Ένα «ξεπούλημα» που πέρασε στα μουγκά!

Τώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά και η φτώχεια αυξάνει, μεγαλώνει και η γκρίνια. Η γκρίνια παίρνει διάφορες μορφές και η πιο συνηθισμένη είναι οι ισχυρισμοί περί αφελληνισμού μας, περί καταστροφής της γλώσσας μας και φουντώνει η κινδυνολογία για την απώλεια της «εθνικής ταυτότητας». Είναι καταπληκτικό πόσο γρήγορα μεταδίδεται στο διαδίκτυο και στα «έγκυρα» ιστολόγια κάθε απίθανη άποψη και είδηση για κινδύνους και απειλές ενώ η ψύχραιμη και τεκμηριωμένη ανταπάντηση δεν γίνεται γνωστή.

Εν πάση περιπτώσει, κανένας λαός δεν έχασε ποτέ την συνείδησή του οπότε και δεν χάθηκε απο μια τέτοια απώλεια. Η καταστροφή του επήλθε από μη ορθολογικές επιλογές και εντελώς παράλογες συλλογικές αποφάσεις. Αν θα χαθούμε δε θα φταίνε οι μοχθηροί ξένοι και οι «σκοτεινοί κύκλοι», αλλά η ανοχή μας στην βλακεία και στην σοβαροφάνεια των γελοίων. Τα έθνη και οι λαοί υφίστανται καταστροφές πρωτίστως επειδή τα ίδια δεν αντέδρασαν όπως όφειλαν, όπως μπορούσαν και όπως μερικές φωνές πρότειναν. Η δική μας ιστορία τουλάχιστον αυτό δείχνει αλλά αντί να μελετάμε και να σκεφτόμαστε προτιμούμε να ακούμε τραγικοποιημένες απόψεις περί του ζοφερού μέλλοντος της φυλής.

Μια τέτοια περίπτωση καταστροφικής διαχείρισης όχι μόνο από άτομα αλλά από το «σύστημα»: δημόσιες υπηρεσίες – εργαζόμενοι- τύπος, αναφέρω σήμερα εδώ.

Στο γνωστό περιοδικό Εκόνομιστ δημοσιεύτηκε σήμερα το ακόλουθο κείμενο:

Ένας παλιός φίλος στο χώρο των αερομεταφορών, που για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με Έλληνες, μου είπε μια ιστορία που μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε για το πώς έφτασε η χώρα στη σημερινή κατάσταση. Αφορά την πώληση των τεσσάρων αεροσκαφών Airbus 340 – 300 μεγάλων αποστάσεων (όπως αυτο στην φωτογραφία), όταν ο εθνικός αερομεταφορέας, η Ολυμπιακή Αεροπορία, χρεοκόπησε. Το 2007 η Αμερικανική εταιρεία συμβούλων αποτίμησης Avitas, υπολόγισε την τιμή των $45 εκατ. για κάθε ένα από τα Α340-300 αεροσκάφη, που ήταν τότε οκτώ ετών και θεωρούνταν ακόμα αξιόπλοα. Όλες οι προσφορές από εταιρείες εξωτερικού (μεσίτες) για να χειριστούν την πώληση απορρίφθηκαν.

Το 2010 μια μικρή γερμανική αεροπορική εταιρεία, η Cirrus προσέφερε $ 23 εκατ. για κάθε τους. Αλλά οι Έλληνες απέρριψαν την πρόταση αυτή επειδή υπήρχε ένας κανόνας ότι η κρατική περιουσία δεν θα μπορούσε να πωληθεί για λιγότερο από το 75% της δηλωθείσας αξίας τους. Στη συνέχεια, η Ελληνική κυβέρνηση κάλεσε τους εμπειρογνώμονες για άλλη μια αποτίμηση σχετικά με τα αεροπλάνα, τα οποία μέχρι τότε είχε μείνει στο έδαφος για ένα ολόκληρο χρόνο οπότε και οι εκτιμητές έδωσαν την τιμή των $ 18 εκατομ. για το καθένα. Διότι εκείνη την περίοδο, αυτό το μικρό τμήμα της αγοράς μεταχειρισμένων αεροπλάνων, είχε πλημμυρίσει με αυτόν τον τύπο τετρακινητήριων αεροσκαφών, τα οποία είχαν γίνει αντιοικονομικά λόγω των υψηλών τιμών των καυσίμων. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την επιδείνωση της κατάστασης των σταθμευμένων αεροπλάνων, έσπρωξε την αξία τους σταθερά χαμηλότερα. 

