Η περιοχή της Θίσβης, έτσι όπως την βλέπω στον χάρτη, φαίνεται ιδανική για εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων: είναι επίπεδη, έχει εύκολη πρόσβαση από ξηρά, διαθέτει ένα καταπληκτικό φυσικό λιμάνι (που ήδη το έχουν κάνει σύγχρονο όπως βλέπετε στην φωτογραφία), είναι κοντά στα εθνικά δίκτυα ενέργειας και είναι δίπλα στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Έχει όμως σοβαρά μειονεκτήματα: έχει κατοίκους που ζουν χρόνια εδώ, έχει ιστορικό βάθος και έχει ανθρώπους που ενδιαφέρονται ενεργά για το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον της περιοχής, όπως όσοι συσπειρώνονται στο Κέντρο Ελικών και ανάμεσά τους ο συμπατριώτης μας Κώστας Μπαμπούλας του Ιωάννη.
Γράφω τις γραμμές αυτές αφού διάβασα το όμορφο κείμενο του εδώ και αισθανόμενος θυμό και πικρία για τα όσα αναφέρει.
Σε μια περίοδο όπου όλοι ομολογούν ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι πρόβλημα αξιών, εκείνοι που οφείλουν να τις τηρούν και να τις μεταλαμπαδεύουν σε όλους μας, οι σοφοί του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) αλλά και οι οικονομικά ισχυροί όπως οι ιδιοκτήτες του Ομίλου Στασινόπουλου, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Τουλάχιστον οι πρώτοι, οι αρχαιολόγοι του ΚΑΣ, ελπίζω με την απόφαση τους της ερχόμενης Τρίτης, να μας δώσουν λίγο κουράγιο ότι δεν χάθηκαν ακόμα όλα.
Διότι, διάολε, αν η άρχουσα τάξη (και οι βιομήχανοι πρώτοι και καλύτεροι) θέλουν να ηγούνται αυτού του τόπου με τέτοιες αισχρές μεθοδεύσεις, το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν την ακαταλληλότητα τους για τούτο.
Θεωρώ ότι το όλο θέμα, έτσι όπως το παρουσιάζει ο Κώστας, είναι μια μεγάλη προσβολή για όλους μας. Επανειλημμένα από το 1988, έχει αποφασιστεί το αυτονόητο: να γκρεμιστεί η μπετονένενια υπερπροβλήτα (εκεί που είναι τα κοντέινερ) που σκεπάζει το αρχαίο λιμάνι και να μεταφερθεί εκατό μέτρα πιο εκεί, όπου άλλωστε καταλήγει ο δρόμος που το ενώνει με το εργοστάσιο. Eκείνοι όμως επιμένουν να το χρησιμοποιούν κι επανέρχονται τώρα για νομιμοποίηση!
Για το Στασινοπουλέικο ίσως είναι οδηγός το ρητό «Ο επιμένων νικά» αλλά μια τέτοια νίκη θα είναι ντροπή και κατάρα.
Γιατί όμως γίνονται όλα αυτά; Η εύκολη απάντηση είναι: για τα λεφτά!
Ω ναι! Στην χώρα μας μερικά βιομηχανικά προϊόντα είναι φθηνά και κάποιες βιομηχανίες έχουν αξιόλογη εξαγωγική δραστηριότητα (πού τόσο έχουμε, ως εθνικό εμπορικό ισοζύγιο ανάγκη) διότι έχουμε «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα». Διότι όμως, κανείς δεν υπολογίζει το κόστος προστασίας και αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος.
Είναι όμως μια ανταγωνιστικότητα αυτή που τρέφεται από την σάρκα της πατρίδας μας, κυριολεκτικά και μολύνει ότι απομένει, για πολλά χρόνια. Μια ανταγωνιστικότητα που δεν αναπτύσσει αλλά σαν καρκίνος καταστρέφει κάθε παραγωγικό θεμέλιο της χώρας μας. Αντί για εφαρμογή πραγματικών καινοτομικών μεθόδων, το μόνο που γίνεται είναι η περικοπή των αμοιβών των εργαζομένων (ήδη από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη) και η χωρίς όριο ρύπανση και μόλυνση του περιβάλλοντος.
