Ένας «λαός» απεγνωσμένος και απελπισμένος έχει το δικαίωμα ή καλύτερα την υποχρέωση, να διαμαρτύρεται. Οφείλει να διεκδικεί από τις εξουσίες εκείνα που του στερούν συχνά παράνομα και αυθαίρετα. Το δημοκρατικό πολίτευμα μας αποδέχεται αυτόν τον τρόπο αντίδρασης, για να μη πω ότι τον υποστηρίζει.
Ό,τι κάνει μια ομάδα πολιτών, ο τρόπος ή η αισθητική μιας διαμαρτυρίας δεν είναι άσχετα με το περιεχόμενο αλλά κυρίως με το ήθος αυτών που διαμαρτύρονται. Όσοι από εμάς διεκδικούμε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας έχουμε και την υποχρέωση η μορφή της διαμαρτυρίας αλλά και η στάση μας να είναι συμβατή με τις αξίες τις οποίες υποτίθεται ότι διεκδικούμε από την εξουσία, την κάθε εξουσία.
Διαπιστώνω ότι τα τελευταία χρόνια η διαμαρτυρία και μάλιστα ορισμένες μορφές της, έχει αποκτήσει σχετική αυτονομία ως προς το περιεχόμενο των αιτημάτων για την κατάκτηση των οποίων γίνεται. Δεν υπάρχει κάποιος σχεδιασμός των ενεργειών κυρίως για να δοθεί μια ουσιαστική συνέχεια. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την αποτελεσματικότητα κάθε αγώνα κυρίως σε βάθος χρόνου. Διότι ένας αγώνας δεν εξαντλείται σε μια μόνο διαμαρτυρία. Μακάρι να ήταν έτσι! Τις πιο πολλές φορές οι αγώνες των πολιτών απαιτούν πολλές διαδοχικές ενέργειες με κλιμάκωση που αποβλέπει όμως σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα και όχι απλώς σε επαναστατική γυμναστική ή σε μάταιες προσπάθειες –μάταιες διότι κανείς δεν πιστεύει ότι θα κερδηθεί ο συγκεκριμένος αγώνας ούτε αυτοί που ηγούνται των πρωτοβουλιών- κάποιων ξεκομμένων από τους πλήθος «ηγετών», για «την τιμή των όπλων» και τη διατήρηση της καρέκλας.
Μου δίνεται η αίσθηση ότι όλα γίνονται γιατί πρέπει, βρε αδελφέ, να γίνει κάτι, ακόμα με τον καταστροφικό τρόπο του Ηρόστρτου, αρκεί να «ακουστούμε», ακόμα κι αν η εντύπωση που προκαλείται στους άλλους είναι αρνητική αφού οι επιπτώσεις από μια τέτοια διαμαρτυρία σε αυτούς τους άλλους είναι αρνητικές στην καθημερινότητά τους.
Και πολύ έντεχνα οι εξουσίες εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή και προβάλλουν την εικόνα ενός αγώνα - εκβιασμού προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που δεν έχει άμεση σχέση με τα συγκεκριμένα αιτήματα. Διότι κάποια σχέση υπάρχει αλλά κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στην δική του πολιτική ωριμότητα και συνεπώς η πρώτη ευθύνη για την διαμόρφωση θετικού κλίματος και υποστήριξης προς τον αγώνα ακόμα και από τους πολίτες που είναι «πολιτικώς ανώριμοι», είναι ευθύνη αυτών που διεξάγουν τον αγώνα και όχι των άλλων που παρακολουθούν και στην καλύτερη περίπτωση προσπαθούν να καταλάβουν.
Κι αν όλα αυτά ισχύουν για τις οργανωμένες μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπου υπάρχουν κάποιοι που αναλαμβάνουν την «πολιτική ευθύνη» με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, στις άλλες διαμαρτυρίες, τις «αυθόρμητες» αντιδράσεις ανώνυμων πολιτών ενάντια σε εκπροσώπους της εξουσίας ή σε προβεβλημένα μέλη της κοινωνίας μας τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα. Διότι εδώ το συλλογικό απρόσωπο δεν διατυπώνει συγκεκριμένο διεκδικητικό υπεύθυνο λόγο αλλά δια της δημιουργίας θορύβου κα χαβαλέ, ριξίματος αυγών, μπογιάς, γιαουρτιών και σε ορισμένες περιπτώσεις χειροδικιών εν μέσω μπούγιου –όπως ο ξυλοδαρμός του βουλευτή της ΝΔ Χατζηδάκη- επιδιώκει την φίμωση του άλλου.
Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας γνωστός καλλιτέχνης με πολύχρονη προσφορά στο ελληνικό τραγούδι. Μάλιστα –προσθέτω- στο ποιοτικό ελληνικό έντεχνο τραγούδι. Προσωπικά μου αρέσει κι αυτός αλλά και ακόμα πιο πολύ ο άσπονδος φίλος του Τζιμάκος Πανούσης. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις πολιτικές απόψεις που εκφράζει –προσωπικά δεν έχω ακούσει πάντως κάποια αρνητική κριτική για αυτές- αλλά έχει επίσης το δικαίωμα να μην του αρέσει η μουσική του.
Ακόμα, μπορεί επίσης να διαφωνεί σφόδρα με τον πολιτικό τρόπο που ενεργεί η σύζυγός του Άννα ως πολιτικός, αλλά αυτό δεν μπορεί να «χρεωθεί» στον Νταλάρα. Είναι σημαντική αξία για το δημοκρατικό πολίτευμα η προσωπική ευθύνη του καθενός και όχι η συλλογική ή η μεταφορά ευθύνης άλλων μελών της κοινότητας στην οποία ανήκει ή μελών της οικογένειας του, στο συγκεκριμένο πρόσωπο.
Το κράξιμο του Νταλάρα πιστεύω βαθύτατα ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη στον πολιτικό πολιτισμό μας. Το ίδιο θα έλεγα κι αν έξω από τον χώρο της συναυλίας είχαν στηθεί κάποιοι παλληκαράδες κι εμπόδιζαν εκείνους που ήθελαν να παρακολουθήσουν την συναυλία να μπουν στον χώρο όπου αυτή θα γινόταν. Δεν υπάρχουν δημοκρατικά επιχειρήματα για μια τέτοια πράξη. Στο βίντεο ακούγονται χαρακτηρισμοί όπως «προδότη» και «δωσίλογε» να εκπέμπονται προς τον Νταλάρα λίγο πριν του ρίξουν γιαούρτη. Και τι εμπόδισε αυτούς τους τύπους να ζητήσουν το μικρόφωνο και να επιχειρηματολογήσουν για τους χαρακτηρισμούς αυτούς;
Αντίστοιχο φαινόμενο ήταν οι αποδοκιμασίες προς τον γνωστό δημοσιογράφο Τσίμα . Ο Τσίμας ξεκίνησε από το ΚΚΕ και τον Ριζοσπάστη αλλά και τον 902 Αριστερά στα ΕφΕμ των οποίων υπήρξε στέλεχος και σήμερα είναι βασικό στέλεχος του Μέγκα Τσάνελ. Προφανώς κι έχει δικαίωμα κι αυτός κι οποιοσδήποτε να αλλάζει απόψεις και θέσεις. Όπως έχουν οι άλλοι δικαίωμα να τον κρίνουν για τις απόψεις του αυτές. Και όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν και τον έκραξαν και του πάταξαν αυγά πριν μπει στο βιβλιοπωλείο όπου παρουσίαζε το βιβλίο του, γιατί δεν μπήκαν μετά μέσα και δεν τον αποστόμωσαν για τις «αντιδραστικές» απόψεις του; Διότι εκείνοι δεν έχουν απόψεις ή μάλλον θεωρούν άποψη την αντι-άποψη, έτσι γενικώς και αορίστως, διότι «όλες τους οι γνώσεις είναι οι φήμες και οι διαδόσεις που ακούνε» που λέει και ο ποιητής.
