Συνειδητοποιείς ότι έχεις αρχίσει να γερνάς όταν πιάνεις όλο και πιο συχνά τον εαυτό σου να νοσταλγεί το παρελθόν. Όσο είσαι νέος τρέχεις να ικανοποιήσεις τις ανάγκες της οικογένειας –ή μήπως σε τρέχουν εκείνες; Καθώς γερνάς όμως, όλο και πιο πολύ μένεις με τον εαυτό σου, οπότε για να δραπετεύεις από όσα ερωτήματα σε πιέζουν ανελέητα, προτιμάς να καταφεύγεις στην χώρα των αναμνήσεων.
Τω καιρώ εκείνω λοιπόν, περιμέναμε τα πανηγύρια, κάνα γάμο και τις Απόκριες για να γλεντήσουμε. Μπορεί να είχαν οι άνθρωποι λιγότερα χρήματα και να ήσαν τα σπίτια πιο φτωχικά και άδεια, αλλά θαρρώ πως περίσσευαν η προσδοκία για μια καλύτερη ζωή και ταυτόχρονα μια αίσθηση του ότι η ζωή είναι αυτή, με τις στερήσεις της, κι εν πάση περιπτώσει η φτώχεια θέλει καλοπέραση και όλα αυτά ωθούσαν τον κόσμο στην συμμετοχή στο γλέντι, πού όπως είπα, δεν ήταν εύκολο και συνηθισμένο.
Νομίζω ότι εδώ και πολλά χρόνια, η ανάγκη αυτή έχει χαθεί και για αυτό όλο αυτό το μυστήριο και η προσμονή της γιορτής, έχει εκλείψει. Όλα πλέον είναι συνηθισμένα, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς αποκαλύψεις.
Δεν νομίζω ότι είναι μόνο το ζοφερό κλίμα των Μνημονιακών ημερών και η παράσταση των αμνημόνων πολιτικών μασκαράδων.
Πιστεύω ότι στον σύγχρονο τρόπο ζωής μας, υπάρχει μια διάχυση της διασκέδασης στην καθημερινότητα μας: εύκολες και μικρές εκτονώσεις συναισθημάτων, ανούσιες ίσως, που χαρακτηρίζουν έναν τρόπο ζωής που είναι κοινός και παρόμοιος, χωρίς προσμονές και αναζήτηση ακραίων, Διονυσιακών δηλαδή, καταστάσεων. Οι νέοι κυρίως μπορεί να αναζητούν τα όρια τους στην ταχύτητα του αυτοκινήτου και όχι σε ένα γερό μεθύσι. Τα παιδιά πάλι εύκολα ντύνονται από τις μαμάδες, μασκαράδες τύπου τζάμπο, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και με σαφή τηλεορασόπληκτη εμπορική σήμανση. Όσο για τους μεγάλους, ενήλικες δηλαδή, έχω πολλά χρόνια να δω να ντύνονται μασκαράδες.
Την περίοδο της Αποκριάς λοιπόν, τα βράδια, ντυνόμαστε μασκαράδες. Μεταμφιεζόμασταν. Νωρίς εμείς, τα παιδιά, και πιο αργά, όταν αγρίευε η νύχτα, οι μεγάλοι. Κάναμε εφόδους στα σπίτια και το παιχνίδι ήταν η προσπάθεια των άλλων, των κανονικών, των μη μασκαράδων, να ανακαλύψουν πίσω από τα παλιά ρούχα το πρόσωπο που κρυβόταν. Φοράγαμε παλιά ρούχα των κοντινών συγγενών μας γιατί στο χωριό όλοι ήξεραν τα ρούχα ο ένας του άλλου και θα γνωριζόμασταν εύκολα και γρήγορα.
Αφού ντυνόμαστε, βάζαμε και μάσκες και εξορμούσαμε μια στιγμή που στο σοκάκι δεν θα περνούσε ψυχή. Κι άρχιζε η περιπλάνηση και η σχετική αγωνία: θα μας ανακαλύψουν τάχα; Πόσο γρήγορα;
Κάποια εποχή, άρχισαν να κυκλοφορούν οι πλαστικές μάσκες που ήταν τρομακτικές αλλά ίδρωνε το πρόσωπο από πίσω. Ήταν και κάποιες άλλες, από σκληρό πλαστικό, που όμως έσπαγαν πιο εύκολα. Το πιο καλό κάλυμμα για το πρόσωπο ήταν ένα μαντήλι: απλό και σίγουρο!
Κι επειδή, τέλος πάντων, εκτός από τον καπιταλισμό και την κρίση υπάρχει και η μοναξιά, αξίζει με αφορμή το κλίμα και το αίτημα για αξιοποίηση της παράδοσης του γλεντιού να έρθουμε πιο κοντά. Οπότε, η πρωτοβουλία που πήραν διάφοροι –αλήθεια ο Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος «Δημόφιλος» ποιος είναι;- συλλογικοί φορείς και παράγοντες του χωριού μας, ας αξιοποιηθεί αναλόγως.
Ιδού η πρόσκληση:
Άντε και καλή Σαρακοστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου