Σαρακοστιανός Καλλικράτης

Η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει. Ενώ η αρχή της άνοιξης θα έπρεπε να συνοδεύεται από μι άνοιξη ψυχική με πολλές θετικές προσδοκίες για τις μέρες που έρχονται, φαίνεται ότι η Σαρακοστή θα κρατήσει για πολύ ακόμα. Η Ανάσταση θα περάσει απαρατήρητη. Ο ήλιος του Βικέντιου Βαν Γκόνγκ στους ελαιώνες δεν μας ζεσταίνει.

Δεν είναι μόνον ότι η οικονομική συγκυρία είναι δύσκολη και ζητάνε πάλι θυσίες και εισφορές στα ταμεία του Κράτους.

Είναι ότι με αφορμή αυτά σχεδιάζονται και υλοποιούνται σχέδια με μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ζωή μας. Υπό το βάρος των έκτατων καταστάσεων δεν γίνεται καμία συζήτηση, καμία ενημέρωση ούτε παρακινείται ο κόσμος στο να πει την άποψη του.

Όλοι μας είμαστε μουδιασμένοι και παρακολουθούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τι διάολο παίζεται. Το πολύ  ανησυχητικό είναι ότι κι αυτοί που μας κυβερνούν δεν καταλαβαίνουν. Μακάρι να βγω ψεύτης!

Αν είναι αλήθεια ότι οι χώρες με σύγχρονη ανεπτυγμένη οικονομία είναι εικόνες του μέλλοντός μας τότε πρέπει να φοβόμαστε.  Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21 Φεβ 10,

δημοσιεύτηκε ένα άρθρο για τις αλλαγές στις κρατικές επιχειρήσεις της Γαλλίας και την πολιτική των αποκρατικοποιήσεων που ακολουθεί ο Σαρκοζί.

Μαύρο χάλι.

Παραθέτω κάποιες εκφράσεις χαρακτηριστικές για τι παίχτηκε και παίζεται στην σύμμαχό χώρα:

… Ζούμε σε μια παράξενη εποχή... Έχει κανείς την εντύπωση ότι κάτι σαν κύμα μάς παρασύρει και μας τσακίζει… Οι μεταρρυθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη, δίχως συνοχή. Ο τεχνικός χαρακτήρας τους τις καθιστά αδιαφανείς. Οι επιπτώσεις τους γίνονται αισθητές μόνον εκ των υστέρων, όταν εξειδικεύονται και περνούν στο στάδιο της πρακτικής εφαρμογής. Κι όμως, πίσω από το θολό αυτό τοπίο, έχει ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση για τη δημιουργία ενός κράτους με μειωμένο μέγεθος μεν, αλλά με ενισχυμένες τις δομές της διοίκησής του…

… Η μεταφορά στον ιδιωτικό τομέα σπάνια πραγματοποιείται απότομα : αντίθετα, επιχειρείται σταδιακά. Το γεγονός αυτό συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης τακτικής, καθώς κάθε στάδιό της βιώνεται ως η λογική συνέχεια του προηγούμενου βήματος. Έτσι, το πρώτο άνοιγμα του κεφαλαίου της France Telecom στο ιδιωτικό κεφάλαιο πραγματοποιήθηκε το 1997 και το δεύτερο το 2000…

Θυμίζω ότι στην France Telecom είναι που πέφτουν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα οι εργαζόμενοι από τα παράθυρα!

…Επίσης, οι ιδιωτικοποιήσεις πραγματοποιούνται « διακριτικά », με την υιοθέτηση ενός οργανωτικού μοντέλου στο οποίο συνυπάρχουν εργαζόμενοι με διαφορετικό εργασιακό καθεστώς (δημόσιοι υπάλληλοι και συμβασιούχοι ιδιωτικού δικαίου)…

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν γλύτωσε από αυτή την λαίλαπα:

… δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Στη Γαλλία, η αποκέντρωση του 1982 και η Δεύτερη Φάση της (Acte ΙΙ) που δρομολογήθηκε από τον (συντηρητικό) πρωθυπουργό Ζαν Πιέρ Ραφαρέν -ο οποίος τη χαρακτήριζε « μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων »- έδωσαν στους άρχοντες της αυτοδιοίκησης νέες αρμοδιότητες...

Και εκεί είχαν Καποδίστρια και Καλλικράτη.

... Πλέον, οι τομείς της επαγγελματικής κατάρτισης, των μεταφορών, της διαχείρισης των κτιρίων και του εργατοτεχνικού προσωπικού της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως επίσης και η κοινωνική δράση, ανήκουν στις νομαρχίες και στις περιφέρειες. Ωστόσο, πολύ συχνά, οι πόροι που τους μεταβιβάζει το κράτος δεν επαρκούν για την κάλυψη των εξόδων που συνεπάγονται όλες αυτές οι αποστολές...

… Γι’ αυτόν τον λόγο, το κίνητρο αυτής της μεταρρύθμισης δεν ήταν να γίνουν οι θεσμοί πιο καινοτόμοι ή να βρίσκονται πιο κοντά στους πολίτες και στους δικαιούχους των παροχών οι μηχανισμοί που διεκπεραιώνουν αυτές τις υποθέσεις. Το ζητούμενο ήταν να μειωθεί η οικονομική συμμετοχή του κράτους.

Στο κλιμάκιο των επιθεωρητών που μας επισκέφτηκαν πρόσφατα για να ελέγξουν και εγκρίνουν τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, πρέπει να ήταν και Γάλλοι διότι αυτοί απαίτησαν την μη χρηματοδότηση των δράσεων που περιγράφει ο Καλλικράτης.

Είναι λογικό κι αναμενόμενο να γίνεται κουβέντα για την έδρα των νέων Δήμων αλλά δεν είναι μόνο αυτό το θέμα. Δεν είναι αυτό το θέμα κυρίως!

Πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι να ανοίξει η συζήτηση για το τι καλούνται να κάνουν οι Δήμαρχοι και το σόι οργανισμούς πρέπει να δημιουργηθούν. Διότι εάν πρόκειται οι Δήμοι να αναλάβουν όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες προς τους πολίτες, πρέπει να έχουν και τους αντίστοιχους πόρους αλλά και την γνώση και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να το κάνουν με επιτυχία και αποτελεσματικότητα. 

Διαφορετικά η μεν κυβέρνηση θα νίπτει τας χείρας της και θα στέλνει όλες τις διαμαρτυρίες των απελπισμένων πολιτών (ημών δηλαδή) στον Δήμαρχο και αυτός θα μας κοιτάζει με απορία ή θα κάνει διάφορα κόλπα για να επιβιώσει πολιτικά (διορισμούς, χάρες, λαδώματα, κλπ.) και να εισπράττει το χειροκρότημα μας!