Δασκάλων Αγώνας Άγονος

Την Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2012 ήμουν στο κέντρο της Αθήνας και παρακολουθούσα την πορεία της δασκάλων και των καθηγητών. Ως κρεμυδοπαραγωγός ήθελα να διδαχτώ από τον αγώνα των πρωτευουσιάνων. Ήταν περίπου χίλια έως δυό χιλιάδες άτομα. Στις ομιλίες τους οι συνδικαλιστές έξω από τα Προπύλαια είχαν ένα στόμφο λες και το ακροατήριο ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ομιλίες κόπι πέιστ από άλλες κινητοποιήσεις των τελευταίων δύο χρόνων.  Ο κόσμος άκουγε βαριεστημένος και μια αίσθηση καθήκοντος «αφού ήρθαμε ας το υπομείνουμε κι αυτό». Διότι οι Αριστεροί το έχουμε αυτό: όπου αγώνας και χαρά, εκείνοι πρώτοι! Αλλά καιρός είναι να αρχίσουμε να ρωτάμε το γιατί και το μετά. Θα επανέλθω όμως για αυτό πιο κάτω.

Μετά άρχισε η πορεία. Συμμετείχαν άνθρωποι με πορτοκαλί σημαίες της ΟΛΜΕ, διάφορες ομάδες από τις ΕΛΜΕ, οι τροτσκιστές όπως πάντα και στο τέλος –αυτό ήταν η για εμένα έκπληξη- ήταν καμιά εικοσαριά με σημαίες του . . . ΠΑΜΕ. Μπροστά πήγαινε η ντουντούκα και φώναζε συνθήματα με το γνωστό στιλ και από πίσω ο κόσμος ακολουθούσε συζητώντας για τα θέματα της δουλειάς, τις μεταθέσεις, τα παιδιά, «που πήγατε το καλοκαίρι». Αν έλειπαν τα πανό, θα ήταν μια κοινωνική εκδήλωση  μια συνάθροιση ιδιόμορφων περιπατητών. Διότι όλοι ήσαν με αθλητικά παπούτσια και σπορ ρούχα κατάλληλα για περπάτημα.  Στο μεταξύ η ντουντούκα φώναζε όλα τα πολιτικά συνθήματα της Αριστεράς! Είμαι βέβαιος ότι οι συνδικαλιστές δάσκαλοι και καθηγητές ήσαν περήφανοι για το επίτευγμα αυτό: ένας συνδικαλιστικός φορές να θέτει τόσο φωναχτά τόσο βαθειά πολιτικά αιτήματα! Τα δικά τους κομματικά συνθήματα!

Πράγματι, όταν το συνδικαλιστικό κίνημα θέτει εντελώς πολιτικούς στόχους, τότε είτε έχει ωριμάσει τόσο πολύ πολιτικά που το φυσικό επόμενο βήμα είναι η πολιτική εξέγερση και η κατάληψη των όποιων Χειμερινών Ανακτόρων είτε οι συνδικαλιζόμενοι έχουν περιπέσει σε καθεστώς απάθειας, είναι κουρασμένοι από τις σφαλιάρες που έχουν φάει (οικονομικές και άλλες) και αδιαφορούν για τα πάντα. Μηδενιστές λόγω αδιαφορίας και όχι ένεκα πεποιθήσεως. Η στάση αυτή είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη διότι μπορεί να οδηγήσει σε εντελώς καταστροφικές αντιδράσεις.

