Έχω ένα φίλο λογιστή στην Θήβα και πηγαίνω καμιά φορά και τον βλέπω. Μου γνέφει να κάτσω. Κάθομαι και τον παρατηρώ. Πολυάσχολος, μιλάει στο τηλέφωνο και δίνει οδηγίες στις κοπέλες στο γραφείο. Έχει στοίβα τις οικονομικές εφημερίδες και δεν τις πετάει. Οι στοίβες των εφημερίδων είναι απαραίτητο ντεκόρ στα λογιστικά γραφεία. Είμαι σίγουρος ότι αν τις διαβάζει το κάνει βιαστικά γιατί από γενικές οικονομικές γνώσεις ξέρει πιο λίγα από εμένα.
Περιμένοντας να μιλήσουμε –όχι για τις επενδύσεις μου σε ομόλογα κρεμμυδιού πάντως, αλλά για τα νέα του Δήμου μας- διαβάζω την εφημερίδα της ημέρας. Το καλό με τις οικονομικές εφημερίδες είναι ότι δεν λένε πιο πολλά από όσα χρειάζεσαι για να καταλάβεις πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Οι άλλες, οι πολιτικές, χρησιμοποιούν ευφάνταστους τίτλους. Οι οικονομικές σαν τον ανέκδοτο με τον Καραμήτρο: πέθανε ο γιός σας! Πέθανε η οικονομία! Κατευθείαν στο ψητό.
Σήμερα αντέγραψα από την ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ το σχετικό απόσπασμα
«Η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και άλλοι αντελήφθησαν ότι δεν φθάνει μόνον η επιβολή υψηλότερου ίδιου κεφαλαίου στις τράπεζες. Διαπιστώνουν επίσης ότι δεν επαρκεί ούτε η μείωση των μπόνους στις τράπεζες, όσο υπάρχει και λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες το "καζίνο". Ακόμη και ο διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs (Γκόλνμαν Σακς) Λόιντ Μπλανκφάιν παραδέχθηκε ότι πολλά από τα χρηματοπιστωτικά πακέτα-φούσκες δεν βοηθούν καθόλου τη γενική οικονομία, αντίθετα μερικά την ζημιώνουν σοβαρά.
Γιατί λοιπόν να επιτρέπονται τέτοια χρηματοπιστωτικά προϊόντα; Γιατί να μην απαγορευθούν;
To δράμα γύρω από την Ελλάδα και την οικονομία της έχει και τη θετική του πλευρά:
φαίνεται ότι επιτέλους οι πολιτικοί μας άρχισαν να αντιλαμβάνονται ποιο είναι το σωστό δίδαγμα από την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929»Δηλαδή δουλευόμαστε εμείς στην Ελλάδα αλλά από ότι βλέπετε δουλεύονται και οι Γερμανοί μεταξύ τους.
Μα καλέ μου συμπολίτη εν Ευρώπη, Γερμανέ συντάκτη, όλα αυτά τα χρηματοοικονομικά συστήματα, κόλπα, προϊόντα, όπως κι αν τα πούμε, έχουν δημιουργηθεί για να κερδίζουν αυτοί που κυβερνούν τις τύχες του κόσμου και από ότι φαίνεται δουλεύουν αρκετά καλά παρόλο που μετατρέπουν τις οικονομίες κρατών και νοικοκυριών σε στοιχήματα στην ρουλέτα.
Οι ηγέτες των μεγάλων χωρών αντιδρούν όπως ο παθιασμένος παίκτης: ξέρουν ότι το ποντάρισμα είναι καταστροφή αλλά επειδή δεν είναι η δική τους καταστροφή, απολαμβάνουν την συγκίνηση του παιχνιδιού.
Αυτόν τον καιρό, ο Πρωθυπουργός έχει αφιερωθεί στον ρόλο του πρεσβευτή καλής εικόνας της Ελλάδας στο εξωτερικό. Ο ΕΟΤ δεν μπόρεσε να κλείσει κάποιον αστέρα του κινηματογράφου για αυτό επιστρατεύτηκε ο Πρωθυπουργός. Βέβαια η σύγκριση με τον Κλούνευ τον αδικεί αλλά τι να κάνουμε; Με ότι έχει ο κάθε λαός διαθέσιμο, πορεύεται!
Σε όλες τις συναντήσεις του, οι ανακοινώσεις που έγιναν μιλούσαν για το πόσο καλή είναι η χώρα μας για να την δανείζει κανείς για να αγοράζουμε μετά τα δικά τους προϊόντα ή τους πληρώνουμε για τις συμβουλές τους.
Ο οργανισμός Γκόλνμαν Σακς (Goldman Sachs) που προανέφερα για παράδειγμα, είναι βασικός χρηματοδότης του Ομπάμα και ταυτόχρονα ο βασικός διακινητής των εθνικών μας δανείων (των ομολόγων που εκδίδει το Ελληνικό κράτος) με πολύ καλές προμήθειες.
Ως προς τον δανεισμό δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πέντε δις ζητήσαμε δεκαπέντε μας πρόσφεραν οι διεθνείς οργανισμοί, η αγορά, όπως τους λέμε.
