Η σύγκρουση στην Ελληνική Χαλυβουργία κι εμείς

Πολλοί συγχωριανοί μας εργάζονται σε εργοστάσια στην περιοχή των Οινοφύτων ή στην Θίσβη, οπότε η «εργατική συνείδηση» είναι παρούσα στα καφενεία μας. Εμείς, οι αγρότες, είμαστε πιο «χύμα» στις κινητοποιήσεις μας συγκρινόμενοι με τους εργαζόμενους στις βιομηχανίες αλλά επειδή μπορούμε να κλείνουμε πιο αποτελεσματικά τους δρόμους, ακουγόμαστε καλύτερα.

Οι αγώνες των εργατών ξεχωρίζουν από τους δικούς μας διότι εκείνοι είναι  πιο πειθαρχημένοι και καλύτερα οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, από το πρωτοβάθμιο εργοστασιακό σωματείο μέχρι την ΓΣΕΕ, για αυτό και κρατάνε πιο πολύ. Βέβαια με την δημιουργία του ΠΑΜΕ κάπως «έσπασε» αυτή η τυπική (που θα έπρεπε να είναι ουσιαστική) οργανωτική πειθαρχία αλλά το πάθος μένει.

Οι συγχωριανοί μου εργάτες, νομίζω ότι η τελευταία φορά που ήσαν συνδικαλισμένοι ήταν στην ένδοξη περίοδο των πάλαι ποτέ μεγάλων επιχειρήσεων  ΙΖΟΛΑ, Μιχαηλίδη, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ κ.α. Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός στην περιοχή μας είναι σε κάμψη. Έχει ενδιαφέρον να συζητήσουμε το θέμα αυτό διότι ο συνδικαλισμός είναι στοιχείο κι ένδειξη μερικές φορές της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων και σε καιρούς κρίσης προφανώς κι ενδιαφέρει πάρα πολύ. Ενώ οι συνθήκες από πολλές απόψεις είναι πιο ευνοϊκές από την εποχή που εγώ τουλάχιστον μοίραζα προκηρύξεις σε εργοστασιακές πύλες για να «βοηθήσουμε το εργατικό κίνημα», παρόλα αυτά η συμμετοχή των εργατών στους αγώνες σήμερα είναι μικρή.

Η πιο σημαντική απεργία των τελευταίων δεκαετιών σχεδόν είναι αυτή στην επιχείρηση Ελληνική Χαλυβουργία, στον Ασπρόπυργο.

Όλα ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου του 2011, όταν η εταιρεία ιδιοκτησίας της οικογένειας Μάνεση, ανακοίνωσε την πρόθεσή της για πεντάωρη (αντί για οκτάωρη) και εκ περιτροπής εργασία για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τεσσάρων μηνών (θα είχε ισχύ έως τις 29 Φεβρουαρίου του 2012) με εξασφαλισμένα τα πλήρη ασφαλιστικά τους δικαιώματα και με τη δέσμευση ότι δεν θα απολυθεί κανείς, όπως υπογραμμίζει η διοίκηση της Χαλυβουργίας. Διαφορετικά θα προχωρούσε σε απολύσεις 180 εργαζομένων (επί συνόλου 360).

Η αιτιολογία της εργοδοσίας ήταν ότι οι πωλήσεις της Χαλυβουργίας Ελλάδος είναι πολύ χαμηλές, με πτώση που αγγίζει το 85%-90% σε σχέση με τα επίπεδα πριν από την κρίση, με αποτέλεσμα η εταιρεία να έχει φορτωθεί με ζημιές  προ φόρων 49,71 εκατ. ευρώ το 2011 έναντι αντίστοιχης ζημίας 15 εκατ. ευρώ το 2010.

Στις 17 Οκτωβρίου η συντριπτική πλειοψηφία των 273 ατόμων-μελών του σωματείου εργαζομένων της εταιρείας αποφάσισε να μην περάσουν τα μέτρα της εργοδοσίας και ξεκίνησαν την κατάληψη του εργοστασίου η οποία κρατάει μέχρι και σήμερα με «θύματα» ήδη 120 εργαζομένους που απολύθηκαν, ενώ ακόμη περίπου 20 συνταξιοδοτήθηκαν. Η διοίκηση της εταιρείας ισχυρίζεται ότι η λήψη της απόφασης έγινε «δι' ανατάσεως της χειρός» υπονοώντας ότι οι νουνεχείς εργάτες «παρασύρθηκαν» από τους «ακραίους» αλλά και σε επόμενη ψηφοφορία με κάλπη τα αποτελέσματα δεν ήταν διαφορετικά.

Σε αντιδιαστολή πάντως με τα όσα συμβαίνουν στον Ασπρόπουργο, στον Βόλο, το σωματείο και όλοι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Βόλου, έπειτα από ψηφοφορία με κάλπη, αποδέχθηκαν την πρόταση της εργοδοσίας. Έτσι οι 365 εργαζόμενοι στον Βόλο δουλεύουν χωρίς να έχει πραγματοποιηθεί καμία απόλυση. Εξάλλου, στελέχη της εταιρείας υπογραμμίζουν ότι ποτέ δεν προτάθηκε το 5ωρο ως μόνιμο μέτρο, καθώς, όπως έχει τονίσει με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις από τον Δεκέμβριο του 2011, η πρόταση αυτή έχει ανακληθεί και επισήμως και έκτοτε οι εργαζόμενοι απασχολούνται κανονικά σε 8ωρο.

