Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Ο Καμμένος και η καημένη Αριστερά



Προφανώς και τελούμε απαξάπαντες εν συγχύσει.

Οι ιδεολογικές αντιθέσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή είχαν μεγάλη δόση από φολκλόρ και παράδοση κι ελάχιστη με τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις κάθε ιστορικής στιγμής. Εκείνο που κρύβεται κάτω από το κάθε εποχή παρουσιαζόμενο πολιτικό και ιδεολογικό περιτύλιγμα, είναι συνήθως οι ίδιες σχέσεις μικρών και μεγάλων εξουσιών και τα παρελκόμενα συμφέροντα, στη συγκεκριμένη φλούδα γης, στην Ελλάδα. 

Οι κάθε φορά «διπολισμοί» εξηγούνταν εκ των υστέρων με τους όρους που είχαν στο μεταξύ διαμορφωθεί επικοινωνιακά και όχι με την πραγματική ουσία και το αληθινό περιεχόμενο τους.

Η λεγόμενη Δεξιά στην χώρα μας, για παράδειγμα, δεν είχε ουσιαστικά, ιδεολογικά και πολιτικά, σχέση με την Δεξιά στις άλλες χώρες της Δύσης εκτός από την άκομψη υποταγή –για λόγους δικής της πολιτικής επιβίωσης- στα μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα των Δυτικών δυνάμεων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν μεταπολεμικά. Ίσως με την Χριστιανοδημοκρατία να έχει κάποια σχέση αλλά πάλι πολύ μακρινή.

Σε ότι αφορά την ιδεολογική επεξεργασία των νεοφιλελεύθερων διανοητών άλλων χωρών (Χάγιεκ, Πόπερ, Σουμπέτερ, Κέινς, κ.α.) αλλά και των εντοπίων (Κανελλόπουλος, Τσάτσος, κ.α.) οι ντόπιοι δεξιοί μας, ανάπτυξαν ένα βλαχοδημαρχιακό μίγμα αυταρχισμού και θρησκοληψίας με την ανοχή ή και με τις ευλογίες της επίσημης Εκκλησίας. Ειδικά ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ως φορέα παραδοσιακής λαϊκής ιδεολογίας, υπήρξε και είναι πολύ σημαντικός και δε άφησε χώρο για άλλες ιδέες, όπως εκείνη του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» συμπεριλαμβανομένου.
 
Με τούτα και με εκείνα, το θέμα είναι ότι στη χώρα μας, δεν είχαμε εκείνα τα λαϊκά κινήματα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού ή του ιταλικού φασισμού ή και άλλα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η δική μας «εθνικόφρων» Δεξιά, μετεξέλιξη του προπολεμικού Λαϊκού κόμματος,  ήταν η μεγάλη πολιτική χοάνη που μάζεψε όλη την αντικομουνιστική αντίδραση και κάθε «παραδοσιακή» (σχεδόν οπισθοδρομική) δοξασία ακόμα κι όταν η «κομμουνιστική απειλή» ήταν αποδεδειγμένα μηδαμινή.
  
Πολύ φυσικά ο «δεξιός» ήταν ο πολίτης που είχε πρόσβαση στην εξουσία, βολευόταν, εκφραζόταν με ωμό τρόπο για τα πράγματα, ήθελε την καθαρεύουσα, θεωρούσε τους ποιητές «ντιντίδες» και τους καλλιτέχνες «αδελφές», προτιμούσε τα τσάμικα με ηλεκτρικό στριγγλίζοντα ήχο των «πανηγυριώνε» και δεν είχε ανάγκη να προβληματίζεται με «ιδεολογίες και τέτοια» διότι κυβερνούσε η δική του «παράταξις» κι ό, τι έκανε η «Κυβέρνησις» ήταν καλό κι άγιο. Να γιατί όλες οι αρνητικές έννοιες τον χαρακτήρισαν και να γιατί μέχρι την εποχή των Λαικόορθόδοξοσυναγερμικών Μπουμπόυκων, οι «δεξιοί» δεν τολμούσαν να αυτοχαρακτηριστούν ως «δεξιοί» επισήμως.
  
