Οι βίες έχουν άμιλλα

Το κείμενο αυτό είχε γραφεί χθες αλλά για λόγους ενάντια στην θέλησή μου δεν μπόρεσε να αναρτηθεί. Η ουσία των σκέψεων όμως δυστυχώς ισχύει.

Μια απλή βιντεοκάμερα κοστίζει περίπου τριακόσια ευρώ μόνο. Ποτέ δεν είχα και πάντα απορούσα με όσους τραβούσαν συνέχεια σε εκδρομές και κυρίως σε χαρούμενες οικογενειακές εκδηλώσεις γιατί τις άλλες, τις πικρές, κανείς δεν θέλει να τις θυμάται. Τους έβλεπα λοιπόν να τραβάνε και μου φαινόταν ότι έχαναν την στιγμή, δεν την ζούσαν αλλά την παρατηρούσαν και την κατέγραφαν, για να την φυλάξουν για άλλη στιγμή όταν οι στιγμές θα είναι ανάμνηση.

Όταν κατέβηκε ο άνδρας, ο Μανόλης, με χαρούμενη αγωνία, για να πάρει το αυτοκίνητο χθες τα χαράματα, είχε μια τέτοια βιντεοκάμερα στο χέρι. Λίγο πριν έκανε πλάκα και τραβούσε την γυναίκα του και ζουμάριζε στην κοιλιά της εκεί όπου πίεζε να γεννηθεί η κόρη τους, το δεύτερο παιδί τους. Αυτή του φώναζε να βιαστεί γιατί την είχαν πιάσει οι πόνοι κι αυτός τραβούσε και της έλεγε ‘εδώ σας έχω και τις δύο’ κι έφυγε με την κάμερα στο χέρι για να πάει να φέρει το αυτοκίνητο από το γειτονικό παρκινγκ.

Κι ο Μανόλης, ο μέλλων πατέρας για τέταρτη φορά (είχε ακόμα ένα παιδί και άλλες δύο κόρες από τον πρώτο του γάμο) δεν γύρισε κι έμεινε εκεί, εκεί που τον βρήκε η γυναίκα του όταν κατέβηκε έτοιμη να τον βρίσει που είχε αργήσει, να λιμνάζει μέσα στο αίμα του που απλωνόταν στην άσφαλτο και το χέρι του τεντωμένο προς την κάμερα που είχε μέσα της την κοιλιά της γυναίκας του και κάποιες άλλες στιγμές που δεν είχε ακόμα προλάβει να σβήσει και που ένα χέρι ξένο του τράβηξε άγαρμπα, βίαια. Ένα χέρι που κρατούσε ένα ματωμένο μαχαίρι και που έψαχνε κάτι πολύτιμο να αποκτήσει για να το πουλήσει για λίγα γραμμάρια πρέζας ή για κάνα σάντουιτς.

Τα άγρια κτυπήματα στο σώμα του Μανόλη, αλλά όχι τις πνιχτές κραυγές και τις φωνές, τα κατέγραψαν κάποιες κάμερες του παρκινγκ. Αυτή την τρομακτική εισβολή της βίας στην ζωή μας, χωρίς σχέδιο, τυχαία και παράλογα αλλά με μια σκοτεινή λογική που όλοι θα αναλύσουν ως έλλειμμα αστυνόμευσης και μεταναστευτικής πολιτικής δεν θέλω να την βλέπω. Τρομοκρατούμαι διότι δεν μπορώ να την περιορίσω και δεν βλέπω τι μπορεί να το κάνει!

Λοιπόν όλοι σχεδόν έχουν τώρα μια βιντεοκάμερα και με αυτή τραβάνε διάφορα. Βέβαια με τα κινητά τελευταία έχουν δεχθεί κάποιον ανταγωνισμό αλλά κρατάνε την θέση τους στον οικογενειακή ζωή. Με βιντεοκάμερες και φωτογραφικές μηχανές αλλά και κινητά πάνε στην διαδηλώσεις διότι εκεί θα γίνουν επεισόδια.

