από τον Αντωνάκη και την ΕΡΤ στον Γιωργάκη: έλλειμμα ηγεσίας και προοπτικής

Είναι προφανές ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι κυρίως πολιτική κίνηση. Αποτελεί επίδειξη δύναμης του Σαμαρά και ως προς τους έτερους κυβερνητικούς εταίρους αλλά και προς το άλλα πολιτικά κόμματα. Θεωρώ τον τρόπο αντίδρασης των κομμάτων της αξιωματικής και μείζονος αντιπολίτευσης εντελώς προβλέψιμο και χωρίς ψυχραιμία. Τέτοιες «αγωνιστικές» εξάρσεις δεν φέρνουν αλλαγές συνειδήσεων διότι μένουν αναπάντητα σοβαρά ερωτήματα για την επόμενη ημέρα. Μια ξανά μανά δημιουργία «σούπας» αλά «αγανακτισμένοι στη πλατεία» οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του μηδενιστικής άποψης «όλα μπουρδέλο - όλα θέλουν κάψιμο» και ξέρουμε καλά ποιος εισπράττει τελικά τα εκλογικά οφέλη από αυτή την αντίληψη. 

Σας δίνω στη συνέχεια μερικά κομμάτια από τέσσερα άρθρα που αξίζει να διαβαστούν και που νομίζω ότι αποτυπώνουν ολίγον πιο ψύχραιμα το κλίμα των ημερών. 


Στο πρώτο υπάρχουν τα αναπάντητα ερωτήματα: . . . Δυστυχώς για όσους εργάζονται στην Ε.Ρ.Τ. φιλότιμους και μη, πρόκειται για πολύ αμαρτωλό και βρώμικο μαγαζί και δύσκολα θα βρουν από τον πολύ και ανένταχτο κόσμο συμπαράσταση. Ο καθένας σχεδόν έχει και από μιαν απορία στο μυαλό του:
 • Για ποια Δημοκρατία που κινδυνεύει κάνουν λόγο οι διάφοροι προστρέξαντες; Το Δελτίο Ειδήσεων της Ε.Ρ.Τ. δεν ήταν το κουρελόπανο που σφούγγιζε τον κάθε Υπουργό και Πρωθυπουργό; Πότε η Ε.Ρ.Τ. έκανε κάτι ανεξάρτητο από την Κυβέρνηση; Δεν έχουμε τίποτα να θυμόμαστε και τίποτα να χάσουμε από το δελτίο τους.
 • Στην Ε.Ρ.Τ. δεν βρήκαν στέγη κατά καιρούς όλα τα λαμπερά αστέρια της ελληνικής Δημοσιογραφίας; Πόσο πίσω να πάω; Στην εποχή του Σπύρου Χατζάρα; Να θυμηθώ ότι η κα Παναγιωταρέα, από απλή γραμματεύς της Ε.Ρ.Τ., έγινε τελικά δημοσιογράφος (έφθασε να γίνει και καθηγήτρια σε έδρα που βγάζει νέους δημοσιογράφους); Να μνημονεύσω την πάντα καλά πληροφορημένη στα καλλιτεχνικά Μπίλιω Τσουκαλά, την αδάμαστη Έλλη Στάη με τις τρομακτικές συνεντεύξεις (τον Ευάγγελο Βενιζέλο πριν λίγο καιρό τον απέσπασαν καθημαγμένο από τα νύχια της και τις αιχμηρές ερωτήσεις της και τον έτρεχαν στα νοσοκομεία), τον Κώστα Αρβανίτη που υπέστη δεινή ήττα κάποτε από τον κύριο Νίκο Αλέφαντο, και τον σκληρό σαν να βγήκε χθες από τα Ο.Υ.Κ. Αιμίλιο Λιάτσο; Και όλους αυτούς τους πληρώσαμε, μην το ξεχνάμε, με το λουρί στο σβέρκο.
 • Ακούστηκε χθες κάτι και για τα αρχεία της Ε.Ρ.Τ. που υπεξαιρέθηκαν και κατέληξαν σε ιδιωτικά κανάλια. Όποιος το λέει αυτό μπορεί να μου δώσει μια πειστική εξήγηση για το πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο χωρίς τη συνέργια κάποιων μέσα από την Ε.Ρ.Τ.; Ήταν αυτοί και χθες εκεί στην αυλή του Ραδιομεγάρου; 
• Όταν είχαμε όλον αυτό τον οργασμό για να μάθουν στην κα Ανθή Σαλαγκούδη ανάγνωση (ειδήσεων) πού ήταν οι εργαζόμενοι στην Ε.Ρ.Τ. και η Ε.Σ.Η.Ε.Α.; 
• Στην Ε.Ρ.Τ. είδαμε υπέροχες ταινίες και κάποιες εκπομπές όπως το Παρασκήνιο. Μέχρις εκεί όμως. • Τα Αθλητικά είναι άλλη μια τιμημένη ιστορία που έχει γραφτεί στην Ε.Ρ.Τ. Άθλια παρουσίαση, μηδαμινές έως και θλιβερές γνώσεις, κτηνώδης αυτοπεποίθηση, ιδιαίτερα στα γύρω από το ποδόσφαιρο. Και ασύστολη οικονομική αιμορραγία. Πριν λίγο καιρό μας έδειχναν αγώνες κολύμβησης σε πισίνα 25 μέτρων, στο εξωτερικό, όπου δεν συμμετείχε έστω ένας Έλληνας αθλητής. Πόσο να μας κόστισε αυτό το τίποτα;
 • Επίσης ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς τους «αυθόρμητους» συμπαραστάτες και τους δημοσιογράφους της Ε.Ρ.Τ. όταν έκλεισαν το Indy Media πόσοι ένιωσαν την ανάγκη να συμπαρασταθούν; Αυτοί που εργαζόταν στην Ε.Ρ.Τ. ένιωσαν ότι τους αφορούσε αυτή η ενέργεια; Δεν νομίζω, μάλλον το κορόιδο έκαναν, γιατί εκεί τα νέα που διακινούνται είναι επικίνδυνα. Πότε ανήγγειλαν κάποια εκδήλωση που ερχόταν από χώρο της πιο σκληρής πλευράς της Αριστεράς; Για να μην πω και για τον αντιεξουσιαστικό χώρο; Πότε έψαξαν ένα θέμα βρώμικο; Για μετανάστες που τους έφαγε το σκοτάδι; Για τα όργια που γινόταν στην Μανωλάδα εδώ και χρόνια, όχι μόνον το 2013. 