Η πόλωση που δημιουργήθηκε στη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο όπου η αντίθεση «δεξιοί» - «κομμουνιστές» δέσποζε και ταυτόχρονα δεν επέτρεπε την έκφραση άλλων πολιτικών αντιλήψεων,μ αφού όποιος εκφραζόταν διαφορετικά από την «επίσημον γνώμιν της Κυνερνήσεως», ευθύς ταξινομούνταν ως «συνοδοιπόρος των κομμουνιστών». Κι όταν μεταπολιτευτικά δεν υπήρχε κάτι να εμποδίσει αυτή την έκφραση, το ΠΑΣΟΚ κάλυψε με τον ίδιο πολυσυλλεκτικό, πολιτικά άχρωμο αλλά επικοινωνιακά εντονότατο, λόγο το κενό «ληστεύοντας» και συχνά διαστρέφοντας τα συνθήματα και τον πολιτικό τρόπο της καθ’ ημάς Εαμικής Αριστεράς.

Για παράδειγμα, η έννοια της «Εθνικής Ανεξαρτησίας», λόγω της μακράς εμπειρίας άσκησης ανελαστικής πολιτικής υποταγής από τις Δεξιές κυβερνήσεις, έχει υιοθετηθεί, σχεδόν αποκλειστικά, από τις λεγόμενες «αριστερές» πολιτικές δυνάμεις. Έτσι κινήσεις όπως του Κ. Καραμανλή το 1974 όταν απέσυρε τις Ένοπλες Δυνάμεις από το ΝΑΤΟ ή όπως τώρα οι κραυγές του Καμμένου στη Βουλή, στην συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2012, ενάντια στους Γερμανούς αξιωματούχους τοποτηρητές προκαλεί εντυπώσεις και δεν μπορεί να  ερμηνευτεί με το παραδοσιακό σχήμα «Δεξιός» = «δούλος και υπηρέτης ξένων συμφερόντων». Τέτοια κλισέ μπορεί να βολεύουν στις κουβέντες του καφενείου αλλά δεν αποκαλύπτουν την ουσία των κινήσεων και θέσεων αυτών που κρύβουν τόσο εθνικοαμυντσμό όσο χρειάζεται για να μας πνίξει.

 Έχει δικαίωμα ο Καμμένος να αλλαξοπιστήσει; Να βρει το πολιτικό του φως και να γίνει ένας άλλος όπως η Λιάνα Κανέλη είδε το δικό της φως κι έγινε συνοδοιπόρος των κομμουνιστών; Σαφώς και το έχει. Τίποτα δεν αποκλείεται. Το πρόβλημα είναι ότι η αντι-ιμπεριαλιστικές, αντι-ΛέσχηΜπίλντεμπεργκ κορώνες του Καμμένου δεν έχουν συνέπεια με τις υπόλοιπες δοξασίες του.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η ταξινόμηση και ο εύκολοι χαρακτηρισμός, ωσάν ρετσινιά, των πολιτικών στελεχών που διαφωνούν με την επίσημη κομματική «γραμμή» βολεύει όχι μόνο τους πολιτικούς αντίπαλους αλλά και τις ηγεσίες των κομμάτων στα οποία ανήκουν οι ιδεολογικώς «αντάρτες» πολιτικοί. Κι έτσι ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» και οι -κατά Λένιν- «αρχές συγκρότησης του κόμματος νέου τύπου», έχουν υιοθετηθεί από όλα τα κόμματα του σημερινού πολιτικού σκηνικό και αρκεί μια μικρή, συχνά ασήμαντη, διαφοροποίηση κάποιου για να βρεθεί με συνοπτικές διαδικασίες «εκτός κόμματος». Κι όλα αυτά ενώ όλοι ορκίζονται στο όνομα της δημοκρατίας, του ελεύθερου διαλόγου και της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών.

