Συνεργασία
Καλησπέρα Μπαρμπακά
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς ποιητής στον αιώνα σου -ως μέλλον- λέγε τι βλέπεις; Αυτή η αλήθεια του σήμερα, όπου περιμένουμε να μας σώσουν κάποιοι χούφταλα, καραγκιόζηδες ή τραγουδιστές και τηλεπερσόνες που είναι τόσο καθηλωτική, μπορεί να ανατραπεί; Εδώ νομίζω ότι είναι η πρόκληση για όλους μας και για τον καθένα μας: να βρούμε δρόμους που να μας πάνε πρακτικά και όχι φαντασιακά μόνο, σε ένα καλύτερο αύριο.
Η κάθε κυβέρνηση προτείνει και υλοποιεί διάφορα αλλά γιατί όλα να είναι εις βάρος των μεσαίων και μικρών καλλιεργητών; Κι αν πράγματι είναι έτσι, ποιά πρέπει να είναι η γραμμή άμυνας μας;
Για εμένα είναι σαφές ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση που εν προκειμένω σημαίνει ιδέες και προτάσεις προς διεκδίκηση όχι μόνο για την τιμή των οπλών -μαξιαμλιστικές και ουτοπικές- αλλά πρακτικές και υλοποιήσιμες.
Τέτοιες ιδέες έχουν διατυπωθεί εδώ και σιγά σιγά καλό είναι να αρχίσουμε να τις επεξεργαζόμαστε και να τις προβάλλουμε.
Καλησπέρα GMT,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνεργασία απαιτεί την ετοιμότητα και εντιμότητα από τον καθένα να αναγνωρίσει τα όρια του και να εκτιμήσει τις δυνατότητες του άλλου. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Σίγουρα όμως απαιτεί παιδεία κι εκπαίδευση αλλά και κάποιους θαρραλέους ‘λαγούς’ που εμπράκτως να δείξουν αυτή την άλλη στάση. Ίδωμεν.
Για το θέμα της εθνικής μας παραγωγικής δυνατότητας είναι εύστοχη η παρατήρηση σου. Με απασχολεί όχι το εάν αλλά το πως θα μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές του κόσμου όχι όμως για δανεικά -που είναι η μόνιμη επισήμως εκφραζόμενη εθνική μας αγωνία- αλλά ως πωλητές προϊόντων και υπηρεσιών.
Η συζήτηση των τελευταίων μηνών έχει σταθεί στις παθογένειες του δημόσιου τομέα της οικονομίας κι έχει αφήσει στον ύπνο του και στο απυρόβλητο τον ιδιωτικό τομέα που ενώ θεωρητικά αυτός καλείται (σχεδόν παρακαλείται) να ανοίξει την οδό της ανάπτυξης, δεν είναι βέβαιο ότι έχει τα κότσια και δεν έχει αποκοιμηθεί κι αυτός σε συστήματα διοίκησης, αξιολόγησης και λήψης αποφάσεων άλλων εποχών.
Κατηγορούμε και σατιρίζουμε εύκολα τον μέσο Έλληνα, που θέλει να μπει στο Δημόσιο, για να εξασφαλιστεί και ξεχνάμε ότι το σύνολο σχεδόν της παραγωγικής βάσης της χώρας είναι το ίδιο κρατικοδίαιτο. Η επιχειρηματικότητα δηλαδή που συχνά παρουσιάζεται ως η μοναδική παράμετρος της υγιούς ανάπτυξης, νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί σε μια ωμή αναδιανομή εισοδήματος (απολύσεις, περικοπές μισθών, περιορισμός εργασιακών δικαιωμάτων) υπέρ των μετόχων των εταιρειών και όχι σε μία προσπάθεια για ουσιαστική αύξηση του κύκλου εργασιών και της ανταγωνιστικής κερδοφορίας απο τον εισαγόμενο ανταγωνισμό είτε από τον ανταγωνισμό στην έδρα του.
Νομίζω ότι η κατάσταση και οι επιτυχίες του ελληνικού ποδοσφαίρου στο εσωτερικό και στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχουν κάποια σχέση με αυτό, έστω και ως μεταφορά.
Θα προσπαθήσω να συμβάλλω στον προβληματισμό σου με ιδιαίτερο κείμενο.
Καλησπέρα.Λυπάμαι που θα το πω,αλλά αυτή η κατάσταση δύσκολα θα ανατραπεί.Δεν θέλω να δείχνω απαισιόδοξος όμως τα μηνύματα που έχω τουλάχιστον απο φίλους μου και συγγενείς είναι αρνητικά.Κανείς τους δεν έχει σκοπό να χαλάσει την ησυχία του,τον καφέ,τα ουζάκια και το σταυροπόδι του.Όσο έχουμε να φάμε και να πιούμε έναν καφέ δεν το κουνάμε ρούπι.Στο τραγούδι ο ρωμιός ο Νικόλας ο Ασημος λέει οτι ο δύστυχος ρωμιός μέχρι να του λείψει το ψωμί,εκοιμάτο.Αυτά βλέπω στήν μικρή ετούτη κοινωνία του χωριού και αυτά γράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι καλιτέχνες και γενικά οι άνθρωποι του πνέυματος θα μπορούσαν να κάνουν μια καλή αρχή.Κάποτε ήταν μπροστά στίς απεργίες,στίς πορείες,τις διαδηλώσεις.Αυτοί έβαζαν τα στήθεια μπροστά και ακολουθούσε ο λαός.Όμως εδω και είκοσι χρόνια έχουν γίνει κηφήνες,έχουν απομονωθεί απ'τον λαό και τα προβληματά του.Κλείνονται μέσα σε βίλες με τεράστιους μανδρότοιχους για να'χουν την ησυχία τους και να αποκτήσουν έμπνευση.Κλεισμένοι σε βίλες στήν εκάλη,το ναύπλιο,την αράχωβα,το πήλιο ακόμη και στο ζαγαρά προσπαθούν να γράψουν κάποιο μπέστ-σέλερ να τα κονομήσουνε.Όλοι κινούνται γύρω απο την κλίκα τούς μακριά απο όλους εμάς ύς μιαρούς.Εκδηλώσεις και ομιλίες κλειστού κύκλου στήν αίθουσα του παρνασσού,στο μέγαρο μουσικής και οπουδήποτε αλλού.Στέκουν απόμακροι και κοιτάζουν την δυστυχία μας και πολλές φορές ανάμεσα σ'αυτούς και την δυστυχία μας μεσολαβούν σεκιουριτάδες μην τυχόν και τούς αγγίξουμε.Πως να πείσουνε λοιπόν τον λαό να τούς ακλουθήσει για κάτι καλύτερο απ'την στιγμή που κανείς τούς δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στόν ντορβά.