Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Έτσι χαρακτηρίστηκε η 8 Μαρτίου με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ από το 1977.

Βέβαια όλα ξεκίνησαν από το 1909 όταν το τότε Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ –ναι, υπήρχε και τέτοιο κόμμα τότε- για πρώτη φορά έθεσε το θέμα της υπερεκμετάλλευσης της γυναικείας εργασίας στα εργοστάσια της εποχής. Η 8^η του Μάρτη ήταν μια μέρα αγώνα για τα δικαιώματα της γυναίκας και η αφίσα που συνοδεύει το κείμενο σήμερα είναι από μια τέτοια μέρα του 1914.

Tο θέμα της ανάγκης για αλλαγές στα ωράρια και στον τρόπο εργασίας των γυναικών και για άλλες κοινωνικές παροχές (άδειες μητρότητας) ετίθετο μονίμως από το εργατικό κίνημα ενώ τα «προοδευτικά» και «φιλελεύθερα» καθεστώτα ήταν ήσαν εντελώς αρνητικά ή απολυτως εχθρικά ή στην καλύτερη των περιπτώσεων εκώφευαν.

Μετά υπήρξε η Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων και η Ημέρα της Γυναίκας επιτέλους ανακηρύχθηκε κάπου στον πλανήτη μας ενώ από το 1965 έγινε κι επίσημη αργία για την τότε Σοβιετική Ένωση. Την ημέρα αυτή το έθιμο ήταν –και ίσως ακόμα κρατάει- ο άντρας να προσφέρει λουλούδια στη γυναίκα!

Στις άλλες χώρες, της «ελεύθερης» οικονομίας, η Ημέρα της Γυναίκας περνά απαρατήρητη και προφανώς δεν έγινε ποτέ επίσημη αργία.

Απ’ όταν ξεκίνησε ο αγώνας των γυναικών για βελτίωση των συνθηκών εργασίας αλλά και για άλλες κοινωνικές παροχές, πολλά πράγματα κατακτήθηκαν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λύθηκαν όλα τα ζητήματα. Εντάξει, το πρόβλημα της γυναικείας σεξουαλικότητας και της αναζήτησης του σημείου Τζι αργεί να λυθεί ακόμα.

Στο χωριό μας, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, οι μάνες μας είχαν να βγάλουν πέρα και χωράφι και σπίτι –διότι οι άντρες έπρεπε να πιάσουν το τραπέζι στο καφενείο- ενώ οι σύγχρονες γυναίκες κινδυνεύουν να πάθουν τίποτα από τους απανωτούς καφέδες που πίνουν η μία στο σπίτι της άλλης. Η γυναικεία παρουσία στο χωράφι σήμερα είναι πιο σπάνια απ’ ότι ο άσπρος κότσυφας. Είναι μια περίεργη βελτίωση αυτή αλλά είναι, για τις γυναίκες μας πάντως, βελτίωση.

Στις Μηνμονιακές ημέρες που ζούμε, οι κατακτήσεις των γυναικών στους χώρους εργασίας, στις παροχές του κράτους πρόνοιας αλλά και αλλού, δέχονται πλήγματα και η εγρήγορση χρειάζεται.

 
Προσωπικά περιμένω να δω με χαρά και υποστήριξη πότε οι δικές μας γυναίκες θα συζητήσουν τα δικά τους, πραγματικά, προβλήματα, θα τα προβάλλουν και θα τα διεκδικήσουν τιμώντας έτσι την Παγκόσμια Ημέρα τους δεν θα πάνε εκδρομούλα για καφέ στην Χαλκίδα, σχολιάζοντας τις χαζομάρες των μεσημεριανών τηλεκουτσομπολιών.