Όταν μιλάμε για το πολιτικό σύστημα, λέμε ότι πάσχει, ότι ευθύνεται για όλα τα στραβά μας αλλά εκείνο που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι το κομματικό φαινόμενο καθεαυτό, το οποίο είτε ως πολιτικός και ιδεολογικός οργανισμός είτε όμως και ως οικονομικός μηχανισμός είναι σήμερα σε προβληματική κατάσταση.
  
Κι ενώ λοιπόν τα δύο κυβερνητικά κόμματα έχουν επιδοθεί στην εσωστρέφεια και στα αλληλοκαρφώματα, δικαιολογημένα, διότι οι δημοσκοπικές ενδείξεις δεν είναι καλές, το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα της Αριστεράς παρόλο που απ’ ό,τι φαίνεται οι αριστεροί κομματικοί σχηματισμοί μάλλον αυξάνουν την επιρροή τους στους ψηφοφόρους.
  
Η Αριστερά στη χώρα μας, έχει ως κοιτίδα το μεγάλο ποτάμι της Εαμικής παράδοσης και τις ευαισθησίες για σύγχρονα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Κι όσο ενώνει τους «αριστερούς» πολιτικούς σχηματισμούς η παράδοση, άλλα τόσα τους χωρίζουν όταν η συζήτηση έρχεται στο τι πρέπει να γίνει σήμερα και στο τι μέλλον προτείνουν για τον τόπο.
  
Πράγματα που λέγονταν για χρόνια και αποτελούσαν ουσιαστικά το «πρόγραμμα» της Αριστεράς, σήμερα απλώς δεν είναι αρκετά. Διότι σήμερα που τα προβλήματα είναι πολύ συγκεκριμένα και δύσκολα, δεν πείθει ένας λόγος για κάποια «ριζική» ή «επαναστατική» αλλαγή χωρίς αυτή η «αλλαγή» να τεκμηριωθεί και ως προοπτική αλλά και ως κίνδυνος για τους πολίτες. Όροι όπως «σοσιαλισμός», «αλλαγή», «επανάσταση», έχουν δεχθεί πλήγματα τόσο από την «σοσιαλιστική» πρακτική του ΠΑΣΟΚ αλλά και από όπου εξουσία ασκήθηκε από τους «αριστερούς» σε συλλογικούς παραγωγικούς φορείς (όπως ο δικός μας Γεωργικός Συνεταιρισμός) ή οι Δήμοι: δεν υπάρχει κάποιος χώρος τον οποίο οι «αριστεροί» να προβάλλον ως μοντέλο μιας άλλης, πιο λειτουργικής, χρηστής διοίκησης.
  
Πολύ συχνά ακούγεται ως δικαιολογία για την αδυναμία της Αριστεράς να ενωθεί, η διαφοροποίηση στις απόψεις των πολλών κομματικών οργανισμών του χώρου αυτού  Όμως δεν είναι οι «διαφωνίες» που φταίνε αλλά η απουσία ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσά τους. Κι αυτό σημαίνει την έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού πολιτισμού, εκείνον που θεωρητικά ευαγγελίζονται οι διάφορες ομάδες και κόμματα της «αριστεράς». Αν έχετε την υπομονή, στην παραπομπή που μόλις προανέφερα, διαβάστε το κείμενο αλλά και τα σχόλια μου στο θέμα αυτό.
 
Παρόλα όσα καταλογίζουμε κατά καιρούς στα κόμματα της Αριστεράς, από τον ίδιο χώρο αναμένουν οι πολίτες κάποια διέξοδο κι αυτό απεικονίζεται σε πρόσφατες έρευνες «κοινής γνώμης». Όμως η Αριστερά, όσο δεν επιδεικνύει μιαν άλλη πολιτική συμπεριφορά, θα είναι μέρος του προβλήματος και εκτός από συγκυριακή δεξαμενή ψήφων αντίδρασης προς τα κυβερνητικά κόμματα και συμπάθειας δεν θα μπορέσει να γίνει αποδέκτης της θετικής υποστήριξης από την πλειοψηφία των πολιτών.