Παρόμοια περίπτωση είναι το κράξιμο στην βουλευτή Βοιωτίας του ΠΑΣΟΚ Τσόνογλου στην Λειβαδιά επίσης . Όσο κι αν διαφωνώ μαζί της για τον τρόπο που μας εκπροσωπεί, θεωρώ αντιδραστικό το να επιτίθεσαι στο σκοτάδι, ανώνυμα και απρόσωπα όταν έχεις την δυνατότητα να την αποστομώσεις σε τόσες και τόσες εκδηλώσεις στις οποίες εμφανίζεται η εν λόγω κυρία αντιπρόσωπος. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση ότι οι «καταδικαστικές» αναφορές, με επιχειρήματα, στα έργα της κ. Τσόνογλου και των άλλων βουλευτών είναι ελάχιστες στα τοπικά ηλε-μέσα ενώ περισσεύουν οι ανακοινώσεις της δημοσίων σχέσεων.
Μάλιστα στο συγκεκριμένο βίντεο το σκότος που επικρατεί, είναι σημάδι του τι απειλεί να μας καταπιεί όλους μας, εάν συνεχίσουμε να μένουμε αδιάφοροι θεατές τέτοιων φαινομένων.
Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν μας, οι αντι-συγκεντρώσεις «εθνικοφρόνων» πολιτών ήταν βασική μεθόδευση του επίσημου παρακράτους και σε μια τέτοια είχε δολοφονηθεί ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, τον Μάιο του 1963. Σε μιαν άλλη τέτοια αντι-συγκέντρωση στην Πάτρα είχε δολοφονηθεί ο καθηγητής Τεμπονέρας. Εκτός από τα θύματα αυτά, η Δημοκρατία είναι που επλήγη και στις δύο αυτές περιπτώσεις, στην πρώτη μάλιστα κι επίσημα έπειτα από τέσσερα χρόνια.
Σε τέτοια φαινόμενα αντίγραφα μεσαιωνικού κυνηγητού μαγισσών ή χιτλερικού αντισημιτισμού ή ρατσιστικού απαρτχάιντ ή «λαϊκοδημοκρατικού» γκουλάκ ή αντικομουνιστικού μακαρθισμού ή θρησκευτικού φανατισμού τύπου Ταλιμπάν, είναι πολιτική απαίτηση της Δημοκρατίας να παίρνουμε θέση αντίστασης -χωρίς αυτό προφανώς να σημαίνει ότι συμφωνούμε με τον «καταδιωκόμενο»- και όχι να παρακολουθούμε εκ του μακρόθεν.
Να γιατί, εκτός των άμεσα εμπλεκομένων «διαμαρτυρόμενων» πολιτών, με ενδιαφέρει η στάση ημών των άλλων, των παρατηρητών των διαμαρτυριών αυτών. Όλοι εμείς που ηλε-δημοσιογραφούμε, επωνύμως είτε ανωνύμως, δεν είμαστε ουδέτεροι και «αντικειμενικοί» παρατηρητές φαινομένων που εξελίσσονται κάπου αλλού. Με τον τρόπο μας συμβάλλουμε στην διαμόρφωση της λεγόμενης «κοινής γνώμης» και του κοινού αισθήματος. Της δημοκρατικής αντίληψης σεβασμού της αντίθετης άποψης, ειδικά της μειοψηφούσας, και της ανεκτικότητας.
Ο σχολιασμός και ο τρόπος προβολής μια είδησης σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο που ο συντάκτης του σχετικού ηλε-κειμένου αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Η απλή αναμετάδοση ενός αρνητικού φαινομένου, χωρίς κριτική και σχολιασμό, στο όνομα της ενημέρωσης των άλλων, είναι απλή προπαγάνδα υπέρ του φαινομένου έστω κι ενάντια στις προθέσεις μας.
Σήμερα ο Νταλάρας, ο Τσίμας, η Τσόνογλου, ο Χατζηδάκης, αύριο οποιοσδήποτε άλλος στοχοποιείται ανωνύμως και ανευθύνως και μεθαύριο ο καθένας μας. Και θα είναι κάποια εξουσία που θα το κάνει αυτό. Και θα το κάνει πολύ πιο αποτελεσματικά με απαίσια και φρικτά μέσα και μεθόδους και όχι με γελοία και σχετικώς ανώδυνα πετάγματα αυγών, γιαουρτιών και βομβαρδισμό με διάφορα ευφυολογήματα της κερκίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου