Ο "τρίτος δρόμος" του Καρατζαφέρη

«Από τη μια μεριά ο νεοφιλελευθερισμός και από την άλλη ο κομμουνισμός. Ε, όχι! Υπάρχει και ο άλλος δρόμος: ο πατριωτισμός!». Τάδε έφη Καρατζαφέρης του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, στη συνομιλία του με την Όλγα Τρέμη στο σημερινό δελτίο των 8 στο Μέγκα Τσάνελ. Δεν μου αρέσει καθόλου που οι Καρατζαφέρηδες θέλουν να εκφέρεται το κόμμα τους «Λαός» για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους. Αυτό δεν μου πάει με τίποτα. Αλλά και τον τόνο να αλλάξω, η χώρα Λάος της Ασίας τι φταίει πάλι; Τέλος πάντων.

Έχω γράψει κι άλλη φορά για την φασιστική πολιτική άποψη κι έχω πει ότι στην Ελλάδα, για διάφορους λόγους, η άποψη και η πολιτική συμπεριφορά αυτή δεν «έπιασε» ποτέ στους πολίτες. Δεν έχουμε δηλαδή φαινόμενα όπου μαζικά και φανατικά οι πολίτες ακολουθούν πολιτικά κόμματα που προτείνουν ρατσιστικές και ξενοφοβικές αλλά και ρατσιστικές αντιλήψεις. Δεν έχουμε επίσης μεγάλα κόμματα που το μίσος για άλλες ομάδες ανθρώπων ή και ολόκληρα λαούς, ο εθνικισμός και ο σωβινισμός,  είναι κύριο στοιχείο της κοσμοθεωρίας και της πολιτικής πρακτικής τους. Φαινόμενα όπως εκείνα της ναζιστικής Γερμανίας ή της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, εμείς δεν έχουμε στην Ιστορία μας. Στην χώρα μας τα αντίγραφα φασιστικών κομμάτων των χωρών της Ευρώπης και οι δικτάτορες, είχαν μια απόχρωση γελοίου κι απόμειναν ισχνές μειοψηφίες, χωρίς αποδοχή από τους πολίτες. Και οι όποιες εθνικιστικές απόψεις εκφράστηκαν κι εκφράζονται απλοϊκά και χαζά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ακίνδυνες.

Στη χώρα μας, ο φασισμός, ως πολιτική πράξη (Μεταξάς 1936, Παπαδόπουλος 1967), εκδηλώθηκε ως ωμός και απροκάλυπτος αυταρχισμός της εξουσίας και «ντύθηκε» με πολύ χριστιανισμό, κολακεία του «λαού», μπόλικη αρχαιοπληξία και τραγικούς ερασιτεχνισμούς στην δημόσια διοίκηση. Δηλαδή καμία σχέση με τον αυστηρό, σχεδόν επιστημονικό βίαιο χαρακτήρα της εξουσίας που επιβάλλεται και μετατρέπει τους πολίτες σε φανατικούς οπαδούς δια του τρόμου που ενσπείρει στα άτομα, όπως έγινε στη ναζιστική Γερμανία αλλά και αλλού.

Το θέμα είναι μεγάλο, ενδιαφέρον αλλά και προκλητικό και ας το αφήσουμε για άλλη φορά.

Σήμερα, με αφορμή την αποψινή τηλεοπτική εμφάνιση του Καρατζαφέρη θα μοιραστώ μαζί σας την γνώμη μου για τον δημόσιο τρόπο και την πολιτική του Καρατζαφέρη και της ομάδας του.

Η λεγόμενη «ακροδεξιά» στο πολιτικό μας στερέωμα, είναι δίπλα-δίπλα με την «Λαϊκή Δεξιά» ή την «Πατριωτική Δεξιά». Υπάρχει ένας σχεδόν μόνιμος μηχανισμός ανοικτής ή κρυφής ώσμωσης με το κόμμα της «Φιλελεύθερης Δεξιάς» ή του «Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού» ή όπως αλλιώς θέλουν εκείνοι να το λένε.

Στην χώρα μας οι ιδέες που ακούμε ότι υπάρχουν σε άλλες χώρες, έχουν περίεργη μοίρα: εμφανίζονται όχι αυτούσιες και πρωτότυπες όπως τις παρουσίασαν οι δημιουργοί τους αλλά τσουρούτικες και ανώδυνες, δήθεν εκλαϊκευμένες για να γίνουν εύληπτες από τους «ιθαγενείς». 

Ειδικά αυτό ισχύει για την έννοια «φιλελευθερισμός» που για τον σοφό ηγέτη της πατριωτικής Δεξιάς Καρατζαφέρη, είναι περίπου ίδιος με τον κομμουνισμό!

Μπορεί  τα έργα των μεγάλων διανοητών του φιλελευθερισμού να μην έχουν καν μεταφραστεί στην γλώσσα μας, οι λεγόμενοι Δεξιοί όμως, παραμένοντας αδαείς περί του πολιτικού και φιλοσοφικού περιεχομένου της έννοιας, κλίνουν την λέξη «φιλελευθερισμός» σε όλες τις πτώσεις και ορκίζονται σε αυτήν, ασχέτως του ότι πολύ συχνά η πολιτική που υπηρετούν (ρουσφέτια, έλλειψη αξιοκρατίας, ευνοιοκρατία) δεν έχει καμία σχέση με την ουσία του φιλελευθερισμού. Σαν να θέλουν να πιαστούν σε μια λέξη, σε μια έννοια έστω και χωρίς να την καταλαβαίνουν, για να προβάλλουν το πολιτικό τους πιστεύω ως αντίπαλο δέος της «σοσιαλιστικής» ή «κομμουνιστικής» ιδεολογίας.

Στην τρέχουσα πολιτική ανάλυση του Καρατζαφέρη, που δεν σταματάει να την διαλαλεί σε κανάλια –μου κάνει εντύπωση πως βρίσκεται πάντα σε κάθε κανάλι και ραδιοσταθμό- αλλά και στην Βουλή, «η χώρα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο του κομμουνισμού». Δηλαδή -τον άκουσα σε κάποιο ραδιόφωνο να λέει πρόσφατα- εάν στις ερχόμενες εκλογές, οι πολίτες ψηφίσουν τα λεγόμενα «κομμουνιστικά» κόμματα, στην χώρα θα έρθει το χάος κι εκείνος αισθάνεται την ανάγκη να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη.

Προς το παρόν δεν λέει εάν η υποχρέωση του αυτή θα περιοριστεί στην κοινοβουλευτική νομιμότητα, ή όπως έγινε σε άλλες περιόδους –όπως το 1944 ή πριν τη Χούντα του 1967- με πρόσχημα αυτό τον κίνδυνο κατάληψης της εξουσίας από την «κομμουνιστικήν λαίλαπαν», ετοιμάζεται να προβεί και σε άλλες εξωκοινοβουλευτικές παρανομίες. Προς το παρόν λοιπόν κι εγώ μένω εδώ. 

Ο Καρατζαφέρης, αλλά και κάθε άλλος εθνοσωτήρας στην πολιτικό γαλαξία της φασίζουσας δεξιάς,  λέει διάφορα που τις πιο πολλές φορές είναι απόψεις που όλοι μας λέμε στα καφενεία. Απλές και ίσως χονδροειδείς προτάσεις για το πώς πρέπει να ασκείται η δημόσια διοίκηση ή να αντιμετωπίζονται διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Απόψεις που από μόνες τους εκφράζουν βαθύτερη άγνοια για τις εξελίξεις και που με την απλοποίησή τους μπορεί να φαίνονται κατανοητές κι απλές αλλά στην πραγματικότητα αποκρύπτουν την πρακτική δυσκολία εφαρμογής τους. Και στο παρελθόν, στην Χούντα από όσο θυμάμαι, όταν η άσκηση της δημόσιας διοίκησης με απλοϊκό η «στρατιωτικό» τρόπο δεν απέδιδε, το επόμενο βήμα ήταν η ένταση του αυταρχισμού και η άσκηση βίας προς τους πολίτες διότι «είναι ζώα, δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το καλό τους» όπως έλεγαν τότε οι «συνταγματάρχες» και μας έβαλαν στον γύψο.

Δεν συμφωνώ δε, καθόλου με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται πολιτικά από τα κόμματα της Αριστεράς ο λαϊκίζων ψευτοπατριωτισμός του Καρατζαφέρη.

Στην αρχή, θυμάμαι, όταν εμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα ο «ΛΑΟΣ», υπήρξε ένας σνομπισμός στις τηλεοπτικές συζητήσεις από μέρους των Αριστερών συνομιλητών: «δεν μιλάμε με φασίστες» ήταν η μόνιμη φράση που ακούγαμε και αρνούνταν να αποκαλύψουν ουσιαστικά το άσχετο ή το ανέφικτο ή το ουσία αντιδραστικό περιεχόμενο των απόψεων αυτών. Λες και μια τέτοια στάση στρουθοκαμηλισμού και μη επαφής με τον «ρυπαρό» ακροδεξιό λόγο, δεν είναι ένδειξη χειρίστης ιδεολογικής πλάνης! Ο μαρξιστής πολιτικός οφείλει να αναγνωρίζει την πραγματικότητα, να αναλύσει τα δεδομένα και να μην αντιμετωπίζει με δήθεν αποστροφή εκείνες τις απόψεις που αυτός θεωρεί «φασιστικές». Τότε βοηθάει κι εκείνος, χωρίς προφανώς να το θέλει, να δημιουργείται μια «ιδεολογία» για τις αντιδραστικές απόψεις αυτές, οπότε το νέφος άγνοιας και ημιμάθειας που τις τυλίγει, γίνεται φωτοστέφανο για εκείνους τους ψηφοφόρους που απεχθάνονται την Αριστερά, για διάφορους λόγους.  Διότι υπάρχουν και τέτοιοι ψηφοφόροι!

Πιο πρόσφατο παράδειγμα, είναι η πολεμική που ασκήθηκε στην «Χρυσή Αυγή» -ιδεολογικό αδελφάκι του ΛΑΟΣ- για κάποια θέση που εξέφρασε για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία –ότι πρέπει να σταματήσει η απεργία γιατί θα κλείσει το εργοστάσιο και άλλα τέτοια. Ο καταγγελτικός λόγος όμως, μπορεί να ακούγεται αγωνιστικός και προοδευτικός, αλλά δεν είναι πάντα αποτελεσματικός. Αντί δηλαδή στο συγκεκριμένο θέμα, το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς να αντιμετωπίσουν την ουσία της χρυσαυγίτικης άποψης, περιορίστηκαν στην καταγγελία ότι «οι χρυσαυγίτες είναι τσιράκια του ιδιοκτήτη της επιχείρησης Μάνεση». Μπορεί αυτό να είναι πράγματι αλήθεια, αλλά θέλει την δική του τεκμηρίωση, αλλιώς δεν πείθει. Για να μην πω ότι δίνει πόντους στους χρυσαυγίτες όπως αντίστοιχους πόντους πήραν στον Άγιο Παντελεήμονα στην Αθήνα όταν η καταγγελία πως ασκούν βία προς τους μετανάστες σαν μπάτσοι, τους «ανύψωσε» στα μάτια των κατοίκων της περιοχής σε πρακτικούς σωτήρες και τους έστειλε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας μετά τις δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν.

Οι αντιδραστικές αντιλήψεις επιβιώνουν και ανθίζουν (διότι γίνονται ιδεοληψία) εκεί όπου απουσιάζουν οι πρακτικές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και όπου αντί για συγκεκριμένες πρακτικές προτάσεις ακούγονται «προοδευτικές» γενικόλογες διακηρύξεις περί του μέλλοντος.

Η άποψη αυτή άλλωστε, «οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια», δεν είναι καινούργια ούτε την λανσάρισαν οι χρυσαυγίτες. Έχει καλλιεργηθεί και ειπωθεί για όλες τις περιπτώσεις που μεγάλα εργοστάσια έκλεισαν και μεταφέρθηκαν αλλού (Γκουντγήαρ στην Θεσσαλονίκη, Πιρέλι στην Πάτρα, κ.α.) και δεν απαλλάσσεσαι από αυτήν με τον χαρακτηρισμό «συκοφαντία» και «άθλια προπαγάνδα». Θα πρέπει όμως και το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και η Αριστερά να μάθει να αξιολογεί τις ήττες της –διότι είναι ήττα όταν κλείνει μια επιχείρηση και οι εργαζόμενοι γράφονται στον ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας- και να τροποποιεί επί το αποδοτικότερον την πολιτική πρακτική της. Πριν την ήττα, υπάρχει και ο συμβιβασμός και ο Λένιν, μέγας μάστορας της πολιτικής τακτικής και των ελιγμών, έγραψε και μίλησε πολύ για τη χρησιμότητα της επιλογής αυτής. 

Πάντως, οι λεγόμενο υπερπατριώτες και υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας –εδώ έχει και η Εκκλησία της ευθύνες της που είτε σιωπά είτε επιτρέπει να γίνεται η αντιπροσώπευση της από τέτοιους τύπους αλλά ίσως και να είναι κι εκείνη για δικούς της λόγους μπλεγμένη με εκείνους- αποκαλύπτουν τον μικροανθρωπισμό τους όταν βρεθούν στην εξουσία. Στην διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, ας πούμε, όλοι μας γνωρίσαμε αξιωματικούς που ανίκανοι να ηγηθούν στους οπλίτες με τη δύναμη της προσωπικότητας τους, μετατρέπονταν σε δικτατορίσκους και στο όνομα της σκληρής εκπαίδευσης και της αυστηρής πειθαρχίας, έκαναν καψόνια και κακομεταχειρίζονταν τους φαντάρους. Το ίδιο ισχύει με μερικούς αστυνομικούς ή με όσους έχουν κάποια διοικητική θέση σε ιδιωτική δημόσια επιχείρηση και οργανισμό και συμπεριφέρονται με αυταρχικό, σχεδόν σαδιστικό τρόπο στους ιεραρχικά κατώτερους τους και τους αντιμετωπίζουν ως πράγματι κατώτερους ανθρώπους. Α, στο τέλος, όλοι ετούτοι, θα κάνουν τον σταυρό τους και θα εξομολογηθούν κιόλας οι αντίχριστοι, για να ξαναρχίσουν και πάλι σε λίγο τα αποτρόπαια μισάνθρωπα έργα τους!

Αλλά για να επανέλθω στους Καρατζαφεράνθρωπους, ιδού ένα λίαν πρόσφατο παράδειγμα απόδειξη του ρητού «αρχή άνδρα δείκνυσι»" των σοφών, αρχαίων ημών προγόνων.

Την περίοδο της Κυβέρνησης Παπαδήμου, ένας από αυτούς βρέθηκε υφυπουργός στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Αν ήταν δυνατόν να μην έχει ο Καρατζαφέρης άνθρωπο εκεί όπου στηρίζεται η εδαφική ακεραιότητα της χώρας!

 Λοιπόν όλοι ξέραμε –έτσι διακήρυξαν όλοι τους- ότι η Κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν περιορισμένης διάρκειας και αποστολής. Άντε μέχρι τον Απρίλιο του 2012. Δηλαδή ο υφυπουργός μας θα ήταν εκεί ούτε για 6 μήνες.

Ε, παρόλη την δύσκολη οικονομική κατάσταση, παρόλες τις περικοπές των μισθών σε αξιωματικούς εν ενεργεία ή τις συντάξεις των εν αποστρατεία, παρόλα τα μεγάλα πατριωτικά λόγια του Καρατζαφύρερ για την ανάγκη θυσιών προκειμένου να σωθεί η πατρίδα από την χρεωκοπία, ο άνθρωπος αυτός ξόδεψε περίπου 70.000 ευρώ για να φτιάξει όχι μόνο γραφείο αλλά και . . . κρεβατοκάμαρα για να κοιμάται εκεί, εάν τυχόν η πατρίδα τον χρειαστεί! Γελοίο αλλά και προκλητικό συνάμα.

Αντί λοιπόν η Αριστερά να κατήγγειλε αυτό το γεγονός -και όχι μόνο τις ελληνικούρες στις υπουργικές ταμπέλες του Άδωνη-  και να αποκαλύψει εμπράκτως και με επιχειρήματα την κάλπικη εθνικοφροσύνη των υπερπατριωτών, αρκείται στο να τους βαφτίζει φασίστες, λες κι αυτός ο εξορκισμός είναι αρκετός για ενημερώσει τους πολίτες για τις καταστροφικές συνέπειες από την ψήφιση τέτοιων πολιτικών σχηματισμών, από αντίδραση προς ένα πολιτικό σύστημα που κι εκείνοι, οι υπερπατριώτες, είναι δημιούργημα και παιδιά του. 

Άσε που μεγαλύτερη ζημιά έκανε στον Καρατζαφέρη η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση Παπδήμου από ότι οι μέχρι σήμερα καταδίκες του από την Αριστερά.