Για την πατρίδα που γέρνει ρε γαμώτο!

Εκεί προς το τέλος της Χούντας, είχε δοθεί εντολή στους καθηγητές του Γυμνασίου Θεσπιών (εξατάξιο τότε, δεν είχαμε Λύκειο) να κάνουν ομιλίες για διάφορα θέματα επίκαιρα ή μη.

Ο φυσικός τότε είχε μιλήσει για την ενεργειακή κρίση που ήταν επίκαιρη.

Ο φιλόλογος Νικολακάκος, όταν ήρθε η σειρά του,  έκανε μια ομιλία για τον Κοσμά τον Αιτωλό. 

Ο Νικολακάκος είχε μόλις διοριστεί στο Γυμνάσιο του χωριού μας. Είχε έρθει με μια σπορ Οπελ Ασκόνα κιτρινωπή.  Είχε ολοκληρώσει το Διδακτορικό του στην Γερμανία. Πρόκειται για αυτόν που αργότερα άλλαξε το όνομά του σε «Λιαντίνης» από το όνομα του χωριού του Λιαντίνη Λακωνίας. Πριν μερικά χρόνια, είπαν ότι χάθηκε και τον αναζητούσε στην εκπομπή της η Νικολούλη για μέρες πριν βρεθεί το πτώμα του σε μια σπηλιά στον Ταΰγετο. Ευαίσθητος, φευγάτος άνθρωπος.

Τέλος πάντων. Στην αίθουσα μαζευτήκαμε πολλοί χωριανοί. Η διαφωτιστική αυτή εκδήλωση για εμάς προοριζόταν άλλωστε. Δεν ήταν μόνο για τους μαθητές. Μπροστά - μπροστά ο παππάς και ο αστυνόμος, ο Πρόεδρος της Κοινότητος τότε. Όσο και να το κάνεις η εκδήλωση ήταν εντολή της Εθνικής Κυβερνήσεως!

Σε κάποια στιγμή ο Νικολακάκος - Λιαντίνης διηγούνταν για το πώς στις περιπλανήσεις του ο Κοσμάς στα χωριά της Ηπείρου έφτασε σε ένα χωριό κάπου στα βουνά χαμένο και οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγε. Ήταν μαζεμένοι στην εκκλησία που είχε πάψει προ πολλού να λειτουργεί αφού το χωρίο δεν είχε παππά και τον κοιτούσαν που τους μιλούσε σαν από άλλο κόσμο. Κάτι τέτοιες καταστάσεις περιγράφει ο Πετσάλης Διομήδης στο βιβλίο «Οι Μαυρόλυκοι».

Βλέποντας λοιπόν ο Κοσμάς, συνέχισε ο Νικολακάκος, ότι τον κοιτάνε οι χωρικοί με απορία, οργίστηκε, ανέβηκε στην σκεπή της εκκλησίας και άρχισε να πετάει τα κεραμίδια κάτω. Κάποια στιγμή σταμάτησε και λαχανιασμένος ψέλλισε: «σχολειά μωρέ κακομοίρη, σχολειά χρειάζεσαι».

Εκείνη την στιγμή . . . 

. . . ο παππάς και ο αστυνόμος σηκώθηκαν θυμωμένοι να φύγουν επιδεικτικά και ακούσαμε τον παππά να λέει βγαίνοντας «όχι και να γκρεμίσουμε τις εκκλησιές!».

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία του Νικολακάκου ή ήθελε να δώσει με εμφατικό τρόπο να καταλάβουμε όλοι μας την ανάγκη της παιδείας.

Ο ίδιος αργότερα έφυγε με μετάθεση από το χωρίο και μετά από λίγο έγινε καθηγητής στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μάλλον πάντως, ήξερε πιο πολλά από εμένα, τον παππά ή τον αστυνόμο.

Τώρα, τόσα χρόνια μετά αυτό λέω και εγώ στον καθρέπτη μου: σχολειό, μυαλό και δουλειά  μωρέ κακομοίρη χρειάζεσαι και όχι Ταμεία Στήριξης και βερμπαλισμούς

Τα πράγματα είναι άσχημα και για αυτό ολισθαίνουμε προς άμετρα βάθη λαϊκισμού. 

Εν αρχή ην ο Πρόεδρος της Βουλής, δεύτερος στην ιεραρχία πολιτειακός παράγων που αφού κατακεραύνωσε τους Γερμανάρδες για το άρθρο του περιοδικού Φόκους, πρότεινε την δημιουργία Ταμείου Στήριξης της Ελλάδος. Ακολούθησε η αποδοχή της ιδέας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού και ανοίχτηκαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί.

