Ο κουρασμένος Ιερώνυμος ο ενθουσιώδης Γεώργιος και ο ολίγιστος Αλέξανδρος

Ο γεννημένος το 1938 Αρχιεπίσκοπος, περίμενε υπομονετικά, ακουμπισμένος στην ποιμαντική ράβδο, να τελειώσει η μικρή θρησκευτική τελετή του αγιασμού του Ψηφιακού Χώρου της Χριστιανικής Βοιωτίας (ΨΧΧΒ για συντομία στην συνέχεια). Τις δύο φορές που συμμετείχε εμπράκτως, το πνευματικό του τέκνο, ο δικός μας σεβασμιότατος Γεώργιος, του έβαλε το μαρκούτσι στο στόμα, για να πει το τόσο αναγκαίο σε όλους μας ‘Ειρήνη πάσι’.

Ο έτερος -ότατος, ο Γεώργιος, ενθουσιώδης ως μαθητής που ξέρει το ποίημα και θέλει να κάνει τον δάσκαλό του χαρούμενο, ηγείτο της τελετής και συντόνιζε την ομάδα των ιερέων ως μαέστρος μεν αλλά με χαρούμενη παιδικότητα δε.

Ποτέ δεν κατάλαβα τους υπερθετικούς βαθμούς στις προσφωνήσεις των αρχιερέων. Ακόμα και σήμερα, μου θυμίζουν τις σχετικές προσφωνήσεις των υποτακτικών του προς τον Ιούλιο Καίσαρα, στις εικονογραφημένες ιστορίες του Αστερίξ. Ας είναι.

Και πάντα έχω απορία για τους ασπασμούς των ιερωμένων: μπορεί να μην φτάνουν σε θερμότητα και πάθος εκείνους των κομμουνιστών ηγετών (όπως το γνωστό φιλί Μπρέζνιεφ Χόνεκερ που σήμερα φιλοξενώ και που δεν είναι φωτομοντάζ) αλλά έχουν κάτι από την πανουργία και την συνενοχή εκείνων.

Νομίζω ότι ο σεβασμός κερδίζεται και ο Ιερώνυμος πρέπει να αισθάνεται διακαιόμενος διότι έχει κερδίσει τον σεβασμό των πιστών στην Ορθοδοξία αλλά και άλλων με διάφορες σκέψεις και αναζητήσεις όπως η αφεντιά μου.

Θεωρώ -και το έχω αναφέρει και αλλού- πως μετά τον σούπερ σταρ μακαριστό Χριστόδουλου και την έξαλλη παρεμβατική του παρουσία, ο Ιερώνυμος είναι η γαλήνη μετά το ολονύχτιο γλέντι (χωρίς πονοκέφαλο) που την έχουμε όλοι μας ανάγκη.

Έχει υπηρετήσει την Εκκλησία όλη του την ζωή και η πορεία του δεν ήταν ανέφελη. Θυμάμαι τον τρόπο που αναδείχθηκε ο Χριστόδουλος και το πως χαλκεύτηκαν οι καταγγελίες για τον Ιερώνυμο και το πως η Ιερά Σύνοδος δεν "φωτίστηκε" αρκετά για να καταλάβει αυτό που έπειτα από λίγο καιρό στα μουλωχτά έγινε γνωστό: ότι οι ισχυροί του τόπου και τα μέσα ήθελαν το τέκνο της Χρυσοπηγής.

Βλέπετε και οι αρχιερείς είναι άνθρωποι, πολίτες και πολιτικοί παράγοντες, και υπόκεινται κι αυτοί στα αμαρτήματα τα δικά μας: του φανατισμού, της ίντριγκας, της ‘πελατειακής’ σχέσης.

Στην σύντομη παρέμβαση που έκανε ο Ιερώνυμος, λίγο πριν τη κοπή της κορδέλας, διευκρινίζοντας κάτι για τα κειμήλια που παρουσιάζονται στο ΨΧΧΒ, αναφέρθηκε στις φάσεις της ιστορίας της Εκκλησίας και μίλησε για την περίοδο της δόξας (ένδοξο Βυζάντιο) αλλά και την περίοδο της ταπεινώσεως (Τουρκοκρατία).

Δεν είμαι ιστορικός αλλά νομίζω ότι και στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Εκκλησία δεν απώλεσε ουσιαστικά τα προνόμιά της. Αντίθετα, το Οθωμανικό κράτος ανάθεσε στον Πατριάρχη τότε, τα καθήκοντα του εκπροσώπου των Ορθοδόξων και για αυτό του επέτρεψε να φοράει την αντιγραφή του βασιλικού στέμματος, την χρυσοποίκιλτη μήτρα, που έχει κάθε Μητροπολίτης έκτοτε. Αυτός μάλλον είναι ο λόγος που όταν έβλεπα στο βιβλίο της Ιστορίας των μαθητικών μου χρόνων, τις εικόνες των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων στα διάφορα βυζαντινά χειρόγραφα, μου έμοιαζαν σαν δεσπότες. Το αντίθετο είχε συμβεί: ήταν οι δεσπότες που έγιναν αυτοκράτορες, έστω και ως Οθωμανοί υπάλληλοι.

