Καφενεία και καφετέριες

Μετά την δουλειά τι μπορεί να κάνει κανείς στον Δήμο μας; Πάει στην αγορά, σε ένα από τα καφενεία. Τα καφενεία είναι συγκεντρωμένα στην αγορά, στην αγορά του Δήμου, εκεί που μαθαίνονται και σχολιάζονται όσα μας αφορούν και είναι πάντα εκεί, όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει ο Δήμος μας.

Όταν ήμουν μικρός δεν επιτρεπόταν να πάμε εκεί και οι καθηγητές, που τότε έμεναν στο χωριό μας, έκανα εφόδους και σημείωναν τους "κακούς" μαθητές για να τους τιμωρήσουν την άλλη ημέρα. Έτσι, για εμάς τους έφηβους, το καφενείο ήταν ο στόχος και η επιβεβαίωση της ενηλικίωσης, η είσοδος στον κόσμο των ανδρών.

Ο πρώτος ηλικιακός καταμερισμός στον Δήμο μας, προσδιοριζόταν από τους χώρους που βρισκόμαστε στο ελεύθερο χρόνο: εμείς, οι έφηβοι, στους δρόμους και στο γήπεδο, οι γυναίκες στο σπίτι, δικό της ή της γειτόνισσας.

Το καφενείο για τους άνδρες του Δήμου ήταν και είναι απελευθέρωση. Λες ότι θες, δεν κρατάει κανείς πρακτικά κι εύκολα πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο: τιμές για το κοκκάρι, τα λιπάσματα, το συντοπίτη που μπήκε στο νοσοκομείο, την ανακοίνωση νέων μέτρων από την κυβέρνηση, την εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ - καλά για αυτό δεν λέμε και πολλά, πλάκα κάνουμε - την καινούργια γειτόνισσα που εκπέμπει περίεργα μηνύματα, τον Αλβανό που είχαμε σήμερα στην δουλειά

Η τηλεόραση νικάει την συζήτηση μόνο για κάνα καλό αγώνα μπάλας ή σπουδαίο γεγονός. Εδώ έπρεπε να μπαίνουν τα μηχανάκια της AGB και θα της έλεγα εγώ.

Διάβασα κάπου ότι σε σχέση με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, το καφενείο κάνει άχρηστο τον ψυχοθεραπευτή και τον ψυχίατρο, γιατί είναι αληθινή ψυχοθεραπεία και αποκατάσταση ψυχικού δυναμικού αυτός ο διαρκής σχολιασμός και εκμυστήρευση των ανδρών γύρω από το τραπέζι με τους καφέδες, το τσίπουρα, την μπύρα και τα φιστίκια.

Μια φορά, στην τηλεόραση, άκουσα κάποιον να λέει περιφρονητικά "αυτά δεν είναι σοβαρά, είναι κουβέντες του καφενείου", προφανώς γιατί δεν ήξερε τι παίζεται σε μια κουβέντα καφενείου, τι σημασία έχει για τους συμμετέχοντες σε αυτήν.

Στα καφενεία μας εισβάλλουν οι υποψήφιοι βουλευτές στις προεκλογικές περιόδους και οι πλανόδιοι με τα πορτοκάλια, τα φασόλια, τα μέλια και τα ψιλολοίδια από την Κίνα περιφέρονται ανάμεσά μας.

Τα καφενεία έχουν τους οπαδούς και τα μέλη τους. Νομίζω ότι μερικοί κληρονόμησαν το καφενείο που συχνάζουν από τον πατέρα ή από τον παππού τους κι αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, πραγματική παράδοση και αξία. Είναι τόσο ισχυρή η προσωπικότητα του καφενείου που ακόμα κι αν αλλάξει "η διεύθυνσις" , όπως σε ένα από αυτά που το νοίκιασε και το διαχειρίζεται τώρα ένας Αλβανός, οι θαμώνες συνεχίσουν να πηγαίνουν όπως και πρώτα.

Στα καφενεία έρχονταν παλιά μόνο οι άνδρες: νέοι και γέροι. Μαζί. Ήταν μια ευκαιρία να ανακατεύονται οι γενιές και με τις παλιές ιστορίες να μεταφέρεται πείρα στους νεώτερους.

Τώρα όμως, εδώ και κάποια χρόνια, ενέσκηψε το χάσμα των γενεών. Μας εκδικούνται και μας αποφεύγουν οι νέοι και οι νέες γυναίκες και μαζεύονται στις καφετέριες. 

Το να πας στην καφετέρια είναι σαν εκδρομή, σαν αναψυχή αφού και χωροταξικά είναι απομακρυσμένες από την αγορά. Οι καφετέριες ανήκουν σε νέους ανθρώπους, έχουν καινούργια καθίσματα σερβίρουν μοντέρνα ποτά και κοκτέιλ και κυρίως είναι καθαρές και μυρίζουν ωραία. Είναι βέβαια και πιο ακριβές.

Αν μπορούσα θα ένωνα καφενεία και καφετέριες, θα ένωνα τις γενιές και τους ανθρώπους αλλά αυτό δεν το μπορώ.

Εμείς σταθεροί στην ιστορία μας επιμένουμε να γερνάμε μαζί με τα καφενεία μας, μέσα τους. Θαμπώνουν τα χρώματα στους τοίχους, δακρύζουν τα μάτια μας, σπάει η φωνή μας και μυρίζουμε άσχημα σαν κι αυτά.

Γιατί τα καφενεία μας είναι βρώμικα και παραμελημένα, σαν γέροι κι έγραψα όλο αυτό το κείμενο με αγάπη για να τους πω να αλλάξουν, να δείξουν κάποιο ενδιαφέρον για εμάς και να μας επιστρέψουν λίγη από την αγάπη που τους δίνουμε. Να είναι καθαρά και όχι απλώς ξεπλυμένα, τα ποτήρια και τα φλιτζάνια, να είναι καθαρή η τουαλέτα τους κι εύκολη και να μην χρειάζεται να πηγαίνω σπίτι και να ξανάρθω.

Τα λέω όλα αυτά στα καφενεία μας αλλά τα λέω και στον καθρέφτη μου. Γιατί δεν θέλω να γίνω σαν και αυτά, βρώμικος, παραμελημένος και να μυρίζω άσχημα τώρα που γίνομαι γέρος και να με αποφεύγουν οι νύφες και τα εγγόνια μου. Γιατί δεν θέλω η μοναξιά να με καταβάλλει και να έχει κι επιχειρήματα.