Κουβέντες καφενείου για το νέο Μνημόνιο

Η κουβέντα έγινε σήμερα στο καφενείο

- Εσύ τι θα έκανες; Θα την ψήφιζες την συμφωνία για το νέο μνημόνιο;

- Δεν ξέρω. Δεν την ξέρω. Δεν ξέρω τι σημαίνει να την ψήφιζα όπως δεν ξέρω τι θα συμβεί εάν η συμφωνία δεν ψηφιστεί. Ακούω τόσο αντιφατικά και τόσο ακραία αντίθετα πράγματα για τις συνέπειες την ψήφισης ή της μη ψήφισης που δεν ξέρω τι θα έκανα.

- Μα δεν άκουσες πως όλοι λένε για την καταστροφική χρεωκοπία που μας περιμένει;

- Γιατί τώρα δεν είμαστε χρεωκοπημένοι; Τα παιδία μου ψάχνουν για δουλειά και δε βρίσκουν κι εμείς δεν έχουμε τα λεφτά για να ζήσουμε. Φως δεν φαίνεται και είμαστε όχι σε τούνελ αλλά σε μια νύχτα προσδοκιών κι ελπίδων. Κανείς δεν τολμάει να ονειρευτεί και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Ο χρόνος του βίου μας είναι το σήμερα άντε και το αύριο. Αυτή η ψυχολογική στένωση δεν είναι χρεωκοπία; Το πιο σημαντικό: δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο δεν θα μας ξαναπούν ότι εάν δεν μας κόψουν ακόμα κάτι από το εισόδημα μας, πάλι η πατρίδα θα κινδυνεύει.

-Ναι αλλά άμα χρεοκοπήσουμε δεν θα λειτουργεί ούτε αυτό το Δημόσιο (σχολεία, νοσοκομεία) όπως τσάτρα πάτρα λειτουργεί σήμερα.

- Μα αυτό ήδη έχει αρχίσει να γίνεται. Τα σχολεία δεν έχουν καύσιμα, στο νοσοκομείο πάμε με τα χαρτί υγείας και τα σεντόνια από το σπίτι μας. Εν πάση περιπτώσει δεν δέχομαι να εκβιάζομαι με τέτοιο προκλητικό τρόπο. Πως γίνεται και πάντα ο χρόνος μας τελειώνει όταν πρέπει να αποφασίσουμε; Γιατί δεν μας ρώτησαν πιο πριν; Γιατί δεν μας ενημέρωσαν πιο καλά;

- Τώρα μάλιστα! Γιατί εάν το έκαναν θα αποφασίζαμε διαφορετικά; Που ζεις; Αφού είμαστε λαός της τελευταίας στιγμής. Ο προγραμματισμός μας προκαλεί αλλεργία. Ο κόσμος, τον βλέπεις, είναι δεδομένος και δεν πρόκειται να ασχοληθεί περισσότερο με Μνημόνια και τέτοιες συμφωνίες, όσο κι αν ήθελε να μας ενημερώσει κάποιος. Μας ενδιαφέρει να περνάμε καλά και χωρίς δεσμεύσεις. Προτιμάμε να επιλέγουμε κάποιους να αποφασίζουν για εμάς και η επιλογή μας αυτή στηρίζεται σε μια επιφανειακή και εν πολλοίς διαμορφωμένη από παράκεντρα επικοινωνίας εικόνα παρά από μελέτη, συζήτηση και προσωπική δέσμευση για την επιλογή μας. Μας είναι πιο εύκολο να δηλώνουμε κοψοχέρηδες και να αλλάζουμε την ψήφο μας από εκλογή σε εκλογή αλλά τρέμουμε να αναλάβουμε προσωπικά κάποια δέσμευση. Ο Σαμαρας, χθες στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, είπε ότι οι εκλογές θα παίξουν ένα ρόλο βαλβίδας εκτόνωσης για την κοινωνική ένταση που έχει συσσωρευτεί.  Κι έχει δίκιο: θα τους βρίσουμε, θα τους φασκελώσουμε αλλά τελικά και πάλι κάποιους από αυτούς θα ψηφίσουμε. Δες γύρω σου.  Ακόμα και αυτή την περίοδο, στις διαδηλώσεις, είναι λίγοι εκείνοι που πήραν και παίρνουν μέρος, σε σχέση τουλάχιστον με όσους έχουν εμφανώς πρόβλημα με την ασκούμενη πολιτική.