Έχω αναφερθεί και στις αναρτήσεις για την απεργίαστην Χαλυβουργία Ελλάδος, ότι στους αγώνες των εργαζομένων λείπει ο απολογισμός. Υποτίθεται ότι κάθε αγώνας εργαζομένων, από την απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδος μέχρι και τις πιο πρόσφατες σε Αγροτική τράπεζα και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους και πρέπει να έχει πολύ συγκεκριμένη μεθόδευση και κλιμάκωση. Αυτό το με το παραμικρό απεργία δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Κάθε συνδικαλιστικός αγώνας είναι εξαρχής σε ξένο γήπεδο και με πληρωμένο τον διαιτητή. Όλες οι εξουσίες είναι εναντίον των εργαζομένων διότι αυτό είναι το σύστημα. Αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα υπήρχε λόγος να παλεύουμε να το αλλάξουμε! Όμως, κάθε αγώνας πρέπει να αποτελεί ερέθισμα για κάθε εργαζόμενο να σκεφτεί όλα αυτά και να αποφασίσει να κάνει ένα ακόμα βήμα προς την πολιτική του ριζοσπαστικοποίηση. Διότι ακόμα κι αν ένεκα πολιτικής συγκυρίας ή κάποιας έκφρασης κυβερνητικού λαϊκισμού (Τσοβόλα δώστα όλα) ή πολιτικού χειρισμού των εξουσιών, ικανοποιηθούν κάποια αιτήματα, καθόλου δεν σημαίνει ότι όλα τώρα είναι εντάξει. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνονται αγώνες. Κάθε άλλο. Αλλά κάθε κινητοποίηση, όσο μικρή κι αν είναι, πρέπει να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα, να γίνεται ρεαλιστική εκτίμηση των διαθέσεων των εργαζομένων και να γίνεται προσπάθεια από τους συνδικαλιστές όχι να εγκριθούν οι δικές τους μορφές πάλης και τα συνθήματα αλλά να συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στον σχεδιασμό των όποιων ενεργειών, Να ενθαρρύνονται να το πράξουν αυτό. Η ενεργή συμμετοχή στη συζήτηση και όχι απλώς η ψηφοφορία είναι που αλλάζει συνειδήσεις. Αλλιώς στο συνδικάτο και στο σύλλογο, το κάθε μέλος ψηφίζει, δηλαδή επιλέγει όπως και στις πολιτικές εκλογές κάποια πρόταση που «κατεβαίνει απο τα πάνω» και αυτόματα θεωρεί ότι ανέθεσε την αποστολή της οργάνωσης ή –γιατί όχι- της διεξαγωγής του αγώνας στους «αγωνιστές συνδικαλιστές» που «τα λένε ωραία» ή «που ξέρουν τη δουλειά». Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή για την δημιουργία της λεγόμενης «εργατικής γραφειοκρατίας» και ο ασφαλής δρόμος για την αποξένωση των εργαζομένων από τα σωματεία τους. Αν όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αυτό δεν είναι σύμπτωση!

Σημαντικό βήμα στην πολιτική εκπαίδευση των εργαζομένων είναι ο απολογισμός κάθε κινητοποίησης πριν τον σχεδιασμό της επόμενης. Διότι ο αγώνας δεν σταματάει στην συγκεκριμένη κινητοποίηση. Η απάντηση δηλαδή στο ερώτημα «πόσο κοντά φτάσαμε στους στόχους μας;»   προϋποθέτει βέβαια ότι υπήρχαν συγκεκριμένοι στόχοι που όλοι μαζί είχαν θέσει και συμφωνήσει, όπως αριθμός συμμετασχόντων, εκδηλώσεις συμπαράστασης από άλλους κοινωνικούς φορείς, αντιδράσεις του αντίπαλου στρατοπέδου, διορθωτικές κινήσεις στην στρατηγική, κλπ. Οι στόχοι τίθενται για κάθε κινητοποίηση η οποία είναι θεωρητικά ενταγμένη σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στο οποίο είναι εμφανής η κλιμάκωση των ενεργειών.

Εδώ και πολλά χρόνια έχω να δώ συγκεκριμένα νούμερα και στοιχεία. Οι συνδικαλιστές, ως μόνιμοι υπάλληλοι του εαυτού και των παρατάξεων τους, δεν έχουν καμία σκασίλα για την βελτίωση της αποτελεσματικότητας των αγώνων. Τους αρκεί να επιβεβαιώνεται η σχετική ισχύς τους και να ξαναεκλέγονται. Δεν είχα δει κανένα από αυτούς να παραιτείται από ευθιξία, αφού η συγκεκριμένη κινητοποίηση δεν πέτυχε ή να απολογείται για αυτό στους συναδέλφους. Όλα καλά και ξανά προς την δόξα τραβά!

