Σκέψεις απ΄το υπόγειο

  

Αυτές τις ημέρες έχουμε ολοκληρωτικό πόλεμο με τον ήλιο ο οποίος με τρομερές θερμοβόμβες βάλθηκε να μας εξοντώσει. Ποτίζω τα κηπευτικά το πρωί και έπειτα από λίγα λεπτά το χώμα είναι κατάξερο και τα ξαναποτίζω! Για να ξεφύγω από τον δικαιολογημένο θυμό του ήλιου με όλα αυτά που βλέπει να μας συμβαίνουν, εδώ και μέρες έχω χωθεί στο δροσερό υπόγειο. 

Μετά τις εκλογές, εδώ κι ένα μήνα τώρα, παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και άκρη δεν βρίσκω. Ποτέ οι μετεκλογικές εκτιμήσεις των κομμάτων δεν ήταν πιο φτωχές πολιτικά, παρόλο που ποτέ οι φωνές των ψηφοφόρων δεν υπήρξαν πιο δυνατές και πιο απεγνωσμένες. Ποτέ ο ορθολογισμός δεν ήταν τόσο μακριά από την πολιτική αν και τόσο απαραίτητος. Τα πολιτικά κόμματα, όλα σχεδόν, θεωρούν πολιτική ανάλυση το να επαναλαμβάνουν τις προεκλογικές διαπιστώσεις αλλά το ζητούμενο είναι η διατύπωση προτάσεων για το πώς θα πορευτούμε.

Πριν τις εκλογές, όλες οι εξουσίες και τα τάγματα των αρχαγγέλων της οικονομικής εξουσίας εντός κι εκτός Ελλάδος, είχαν ξαμοληθεί να πείσουν τους πολίτες ότι αν επέλεγαν τον ΣΥΡΙΖΑ η καταστροφή θα ήταν σίγουρη. Άρθρα γράφτηκαν σε Γερμανικές εφημερίδες στα ελληνικά (!), ειδικοί της παγκόσμιας οικονομίας επιστρατεύτηκαν και τελικά το αποτέλεσμα ήταν το επιθυμητό:  ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στην αντιπολίτευση (κι από ότι κατάλαβα χάρηκε) και σχηματίστηκε  τρικομματική κυβέρνηση αν και με γελοίες προσωπικότητες όπως ο Νικολόπουλος για να μην ξεχνάμε την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας.

Τέλος καλό λοιπόν; Αμ δε!

Αν με την επιλογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαμε καταστροφή τώρα πάμε για όλεθρο και με την έγκριση (ή την αδιαφορία καλύτερα) των Ευρωπαίων.  Φαίνεται καταπληκτική η επιμονή των τροϊκανών να σαμποτάρουν το δημιούργημα τους, την κυβέρνηση Σαμαρά. Περίμενα ότι οι τροϊκανοί θα στήριζαν την νέα κυβέρνηση και θα της κάνουν λίγη αβάντα, διότι αλλιώς καιροφυλακτεί το «λαϊκιστικό» κι ανυπάκουο πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτοί αδίστακτοι, συνεχίζουν να ενεργούν ως να λύθηκε δια παντός το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, ως να μην υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ και απαιτούν να γίνουν όλα όπως τα είχαν ζητήσει.

Συμπέρασμα: Οι πιστωτές μας το έχουν πάρει απόφαση ότι ως κράτος είμαστε ειδική περίπτωση, ανίκανοι να ανταποκριθούμε στις διεθνείς μας δεσμεύσεις και αγνοώντας προκλητικά την Ελλάδα ασχολούνται με τους άλλους (Ιταλία, Ισπανία, κλπ.). Προφανώς δεν εμπιστεύονται καθόλου το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά, δεν εκτιμούν καθόλου τις διοικητικές ικανότητες τους. Αδιαφορούν πλήρως για τις πολιτικές εξελίξεις κι αν με την στάση τους αυτή στέλνουν αβέρτα ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούν ότι σύμπαντες οι πολιτικοί οργανισμοί της χώρας είναι ανίκανοι και σε αυτό δυστυχώς, δεν έχω πολλά επιχειρήματα να αντιπροτείνω.

Κι ενώ οι παραγωγικοί φορείς της χώρας έχουν αδρανοποιηθεί πλήρως σε μια αναμονή χωρίς προοπτική (τι περιμένουν;) με αποτέλεσμα η ανεργία να καλπάζει, οι κυβερνητικοί ασχολούνται με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον «λαϊκισμό» του! Δεν ξέρουν τι να κάνουν και δεν έχουν κάποιο σχέδιο για να βελτιωθούν τα πράγματα για τους πολίτες κι έτσι τους βολεύει το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η απλή και τραγική αλήθεια!

Το ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (ναι αυτοί οι νυν χειμαζόμενοι κρατικοδίατοι ρουσφετοκαταναλωτές) ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απόδειξη λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Κανονικά θα έπρεπε κάποιος σοβαρός άνθρωπος στην κυβέρνηση να «αποδομήσει» το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ έστω και τώρα αλλά δεν το κάνει διότι θα απεκάλυπτε έτσι την δική τους προγραμματική και ιδεολογική φτώχεια.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει γίνει κατανοητό ούτε από τους ίδιους τους ΣΥΡΙΖαίους οι οποίοι θεωρούν ότι όλοι αυτοί που τους ψήφισαν έχουν αποδεχτεί πλήρως το πρόγραμμα του και τις απόψεις των συνιστωσών του. Διάβασα τα σχετικά μετεκλογικά κείμενα διαφόρων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς και επιβεβαίωσα το συμπέρασμα: Η Αριστερά στην χώρα μας, σε όλες τις εκφάνσεις της από τη ΔΗΜΑΡ μέχρι και την ΟΚΔΕ, έχει «μαλώσει» με την ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας και προτιμάει να αναμασάει μαρξιστικοφανή τσιτάτα ικανοποιώντας έτσι τον κομματικό επαναστατικό της υποσυνείδητο. Αλλά έτσι πολιτική δεν γίνεται. Σε καιρούς σαν κι αυτούς οι πολίτες θα «έτρεχαν» προς μια τέτοια αποφασιστική και ρεαλιστική Αριστερή πολιτική δύναμη και δεν θα επέμεναν να δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι τους εκφράζει ο «κανένας».

Αλλά για αυτά θα πούμε σε επόμενα σημειώματα.

Προεκλογικά, το επίπεδο κριτικής της ΝΔ κυρίως, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μια επιφανειακή κι επιπόλαιη κινδυνολογία και πρόκληση αρνητικών συναισθημάτων στους πολίτες. Η επιχειρηματολογία θύμιζε προπαγάνδα αντικομουνιστική της δεκαετίας του 1940 όπου το «οι κομμουνιστές θα σου πάρουν το σπίτι» είχε αντικατασταθεί με το «δεν θα έχεις ευρώ» λες και τώρα έχω!

Το ίδιο συνεχίζεται και μετεκλογικά. Οι Έλληνες πολίτες όμως δεν επέλεξαν σχολιαστές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυβέρνηση που δεν θα προτείνει και θα υλοποιήσει τις λύσεις που χρειάζονται.

Αλλά με τέτοια «αντιΣΥΡΙΖικά» επιχειρήματα δεν καταβάλλεται ο «λαϊκισμός» διότι ο λαϊκισμός είναι κάτι σχεδόν ενδογενές στην πολιτική και κοινωνική μας πραγματικότητα και σαφώς υπάρχει σε όλα τα κομματικά προγράμματα και σε εκείνα των κομμάτων της κυβέρνησης.

Λαϊκισμός είναι να λες στον πολίτη ότι δικαιούται να απολαμβάνει παροχές και να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες για τις οποίες είτε δεν έχει μοχθήσει είτε δεν έχει τα προσόντα. Λαϊκισμός είναι να βαφτίζεται ελιτισμός η αξιοκρατία και να θεωρείται εκσυγχρονισμός σοσιαλιστικών προδιαγραφών, η ισοπέδωση των αξιών. Λαϊκισμός είναι η εγγύηση τιμών στα αγροτικά προϊόντα, η τζάμπα υγεία υψηλής ποιότητας για όλους, η ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια και η κατάληψη κάθε θέσης στο Δημόσιο που χρειάζεται αντικειμενικά προσόντα, από τον οποιοδήποτε που το μοναδικό προσόν που έχει είναι να ανήκει στον «λαό». 

Λαϊκισμός είναι να νομιμοποιείς την κάθε απαίτηση και να υπογραμμίζεις το «δίκιο της», χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες που μετατίθενται στην τεράστια γαστέρα «Κρατικός Προϋπολογισμός». 

Λαϊκισμός είναι να υποδεικνύεις στους καλλιεργητές της Κωαπίδας να μην πληρώνουν την εισφορά τους στον Οργανισμό Κωπαΐδας και να μην κάνεις τίποτα για να αναβαθμιστεί ο Οργανισμός ή να βελτιωθεί ουσιαστικά η υποδομή του Κωπαϊδικού πεδίου. Λαϊκισμός είναι να υποστηρίζεις ότι πρέπει να χαριστούν τα δάνεια («όπως έκανε η Χούντα») και να μην προτείνεις τρόπους για να πάψουν οι αγρότες να δανείζονται.

Λαϊκισμός είναι με λίγα λόγια να μην βλέπεις ότι η κοινωνία προκαλεί υποχρεώσεις αλλά να επιμένεις σε μια εσαεί διεύρυνση δικαιωμάτων εις βάρος «υπερβατικών» οντοτήτων όπως «Προϋπολογισμός του Κράτους». Μια τέτοια στάση είναι καταστροφική για τον λαό και ας ξαναδιαβάσουμε στον Θουκυδίδη για τους Κλέονες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και το πώς ώθησαν την Αθήνα στον ξεπεσμό της με την λαϊκή επιδοκιμασία. 

Λαϊκισμός τέλος είναι να μην λες την αλήθεια στους πολίτες αλλά να θεωρείς ότι καθησυχάζοντας τους και κοιμίζοντας τους, κάτι θα γίνει, κάποιος Έλληνας θεός θα βάλει το χέρι του και κάποια λύσις θα βρεθεί. Διότι η ουσία του λαϊκισμού είναι η υποτίμηση των πολιτών και η βεβαιότητα στους πολιτικούς ότι «ο πολίτης είναι μόνο για να μας ψηφίζει και όσο για τις δημόσιες υποθέσεις, μόνον εμείς γνωρίζουμε τα δέοντα» την τύφλα τους δηλαδή!

Ο λαϊκισμός υπάρχει στην κοινωνία, σε όλους μας λοιπόν και κατ’ αντιστοιχία και αναλογία σε όλους τους κομματικούς φορείς. Θεωρείται «αληθής πολιτικός λόγος» το να κολακεύεις τον «λαό» αλλά και πολιτική «μαγκιά» να βρίζεις εκείνους που λαϊκίζουν καλύτερα. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο επίσημος «λαϊκισμός» τότε η κριτική που του κάνουν οι άλλοι τον τρέφει. Οπότε λίαν συντόμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση του τόπου και καλό θα είναι οι γκρινιάρηδες να συμφιλιωθούν με το γεγονός αυτό. Αυτό απαιτεί η Δημοκρατία άλλωστε.

Στο επόμενο σημείωμα θα δούμε τι πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ περί όλων αυτών και γιατί οι αισιόδοξοι σαν κι εμένα χάνουν.

Τα έγραψα, τα κρέμασα και ξαναχώνομαι μέχρι νεωτέρας στο υπόγειο.