Δρόμος . . . επιδρομέας

Θυμάμαι κάποτε που ταξίδεψα με αεροπλάνο, έβλεπα από ψηλά τους αυτοκινητόδρομους, μικρούς και μεγάλους, σαν γκρίζες φλέβες, σαν αρτηρίες και ποτάμια να διασχίζουν το τοπίο, απ΄ άκρη σ’ άκρη. Στην ροή τους παρέσερναν σαν μικρά παιχνίδια τεράστια βαριά φορτηγά, λεωφορεία, ιδιωτικά αυτοκίνητα που έτρεχαν γρήγορα και μετέφεραν αγαθά και καταναλωτές από το ένα μέρος στο άλλο.

Οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι καταναλωτές χρόνου και θέλουν να πηγαίνουν όλο και πιο γρήγορα, χωρίς να τους νοιάζει το που πάνε. Για αυτό πουλάνε ένα χωράφι ή το βάζουν υποθήκη και δανείζονται για να αγοράσουν καινούργια, πιο δυνατά αυτοκίνητα για να πάνε σε μέρη που αφού φτάσουν, μετά από λίγο βαριούνται και ξαναφεύγουν για να γυρίσουν πίσω. Στο Δήμο μας βέβαια οι συμπολίτες μου χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα και για να έρθουν στην αγορά και να έχουμε κι εμείς κυκλοφοριακό πρόβλημα και να γινόμαστε έτσι . . . αστοί και πρωτευουσιάνοι.

Οι Έλληνες, είμαστε ο μοναδικός λαός κουβαρντάδων που πριν ολοκληρωθεί ένας μεγάλος δρόμος, του βάζουν διόδια και πληρώνει προκαταβολικά ένα δρόμο στον οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει –εάν έχει επιζήσει στο μεταξύ. Διότι συχνά οι οδηγοί και οι επιβάτες δεν φτάνουν στον προορισμό τους, γιατί σκοτώνονται η μάλλον, πνίγονται στους δρόμους – ποταμούς και τότε τα ασθενοφόρα τούς κουβαλούν. Εμείς, αν και το έχουμε βιώσει άσχημα αυτό αφού πολλά δικά μας, νέα παιδιά χάθηκαν σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, συνεχίζουμε να τρέχουμε απτόητοι.

Οι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι κουβαλάνε εμάς και τον πολιτισμό μας μαζί με τα γνωστά παρελκόμενα του: σκουπίδια, θόρυβο, καυσαέρια. Δείτε τις πλευρές των μεγάλων οδικών αρτηριών που είναι γεμάτες από πλαστικά μπουκάλια, αποτσίγαρα, χαρτιά, παλέτες, χαρτόκουτα, σακούλες και θα καταλάβετε τι εννοώ. Α! και στραπατσαρισμένα καινούργια αυτοκίνητα.

Στην χώρα μας πάντα οι δρόμοι θεωρούνταν και είναι ένδειξη οικονομικής ανάπτυξης. Από τα χρόνια του Καραμανλή – του Εθνάρχη και όχι του Κώστα - δεν υπήρξε πρωθυπουργός που να μην εγκαινίασε μεγάλο αυτοκινητόδρομο. Με τυμπανοκρουσίες και εκτενείς αναφορές στα δελτία των οκτώ και συχνά μάλιστα όχι μόνο μια φορά. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, δεν επεδείχθη η ίδια διάθεση για εγκαίνια σιδηροδρόμων διότι ποτέ δεν συζητήθηκε το είδος της ανάπτυξης άρα και των μεταφορών που θέλαμε. Αλλά είπαμε, εμείς είμαστε αδαείς και είναι χάσιμο χρόνου να μας ρωτάνε η κυβέρνηση και οι σοφοί της σύμβουλοι. Αυτοί ξέρουν, αυτούς εμπιστευόμαστε. Τους εμπιστευόμαστε;

Οι αυτοκινητόδρομοι είναι προπομποί επενδύσεων αλλά και είναι μεγάλη επένδυση οι ίδιοι. Οι μεγάλες τεχνικές εταιρείες , οι εργολάβοι και οι νταβατζήδες της πολιτικής μας ζωής - κατά δήλωση Κώστα Καραμανλή αυτή την φορά, τρώγοντας σουβλάκια στο μαγαζί του εν Αθήναις Μπαϊρακτάρη και όχι του δικού μας, – που υπάρχουν σήμερα φτιάχτηκαν και εμεγαλύνθηκαν από τους δρόμους.

Ήρθε τώρα και σ΄ εμάς η πρόοδος. Ο δρόμος που κατασκευάζεται τελευταία και περνά από τον Δήμο μας, γίνεται στο όνομα της ανάπτυξης της περιοχής μας, για να εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι και τα εργοστάσια στην βιομηχανική περιοχή της Θίσβης. Είναι η παλιά δημοσιά που ενώνει τα χωριά της Δυτικής – πάλαι ποτέ – Επαρχίας Θηβών και πράγματι θέλαμε χρόνια τώρα να εκσυγχρονιστεί και να βελτιωθεί γιατί είχε εξελιχθεί σε εξαιρετικά επικίνδυνο αυτοκινητόδρομο.

Όμως δεν ρωτάνε και δεν παίρνουν καθόλου υπόψη τις ανάγκες μας και είναι πολύ πιθανόν καθώς οι ταχύτητες των αυτοκινήτων αυξάνονται, οι διασταυρώσεις να μεταβληθούν σε καρμανιόλες και έτσι ο νέος δρόμος που θα ενώνει τους ανθρώπους στα άκρα του να χωρίζει εμάς από τον κάμπο μας και τις περιουσίες μας.

Η εμπειρία από τις κατασκευές τέτοιων έργων σε άλλες περιοχές πρέπει να αξιοποιηθεί θετικά και έγκαιρα από εμάς. Είναι γνωστό ότι η κάθε τεχνική εταιρεία, στην προσπάθειά της να μειώσει το κόστος κατασκευής, παραβλέπει να αγνοεί τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων της περιοχής. Αν είναι αλήθεια η φήμη που θέλει την συγκεκριμένη εταιρεία που έχει αναλάβει το συγκεκριμένο έργο να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, αντιλαμβάνεστε τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην ποιότητα όχι μόνο του καθεαυτού έργου αλλά και των απαραίτητων συμπληρωματικών έργων.

Αυτοί που φτιάχνουν τον δρόμο θα φύγουν και οι περαστικοί θα περνάνε και θα φεύγουν επίσης. Εμείς όμως θα είμαστε εδώ και πρέπει να ζήσουν μόνιμα μαζί του.

Πολύ φοβάμαι ότι θα ξεκινάμε να πάμε στα χωράφια μας και στις διασταυρώσεις θα σταματάμε το τρακτέρ και εκεί θα περιμένουμε: θα κοιτάζουμε, θα κοιτάζουμε, θα κοιτάζουμε τις νταλίκες να περνάνε μουγκρίζοντας και τους παραθεριστές να χαζογελάνε και να μας χαιρετούν μέσα από τα αυτοκίνητα τους – για όσο θα υπάρχουν κι αυτοί αφού έτσι όπως θα εκπολιτιστούν οι παραλίες μας με σκουπίδια και "εκβιομηχανισμένη" θάλασσα, θα εκλείψουν και αυτοί οι επισκέπτες του καλοκαιρινού σαββατοκύριακου.

Κανονικά θα έπρεπε ο κατασκευαστής του έργου να μεριμνά και για την κατασκευή συμπληρωματικών έργων: ανισόπεδες διαβάσεις με γέφυρα στο Ρίζωμα, στο Χάνι, στις άλλες διασταυρώσεις κάτω από το Κασκαβέλι, ειδική σήμανση στις διασταυρώσεις , φανάρια, διασφάλιση της ορατότητας όλων των δρόμων, μέτρα για την μείωση της ταχύτητας, , ασφαλή κι εύκολη πρόσβαση στα περιβόλια μας με ράμπες, βοηθητικούς δρόμους, κ.α.

Κανονικά θα έπρεπε ο Δήμος μας να έχει λόγο και άποψη στο έργο αυτό. Έχει;