Τα ερωτήματα όπως το:
γιατί η ελληνικές τράπεζες δανείζονται με 1% από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ελληνικό κράτος με 6%;
έχουν μια θλιβερή απάντηση: προφανώς διότι το ελληνικό κράτος είναι πιο κουβαρντάδικο από τις δικές μας εμπορικές τράπεζες διότι σε αυτή την «γαστέρα την τα άκρα μη έχουσα» σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη, αυτοί που κάνουν κουμάντο δεν διαχειρίζονται δικά τους λεφτά αλλά δικά μας.
Μάλιστα η όλη κακοδιαχείριση δεν τιμωρείται αλλά έως τώρα παραγράφεται ή ανταμείβεται με ακαδημαϊκές έδρες και θέσεις σε εταιρείες και οργανισμούς.
Μα ποιος κερδίζει από όλα αυτά; είχα την απορία μέχρι σήμερα που έμαθα ότι κερδίζουν διάφοροι διεθνείς ευυπόληπτοι κερδοσκόποι με ονοματεπώνυμο, όπως η βελγικοολλανδική Φόρτις που ενώ το 2008 είχε ζημιές 28 δις, για το 2009 ανακοίνωσε κέρδη 1,9 δις από τα οποία 850 εκατομ. οφείλονται στα ελληνικά ομόλογα.
Να γιατί όλα αυτά δεν πρέπει να μας οδηγήσουν σε σενάρια και σκοτεινές ιστορίες συνωμοσίας αλλά σε χρήσιμες και πρακτικές διαπιστώσεις.
Από άρθρο (ΤΑ ΝΕΑ, 5 Ιουνίου 19970 της Λένας Διβάνη (καθηγήτρια Ιστορίας στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας) πήρα το ακόλουθο απόσπασμα (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, δεν κράτησε ουσιαστικά παρά δέκα ημέρες. Πολύ γρήγορα τα τουρκικά στρατεύματα μπήκαν στη Θεσσαλία. Η Λάρισα, τα Φάρσαλα, ο Δομοκός πέρασαν στον έλεγχό τους. Η ήττα του ελληνικού στρατού ήταν συντριπτική, όσο και προβλέψιμη.
Η τιμωρία της κυβέρνησης Δηλιγιάννη και των ανακτόρων αναπόφευκτη. Ο ίδιος λαός που βρήκε παραμυθία στα εθνικιστικά οράματα της «Εθνικής Εταιρείας», ξεχύνεται τώρα στους δρόμους ζητώντας την κεφαλή του πρωθυπουργού και του βασιλιά. Τα ανάκτορα σπεύδουν να αλλάξουν πρωθυπουργό, ελπίζοντας να κατευνάσουν τον όχλο. Η νέα κυβέρνηση Δ. Ράλλη «εμπιστεύεται άνευ όρων τα συμφέροντα της Ελλάδας στις Μεγάλες Δυνάμεις». Μόνο που είναι πια αργά.
Οι Τούρκοι που είχαν ανακαταλάβει τη Θεσσαλία έχουν τώρα αξιώσεις. Θέλουν μεγάλες πολεμικές αποζημιώσεις, θέλουν να καταργήσουν και τα προνόμια του Πατριαρχείου που ήταν καρφί στον οφθαλμό των Οθωμανών, θέλουν την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας.
Μετά την ανακωχή της 19ης Μαΐου, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, στις οποίες σημειώνουμε ότι δεν συμμετείχε η ατιμωθείσα Ελλάδα. Στις 4 Δεκεμβρίου του 1897 υπογράφηκε τελικά η οριστική ειρήνη. Οι όροι της σηματοδοτούσαν το εθνικό ναδίρ τού αιώνα που τελείωνε: Θα πληρώναμε στους Τούρκους αποζημίωση 4 εκατομμυρίων τουρκικών λιρών. Επειδή όμως τα χρήματα δεν τα είχαμε, οι Δυνάμεις αποφάσισαν να μας τα δανείσουν, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να επιβάλλουν απόλυτη υποταγή της χώρας στη Διεθνή Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου.
Η τόσο οδυνηρή αυτή ειρήνη οδήγησε πολλούς στην ακραία σκέψη ότι η ελληνοτουρκική κρίση του 1897 δεν ήταν ουσιαστικά παρά μια προβοκάτσια των ξένων χρηματιστηριακών κύκλων για να θέσουν υπό έλεγχο τη δημοσιονομική ζωή της Ελλάδας. Πολύ χαρακτηριστικά ο Γεώργιος Φιλάρετος μίλησε για «εικονικό ψευτοπόλεμο».
Ο λαός εμβρόντητος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει ποιος έφταιγε. Ο Δηλιγιάννης ένιπτε τας χείρας και έδειχνε εμμέσως το παλάτι. Το παλάτι έδειχνε τον ξένο δάκτυλο. Κι εν τω μεταξύ η Ελλάδα ήταν σε πλήρη αποσύνθεση, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς διοίκηση, χωρίς στρατό.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά τουλάχιστον πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε.
Είναι προφανές ότι οι διεθνείς πιστωτές μας θέλουν να είμαστε τόσο καλά όσο για να μπορούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας.
Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, μια μορφή εξασφάλισης είναι κι αυτή περίεργη έως ενοχλητική.
Μάλλον πρέπει να κάψουμε τον Κάλβο με τα «…Παρά προστάτας 'νάχωμεν» να απαλείψουμε την επανεμφάνισή του σε κάποιο μακρινό μέλλον διότι προς το παρόν και χαζοχαρούμενοι τον έχουμε ήδη ξεχάσει.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου