Σκέψεις Μεσήλικος

Είμαι μεσήλικας κάτοικος του Δήμου Θεσπιών μας και το να γράψω το κείμενο αυτό δεν μου είναι εύκολο. Είπα όμως ότι πρέπει κι εγώ να μιλήσω. Στην ηλικία που έφτασα εξάλλου δεν μένουν και πολλά να κάνει κανείς. Τσιγάρο, ποτά, ταβέρνες έχουν κοπεί όχι μόνο κατ’ εντολή γιατρού αλλά και εξ απορίας τσέπης.

Κοιτάζω την εικόνα των χωριών του Δήμου μας και θλίβομαι. ‘Περασμένα μεγαλεία . . .» σκέφτομαι. Περασμένες ημέρες όταν το εισόδημα ήταν αρκετό να συντηρεί αισιοδοξία και κέφι για δουλειά και ζωή. Όταν υπήρχαν οράματα για αλλαγή της κοινωνίας που τα πιστεύαμε. Γιατί θεωρώ ότι το να πιστεύεις στην αλλαγή της κατάστασης είναι πιο ζωογόνο από την οικονομική δυνατότητα που έχεις: «Ουκ επ ‘ άρτο μόνο ζήσεται άνθρωπος . . .».

Η αγορά κλείνει από τις οκτώ. Το κλίμα στα καφενεία είναι μουντό και οι συζητήσεις ανιαρές και αδιάφορες. Το βλέμμα των ανθρώπων θολό και η απόγνωση στους οικογενειάρχες έκδηλη. Η βασική οικονομική δραστηριότητα που είναι η γεωργική παραγωγή δεν έχει μέλλον και δεν φαίνεται προς το παρόν καμιά άλλη πρόταση.

Πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν το ξέρω. Δεν είμαι κοινωνιολόγος αλλά νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολήσει. Όχι τόσο για λόγους διαπίστωσης αλλά για το που πάμε. Τα οράματα φαίνεται ότι έχουν αντικατασταθεί από τον κυνισμό της επιβίωσης. Οι προτάσεις, αν υπάρχουν, είναι οι καταγγελίες κομμάτων και ομάδων της μικρής αντιπολίτευσης. Μόνο με καταγγελίες όμως δεν γίνεται δουλιά. Για να μην πω ότι με την αρνητική στάση σε όλα είναι πιο πιθανό να ριζώσει η παθητικότητα και ο αμοραλισμός στους νέους μας αλλά και σε εμάς.

Το πιο βασικό που με ενοχλεί είναι η αλλαγή στο ήθος εργασίας, κυρίως των νέων ανθρώπων. Παρατηρώ έναν σνομπισμό και αδιαφορία προς τις μικρές, πρόσκαιρες εργασίες. Μικρές ανάσες στο εισόδημα, που παλιότερα τις κυνηγούσαμε – μεροκάματα στις δουλειές των άλλων – τώρα τις παίρνουν οι Αλβανοί που τους βλέπω να μαζεύονται στην αγορά και να κάθονται με τις ώρες. Το μεράκι για κάθε εργασία τώρα το βλέπω στους συνανθρώπους μας από την γειτονική χώρα που σιγά - σιγά δημιουργούν τις περιουσίες τους. Τους χαίρομαι αλλά ταυτόχρονα λυπάμαι για την απουσία των δικών μας νέων ανθρώπων από τις εργασίες αυτές.

Στην πραγματικότητα, η παρουσία τόσων ανειδίκευτων εργατών θα έπρεπε να απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις σε εμάς τους ντόπιους για νέες καλλιέργειες και δραστηριότητες Εφόσον δυναμικές καλλιέργειες που έως σήμερα μας συντηρούν, (κρεμμύδια κυρίως, βαμβάκι σιτηρά λόγω των επιδοτήσεων που τελειώνουν, κ.α.) δεν αποδίδουν, θα έπρεπε να γίνουν άλλα πράγματα.

Βλέπω τον τρόπο που ζούμε και είναι σαν να είμαι σε περιφερειακό Δήμο της Αττικής: όλα αγοράζονται από πλανόδιους πωλητές ή από το τοπικό σούπερ μάρκετ, παρόλο που θα μπορούσαν να παράγονται στα σπίτια μας, όπως κάποτε: κότες, κουνέλια, λαχανικά, φρούτα. Δείτε πόσες ελιές θα μείνουν αμάζευτες γατί – λέει – δεν συμφέρει! Οι νέες γυναίκες δεν εργάζονται όπως οι δικές μας και μάλιστα θεωρείται ντροπή και δεύτερης ποιότητας ζωή το να ασχολείται με παραδοσιακές ασχολίες. Στοιχεία παραδοσιακής μαγειρικής και νοικοκυριού τείνουν να ξεχαστούν: Πόσες νέες νοικοκυρές ζυμώνουν το ψωμί τους, πόσες κάνουν ελιές, συντηρούν κότες, κάνουν κουρελούδες και κουβέρτες, ξέρουν να ράβουν.

Μόνον λοιπόν ως ειρωνεία θεωρώ ότι ο συμπολίτης τοποθέτησε τον μαρμάρινο πρόγονό μας – έναν από τους περίφημους επτακόσιους που μας βγάζουν από την ανωνυμία – σε μια από τις εισόδους του Δήμου μας. Διότι φαίνεται ότι ι άλλα είναι τα στοιχεία του σύγχρονου βίου που προσιδιάζουν εκείνο της αρχαιότητας: η γυναίκα με τις φίλες της πίνουν καφές για ώρες στο σπίτι, οι άνδρες στην καφετέρια –δίκην αρχαίας αγοράς - πίνουν ουίσκι και εσπρέσσο περί άλλα τυρβάζοντες, και οι σύγχρονοι επ’ αμοιβή δούλοι Ιλλυριοί στα χωράφια και στις χειρωνακτικές εργασίες!

Δεν αντέχω τέλος να μη μοιραστώ μαζί σας και το ότι η μοναδική ίσως πολιτιστική δραστηριότητα του Δήμου μας – προοδευτικού κατά τα άλλα - είναι η οικονομική υποστήριξη των δημοτών που επιθυμούν να αποχαιρετήσουν τον παπά μας, αρχιμανδρίτη Εμμανουήλ είτε στην χειροτονία του, στην Αθήνα, είτε στην εγκατάσταση του στο Κιλκίς! Βοήθειά μας!