Στις αρχές του 2012, αφού για τα τρία χρόνια δηλαδή τα αεροσκάφη κάθονταν αχρησιμοποίητα και χωρίς σέρβις στην υγρή ατμόσφαιρα της Αθήνας, έγινε η μοναδική προσφορά για την αγορά τους από την εταιρεία Apollo Aviation στο Μαϊάμι, που ήθελε τα αεροπλάνα για τα σκραπ, για παλιοσίδερα προς ανακύκλωση δηλαδή. Τα ελληνικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν και μίλησαν για ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας στους ξένους και κρατικών περιουσιακών στοιχείων που μαστιγώθηκε φθηνότερα στο εξωτερικό. Αλλά η συμφωνία τελικά έκλεισε από την υπηρεσιακή κυβέρνηση (η παραπομπή δική μου) τον προηγούμενο μήνα στην τιμή των $ 10 εκατομ. το ένα!

Κι έτσι μια πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων που θα μείωνε το έλλειμμα κατά $ 180 εκατομ. το 2007, έκλεισε σήμερα με μόλις $ 40 εκατομ. τρία χρόνια και με δύο μνημόνια αργότερα. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι η τελευταία πτώση στην τιμή οφείλεται στο γεγονός ότι ο αγοραστής θα πρέπει να δαπανήσει μέχρι και $ 20 εκατομ. για επισκευές έτσι ώστε τα αεροπλάνα να μπορούν να πετάξουν πέρα από τον Ατλαντικό χωρίς επιβάτες.

Σε αυτές τις τιμές –κλείνει ειρωνευόμενος ο δημοσιογράφος- ίσως να ήταν ακόμα καλύτερο να διαλύσει τα αεροπλάνα στην Αθήνα: τουλάχιστον ότι θα έβγαιναν κάποια μεροκάματα για μερικούς άνεργους Έλληνες.

Προφανώς κι εξοργίζομαι όταν διαβάζω τέτοια κείμενα που είναι αποκαλυπτικά για το πώς εκφυλίζεται η τσέπη μας πριν την εθνική ταυτότητα και την γλώσσα μας.

Αλλά ενάντια σε ποιόν εξοργίζομαι; Ενάντια στον Άγγλο δημοσιογράφο που το φλέγμα του απειλεί να μας πνίξει και η αλήθεια του με αποστομώνει ή ενάντια σε εκείνους που διαχειρίστηκαν τα πράγματα έτσι όπως τα αναφέρει το κείμενο. Κι εδώ μιλώ για τους κυβερνητικούς του 2009 αλλά και για τους ανθρώπους των σωματείων του συγκεκριμένου κλάδου που οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις και να μας πουν αν τελικά έγινε σωστά ότι έγινε ή ότι κάποιοι πρέπει να δώσουν λόγο για παραλείψεις που μας ζημίωσαν. Προφανώς δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στην πρώτη κρατικοποίηση της Ολυμπιακής από τον Καραμανλή ή στην ουσία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Έλεος! Για την συγκεκριμένη μεθόδευση από το 2009 και δώθε, θα ήθελα να ακούσω μιαν άποψη και μια εξήγηση για την εκκωφαντική σιωπή.

Διακινδυνεύω δε την εκτίμηση, ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει η Υπηρεσιακή Κυβέρνηση του Πικραμμένου, τα αεροπλάνα ίσως ακόμα είχαν μείνει στην πίστα να σκουριάζουν!

Κι αυτός ο όρος για την υποχρεωτική κατά τουλάχιστον 75% τιμολόγηση στοιχείων της δημόσια περιουσίας, τι είναι πάλι; Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο για τα πάντα και κυρίως για εκείνα τα στοιχεία παγίου που η απαξίωση τους λόγω τεχνολογικής εξήγησης είναι ραγδαία. Μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει;

Γεγονός είναι ότι ως σώφρων διαχειριστής –και όχι ως επιχειρηματίας- οι Δημόσιες Υπηρεσίες έχουν αποτύχει οικτρά κι αυτές τις ημέρες με την έξωθεν πίεση για πώληση δημόσιας περιουσίας είναι βέβαιο ότι θα τα κάνουν μαντάρα.

 
Καλό είναι οι εργαζόμενοι των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών να είναι σε επιφυλακή αλλά όχι με χαζά αντιπολιτευτικά κριτήρια, όπως ήταν τόσα χρόνια με τα αεροσκάφη της σημερινής ιστορίας, αλλά με ορθολογισμό και ευφυΐα όπως αρμόζει στους αληθινούς ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας και όχι στους πλιατσικολόγους.