Ένας ανάλογος προβληματισμός για την μικρή σχετικά συμμετοχή στην πορεία  για την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973 κατέληξε σε πιο πρακτικά (και ίσως ρομαντικά) συμπεράσματα που όμως δεν επαληθεύτηκαν στο χωριό μας: οι ελιές έμειναν αμάζευτες!

Τέλος, διάβασα έναν απολογισμό ζωής για ένα ιστορικό στέλεχος του Ιταλικού Κομμουνιστικού κινήματος, τον Λούτσιο Μάγκρι τον οποίο δεν ήξερα αλλά διαβάζοντας το σχετικό κείμενο, μου φάνηκε ότι η πορεία του έως την αυτοκτονία του, είναι χαρακτηριστικό για την σύγχρονη αριστερά στην Ευρώπη και τον κόσμο. Σε εμάς εδώ ο πιο γνωστός αυτόχειρας της Αριστεράς είναι ο Ζαχαριάδης ενώ ο πιο γνωστός αριστερός αγωνιστής αυτόχειρας είναι ο Μπενερτζί στο ομώνυμο ποίημα του τούρκου ποιητή και αγωνιστή Ναζίμ Χικμέτ.

Το γιατί αυτοκτονεί κάποιος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και που πιστεύει ότι το δύναται, είναι άλλη ιστορία. Δεν μπορεί όμως να «αυτοκτονήσει» μια ολόκληρη κοινωνία πολιτών κι ένα κίνημα. Ή μάλλον πριν το κάνει, καλύτερα να σκεφτεί διαφορετικά, να βάλει τον «συμβιβασμό» και τον «διάλογο» στην πολιτική πρακτική του, να μιλήσει πιο ψύχραιμα και κυρίως, συγκεκριμένα.

7 σχόλια:

  1. "Πολύ συχνά ακούγεται ως δικαιολογία για την αδυναμία της Αριστεράς να ενωθεί, η διαφοροποίηση στις απόψεις των πολλών κομματικών οργανισμών του χώρου αυτού Όμως δεν είναι οι «διαφωνίες» που φταίνε αλλά η απουσία ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσά τους. Κι αυτό σημαίνει την έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού πολιτισμού, εκείνον που θεωρητικά ευαγγελίζονται οι διάφορες ομάδες και κόμματα της «αριστεράς»"
    Χθες ο Τσίπρας κάλεσε το ΚΚΕ και όλες τις δυνάμεις της αριστεράς σε ουσιαστικό διάλογο ή όπως είπε ¨σε παράλληλους μονολόγους¨ εφόσον ακόμα δεν έχει χτιστεί σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους από ότι καταλαβαίνω. Πρέπει επιτέλους να ξεκινήσουν αυτή τη διαδικασία και να καταλήξουν σύντομα σε μεγάλους κοινούς στόχους με κοινή πολιτική μήπως και επιτέλους παρουσιαστεί αριστερή πρόταση διακυβέρνησης.

    Όσο για τον Καμμένο, σταθερός εδώ και πολλά χρόνια παραμένει σε αυτές τις απόψεις. Δεν είναι λόγια της εποχής, άσχετα με το αν συμφωνώ με αυτά που λέει ή όχι. Το βιογραφικό του είναι πολύ πλούσιο από τέτοιες ομιλίες, όμως στο παρελθόν κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά λόγω του ότι τα συμφέροντα που καταγγέλλει, στο παρελθόν συνωμοτούσαν υπέρ μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα φίλε dp,