- Έχεις δίκιο αλλά για όλη αυτή την κατάσταση κάποιοι έχουν την ευθύνη. Κάποιοι έχουν συμφέρον από αυτό τον πνευματικό ευνουχισμό μας που περιγράφεις.

- Ε, ναι. Προφανώς. Όλοι όσοι ανήκουν στον σύγχρονο πολιτικό σκηνικό.

- Όλοι; Και εκείνοι που δεν άσκησαν εξουσία;

-  Δεν άσκησαν κυβερνητική εξουσία εννοείς. Διότι όπου μπορούν και άσκησαν και ασκούν εξουσία, εσωκομματικώς, συνδικαλιστικώς, ιδεολογικώς κλπ., κλπ.

- Ναι αλλά δεν είναι το ίδιο. Η κυβερνητική εξουσία ασκείται στο όνομα του λαού με πόρους του λαού και μόνο ένεκα τούτου έχει τόση δύναμη επιβολή ή διαστροφής των μυαλών μας. Οι άλλοι, οι μονίμως στην αντιπολίτευση και μάλιστα ελάσσονα, το μόνο που κάνουν είναι να διαμορφώνουν συνειδήσεις εκεί όπου τους επιτρέπουν οι εθελοντικώς συμμετέχοντες

- Ακριβώς για αυτό όμως έχουν ευθύνη: διότι διαμορφώνουν μια συνείδηση αλτερ εγκο εκείνης των άλλων. Αποκλειστικώς καταναλωτική! Δηλαδή ενώ η επίσημη κρατική εξουσία υλοποιεί και κυρίως υλοποιούσε ένα πρόγραμμα εκμαυλισμού συνειδήσεων δια των διορισμών στο Δημόσιο, των επιδοτήσεων, των ειδικών παροχών, των ειδικών προσλήψεων και τόσων άλλων, οι άλλοι αντί να καταγγείλουν τα φαινόμενα αυτά ως αντιπαραγωγικά και στερούμενα αναπτυξιακής λογικής, τα διεκδίκησαν για όλους στο όνομα της δημοκρατίας και της διαφάνειας. Αν ήταν δυνατόν να μπούμε όλοι στο Δημόσιο. Μπορεί να μην ήξεραν ότι δεν είναι δυνατόν να ικανοποιούνται όλες οι εύκολες λύσεις αυτού του τύπου, μπορεί να αντιμετώπιζαν το δημόσιο χρήμα ως ένα άλλο χρήμα, της εχθρικής προς τον λαό εξουσίας, αλλά δεν έκαναν καμία προσπάθεια να διαμορφώσουν έναν άλλο τρόπο συμπεριφοράς και διαβίωσης αλλά κυρίως άλλων αξιών.

- Δηλαδή;

