Κωπαΐδα κι Ελλάδα: βουτηγμένες στον λαϊκισμό και στην αδράνεια

Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος και συντοπίτης μας, ο Γιώργος Λάντζας (ΓΛ),  παρουσίασε την ιδέα του για την Κωπαΐδα. Η επιστολή του δημοσιεύτηκε σε όλα σχεδόν τα ιστολόγια της περιοχής και μπορεί όποιος θέλει να την βρεί και να την διαβάσει. Ενδιαφέρουσα, αλλά όπως διαπιστώσαμε όλοι μας, την κατάπιε η καταβόθρα της προεκλογικής κίνησης. Ούτε σχόλιο ούτε ανταπόκριση.

Είχαμε συζητήσει το θέμα με τον συντάκτη της πρότασης και τού είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας με κίνδυνο να μας χαρακτηρίσει δειλούς κι αδιάφορους. Ευτυχώς γλυτώσαμε τον χαρακτηρισμό αλλά στα άλλα μάλλον δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε

Το ζήτημα είναι να γίνουν πράγματα στην περιοχή μας αλλά αυτό είναι κάτι που ξεπερνά την διάθεση προσφοράς ενός ατόμου. Απαιτεί θεσμική υποστήριξη από πολιτικούς και παραγωγικούς φορείς της περιοχής. Προς το παρόν όμως, οι μεν δημοτικοί άρχοντες στην περιοχή μας κατατρίβονται με την ικανοποίηση πολύ καθημερινών προβλημάτων των κατοίκων των οικισμών. Οι δε λοιποί παραγωγικοί φορείς, μάλλον περιμένουν τις εκλογές για να δουν προς ποιόν θα στραφούν να «απαιτήσουν» τα δίκια τους και ποιος θα είναι ο νέος ιθύνων της περιοχής για να «τα βρουν» μαζί του. Βλέπετε το πελατειακό σύστημα δεν έχει μόνο τον εξυπηρετητή (που είναι ο πολιτικός της εξουσίας) αλλά και τον εξυπηρετούμενο, που είμαστε όλοι εμείς οι «αγανακτισμένοι».

Η πρόταση του ΓΛ για την Κωπαΐδα ήταν ενδιαφέρουσα αλλά λειψή. Νομίζω δε, ότι θα πέσει θύμα των εσωτερικών αντιφάσεων της. Διότι όταν ο συντάκτης της πρότασης ομολογεί ότι το όλο θέμα είναι πολιτικό, τότε απαιτεί και πολιτική αντιμετώπιση και όχι απλώς διαχειριστική, εν είδει πρότζεκτ μανατζμεντ, για το οποίο οι γνώσεις του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι αδιαμφισβήτητες. Αυτό θα έρθει μετά και τότε άνθρωποι σαν τον ΓΛ θα μας είναι χρήσιμοι. Διότι πράγματι, η καλή πρόταση θα φανεί στην υλοποίηση της και εκεί χρειάζονται τεχνικές γνώσεις, δουλειά κι όχι απλώς λόγια.

Νομίζω μάλιστα ότι ο ΓΛ βιάστηκε να παρουσιάσει τις ιδέες του με ένα τρόπο που εκφράζει την αγωνία του να απαλλαγεί από το βάρος της υλοποίησης τους. Μου φαίνεται ότι είπε, με τον τρόπο του, ένα «είπα κι ελάλησα κι αμαρτίαν ούκ έχω» κι εκείνο που θα προσθέσει σε λίγο καιρό είναι ένα «νίπτω τας χείρας μου» και θα απομακρυνθεί πικραμένος όταν το σάβανο της σκόνης θα καλύπτει τα ακαλλιέργητα χωράφια της Κωπαΐδας.

Αλλά εάν κάτι απέδειξε το αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης Μαΐου 2012 είναι ότι οι πολίτες θέλουν κάτι διαφορετικό αλλά δεν ξέρουν τι ακριβώς. Θέλουν έναν ηγέτη για να τους δείξει τον δρόμο και να τους υποδείξει τις διαδικασίες. Ηγέτη αλλά όχι κατ ανάγκη ένα πρόσωπο. Θέλουν κάτι που να τους ανατρέψει την εδραιωμένη ως συνείδηση άποψη ότι πολιτική επιλογή είναι η ανάθεση ρόλου σε οποιονδήποτε θέλει να παίξει κάποιον ρόλο ή τα «λέει ωραία» ή «είναι μάγκας» ή οτιδήποτε άλλο αλλά οι ίδιοι να μένουν παρατηρητές των εξελίξεων.