    χωρίς να είμαι ειδικός στα κομματικά της Αριστεράς, νομίζω ότι η συνεργασία κομμάτων γίνεται εφόσον υπάρχει κάποιος ελάχιστος αριθμός κοινών προτάσεων για την αντιμετώπιση αντίστοιχων κοινωνικών, οικονομικών και εντέλει, πολιτικών προβλημάτων. Μπορεί αυτό να φαίνεται πως συμβαίνει στην περίπτωση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ ή και των άλλων ρευμάτων που θεωρούν εαυτούς αριστερούς, αλλά δεν είναι έτσι. Εάν απομακρυνθούμε ελάχιστα από τις καταγγελίες για την κυβερνητική πολιτική, είναι δύσκολο να βρεθεί κοινό σημείο στις πολιτικές αναλύσεις και απόψεις των δύο κομματικών φορέων, κυρίως σε ότι αφορά το μοντέλο της κοινωνικής οργάνωσης που επιδιώκουν.

    Προς το παρόν πάντως νομίζω ότι η πρωτεύουσα θεώρηση τους, είναι η περιορισμένη εξέταση των εξελίξεων μέσω του τι συμφέρει αυστηρώς το κάθε μεμονωμένο κόμμα – μαγαζάκι. Μην ξεχνάς την κρατική επιχορήγηση άλλωστε.

    Για αυτό και οι μονόλογοι τους είναι σαν πετροβόλημα: δεν αποβλέπουν στην αλληλοκατανόηση έστω τον εντοπισμό της διαφωνίας, αλλά στην απόκτηση μεγαλύτερου μεριδίου στο εκλογικό σώμα εκείνων που θεωρούν εαυτούς αριστερούς ή σε όσους έχουν ανάγκη μιαν Αριστερά που να μπορεί σήμερα να διαχειριστεί τις ελπίδες τους.

    Εάν υπάρξουν τελικά αλλαγές και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, αυτές θα ξεπερνούν τη σημερινή πολιτική γεωγραφία και ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές που θα καταργηθούν θα είναι κι εκείνες εντός της Αριστεράς αλλά μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε.

    Είναι ενδιαφέρουσα η άποψη σου ότι κάποια μεγάλα συμφέροντα κάποτε συνωμοτούσαν υπέρ μας, όπως λες. Προφανώς και περιμένω εξηγήσεις (άντε, χωρίς ονόματα και διευθύνσεις).

    Τα συμφέροντα, εκείνο που μονίμως κάνουν είναι να προσπαθούν να επιβάλλον τις απόψεις τους και τον εαυτό τους. Και το δράμα μας είναι ότι όποτε το έκαναν, έπεισαν κάποιους “σώφρονες” πολιτικούς μας ότι είναι για το “εθνικό μας συμφέρον" και μας φιλοδώρησαν με καταστροφή.

    Το πρόβλημα μας, ως οργανωμένη κοινωνία, είναι ότι οι εξουσίες που είχαμε (κι έχουμε μάλλον) μας παγιδεύουν σε μεγάλα λόγια και εθνομαγαλεία και δεν μας πείθουν λύνοντας απλά καθημερινά προβλήματά μας. Προφανώς διότι δεν μπορούν. Και δεν μπορούν διότι δεν θέλουν. Διότι η ρίζα της μειονεξίας μας σε εθνικό επίπεδο είναι η ίδια με εκείνη της μειονεξίας των σπιτικών μας και που είναι η επιλογή σε βάρος του εργαζόμενου πολίτη έως εξαντλήσεως.

    Χωρίς να εξετάζω λοιπόν τον βαθμό ειλικρίνειας του συγκεκριμένου βουλευτή Καμμένου, εκείνο που λέω είναι ότι εάν τώρα διαπιστώνει την εξάρτησή μας από τα “ξένα συμφέροντα”, είναι ένα πρώτο βήμα κι ας περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια του πολικού του βίου. Εάν η αυτογνωσία του επεκταθεί σε βάθος περελθόντος χρόνου και συνδυαστεί με αντίστοιχη αυτοκριτική του -διότι υπήρξε πάντα στέλεχος της “εθνικοφρόνου παρατάξεωες” που ταύτιζε τα εθνικά μας συμφέροντα με την δουλική εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων- τότε δεν έχω αντίρρηση να επιβραβεύσω τον άνδρα για το πολιτικό του θάρρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επίσης, ανάλογης ρητορικής αινιγματικός τύπος είναι και ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Καμμένος λόγος. Απλώς πιο φρέσκος.