Καν να που δημοσιεύτηκε κάποια εκτίμηση  που αναφέρεται στα ποσοστά συμμετοχής των εκπαιδευτικών στην απεργία της Δ.Ο.Ε. της 12/9/2012, που κατά Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην Αττική, έχουν ως εξής:

Διευθύνσεις                 Σύνολο εκπ/κών              Απεργούντες          Ποσοστό συμμετοχής
Α΄ Αθήνας                                4325                        464                               10,73%
Β΄ Αθήνας                                2850                        105                                 3,68%
Γ΄ Αθήνας                                2779                        305                                10,98%
Δ΄ Αθήνας                                1166                          73                                  6,26%
Ανατ. Αττική                             2686                       104                                   3,87%
Δυτ. Αττική                                 898                       139                                 15,48%
Πειραιάς                                   2947                        246                                  8,35% 

ΣΥΝΟΛΟ                                17651                      1436                                  8,14%

Στο σύνολο της χώρας :

-Το 8,14 % στην Αττική
-Το 4,8% στην Στερεά Ελλάδα
-Το 6.1% στην Πελοπόννησο
-Το 4,4% στη Θεσσαλία
-Το 11% στην Κρήτη
-Το 12,7% στην Ήπειρο
-Το 8,5% στο Β. Αιγαίο
-Το 5,7% στο Ν Αιγαίο
-Το 5,8% στη Δ. Μακεδονία

Θυμίζω ότι κατ’ αναλογία το 30% από αυτούς τους  δασκάλους ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή σφόδρα αντίθετα με την εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική ! Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι άνθρωποι άλλαξαν τις πολιτικές τους απόψεις ή ότι τροποποίησαν την εκλογική τους συμπεριφορά. Ό,τι κι αν σημαίνει πάντως, το γεγονός αυτό απαιτεί σκέψη και έρευνα αλλά κυρίως χρειάζεται συζήτηση με συμμετοχή όλων των δασκάλων, χωρίς χαρακτηρισμούς, πολεμικές και με πνεύμα ξερόλα.

Δυστυχώς στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν υπάρχει διάθεση ουσιαστικής αλλαγής των αντιλήψεων που κυριαρχούν. Κι έτσι δεν πρόκειται να συζητηθεί η κινητοποίηση αυτή. Ίσως για μερικούς από τους αριστερούς  συνδικαλιστές –καθόλου δεν αμφιβάλλω για το αγωνιστικό τους ήθος-  η χαμηλή συμμετοχή θα ερμηνευτεί ως δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί, ως καθυστερημένη πολιτική συνείδηση, κλπ., και ο αγώνας συνεχίζεται!

Στο μεταξύ η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ προκήρυξαν πάλι ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ –λέει- για τις 26 Σεπ 2012. Για αυτούς η χαμηλή συμμετοχή ήταν ένδειξη πως ο γιαλός είναι στραβός κι αυτοί κατά τα άλλα καλά αρμενίζουν. Οι σκεπτόμενοι Αριστεροί τι λένε;

 
Προτείνω την ημέρα εκείνη, αντί να απεργήσουν και να κάνουν άλλες δουλειές ή να πάνε σε κάποια συγκέντρωση για περίπατο, να πάνε στα σχολεία, στους δημόσιους οργανισμούς και στις επιχειρήσεις, κυρίως σε αυτές του ιδιωτικού τομέα και να ανοίξουμε ένα διάλογο με τους εργαζόμενους για το τι θέλουν αυτοί να γίνει και το πώς θα είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας τους. Αν εκείνοι δεν θέλουν να απεργήσουν διότι ακόμα και 100 ευρώ είναι υπόθεση για αυτούς, οι «αριστεροί αγωνιστές» πρέπει να το σεβαστούν και να σκεφτούν μαζί τους εναλλακτικούς τρόπους για να τους «τραβήξουν» στην πολιτική δράση. Διότι πρέπει εκείνοι, οι εργαζόμενοι, να σχεδιάσουν τον αγώνα τους και όχι οι συνδικαλιστικές κεφαλές. Και τα ιδεοληπτικά «ο αγώνας χρειάζεται θυσίες» ας τα κρατήσουμε για το βράδυ της εφόδου στα . . . Χειμερινά Ανάκτορα.