Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Σαρακοστή σε όλα!



Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί για τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ. Δεν υπάρχει κενό στην πληροφόρησή μας για την πορεία μας ως εδώ. Με ακρότητες, με ελλείψεις ή με γενικεύσεις μερικές φορές, πολλοί έγκριτοι δημοσιολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες αλλά και πολιτικοί –οι τελευταίοι με εκλάμψεις αυτοκριτικής- όλοι τους έχουν περιγράψει τις εξελίξεις. Θα πνιγούμε από την πολλή πληροφόρηση και ανάλυση.

Όλοι μας καταλάβαμε για τα σι-ντι-ες, τα ομόλογα, τον Γιούνγκερ, τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ και μάθαμε τα πάντα για τις στρατηγικές που ακολουθούν ενόψει των δικών τους εκλογών.

Αλλά σε ότι αφορά τα δικά μας δεν γίναμε σοφότεροι. Πειστήκαμε πάντως ότι εδώ, όλοι θέλουν να κλείνουν τα θέματα και τι ψάχνεις να βρεις ποιος έφτιαξε και για ποιο ακριβώς θέμα ή ποια φάση της τραγωδίας! Κυρίως δεν ξέρουμε τι παίζει για το δικό μας μέλλον. Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Ούτε την απόσταση από αυτό το μέλλον, που θέλουμε να ‘ναι πιο καλό από το τώρα, ξέρουμε. 

Η τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία, που έχει αναμφίβολα ξεκινήσει, είναι ανιαρή ακριβώς για αυτό τον λόγο: τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει είτε θετικά είτε αρνητικά. Τα περιμένουμε όλα και όλα τα θεωρούμε πιθανά.

Μερικοί λένε πως η επιλογή των πολιτικών προσώπων είναι καθοριστική. Ίσως. Αλλά δείτε τους νέους πολιτικούς: ένα κλάμα κι ένα δράμα. Ημιμαθείς και αυτάρεσκοι. Γόνοι γνωστών πολιτικών ή με «διασυνδέσεις». Για σχεδόν όλους αυτούς, η πολιτική είναι ένα καλό επάγγελμα που στους τωρινούς καιρούς με τις οικονομικές δυσκολίες, εμφανίζεται να έχει και συγκεκριμένο χρηματικό ενδιαφέρον.

Α, εκείνες οι μέρες δόξης του Καραμανλή, του Ανδρέα, και των δρόμων και των πλατειών που γέμιζαν με ομοιόμορφα λάβαρα! Οι σημερινοί επίγονοι τους είναι σαν κακομοιριασμένοι διαχειριστές κτημάτων που χορταριάζουν αναξιοποίητα και διαρκώς μειώνεται η αξία τους. Τα πάλαι ποτέ κόμματα-κάστρα, αφού το πολιτικό τζάκι του ιδρυτή ασέλγησε και τα ρήμαξε, τώρα που το «κάστρο» έχει υπέρογκο κόστος συντήρησης και θέλει κάποια ανακαίνιση ή και αναστύλωση σε μερικά σημεία του, το παράδωσαν στους μωροφιλόδοξους παρατρεχάμενους κι εκείνοι αφιερώθηκαν στα ιδιαίτερα χόμπι του ο καθείς.


Α, εκείνες οι μέρες των μεγάλων οραμάτων και των υπαρκτών ουτοπιών, τότε που το μέλλον φαινόταν τόσο εύκολο και ώριμο σαν τα νιάτα μας που κυλούσαν λεύτερα στις ρούγες.

Τώρα νομίζω ότι δεν υπάρχουν πράγματα που είναι αναμφισβήτητα, πρόσωπα και αξίες για τις οποίες να αξίζει να τσακωθείς ή να ενοχληθείς αν κάποιος μιλήσει άσχημα για αυτά. Τα πάντα έχουν απομυθοποιηθεί και αλέθονται στην καθημερινότητα της αδιαφορίας.

Άκουσα σήμερα τη Φώφη Γεννημάτα να λέει σε κάποια εκπομπή –απαντώντας σε ερώτηση που αφορούσε το προφανές «μα αφού δεν τα κάνατε όλα τούτα που προτείνετε τόσα χρόνια γιατί θα τα κάνετε τώρα;», ότι εκείνη κοιτάζει μπροστά και για αυτό το μπροστά θα τους κρίνει ο «λαός» και όχι για τα «σφάλματα» τους παρελθόντος, εγγύτερου και απώτερου. Θα γίνει κατά κάποιο τρόπο –ερμηνέυω εγώ- ένα συνολικός συμψηφισμός προόδου, τώρα που η «μεταπολίτευση» κλείνει ως ιστορικός κύκλος –αυτό για εκείνους που αρέσκονται στην ιστορική περιοδολόγηση- και η ζωή θα συνεχιστεί.

Προφανώς ούτε και αυτή η σχεδόν κυνική απάντηση της Φώφης με εξέπληξε.

Το κάλεσμα για νέο πολιτικό προσωπικό, από την άλλη, δεν έχει νόημα, διότι την «αρρώστια» την έχει ο τρόπος της άσκησης της πολιτικής απο το κάθε κόμμα. Ακόμα και τα «νέα» κόμματα που φυτρώνουν έχουν το μικρόβιο μέσα τους. Διότι οι σημερινές οργανωτικές δομές, οι διαδικασίες και τα λογής πρωτόκολλα λειτουργούν για να «ελέγχονται» και να διοχετεύονται οι απόψεις προς τα εκεί που κάθε φορά και στιγμή, θέλει ο κάθε «αρχηγός» και οι υποτακτικοί του. Χωρίς στρατηγική και με σπασμωδικές αντιδράσεις καιροσκοπισμού αντί για τακτική. Το ότι μερικές φορές στις απότομες στροφές μερικοί ξεκολλάνε και μετατρέπονται σε προσκολλημένους σε άλλους σχηματισμούς της κάθε «πολυκατοικίας», αυτό έχει μικρή σημασία. Το κομματικό σύστημα ενθαρρύνει και αναδεικνύει τις υπάκουες μετριότητες και όχι τους ικανούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ως και τον αρχηγό. Το κομματικό σύστημα είναι μέρος του υπόλοιπου συστήματος εξουσίας και δεν θέλει να αλλάξει.

Με τα σημερινά κόμματα συμβαίνει ότι και με τους οργανισμούς: ο άνθρωπος και ο πίθηκος έχουν κατά 95% κοινά γονίδια. Εκείνο το λίγο 5% είναι που κάνει τη διαφορά και που χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να φανεί. Έτσι και τα σημερινά κόμματα, αν αφαιρέσει κανείς κάποια «χοντρά» σημεία αξιών, στις θέσεις τους για τα άλλα θέματα της κοινωνίας και του κράτους μοιάζουν και οι διαφοροποιήσεις είναι ελάχιστες. Να, κάντε το τεστ εδώ για να βρείτε εσείς σε ποιο κόμμα «ανήκετε» και να ηρεμήστε μέχρις τις εκλογές.

Ως σχεδόν μοναδικό τρόπο διαφοροποίησης τα κόμματα, έχουν τον φανατισμό ή την εχθρική πολεμική προς τον αντίπαλο ή τον «εχθρό». Μόνο έτσι μπορούν να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους και όχι με την σκέψη και το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης.

Θα χρειαστεί καιρός για να αλλάξουν τα πράγματα διότι και η κατάσταση δεν βοηθάει: στην πρώτη Κατοχή, εκείνη του Σαράντα, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους,  με την κατακτητική παρουσία τους διέλυσαν το τότε ελληνικό πολιτικό σύστημα και ο κόσμος, μέσα στην καταστροφή και τον κατατρεγμό ανέδειξε τους νέους πολιτικούς σχηματισμούς και τις νέες αξίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. 