Ο Αλέξης Τσίπρας λέει θα πάει στον Παπούλια. Σωθήκαμε δηλαδή και από τους δυο. Αντί να επιδιώξουν όλοι αυτοί οι ανέξοδα συμπαραστάτες, η Ε.Ρ.Τ. να αποκτήσει καθεστώς Ανεξάρτητης Αρχής, να μπαίνουν εκεί με διαγωνισμό όπου η αυστηρότητα και το αδιάβλητο να είναι στο ίδιο επίπεδο με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, τα βιογραφικά του καθενός υποψηφίου να υπάρχουν στο Διαδίκτυο, να υπάρχει στο τέλος της χρονιάς αξιολόγηση (βολικό είναι να κάνετε ρεπορτάζ για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά όχι για τους εαυτούς σας), κλαψουρίζουν για τη Δημοκρατία που κινδυνεύει χωρίς τις ειδήσεις της Ε.Ρ.Τ. και το έριξαν στις καταγγελίες, δηλαδή στα λόγια. Είπαμε, ακατάλληλοι άνθρωποι αποφάσισαν για δικούς τους λόγους αυτή την κίνηση, αλλά και όσοι είναι μέσα στην αυλή της Αγίας Παρασκευής, από τον καιρό των γυρισμάτων με τις ανεξέλεγκτες υπερωρίες μέχρι σήμερα, δεν κάνουν έναν περισσότερο αξιόπιστο αγώνα. 

Το άλλο άρθρο λέει: . . . Πιο πολύ από το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ με τρόμαξε η σημειολογία του κλεισίματος της ΕΡΤ. Ότι το σύστημα σήκωσε τα χέρια απέναντι στο σύστημα που δημιούργησε. . . . Θα ζήσουμε την επόμενη μέρα αν σκοτώσουμε την προηγούμενη. . . . . Αλλά και όταν (οι ίδιοι) θεωρούν ότι κατέχουν το εργαλείο επιτυχίας της επόμενης μέρας (και μάλιστα με άμεση εκκίνηση) μου κόβουν και κάθε ελπίδα για μέλλον που θα διαφέρει από παρελθόν. 

Είναι προφανές ότι ακόμα μια φορά οι κακές ηγεσίες που έχουμε παίζουν τον πιο κακό τους ρόλο σε ότι αφορά τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας. 

 Στο μεταξύ, ο πάλαι ποτέ πρωθυπουργός Γιώργάκης, γυρνάει σε διάφορα πανεπιστήμια και «θινκ τανκς» και μοιράζεται τις εμπειρίες του. Σε μια πρόσφατη ομιλία του  είναι αποκαλυπτικό το ύφος και το ήθος των ηγεσιών κι άλλων χωρών του κόσμου (στο προκείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης) αλλά και των δικών μας, τρομάρα μας. 

Χρησιμοποιώ κατευθείαν τα λόγια του Γιωργάκη: «Απρίλιος 2010, μια Κυριακή βράδυ, βρίσκομαι σε συνεδρίαση με τους Ευρωπαίους ομολόγους μου. Είχα μόλις εκλεγεί Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Είχα όμως το θλιβερό προνόμιο να ανακαλύψω πως το έλλειμμα της χώρας μου δεν ήταν 6% του ΑΕΠ, όπως επίσημα είχε δηλωθεί από την προηγούμενη Κυβέρνηση λίγες μέρες πριν τις εκλογές αλλά πολύ μεγαλύτερο, έφτασε το 15,6%», ανέφερε και περιέγραψε όσα όσα έζησε εκείνο το βράδυ: «Χρόνος δε μας δόθηκε. Φανταστείτε τους εαυτούς σας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες. Εξαιρετικά δύσκολες διαπραγματεύσεις, η πρόοδος είναι εξαιρετικά αργή, η ένταση στα ύψη. Είναι πλέον 2 παρά 10 τα ξημερώματα. Ένας Πρωθυπουργός φωνάζει: - Γρήγορα, έχουμε μόνο 10 λεπτά. Τον ερωτώ: - Γιατί; Έχουμε σοβαρές αποφάσεις να λάβουμε, χρειαζόμαστε χρόνο Ένας άλλος Πρωθυπουργός παρεμβαίνει και λέει: - Χρειαζόμαστε μία συμφωνία τώρα. Σε 10 λεπτά ανοίγουν οι αγορές στην Ιαπωνία και θα έχουμε πανωλεθρία στην παγκόσμια οικονομία. Σε αυτά τα 10 λεπτά λοιπόν, γρήγορα, ήρθαμε σε συμφωνία. Αυτή τη φορά δεν ήταν οι στρατιωτικοί αλλά "οι αγορές" που κρατούσαν το όπλο στα κεφάλια όλων μας». Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν «οι πιο δύσκολες και επίπονες αποφάσεις της ζωής μου, οδυνηρές για μένα, περισσότερο, όμως, για τους συμπατριώτες μου». 

Νομίζω ότι ήταν απολύτως ειλικρινής ο Γιωργάκης σε ότι αφορά την αντίδραση των άλλων. Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Οι έμποροι των εθνών ποτέ δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με προβλήματα που αφορούν πολύ συγκεκριμένες ανθρώπινες ζωές και μοίρες απλών ανθρώπων. Αυτό είναι γνωστό. 

Το τραγικό είναι όταν οι «απλοί άνθρωποι και πολίτες» αφήνονται να επιλέγουν ανεπαρκείς αντιπροσώπους όχι μια φορά αλλά επανειλημμένως. Διότι ενίοτε με τέτοιους αδίστακτους εμπόρους  και η μη συμφωνία είναι η σωστή κίνηση. Αλλά για μια τέτοια επιλογή πρέπει να έχεις τους πολίτες με το μέρος σου. Όταν όμως τους έχεις "αποκοιμίσει" με δηλώσεις "λεφτά υπάρχουν", πως να είναι με το μέρος σου όταν έρχονται τα δύσκολα; 

 Τη μοίρα μας μόνοι μας τη δημιουργούμε κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο καλά και σωτήρια για όλους μας!