    Αυτό που μου λέει το μυαλό είναι ότι εάν δεν δημιουργηθεί αριστερός πόλος πολιτικής ουσίας, την πατήσαμε ολοσχερώς.

    Κατά τα άλλα, καλή όρεξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. η γενια του πολυτεχνειου(καημενη αριστερα) ευθυνεται καθολου αριστεροερμοκαστριωτη για το καταντημα της χωρας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με κάποια καθυστέρηση καλησπέρα,

    GMT επαναλαμβάνεις την έκκληση του φίλου dp για την δημιουργία αριστερού πόλου ουσίας.

    Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η ουσία είναι στο προσδιορισμό «αριστερός»;

    Για να χαρεί ο Ανώνυμος 10:38, οφείλω να καταθέσω την προσωπική εμπειρία μου που είναι όμως κοινή και άλλων: η «αριστερή» πολιτική τοποθέτηση δεν εξασφαλίζει την προσωπική πολιτική ευθύνη. Και στην «Αριστερά» η αβουλία και η υποταγή στις αποφάσεις στων οποίων την λήψη δεν συμμετείχες αλλά και δεν είχες δικαίωμα να κρίνεις –πολύ περισσότερο να αμφισβητήσεις- στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ήταν που ώθησε τα πράγματα προς την χειρότερη έκβασή τους, Δηλαδή θεωρώ ότι είναι πιο σημαντική η βεβαιωμένη εμπράκτως πολιτική προσωπική στάση του καθενός και όταν αυτή η πολιτική συμπεριφορά γίνει πλειοψηφικό ρεύμα –δεν ξέρω πως θα μετρηθεί- τότε μπορούμε να προσδοκούμε λίγο φως στο μέλλον μας.

    Ανώνυμε 10:38, το ονοματεπώνυμο μου είναι ήδη σιδηρόδρομος δεν χρειάζεται να του προσθέτεις και άλλα βαγόνια προσδιορισμών. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» πράγματι δεν έκανε την αλλαγή που όλοι ίσως προσδοκούσαμε αλλά αυτό δεν συνέβη λόγω της «καημένης Αριστεράς» που άσκησε μόνο περιφερειακά την εξουσία. Ή για να το πώς αλλιώς, εάν τα όνειρα της «γενιάς που Πολυτεχνείου» που πράγματι ενέπνευσε η Αριστερά -και ίσως πρέπει να μας προβληματίσει για το πώς έγινε και στον προηγούμενο αιώνα η Αριστερά είχε το «μονοπώλιο» της έμπνευσης ωραίων ιδεών που άλλαξαν ριζικά τις ψυχές των νέων ανθρώπων και ταρακούνησαν την κοινωνία μας- δεν ώθησαν την κοινωνία μας στις βαθύτερες αλλαγές που είχαμε όλοι ανάγκη και που τώρα το διαπιστώνουμε με θλίψη, δεν είναι λόγω κάποιας δήθεν εγγενούς τάσης προς διαφθορά που υπάρχει εντός της νεανικής ψυχής.

    Προφανώς οι άλλοι, οι «σώφρονες», οι έτοιμοι από καιρό να προωθήσουν το τομάρι τους στο πολιτικό παζάρι –και δεν ήταν όλοι οι νέοι που αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα αλλά και ούτε όσοι προβλήθηκαν κατά καιρούς «αλλαξοπίστησαν» από την αρχή- που ήρθαν στα πράγματα, είχαν την καπατσοσύνη να αφομοιώσουν το νεανικό σφρίγος, να το μαλάξουν και να το ζυμώσουν με οφίτσια και πόστα και να του αφαιρέσουν κάθε ικμάδα αλλαγής.

    Το κωμικοτραγικό είναι ότι η αφυδάτωση των οραμάτων έγινε υπό τον ήλιο της «αλλαγής» που αν και ξεπλυμένος δεν λέει να κάνει κάποια αυτοκριτική.