- Το οικονομικό και κοινωνικό μας σύστημα βασίζεται στην κατανάλωση. Ακόμα και οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών υποστήριξαν τους ελάχιστους μισθούς στις πρόσφατε συνομιλίες με την Τρόικα, όχι διότι δεν θα κέρδιζαν από την πτώση των δαπανών μισθοδοσίας στις επιχειρήσεις τους αλλά διότι είναι μεγαλύτερη η απώλεια των κερδών από την μείωση των πωλήσεων τους λόγω μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος προς κατανάλωση στους εργαζόμενους ως καταναλωτές. Δεν είναι «κάλπικη» και προσχηματική η συμπεριφορά των βιομηχάνων και των επιχειρηματιών αλλά πολύ συνεπής με το μοντέλο κατανάλωσης που υπηρετούν. Κι οι άλλοι, η Αριστερά της αντιπολίτευσης και των αιωνίων προσπαθειών αντίστασης, δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει έτσι αυτή την εργοδοτική στάση. Διότι εκείνο που διεκδικούσαν ως μαχητικοί συνδικαλιστές, όλα αυτά τα χρόνια για τους πολίτες, είναι να διατηρηθεί ή να βελτιωθεί η δυνατότητα κατανάλωσης: αυξήσεις στους μισθούς ζητούσαν και αύξηση παροχών από το κράτος. Ποτέ δεν τους απασχόλησε ο τρόπος αύξησης των δημοσίων εσόδων διότι αυτό θεωρούσαν ότι είναι αυτονόητο με κάποια «άλλη» εξουσία που αν ήθελε θα μπορούσε να βρει από τους έχοντες τους πόρους που λείπουν για αυτή την αναδιανομή. Για αυτό και οτιδήποτε έχει κατακτήσεις κάποιος κλάδος εργαζομένων –στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο προφανώς διότι στον Ιδιωτικό τομέα δεν συνέβαινε αυτό- είναι καλώς κερδισμένο ασχέτως του εάν είναι εντελώς προκλητικό και ασύμβατο με τις πραγματικές δυνατότητες της επιχείρησης. Μπορεί όμως και το «σοσιαλιστικό όραμα» της Αριστεράς μας, να εξακολουθεί να είναι ένα γενικευμένο δημόσιο. Μπορεί η Αριστερά δηλαδή να πιστεύει ότι ένας ολοκληρωτικός δημόσιος τομέας να έλυνε πολλά και ποικίλα προβλήματα, ακόμα και διαπροσωπικών σχέσεων αλλά φευ, το μοντέλο αυτό δοκιμάστηκε και απέτυχε, χωρίς να έχουμε όλοι μας -και κυρίως αυτοί που εξακολουθούν να το ευαγγελίζονται- καταλάβει το γιατί. Αν το καταλαβαίναμε, ίσως μπορούσαμε να διαμορφώσουμε καλύτερη εικόνα για το πώς θέλουμε την κοινωνία κι εμάς μέσα σ’ αυτή. Οπότε, αν τους ψήφιζε ο κόσμος, αν δηλαδή οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και στις επόμενες εκλογές και ξαφνικά έκαναν Κυβέρνηση, δεν θα έμεναν ούτε ένα μήνα. Το ριζωμένο μοντέλο διαβίωσης, της κατανάλωσης, του ατομικού τρόπου ζωής κι επίλυσης των προβλημάτων, του «εγώ ναμαι καλά και για τους άλλους τι με νοιάζει»ν είναι τόσο αντίθετο με την λεγόμενη «σοσιαλιστική» προοπτική, που ο ίδιος ο κόσμος που θα τους ψήφιζε σήμερα θα τους κρεμούσε αύριο.

- Ναι αλλά τώρα, όλο αυτό τον καιρό είναι οι μόνοι που μπαίνουν μπροστά και αγωνίζονται. Είναι οι μόνοι που έχουν σαφή θέση ενάντια στην νέα Κατοχή και στις απαράδεχτες απαιτήσεις των ξένων από εμάς.