Και που γίνονται τα επεισόδια; Εκεί όπου οι διαδηλωτές είναι ‘χύμα’, χωρίς αυστηρή οργάνωση, εκεί που ανάμεσα στους πολλούς ανέμελους και ανεξάρτητους και μαχητικούς νέους κυρίως, μπορούν να μπουκάρουν κατά καιρούς διάφοροι οργανωμένοι σκοτεινοί και να κάψουν την ΜΑΡΦΙΝ, ας πούμε, και τους τρείς υπάλληλους που τυχαίνει να είναι μέσα.

Κι αυτή την φορά, όταν οι άλλοι διαδηλωτές οι οργανωμένοι είχαν αποχωρήσει με τάξη, μια τέτοια ομάδα πολιτικά ανένταχτων, αλλά χωρίς τους σκοτεινούς αποφασισμένους με κουκούλες ή κράνη και σακίδια στον ώμο, ξεμονάχιασαν οι αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων, εκεί στα κάγκελά του Νομισματικού Μουσείου, στην Πανεπιστημίου, και άρχισαν να τους κτυπάνε χωρίς να έχει γίνει κάτι αξιόποινο. Στην πορεία για το Πολυτεχνείο, του 1980, στο ίδιο σημείο απέναντι ακριβώς, με κτύπημα κλομπ ένας αστυνομικός είχε σκοτώσει τον Κουμή, για να μην ξεχνάμε.

Στο ανατριχιαστικό βίντεο εδώ , μερικοί αστυνομικοί παρακολουθούν από μακριά τους συναδέλφους τους που δέρνουν και περίμενουν να έρθει η σιερά τους. Μια συνηθισμένη διαδικασία δηλαδή. 

Όταν κάποιος διαδηλωτής έντρομος ξέκοβε και προσπαθούσε να διαφύγει, τον περιελάμβαναν, τον έριχναν κάτω και τον κτυπούσαν με τα κλομπ και με κλωτσιές έτσι όπως ήταν πεσμένος, άοπλος και μόνος. Μερικοί άλλοι αστυνομικοί, εκεί που έβλεπαν βαριεστημένα από μακριά ξαφνικά έτρεχαν στον πεσμένο και αυτοί για να ρίξουν κι εκείνοι τις δικές τους κλωτσιές.

Μου θύμιζαν κάτι βίντεο με σκηνές άγρια φύσης, στην Αφρική όπου στην αντιλόπη που ξέκοψε από το κοπάδι, έχει πέσει μια αγέλη υαινών. Αλλά εδώ ήταν ύαινες εκείνοι που έχουν οριστεί να μας φυλάνε από τους κακούς!

Μια κοριτσίστική φωνή ακούγεται να τρέχει να βοηθήσει τον πεσμένο δαρμένο διαδηλωτή να τον γλυτώσει από τις δυνάμεις της τάξεως κι όλα αυτά τα γράφει κάποιος με μια καλυμμένη βιντεοκάμερα σαν κι αυτή που είχε ο Μανόλης..

Είδα και ξαναείδα το βίντεο και ντράπηκα και οργίστηκα και σχεδόν έκλαψα από θυμό. Μια σκηνή από εμφύλιο πόλεμο, επίδειξης αγριότητας για εκφοβισμό ή από ανταγωνισμός διαφορετικών αστυνομικών υπηρεσιών για το ποιος είναι ο πιο σκληρός προς τους πολίτες. Μια τέτοια άμιλλα έκανε τον Κορκονέα δολοφόνο πριν από λίγο καιρό αλλά τίποτα δεν άλλαξε. 

Ο νέος που δάρθηκε με τέτοια υπηρεσιακή αγριότητα χαροπαλεύει αυτή την στιγμή στο νοσοκομείο διασωληνωμένος στην εντατική ενώ κάποιοι αστυνομικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ενώ θα γίνει ειδική έρευνα κλπ., κλπ. Η ουσία θα πνιγεί και πάλι στις ανούσιες υπηρσιακές έρευνες και στα άχρηστα πορίσματα κι αυτό είναι που με φοβίζει.

Και πάνω που είχα αηδιάσει με την εισβολή τόσης βίας στην ζωή μου, ήρθε και τρίτωσε το κακό με το σφάξιμο ενός νεαρού μετανάστη από το Μπαγκλαντές, σήμερα το πρωί, έτσι χωρίς λόγο, από δύο συμπατριώτες μας, μάλλον, αυτή την φορά, ίσως για να εκδικηθούν τον Μανόλη μάλλον διότι ο νεαρός δεν είχε τίποτα να του πάρουν.

Η βία όχι γενικώς και αορίστως, ούτε ως ψυχαναλυτικός ή κοινωνιολογικός όρος, αλλά η βία που σού ασκείται πάνω σου ή μπροστά σου είναι κάτι τρομερό. Η βία έχει πολλές μορφές αλλά όλες είναι αποκρουστικές. Μπορεί να είναι λεκτική (βρισιά, μειωτικό ειρωνικό σχόλιο), μπορεί να είναι σωματική (πιάσιμο από τα ρούχα και ταρακούνημα, σκαμπίλι και γροθιά, βιασμός), μπορεί να είναι με κάποιο όργανό (μαχαίρι, πυροβόλο όπλο), μπορεί να είναι οικονομική, δικαστική, και με κάθε μορφή αλλά πάντα με το ίδιο απαίσιο πρόσωπο.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις η βία έχει την ρίζα της στην αδυναμία επικοινωνίας. Σαν να ξέχασαν οι άνθρωποι τον λόγο και να επιστρέφουν στους γρυλισμούς και τις κραυγές.

Η κρατική βία όμως είναι η πιο σκληρή διότι έχει την σφραγίδα της νομιμότητας. Οι επιφορτισμένοι για την τήρηση της τάξεως δημόσιοι υπάλληλοι (αστυνομικοί κυρίως) έχουν εκ του νόμου το δικαίωμα της άσκησης βίας για την επαναφορά στην τάξη. Ενώ έχουν αναλάβει να κλείνουν τους κύκλους βίας που ανοίγουν οι πολίτες είναι οι ίδιοι που ανοίγουν άλλους φρικτούς κύκλους αντεκδίκησης.

Μπορεί να μιλάμε ώρες για την δημοκρατία αλλά ένα από τα βασικά θέματα που έχουμε να λύσουμε είναι αυτό που από τα χρόνια των αρχαίων ημών προγόνων οριζόταν ως το «ποιος θα μας σώσει από τους φύλακες;». Διότι όταν εκχωρεί ο πολίτης το δικαίωμα στην χρήση βίας στον αστυνομικό, αναλαμβάνει τον κίνδυνο, η βία αυτή να εφαρμοστεί πάνω του εάν η πολιτική ηγεσία που έχει επιλέξει να διαχειρίζεται αυτή τη δύναμη είναι ανίκανη ή την αξιοποιεί για δικούς της, ιδιοτελείς πολιτικά, σκοπούς. Και τότε, ενώ είναι εντελώς ανίσχυρος και καθώς τρώει το κτύπημα, δεν προλαβαίνει να ανακαλέσει την εντολή του αυτή.

διαβάζω αυτό τον καιρό το βιβλίο "Το Δόγμα του Σοκ" κι απο εκεί είναι οι φράσεις που παραθέτω (σελ. 440):
η ακραία βία αποτελεί μια μέθοδο που μας αμποδίζει να δούμε τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετεί (το λέει μια δημοσιογράφος απο την Αργεντινή, για τα γεγονότα στην χώρα το 2002), και 
Ο πόλεμος (για την εισοή στο Ιράκ, αλλά ισχύει για κάθε πόλεμο, του εμφυλίου μη εξαιρουμένου) ήταν μια ορθολογική επιλογή πολιτικής, διότι οι αρχιτέκτονες της εισβολής δεν είχαν άλλη επιλογή απο την καταφυγή στην ωμή βία, για να "ανοίξουν" τις "κλειστές" οικονομίες της Μ. Ανατολής με ειρηνικά μέσα. Το επίπεδο και ο βαθμός της τρομοκρατίας που ασκείται, είναι ανάλογα με τα συμφέροντα που διεκδικούνται.  

Δεν μπορώ να πω ότι τα αποσπάσματα αυτά είνια άσχετα με τα χθεσινά γεγονότα στην Αθήνα.