Κάθε θαλάσσιος κόλπος που έγινε βιομηχανικό λιμάνι, αντί να είναι χώρος παραγωγής ζωής, όπως και ο γυναικείος, είναι βρωμισμένος και σκοτώνει την ζωή που προσπαθεί να αναπτυχθεί εκεί. Ο δικός μας είναι ο κόλπος της Νούσας (νύφη στα αρβανίτικά) κι αν θέλουμε να γεννοβολάει πρέπει να τον προστατέψουμε από τους λαίμαργους βιαστές του.
Στην παραδοσιακή θεωρία της οικονομικής ανάπτυξης αναφέρονται οι κύκλοι της παραγωγής που τους μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο: Πρωτογενής ότι έχει σχέση με την παραγωγή της γης, γεωργία και μεταλλεία. Δευτερογενής, που είναι η κάθε είδους και τύπου μεταποίηση των προϊόντων. Τριτογενής, οι υπηρεσίες κάθε είδους τουρισμός, νοσηλευτικές υπηρεσίες, συγκοινωνίες, εκπαίδευση κλπ.
Για πολλά χρόνια οι σοφοί μετρούσαν την ανάπτυξη με την αξία του παραγόμενου προϊόντος κι έτσι λάτρεψαν την βιομηχανία αφού αυτή έβγαινε πρωταθλήτρια. Ο μαύρος καπνός των εργοστασιακών καμινάδων, ο εκκωφαντικός θόρυβος των μηχανών, η οργανωμένη παραγωγική διαδικασία μάγεψαν τους οικονομολόγους και τους πολιτικούς (ακόμα και τον Μάρξ) αλλά οι ίδιοι δεν έμειναν ποτέ στις εργατογειτονιές που στήθηκαν γύρω από τα εργοστάσια αυτά. Πολλοί δε από αυτούς, δεν έζησαν για να δουν την ολοκληρωτική καταστροφή στο περιβάλλον που προκάλεσαν οι αγαπημένες τους βιομηχανίες.
Οι άνθρωποι της βιομηχανικής εποχής εδώ και μερικά χρόνια κι αφού συμπληρώθηκαν κάμποσες λίστες νεκρών από βιομηχανικές λεγόμενες παθήσεις κι άλλες τόσες για χρόνιες ασθένειες που ταλαιπωρούν τους κατοίκους των περιοχών αυτών (ρωτήστε στην Κοζάνη να σας πουν), κατάλαβαν ότι η ποιότητα ζωής μας, θέτει αντικειμενικά όρια στους ρυθμούς παραγωγής προϊόντων αλλά και σε εκείνους της απόρριψης λυμάτων αέριων ή υγρών και στην καταστροφή των δασών λόγω των μεταλλείων ορυκτών και μαρμάρων.
Σήμερα, σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, το θέμα της οικονομικής (και βιομηχανικής) ανάπτυξης προσεγγίζεται διαφορετικά. Γίνεται όλο και πιο συχνά λόγος για «αειφόρο ανάπτυξη», δηλαδή για δραστηριότητες που δεν θα γίνουν άπαξ και θα αφήσουν πίσω τους συντρίμμια και τόνους βιομηχανικών σκουπιδιών αλλά ξανά και ξανά θα παράγονται προϊόντα με οικονομία υλικού (επανάχρηση) κι ενέργειας (εξοικονόμηση, ανακύκλωση). Στις αναπτυγμένες χώρες της λεγόμενης Δύσης, η πίεση αυτή από τα κοινωνικά κινήματα, έχει στείλει όλες τις ρυπογόνες βιομηχανίες σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η επιχειρηματική πρωτοβουλία στην χώρα μας περιορίζει το καινοτόμο δυναμικό της στην επίδειξη μαγκιάς και στην αγνόηση με θράσος κανονισμών, νόμων και του απλού συμφέροντος των τοπικών κοινωνιών. Οι δικοί μας βιομήχανοι, ανεξέλεγκτοι και τσαμπουκάδες, παίρνουν τις επιχειρήσεις από την Αττική και τις μεταφέρουν στον «τρίτο κόσμο» της Βοιωτίας. Μετά την Αττική, το φορτίο αυτής της βιομηχανικής ανάπτυξης, ξεφορτώθηκε εδώ και κάμποσα χρόνια κυρίως στην περιοχή των Οινοφύτων. Κρίνοντας από την σημερινή εικόνα της περιοχής, είναι αδύνατο να βρει κάποιος επιχειρήματα για τα καλά της βιομηχανίας εκτός ίσως από το «πολιτικώς και αγωνιστικώς» ορθό, της ανάπτυξης εργατικής τάξης άντε και το άλλο της αντιμετώπισης της ανεργίας. Όλε!
Τώρα το κύμα της βιομηχανικής ρύπανσης έρχεται αργά αλλά σταθερά πιο δυτικά, στα μέρη μας και ήδη στην περιοχή της Θίσβης έχουν φυτρώσει εργοστάσια, για το καλό μας!
Για προστασία περιβάλλοντος και αειφορία όμως, ούτε που θέλουν οι επιχειρηματικοί ταγοί να ακούσουν. Το θεωρούν νεολογισμό και κακό μοντερνισμό που όπου νάναι θα περάσει! Κατά τα άλλα είναι ικανοί να ξοδεύουν κάμποσα χρήματα σε φιέστες στελεχών και να μιλάνε για κάλπικη «εταιρική κοινωνική ευθύνη» κι άλλα κούφια λόγια.
Θεωρώ ότι υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να μην γίνει η νομιμοποίηση της προβλήτας που έχει κατασκευαστεί πάνω σε αρχαίο λιμάνι, στον Όρμο της Νούσας στον Κορινθιακό Κόλπο:
- Για να διεκδικήσουμε μια άλλη ανάπτυξη για τον τόπο μας, που να σέβεται την φύση και τους ανθρώπους.
- Για να μας αποδείξουν τα περί πράσινης ανάπτυξης διότι προς το παρόν βλέπουμε αναπτυξη μαύρη και ακούμε "πράσινα άλογα".
- Διότι αν αφήσουμε να καταστραφεί η φύση μας, τότε όταν θα κλείσουν τα εργοστάσια -διότι τα εργοστάσια κλείνουν κάποτε!- δεν θα μπορεί να φυτρώνει τίποτα στον τόπο μας, δεν θα μπορούμε να ζούμε αδώ κι εμείς δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να πάμε αλλού!
Ο κόλπος της Νούσας για να γεννοβολήσει όπως ο γυναικείος θέλει γ@μ/$/. Κι επειδή είναι τεραστίων διαστάσεων ο κόλπος και κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει τη "δουλειά" του χώσαν παπόρι και γεννοβόλησε μερικές εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Τώρα αν εσύ μας λες ότι τα παιδιά είναι νόθα, ανέλαβε και την προστασία τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτηκα πολύ για το αν θα έπρεπε να απαντήσω το γεμάτο βαρβατίλα και χαζομάρα σχόλιο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να είμαι ειλικρινής, περίμενα ότι κάποιος φίλος θα το έκανε αλλά αφού πέρασε το κρίσιμο χρονικό 8ωρο, αναγκάζομαι να το κάνω εγώ.
Έστω και με το πνευματικό δυναμικό που φαίνεται να διαθέτεις, μπορείς να αντιληφθείς την διαφορά ανάμεσα στο, όλο αμοιβαίο πόθο και πάθος, διονυσιακό γαμήσι (τα σύμβολα για πάρτι σου: αισχρές είναι οι σκέψεις και όχι οι λέξεις) και στον βιασμό.
Τα νερά της Νούσας γεννοβολούσαν με την ερωτική χάρη και την βιαιότητα μερικές φορές της φύσης. Και δεν είναι καθόλου πλατύς και βαθύς ο κόλπος της Νούσας, που να μπορεί να ανανεώσει τα νερά του κα να χωνεύσει τους ρύπους. Μαζί με το Βαθύ, πιο δίπλα, είναι μια κλειστή θάλασσα μέσα σε μια άλλη κλειστή θάλασσα που είναι ο Κορινθιακός.
Τα παπόρια χύνουν σκουριές, βαφές και λάδια, όλα καταστροφικά για την ζωή που αναπτύσσεται στα νερά της Νούσας. Τα παπόρια αν πολλαπλασιαστούν, θα βιάζουν μπαινοβγαίνοντας έως εξολοθρεύσεως τη θάλασσα της Νούσας. Θα συζητούσαμε το θέμα αυτό εάν η Πολιτεία είχε επιδείξει ευαισθησία και αποτελεσματικότητα στον ελεγκτικό της ρόλο αλλά ο Ασωπός εδώ δίπλα, ετοιμοθάνατος, μας προειδοποιεί πως δεν το κάνει.