    Κατά τα άλλα, οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούσαν τις εξελίξεις και όπως τώρα εσύ κι εγώ, έκαναν και κάνουν κριτική και πετάνε σπόντες όλο σοφία παραμένοντας στο ημίφως χωρίς να αναλαμβάνουν το δικό τους «αφανές» μερίδιο ως αίτιοι και συμμέτοχοι στο χάλι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αριστεροερμοκαστριωτη η αριστερα εμπνεει διοτι πρεσβευει την ευδαιμονια. οταν αγωνιζεσαι για την ευδαιμονια και παρεις ποστα πολυ απλα κοιτας να την ζησεις.η αναλυση μου φαινεται ρηχη αλλα ειναι ρεαλιστικη και ιστορικα αποδειξημη. βλεπε χωρες ανατολικου μπλοκ οπου οι κρατουντες περναγαν σαν καπατιλαστες μονο που δεν ειχαν στην ιδιοκτησια τους τα μεσα παραγωγης και βεβαια στην ελλαδα που οπου πηρε αριστερος την εξουσια γεμισε πρωτα την τσεπη του. προσωπικα το δικαιολογω γιατι οταν αγωνιζεσαι για την επικρατηση της ευδαιμονιας δεν μπορεις να την αρνηθεις αν σου προκυψει για τον εαυτο σου.κατα την προσωπικη μου γνωμη η λυση ειναι οτι η εσωτερικη αλλαγη - υποκειμενικη αλλαγη θα φερει την αλλαγη. αλλαγη προς τα που ομως. περιμενω να μου το πεις εσυ. οσο μεγαλωνεις και πενηνταριζεις καποια σοφια θα σου ερθει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω πει πολλές φορές ότι στον ΕΡΜΟ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗ μας ενδιαφέρουν οι απόψεις και οι ιδέες ασχέτως του τρόπου που επιλέγει κάποιος να τις εκφράσει. Έτσι θα κάνω και με τον Ανώνυμο 4:34 που μάλλον είναι ο ίδιος με τον προηγούμενο Ανώνυμο.

    Έχω «καβατζάρει» προ πολλού τα πενήντα, όμως όσο περνούν οι μέρες του βίου μου, εκπλήσσομαι όλο και πιο πολύ για το πόσα πολλά μπορεί να μαθαίνει κανείς, ακόμα και από κάποιον που επιλέγει να εκφράζει με δήθεν απλοϊκό και «αθώο» τρόπο κάποιες απόψεις που παρόλο το «βλακώδες» στην εκφορά του λόγου, είναι σκέψεις πολλών από εμάς και αποτελούν «πιστεύω» μας και ως σπόντες ή εξυπνακίστικα σχόλια λέγονται στα καφενεία μας.

    Χωρίς να είμαι διδάκτωρ φιλοσοφίας, από τα πενιχρά διαβάσματα μου και μόνον, έχω αντιληφθεί ότι η ευδαιμονία ως διαρκής επιδίωξη και στόχος ζωής, αποτελούσε με παραλλαγές το περιεχόμενο του διαλογισμού και της διδασκαλίας σχεδόν όλων των μεγάλων φιλοσόφων από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο εκκινώντας μέχρι τα υπαρξιστικά ρεύματα των ημερών μας. Όμως όλοι εκείνοι οι διανοητές δεν περιόρισαν την ευδαιμονία μόνο στην κατοχή πλούτου. Κάθε άλλο. Μίλησαν για μια σχεδόν ολοκληρωτική αυτογνωσία και συνεπώς έλεγχο των αναγκών του καθενός και απόλαυση της ζωής έτσι όπως δίνεται στον καθένα, με όλα τα στραβά και τις «πληγές» που δημιουργεί. Το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» και άλλα τέτοια «ρητά» είναι οδοδείκτες στην πορεία καθενός μας, προς την κατάκτηση της ευδαιμονίας.