Για γενικές κουβέντες με τουπέ, που χωρίς καμία αυτοκριτική αλλά με περισσό θράσος ιδιοκτήτη του κράτους, επιλέγουν ένα από τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικώς την χώρα. Για οράματα μιας άλλης πολιτικής, ασαφούς μεν αλλά ελπιδοφόρας, μπορούν να επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Για μια διαμαρτυρία όλο νομιμότητα και με βάση τις παραδοσιακές αξίες της φυλής, θα επιλέξουν το ΛΑΟΣ, τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ή τον ΜάνοΤζήμερο. Για μια επιβεβαίωση της γενικής απόρριψης του πολιτικού προσωπικού και επιλογή του «αποτελεσματικού τσαμπουκά» ή και της βίας που σέρνεται υποδόρια στις σχέσεις μας ως λύσης για την πολιτική ανεπάρκεια, επιλέγουν την Χρυσή Αυγή. Τέλος, για μια επιμονή σε ένα δρόμο που οδηγεί σε ένα χθες που έχει καταντήσει βαρετό επιλέγουν το ΚΚΕ.

Από όλα έχει ο κομματικός μπαξές αλλά ουσία δεν έχει. Διότι δεν μπορεί να αποτελεί ουσία για έναν πολιτικό λόγο η αυτόματη μεταφορά της καθημερινότητας (πράξεις και λεξιλόγιο), εντός κι εκτός οικίας του καθενός αλλά και του καφενείου, στον δημόσιο πολιτικό χώρο. Αυτό ακριβώς είναι η ουσία του λαϊκισμού. Και το ότι κάθε πολιτικός σχεδόν κατηγορεί τους άλλους για «λαϊκισμό», επιβεβαιώνει ότι κανείς τους δεν είναι έτοιμος να «σπάσει αυγά για να κάνει την ομελέτα του μέλλοντος» που τόσο χρειαζόμαστε.

Η χώρα μας είναι σε τραγική κατάσταση όχι μόνο οικονομικώς. Σε κάθε τομέα, κάθε ανάλυση που γίνεται ξεκινά από την θλιβερή διαπίστωση των ελλειμμάτων στρατηγικής: από την εξωτερική πολιτική μέχρι και την διαχείριση των απορριμμάτων. Έχουμε ένα σωρό στρατηγούς, κυριολεκτικά και μεταφορικά –χωρίς αντικειμενική αξιολόγηση αλλά με περίσσεια αυτοπεποίθησης κι αυτό είναι επικίνδυνο- αλλά οι «φαντάροι» κοιμούνται ή αισθάνονται μονίμως αδειούχοι!

Το ίδιο βλέπουμε κι εδώ, στα καθ’ ημάς. Η κατάσταση στην περιοχή μας είναι παρόμοια με εκείνη στις άλλες περιοχές της χώρας μας. Υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα πολιτικής σκέψης και πρακτικής. Όλοι κάνουν διαπιστώσεις για τα άσχημα αλλά περί του δέον γενέσθαι όλοι έχουν «σαφείς και συγκεκριμένες προτάσεις» που κανείς μας δεν γνωρίζει. Τα προεκλογικά προγράμματα βρίθουν κοινοτυπιών και ορθώς δεν τα διαβάζει κανείς ενώ οι προτάσεις των κομμάτων για την Βοιωτία είναι είτε ανύπαρκτες ή εντελώς επουσιώδεις.

Οι Δήμοι της περιοχής ξεκίνησαν μια πορεία για την Κωπαΐδα, με δηλώσεις, εκδηλώσεις και τυμπανοκρουσίες και τώρα όλα έχουν πέσει στην νάρκη του «περιμένουμε και βλέπουμε». Δεν είναι η έλλειψη προσωπικού ή οι «πόροι» που δεν υπάρχουν. Είναι το ότι η δήμαρχοι επιλέγουν τον αυτοκαταστροφικό ρόλο του άχρωμου διαχειριστή μιας μιζέριας που θα εκμηδενίσει και τους ίδιους.

Εκείνο που πριν από όλα χρειάζεται είναι η ανάδειξη του πολιτικού ρόλου των τοπικών διοικήσεων δήμων και παραγωγικών φορέων. Κι εδώ ως «πολιτικό ρόλο» εννοώ την ανάδειξη της σημασίας των θεσμών ως χώρων συγκέντρωσης και έκφρασης της απόφασης των πολιτών.

Εάν οι πολίτες δεν θέλουν, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει και σε αυτό συμφωνούμε με τον φίλο ΓΛ. Αλλά για να καταγραφεί η θέληση των πολιτών πρέπει κάποιος φορέας, πολιτικώ τω τρόπω, να το αναδείξει: να τους ενημερώσει και να ερεθίσει το ενδιαφέρον τους.

Άρα, η Κωπαΐδα μπορεί να σωθεί και να μας σώσει, μόνο όταν γίνει η  ενεργοποίηση του συλλογικού πολιτικού ζώου: θεσμών και πολιτών της περιοχής μας. Αλλιώς ωραίες ιδέες κι όμορφα κείμενα σαν κι εκείνο του ΓΛ όμορφα «καίγονται», ξεχνιούνται και πάνε.

Η φωτογραφία απεικονίζει μέρος από τους περίφημους πάπυρους του Οξύρυγχου, που βρέθηκαν στην Αίγυπτο. Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από τα Στοιχεία Γεωμετρίας, του Ευκλείδη.