Η πύλη του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο, το οποίο έχει στη δύναμή του 350 εργαζομένους, άνοιξε την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012 τα χαράματα, με εντολή εισαγγελέα και επέμβαση αστυνομικής δύναμης, σε εφαρμογή της απόφασης της Δικαιοσύνης, η οποία, στις 6 Ιουνίου 2012, είχε κρίνει την απεργία του σωματείου παράνομη.

Είχε προηγηθεί προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, προς τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης και Εργασίας με την υπόμνηση ότι «το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και η κυβέρνηση το υπερασπίζεται με κάθε τρόπο».  Σύμφωνα με δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου, «πάνω από 100 εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας είχαν προσφύγει στην αστυνομία ζητώντας τη διαφύλαξη του δικαιώματος στην εργασία».

Τη Παρασκευή όταν τα ΜΑΤ ήταν στην πύλη του εργοστασίου, στη συνέλευση των εργαζομένων που πραγματοποίησαν στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, ο πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Σιφωνιός εισηγήθηκε συνέχιση της απεργιακής κινητοποίησης. Πρόσθεσε στα αιτήματα του σωματείου και το αίτημα για την απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων από την είσοδο του εργοστασίου.

Στην ψηφοφορία που ακολούθησε, υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων τάχθηκαν, με ψήφους 164 ψήφους υπέρ και 5 κατά, οι απεργοί της μονάδας Ασπροπύργου της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» κατά τη γενική συνέλευση. Στη σημερινή συνέλευση ψήφισαν 169 εργαζόμενοι, ενώ σε προηγούμενη ανάλογη διαδικασία, πριν από δυο μήνες, είχαν ψηφίσει 246 εργαζόμενοι, οι 204 υπέρ της συνέχισης της απεργίας και οι 42 κατά.

Υπέρ των απεργών έχουν ταχθεί η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και πρωτοβάθμια σωματεία, ενώ όλο το διάστημα της απεργίας πάρα πολλοί κοινωνικοί φορείς, σχολεία, καλλιτέχνες και διανοούμενοι εξέφρασαν την συμπαράστασή τους. Τα κόμματα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει σχετικές δηλώσεις υποστήριξης. Για σήμερα το απόγευμα έχουν εξαγγελθεί συλλαλητήρια αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα.

Όλον αυτόν τον καιρό τα «αντικειμενικά» μμε δεν ανέφεραν κουβέντα. Στην προεκλογική περίοδο επίσης δεν ακούστηκε κουβέντα. Ψάχνοντας το θέμα στο Γκουγκλ για να αντλήσω στοιχεία, μου έκανε εντύπωση ότι δεν βρήκα ούτε μια φωνή υπέρ της εργοδοσίας. Ούτε ακόμα κι από τις εργοδοτικές οργανώσεις (ΣΕΒ ή Επιμελητήρια). Λάθος! Μόνο η Χρυσή Αυγή Μαγνησίας είπε ότι πρέπει ο Έλληνας εργάτης να πάει να δουλέψει και να υπακούσει, ενώ η άλλη Χρυσή Αυγή στα μέρη μας, με τον Κασιδιάρη, επισκέφτηκε τους απεργούς στα μέσα Φεβρουαρίου 2011 και δήλωσε συμπαράσταση στον αγώνα τους.  Άφησε μάλιστα και μερικά κουτιά με προμήθειες και με αυτοκόλλητο «ψηφίστε ΧΑ για να ξεβρομίσει ο τόπος». Ο πρόεδρος του σωματείου τους υποδέχτηκε, τους χειροκρότησε (μπορείτε να δείτε τα σχετικά βίντεο) αλλά τις επόμενες ημέρες το σωματείο κατήγγειλε την ΧΑ. Δεν ξέρω αν επέστρεψαν τα κουτιά με τα τρόφιμα!

Η διεύθυνση της επιχείρησης, γνωστοποίησε ότι «μετά το άνοιγμα της πύλης και την αποκατάσταση της νομιμότητας δεν συντρέχουν πλέον οι λόγοι υποβολής αιτήματος για ομαδικές απολύσεις και αναστολή της λειτουργίας της Μονάδας Ασπροπύργου».

Η πύλη του εργοστασίου φυλάσσεται από ισχυρή αστυνομική δύναμη και η είσοδος στο εργοστάσιο επιτρέπεται μόνο σε αυτούς που προτίθενται να εργαστούν. Έτσι κατοχυρώνεται το δικαίωμα της εργασίας μεν για όσους θέλουν να εργαστούν παρά την θέληση του Σωματείου. Κι το δικαίωμα εκείνων που θέλουν να εργαστούν παρά την θέληση της εργοδοσίας;

Παρέθεσα τα γεγονότα ως έχουν μέχρι σήμερα αλλά πρέπει να επανέλθω στις επόμενες ημέρες διότι για πολλά από όσα έγιναν έχω διαφορετική άποψη.

Αλλά καθώς και στο Αλουμίνιο της Ελλάδας στα Άσπρα Σπίτια Αντίκυρας πάνε να γίνουν παρόμοιες κινητοποιήσεις και νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε το θέμα ψύχραιμα.

Εργάτες δεν είμαστε αλλά οι αγώνες τους μας επηρεάζουν άμεσα και δεν μπορούμε να μην διατυπώνουμε τις απόψεις μας και να συζητάμε μαζί τους.