Αν το θέμα ήταν ένα κάλεσμα στον ανά τη Γη Ελληνισμό ουδείς ψόγος. Αλλά δεν είναι έτσι.

Ο Πρωθυπουργός είπε, στην συνάντησή του με τον Πετσάλνικο, ότι «σε συμβολικό επίπεδο, πάντως, η δημιουργία του Ταμείου συνιστά, εκτός όλων των άλλων, και το βασικό «όπλο» με το οποίο επιχειρείται να ενισχυθεί η τρωθείσα τιμή του πολιτικού κόσμου» και αντί να γελάσει κάθε πικραμένος, έσπευσαν όλοι να συμφωνήσουν εμπράκτως: άρχισε μια πλειοδοσία πατριωτισμού και αυτό όσο νάναι άρχισε να με ανησυχεί.

Στην ουρά είδαμε στημένους τους Καρατζαφέρη, τον Γαικουμάτο και άλλους πατριώτες της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Κάπως καθυστερημένο αλλά λίαν συγκινητικό στη δήλωση του, είδαμε τον Ροντούλη, του ΛΑΟΣ επίσης. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι που κόπτονται για την στήριξη της γέρνουσας πατρίδας.

Το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ δήλωσε την ετοιμότητα των μελών να συμβάλλουν αλλά προς το παρόν δεν είδαμε ονόματα.

Δηλαδή πόσα θα μαζέψουμε από αυτό τον Μαραθώνιο Πατριωτισμού;

Εμείς στο σπίτι είμαστε τέσσερεις και ήδη έχουμε χρεωθεί από €30.000 ο καθένας όπως και κάθε άλλος πολίτης αυτής της χώρας. Τόσο μας αναλογεί από το χρέος της πατρίδας μας. Δηλαδή όλα να τα πουλήσω δεν ξέρω αν μαζεύω € 120.000. Δεν μας δόθηκε κανένα χαρτί και δεν ξέρω τι έγιναν αυτά τα δανεικά. Δεν ξέρω γιατί τα χρωστάω. Τόση δεν είναι καν η αξία του πατρικού σπιτιού μου και τουλάχιστον θα ήθελα να μάθω σε ποιόν το έχω υποθηκευμένο. Ποιος Πρώσος και ποιος Αλσατός, θα έρθει να μείνει στο Ερημόκαστρο; 


Και πες ότι το κάνουμε το θαύμα και σε δύο χρόνια χωρίς να ζούμε σαν άνθρωποι, κάνοντας το σκατό παξιμάδι κυριολεκτικά, τα δίνουμε τα δανεικά στα γκόλντεν μπόυς. Μετά; θα κοιμόμαστε ήσυχοι; Ο Γιακουμάτος και ο Ροντούλης και ο νέος Μαντέλης θα μας αναπτύξουν; 

Άκουγα τον ανταποκριτή ενός καναλιού να λέει για το πως αντέδρασαν οι Ολλανδοί, οι πολίτες,  ακούγοντας το δημοσιονομικό χάλι της χώρας μας. Δεν μας είπαν μπράβο αλλά: 
«. . . κακομοίρηδες! Διότι πως είναι δυνατόν να φτάσατε έως εδώ και να εξακολουθείτε να έχετε στην εξουσία αυτούς που σας έφτασαν έως εδώ;»  
κι εμείς σκύψαμε τα κεφάλια. Τι να τους αντιτάξουμε;

Δεν χρειάζεται Ταμείο Στήριξης η Ελλάδα αλλά όραμα ανάπτυξης και προκοπής και πολίτες ενεργούς. Ένα μηχανισμό διαπαιδαγώγησης των πολιτών για να είναι σκεπτόμενοι και ενεργοί στα πράγματα της γειτονιάς, του Δήμου πόλης και της χώρας.

Ένα θεσμό που να κάνει αυτή την δουλειά που έχουν πάψει προ πολλού να κάνουν τα κόμματα, το σχολείο, τα σωματεία, οι σύλλογοι.

Ή μάλλον πρέπει εμείς, ο καθένας χώρια και όλοι μαζί, να ζωντανέψουμε με την ενεργή συμμετοχή μας τους ψόφιους, τους χαμένους στον άσχετο κομματοτσακωμό θεσμούς παρουσίας μας στο πολιτικό γίγνεσθαι.