- έτσι είναι αλλά όλοι όμως κρίνονται όχι από την προσπάθεια γενικώς και αορίστως αλλά από την αποτελεσματικότητα της. Κυρίως από το κατά πόσο η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αυτές αλλάζει τις βαθύτερες αξίες και αντιλήψεις των ανθρώπων. Δεν το βλέπω δυστυχώς να γίνεται. Ο κόσμος δεν ακολουθεί της Αριστερά επί της ουσίας. Δεν οργανώνεται στα κόμματα, δεν συμμετέχει στην οργανωμένη συλλογική προσπάθεια. Απλώς τους βλέπει ως χώρο συλλογής της αντίδρασης του σε επιλογές της Κυβέρνησης που επιβάλλονται και είναι δυσάρεστες στην καθημερινότητά μας και μειώνουν άρδην το επίπεδο ζωής μας. Όμως με την άρνηση δεν γίνεται προκοπή. Όταν περάσουμε όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία μας, στην διεκδίκηση ενός άλλους τρόπου ζωής, άρα και εκτίμησης των αξιών, τότε ίσως κάνουμε μια άλλη συζήτηση.

- Άντε πάλι στην Αριστερά καταλήξαμε, λες και είναι αυτή που φταίει για ότι στραβό γίνεται

- μα αυτό είναι φυσικό. Όχι το ότι φταίει για όλα, έτσι; Αλλά από την Αριστερά περιμένουμε μια άλλη φωνή και πρόταση. Τους άλλους, τους «καθεστωτικούς» τους φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια τώρα και από ότι φαίνεται θα πληρώνουμε με τον νέο Μνημόνιο τις επιλογές μας και την παθητικότητα μας για πολλά επόμενα χρόνια. Όμως επειδή η πολιτική είναι η τέχνη του ρεαλιστικού και όχι των οραμάτων, το ερώτημα είναι υπαρκτό: Θα το ψηφίζαμε το νέο Μνημόνιο;

- Δεν ξέρω, στο είπα, αλλά πάλι, όσο το σκέφτομαι, νομίζω ότι με τους εκβιαστές η καλύτερη στάση είναι η απόρριψη. Δηλαδή όλοι ετούτοι που μας φέρνουν προ τετελεσμένων καταστάσεων, συνέχεια μας ωθούν στην επιλογή μιας λύσης έκτατης ανάγκης, δεν θα σταματήσουν εάν δεν τους σταματήσουμε και τους δείξουμε ότι τέτοιος εκβιασμός δεν περνάει. Τουλάχιστον ας μας έδειχναν ότι οι ίδιοι παραδέχονται την ανεπάρκεια τους: να παραιτούνταν και να μην επανεμφανίζονταν στον πολιτικό σκηνικό και να άφηναν χώρο σε άλλους να πουν το παραμύθι τους. Δεν το κάνουν και παρόλες τις ομολογημένες καταστροφικές τους επιλογές και αποτυχίες, εξακολουθούν να δηλώνουν έτοιμοι να μας σώσουν. Ας χαθούν!

- δηλαδή δεν θα το ψήφιζες!

- δηλαδή δεν θα δεχόμουν το δίλημμα. Εκείνοι που μας οδήγησαν ως εδώ εκείνοι ας αποφασίσουν. Για εμένα η λύση είναι σε κάτι που ξεπερνά το όριο της σημερινής διαχείρισης του κρατικού ταμείου και πάει πιο εκεί, στην προοπτική των νέων ανθρώπων, στον τρόπο ζωής και κοινωνικής ανάπτυξης μιας χώρας που αισθάνεται ήρεμη και σίγουρη για τις προσπάθειες -τις ειλικρινείς και τίμιες και όχι τις όλο μαγκιά λαμογιές- των πολιτών της. Δηλαδή ότι και να αποφασίσουν αύριο στην Βουλή, εγώ ξέρω ότι πρέπει να ασχοληθώ ακόμα πιο πολύ και πιο ενεργητικά για όσα μας πληγώνουν κάθε μέρα αλλά και μας ενώνουν, όπως λέει και ο κοινός μας φίλος. Διότι ότι κι αν αποφασίσουν στην Βουλή, εμείς εδώ στην κόγχη τη μικρή πρέπει να κουβαλήσουμε τη ζωή μας, όλοι μαζί!