    Εάν οι πολίτες που θεωρούν εαυτούς «αριστερούς» επιδιώκουν κάτι τέτοιο, τότε όχι μόνο εγώ αλλά ο καθένας μας θα έπρεπε να επιδιώκει να ανήκει στην ομάδα τους. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Στο παρελθόν, όταν τα οράματα της Αριστεράς ήταν «αμόλυντα» από την σχεδόν χυδαία απομυθοποίηση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», υπήρχε ένας αύρα «μάρτυρα» και μια σχεδόν υπερβατική σχέση των αριστερών με τις ιδέες τους που οδήγησε τους ποιητές όπως Ρίτσος ή ο Λειβαδίτης να μιλήσουν για το μεγαλείο των κυνηγημένων αριστερών με τέτοιο πάθος ως εάν να έψελναν ύμνους σε Χριστιανούς μάρτυρες την εποχή των διωγμών τους από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Οι υπόλοιποι τους χαρακτήριζαν «ιδεολόγους» και απαιτούσαν από αυτούς να είναι ό,τι δεν ήσαν οι άλλοι: άσπιλοι και αμόλυντοι και υπεράνω πειρασμών τε και αναγκών. Νιτσεϊκοί υπεράνθρωποι ανυπερθέτως.

    Αλλά η «αριστερή» πολιτική άποψη και στάση δεν είναι θρησκευτικό ρεύμα. Ή μάλλον, όταν αντιμετωπίζεται έτσι από τα ιερατεία των κομμάτων, είναι, επί τούτου, για να κρατήσει στο κομματικό μοναστήρι τους πιστούς ψηφοφόρους και να εξοβελίσει από τα μυαλά τους κάθε «επικίνδυνο» ορθολογισμό. Με τούτη την «αριστερά» δεν θέλω να έχω σχέση και την θεωρώ τόσο επικίνδυνη όσο και μια οποιαδήποτε παραθρησκευτική ομάδα φανατικών.

    Τέλος, εάν σε μια κοινωνία όπου το κέρδος και η απόκτηση πλούτου είναι το θεμέλιο της προόδου και κριτήριο της ευδαιμονίας του λάιφσταιλινγκ, εάν είναι εντελώς περίεργο και ανησυχητικό για την έννοια της οικονομικής ανάπτυξης, εάν οι πολίτες που επιδιώκουν αυτή την ευδαιμονία είναι μόνον οι αριστεροί –έτσι όπως καταγράφεται η ποσότητά τους εκλογικά ή και δημοσκοπικά προσφάτως!

    Το ότι πολλοί που συνήθιζαν να διακινούν και να διαδίδουν με γνήσιο πάθος, θα το δεχτώ, τις «αριστερές» πεποιθήσεις τους, όταν βρέθηκαν σε πόστα μιας εξουσίας που μόνο λαϊκή δεν ήταν –έστω και με τα δικά τους «αριστερά» κριτήρια- είναι απολύτως φυσικό να αφεθούν στην «ευδαιμονία» της κουτάλας. Δεν βλέπω που είναι το περίεργο. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τις «αριστερές» απόψεις. Γενικά όταν ένας «καλός» άνθρωπος βρεθεί να διαχειρίζεται εξουσία και δεν έχει το ανάλογο εσωτερικό ηθικό αντίβαρο, πολύ φυσικά αφήνεται στις νέες ηδονές. Για αυτό ίσως πρέπει να σκεφτούμε τι σόι εξουσία θέλουμε να δημιουργήσουμε και κυρίως με ποιο τρόπο θα προστατεύσουμε τους καλύτερους από εμάς που, κατά τεκμήριο, επιλέγουμε σε θέσεις εξουσίας, να διαφθαρούν μεθυσμένοι από την εξουσία που θα νομίζουν δική τους επειδή μάλλον ο δικός μας, των υπολοίπων δηλαδή, έλεγχος είναι ανύπαρκτος και η εξουσία μας τελικά άνευ νοήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Διάφορα