Σήμερα, οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι, με τον οικονομικό και διοικητικό έλεγχο που ασκούν στο ντόπιο πολιτικό σύστημα, θέλουν να το κρατήσουν με ελάχιστες προσαρμογές κι εκσυγχρονισμούς, διαχειρίσιμο και υπάκουο, για να κάνει με συμμαχίες και κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας, με Παπαδήμους και «τεχνοκράτες» την «βρώμικη» δουλειά και αυτό δυσκολεύει τα πράγματα.

Κοιτάζω γύρω μου, στο καφενείο, πρόσωπα βαριεστημένα, τσακισμένα και σώματα καμπουριασμένα από το στρίμωγμα που έχουν αποδεχτεί την κατάσταση να με κοιτάζουν με μάτια βαριεστημένα. 

-και τι να κάνουμε ρε μεγάλε; Για πες εσύ που τα ξέρεις όλα!

Είναι η επωδός σε κάθε απόπειρα να ανοίξει συζήτηση. Και μετά σιωπή και ρούφηγμα του τσιγάρου.

Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Ποιος θα ξεκινήσει;

Δεν ξέρω.

Η απάντηση αυτή έχει ίσως σχέση με το ότι γερνάω και καθώς αλλοιώνεται η ορμονική ισορροπία στο σώμα μου και έτσι όπως αυτό κυρτώνει, δεν μπορώ να κοιτάζω ψηλά και πέρα από τους μακρινούς ορίζοντες.

Ή μάλλον ξέρω: ας ξεκινήσουμε από τις διαπιστώσεις που προανέφερα ότι κάνουν ως και οι πολιτικοί και οι άλλοι για το χάλι μας και ας αρχίσουμε να μην κάνουμε τα ίδια, στην μικρή δική του ο καθένας καθημερινότητα. Πρέπει να αλλάξουμε σιγά-σιγά τρόπο ζωής και κυρίως τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και τις αξίες αλλά αυτό δεν θα γίνει «θεωρητικά» και με «διαλογισμό» αλλά με πράξη, με κίνηση.

Κι αν ως προς το οικονομικό μέρος η ζωή μας συρρικνώνεται βιαίως κι ενάντια στην θέλησή μας, κι αν επιχειρηματικά δεν φαίνεται κάτι νέο κι ελπιδοφόρο στο άμεσο μέλλον που να μας κινητοποιήσει, ξέρουμε ότι το να συνεχίσουμε με την λογική «βλέποντας και κάνοντας» δεν μας σώζει.

Με ανησυχεί που γίναμε και γινόμαστε καθημερινά όλοι μας φτωχότεροι, όχι μόνο μετρώντας τις αποταμιεύσεις και τα άλλα μέρη υλικού πλούτου αλλά υπολογίζοντας τα αποθέματα αξιοπρέπειας που έχουν απομείνει.

Δεν με φοβίζει η φτώχεια. Ο φτωχός μπορεί να έχει τιμή κι εμείς ζήσαμε την εποχή που η φτώχεια γινόταν τραγούδι.

Η αναξιοπρέπεια και η μιζέρια δεν υποφέρεται διότι είναι απώλεια εαυτού. Ο αναξιοπρεπής δεν έχει τίποτα. Αρπάζει το ξεροκόμματο που του ρίχνουν αλλά δε τον χορταίνει. Θα γλύφει τις σιχαμερές πληγές του σε μια γωνιά μονάχος και θα σέρνεται πίσω από την κάθε εξουσία που προσκυνάει, όλο και πιο κάτω στον απανθρωπισμό του.

Προτείνω μια άλλη πείνα να μας ζώσει και να ριζώσει εντός μας: την πείνα για αξιοπρέπεια. Η πείνα αυτή και μόνη προς το παρόν, αρκεί. Ως πολιτικό σύνθημα και τρόπος ζωής, δεν νικιέται κι αλλάζει τον κόσμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Διάφορα