Παραβλέποντας τον τρόπο που το διατύπωσες, θα μείνω στην ουσία της πρότασής σου που είναι ότι έχουν κάποιοι δικαίωμα να καταστρέφουν το περιβάλλον για να κερδίζουν λεφτά κι εμείς πρέπει να το ανεχόμαστε διότι μας προσφέρουν εργασία. Πρέπει να καταλάβεις ότι η ζωή είναι το όριο της κάθε δραστηριότητας είτε είναι η ανθρώπινη είτε εκείνη της φύσης εντός της οποίας ζούμε. Θα απέτρεπες κάποιον φίλο ή γνωστό σου να εργαστεί σε επικίνδυνη για την ζωή του δουλειά. Έτσι δεν είναι; Δεν είναι δυνατόν να ζούμε μακάριοι κι εύποροι σε ένα δηλητηριασμένο ή νεκρό περιβάλλον.
Πρέπει επίσης να γνωρίζεις, ότι η προσφορά εργασίας από έναν εργοδότη γίνεται με όρους οφέλους για τον ίδιο. Στην καλύτερη περίπτωση να κερδίσουν και τα δύο μέρη. Δεν προσφέρει ο εργοδότης εργασία (και δυνατότητα για εισόδημα) αλλά αξιοποιεί την ύπαρξη ανθρώπινου δυναμικού.
Εν πάση περιπτώσει, το πως μπορούν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας χωρίς να πληγώνεται η φύση, είναι ένα ερώτημα πολύ σημαντικό για την περιοχή μας και σχετίζεται με το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουμε.
Παραδέχομαι ότι δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Αλλά αυτό, πρέπει να το αποφασίσουμε όλοι μαζί, χωρίς βιασμούς, χωρίς τσαμπουκάδες και κυρίως, με προβλεπτικότητα για τις επιπτώσεις των αποφάσεων μας σε χρόνο μέλλοντα. Δυστυχώς έχουμε παραδείγματα αντίστοιχων αισιόδοξων βιομηχανικών επενδύσεων στην αρχή, που άφησαν πίσω τους αργότερα καταστραμμένα τοπία και απονεκρωμένες ανθρώπινες ψυχές.
Μπράβο Έρμο Καστριώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που λέει για θέσεις εργασίας ο παραπάνω είναι φούμαρα. Να ρωτήσει τους ψαράδες από την Δομβραίνα, την Ερέτρια, την Χαλκίδα, το Γαλαξείδι κλπ που ζούσανε τις οικογένειές τους ψαρεύοντας στην Νούσα να δει τώρα που τους κυνηγάει με μηνύσεις το εργοστάσιο πόσες θέσεις εργασίας χάθηκαν. Να ρωτήσει τους Αμερικάνους από την Θίσβη που ερχόντουσαν μόνο και μόνα για διακοπές στην Νούσα και τώρα δεν πατάνε στο χωριό γιατι δε θέλουνε να δουν τα χάλια του για να δει πόσες θέσεις εργασίας χάθηκαν. Να ρωτήσει τους κτηνοτρόφους πόσοι δεν βοσκάνε στην φραγμένη και καταπατημένη έκταση χιλιάδων στρεμμάτων. Να ρωτήσει να ρωτήσει. Ή δεν είναι θέσεις εργασίας αυτές και είναι μόνο αυτές που φτιάχνουνε σωλήνες. Κρίμα
Ναι, βέβαια. Οι τράτες από την Χαλκίδα και το Γαλαξίδι ήταν καλές. Ανώνυμε 8:53 οι Αμερικάνοι δεν έρχονται πλέον γιατί το ευρώ είναι ακριβό. Αν είχαμε δραχμούλα θα κάνανε τον καμπόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή μάλλον δεν έχεις μιλήσει με κανέναν κτηνοτρόφο και το πιθανότερο είναι να αερολογείς, μάθε ότι δεν τους λείπει η έκταση για να βοσκήσουν τα ζωντανά και ότι η δουλειά τους αυξήθηκε κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Τα όποια προβλήματά τους πηγάζουν από την έλλειψη αγροτικής πολιτικής και από την κακή νοοτροπία κάποιων επαγγελματιών του χώρου.