Η αναφορά όμως του Ιερώνυμου στην ιστορία της Εκκλησίας με τις στιγμές μεγαλείου και ήττας της, προκαλούν την μεταφορά της αντίστοιχης σκέψης και στον ίδιο τον Ιερώνυμο που κι αυτός έζησε τέτοιες στιγμές ταπείνωσης αλλά και μεγαλείου στην μέχρι σήμερα ζωή του. Κι αυτός ως άνθρωπος και ως θρησκευτικός ταγός συχνά βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα που κυρίως προκαλούνται από τον ρόλο της Εκκλησίας και των στελεχών της στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας.

Σωστά ο Δήμος μας αναγνώρισε τον ιδιαίτερο ρόλο του Ιερώνυμου στην περιοχή μας και τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη. Λόγω καταγωγής αλλά και λόγω έργου τον δικαιούται απόλυτα αυτόν τον τίτλο. Είναι πράξη τιμής και για τα δύο μέρη: και για τον Ιερώνυμο και για τον Δήμο μας.

Οπότε, όλοι μας περιμένουμε τώρα από τους συνεχιστές του Ιερώνυμου, τους μαθητές του δηλαδή, να τον ξεπεράσουν στο μέγεθος της προσφοράς τους προς τον κόσμο της Βοιωτίας. Να παραιτηθούν δηλαδή από τις διεκδικήσεις τους για εκτάσεις στον Ελικώνα, στηνη περιοχή της Ζάλτσας και τον Παρνασσό και σε συνεργασία με τους δημάρχους και άλλους φορείς να συμβάλλουν στον καλύτερη και φυσικότερη αξιοποίηση τους.

Επίσης σωστά ο Γεώργιος, νομίζω, ανέφερε για τον πολιτιστικό έργο των μοναστηριών, στην συνεισφορά τους στην διάσωση των αρχαίων κειμένων. Η αντικειμενική όμως θεώρηση των πραγμάτων νομίζω ότι απαιτεί και την υπόμνηση των καταστροφών σε αγάλματα και άλλα ‘διαβολικά’ και ‘αιρετικά’ έργα που ο φανατισμός των ιερωμένων επέφερε.

Βλέπετε και πάλι, το ένδοξο και τιμητικό, είναι χέρι χέρι με το αποτρόπαιο και καταδικαστέο.

Η Βοιωτία έχει πολλά βυζαντινά μνημεία τα οποία σωστά πρέπει να συντηρηθούν και να αναδειχθούν, όπως το παλιό νεκροταφείο Αλιάρτου, που ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος.

Οπότε θα θεωρείται δικαιολογημένα ύβρις η δημιουργία νέων κτιρίων μονών, και μάλιστα κατά παράβαση των νόμων της πολιτείας, όπως πριν μερικά χρόνια έγινε στην περιοχή της παλιάς εκκλησία του Χριστού, στην αρχαία Άσκρη.

Θεωρώ λίαν ενδιαφέρουσες τις ομιλίες του Δημάρχου Γιώργου Ντασιώτη που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ίσως σε άλλο κείμενο συζητήσω ορισμένες απόψεις του. Είναι πάντως ενδιαφέρον που ένας θεολόγος, όπως ο Ντασιώτης, διατυπώνει όμορφα και με θάρρος πολιτικές απόψεις και αλήθειες που εκφράζουν τους δημότες, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός μας και χωρίς ίχνος κολακείας προς παριστάμενους μεγαλόσχημους.

Για την λειτουργικότητα του ΨΧΧΒ, το κόστος κατασκευής και λειτουργίας θα μιλήσω άλλη φορά.

Τέλος θα ήθελα να παρατηρήσω το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της χθεσινής ημέρας: δεν έχω δει ποτέ μέχρι χθες, ένας πρώην δήμαρχος, ο κυρ Αλέξανδρος Βίτσης, απών σε ουσιαστικές λειτουργίες του νέου Δήμου μετεκλογικώς, να θέλει να είναι τόσο ‘παρών’ και τόσο ομιλητικός σε μια εκδήλωση χωρίς ουσιαστικό και πρακτικό περιεχόμενο για τους δημότες.

Θα μείνω με τα ερωτήματα:

• Είναι αποκαλυπτικό της μικρότητος του ανδρός η εξάντληση αυτή της μεγαλοψυχία του Ντασιώτη και του πρωτόκολλου;
• Ή μήπως πρόκειται για ή ύπουλη μεθόδευση της ομάδας Ντασιώτη, για να αφήσει τον ίδιο τον κυρ Αλέξανδρο να επιβεβαιώσει την σωστή κρίση των δημοτών Αλιάρτου να τον στείλουν προς το παρόν στην αντιπολίτευση και αύριο οίκαδε;