Τελικά, κανείς θεωρητικά δεν διαφωνεί με ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Αλλά είναι λάθος να καταδικάζουμε το υπάρχον μοντέλο που αποδεδειγμένα λειτουργεί με θετικό αντίκτυπο προς το παρόν για την οικονομία της περιοχής. Ας υλοποιηθεί λοιπόν η θεωρία περί άλλου μοντέλου ανάπτυξης, να το δούμε να λειτουργεί και να δημιουργεί θέσεις εργασίας και μετά όλοι μαζί να το αποδεχτούμε. Κανείς δεν είναι μαλάκας να θέλει να δουλεύει στην φάμπρικα. Φυσικά όλοι θα ήθελαν να δουλεύουν σε πανεπιστήμιο στον Ελικώνα ή σε συνεταιριστικές μονάδες παραγωγής, τυποποίησης, μεταποίησης προϊόντων της περιοχής ή σε τουριστικές μονάδες στις παραλίες μας ή οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη λογική. Κάντε τα και όλοι θα είμαστε στο πλευρό σας.
Φτάνει πια όμως με τις αντιδράσεις των βολεμένων τιμητών μας. Οι φωνές τους θα έχουν ηθική αξία αν κατέβουν από την καμπούρα του Έλληνα φορολογούμενου.
Καλησπέρα Ανώνυμε 3:53
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος δουλεύει στη φάμπρικα δεν είναι μαλάκας. Υπάρχουν επαγγελματίες που τους αρέσει η δουλειά σε ένα οργανωμένο περιβάλλον όπως εκείνο της βιομηχανίας. Ούτε κάθε εργοστάσιο είναι εξ ορισμού ρυπογόνο και ανθυγιεινό (για τους εντός του εργαζόμενους ή για το περιβάλλον). Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες (αγρότες και κτηνοτρόφοι) που εργάζονται στην φύση αλλά ούτε ζουν ούτε παράγουν αγνά και φυσικά προϊόντα. Η άποψη της μαζικής παραγωγής με μόνο κριτήριο και στόχο το ατομικό κέρδος, μπορεί να είναι καλό κίνητρο δημιουργίας αλλά δεν είναι αρκετό για να κατοχυρώσει την ποιότητα της ζωής μας. Μάλλον το αντίθετο προκαλεί.
Το θέμα μας πάντως με τον όρμο της Νούσας, δεν είναι η εργασία σε εργοστάσιο. Σχολίασα τον τρόπο που στήνεται και αναπτύσσεται η συγκεκριμένη μονάδα. Δηλαδή απαράδεκτοι, ως προς την αναποτελεσματικότητα τους (για την προστασία περιβάλλοντος και αρχαίας κληρονομιάς) κρατικοί φορείς έκαναν λιμενικά έργα καταστρέφοντας -ελπίζω όχι τελειωτικά- έναν όμορφο κόλπο. Το δε λιμάνι που έφτιαξαν λειτουργεί παρανόμως, χωρίς περιβαλλοντικές μελέτες και παίρνει κάλπικα πιστοποιητικά (για να τα ‘σερβίρει’ η επιχείρηση στους διεθνείς πελάτες της.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η εξίσωση της αθλιότητας: Ανίκανο κράτος + αδιάφορη τοπική κοινωνία + αδηφάγο επιχειρηματικό ενδιαφέρον = μπάχαλο + προχειρότητα + σπασμωδικές ενέργειες + κοινωνικές εντάσεις + ότι κακό θέλεις πρόσθεσε.
Το κάθε μοντέλο ανάπτυξης θέλει και τον πολίτη του. Σήμερα υποτίθεται ότι έχουμε κάποιο μοντέλο ανάπτυξης; Μάλλον τυχαία πορευόμαστε!
Εάν όμως εσένα σου αρέσει ένα μοντέλο ή ένας άλλος τρόπος εργασίας στον οποίο βλέπεις προστιθέμενη αξία, μη περιμένεις εμένα να το υλοποιήσω. Δεν μπορώ. Μπορεί να μην έχω τις γνώσεις που χρειάζονται αλλά είναι βέβαιο ότι μαζί μπορούμε να κάνουμε την διαφορά και να συνατηθούμε στο κοινό μας μοντέλο ανάπτυξης.